Jak rozmawiać (i jak nie rozmawiać) z chorym na raka. Dr Agnieszka Kozak

Kiedy ludzie dowiadują się, że ktoś jest chory telefon często milknie. Rezygnujemy z rozmowy bo boimy się, czy "nie powiemy coś nie tak", bo nie umiemy, bo ... No właśnie, są różne "bo". Dzielę się tym, co pomagało i przeszkadzało osobom, którym osobiście towarzyszyłam w chorobie a także tym, czego chory potrzebuje od nas, zdrowych towarzyszy w jego zmaganiach.

[@stanislawakrzeminska3383]

Pani Agnieszko dziękuję bardzo za to wsparcie ,wysłuchałam Pani no właśnie przed świętami Bożego Narodzenia dowiedziałam sìę że mam raka trzustki ,był to szok dla mnie,podczas wigili postanowiłam powiedzieć,że możemy już się niespotkać,ale dziś jestem zwami i tym się cieszmy teraz na płacz przjdzie czas,to prawda,póki mogę coś zrobić koło siebie to chcę to sama zrobić,fakt mam bóle pleców ,nie mam smaku do jedzenia,ale cieszę się że dziś słońce świeci,że zakwitł mi kwiatek ,a co będzie to nie mamy na to wpływu.Pozdrawiam panią,życzę wszystkiego najleprzego 2024 Roku❤❤❤❤❤❤

[@magdastanczyk5446]

Dziękuję ❤

[@M..593]

Trudny temat dziękuję Pani Agnieszko tydzień temu odeszła bliska osoba,jak zadbać o Tych którzy zostali brak pomysłu a może to strach ...

[@eugeniakwiatkowska109]

Pani Agnieszko dziękuję! Bardzo to autentyczne i ważne o czym Pani mówi i jak mówi. Poruszające. Dobry drogowskaz. Rozpoczynam wolontariat w hospicjum i te wskazówki są bardzo cenne. Trzy lata temu odchodził mój Tato i intuicyjnie wiedziałam jak być z nim. Dziś kiedy zaczynam towarzyszyć innym odchodzącym każdy głos otwierający na przeżycia tego Drugiego jest na wagę złota!😘

[@agnieszka.kozak.ak75]

❤

[@magorzatakozowska2344]

Pani Agnieszko i Wszyscy Państwo-to dotyczy każdej choroby.

[@agnieszka.kozak.ak75]

Możliwe Dla mnie ważne było żeby powiedzieć o raku

[@adamwarcho3185]

Wszystko będzie dobrze....i jak się czujesz?to dwa zdania które zawsze mnie denerwowały w trakcie chemioterapii...wiem że to z chęci współczucia,ale jeśli się je słyszy 100razy na dzień to człowiek wpada w szał....mój czas jest ograniczony ale dziś dzięki rakowi zmieniłem swoje życie i podejście do życia,,,z mojego punktu widzenia nadal rąk jest tematem tabu,,,za mało rozmawiamy na jego temat ,,,uważam też że ludzie powinni profilaktycznie co jakiś czas robić badania .pozdrawiam wszystkich i zdrówka życzę 😉

[@agnieszka.kozak.ak75]

Dziękuję za podzielenie się Temat jest tabu bo ciągle nie umiemy być ze sobą o innymi

[@ewabaranska5894]

Dziękuję za pochylenie się nad tym trudnym tematem 🌹

[@schlejer]

Seems uplifting. Mój bliski znajomy, w wieku mojego ojca, chorował na nowotwór i cieszę się, że udało mi się nie popełnić wielu błędów. Też uważam, że nie ma nic złego w smalltalkach. Wręcz przeciwnie, mam taką refleksję, że właśnie to jest ten kierunek - żeby w tych aspektach i obszarach, w których jest to obiektywnie możliwe, traktować chorego normalnie, w taki sposób właśnie, jak to w relacji funkcjonowało. Co do tych zapewnień, że będzie dobrze... tu zostałem już wcześniej przygotowany, widziałem jakąś konferencję z siostrą zakonną albo inną osobą z Kościoła (już na tyle nie pamiętam), która posługuje wśród chorych i dawała podobne rady. Dodam, że w zasadzie, będąc uważnym na drugiego człowieka i zwyczajnie prawdziwym, raczej trudno popełnić jakieś takie kardynalne błędy. Ale też trudno zignorować objawy kondycji, tak żeby to podejście było na 100% normalne. Dla mnie takim punktem nie do przeskoczenia, był wygląd zewnętrzny po chemii. Po prostu wtedy widać te zmiany na twarzy, ogólne wyniszczenie organizmu. I to jest poruszające. Niby widzimy takie obrazy czasem gdzieś tam w telewizji czy internecie, ale spotkanie się z tym twarzą w twarz to jest zupełnie inny kaliber. Natomiast co do kwestii wiary, to akurat była bardzo radosna nowina! Mój świętej pamięci znajomy miał w tamtym czasie jedynie ślub cywilny i w ostatnich miesiącach zdecydowali się na ślub sakramentalny. Uroczystość z uwagi na kondycję "pana młodego" odbyła się w domu, także mimo tego, że byłem wtedy "niedysponowany duchowo", to bardzo mnie uradowało, kiedy ksiądz przyszedł z Najświętszym Sakramentem do domu i w ogóle, że msza się tam odbyła. Hm. Nie napierałem nigdy w tym "charyzmatycznym" kluczu na drugą stronę, żeby dużo się modlić, a zostanie uzdrowiony, moc Pana Jezusa, wyrzucanie złego ducha choroby itd. Przeciwnie. Pamiętam, że tamtego dnia, kiedy znajomy zadzwonił do mnie i przekazał informację, o ciężkiej kondycji, to sam ruszyłem do modlitewnego boju, bardzo mnie to poruszyło i wtedy chyba nawet to ja bardziej potrzebowałem modlitwy niż on :D Natomiast tak żeby jakoś oddziaływać, zachęcać to nie. Pamiętam jedną rozmowę, gdy małżeństwo rozważało ten ślub i mieli jakieś wątpliwości. To moja jedyna jakby ingerencja - nawet nie ingerencja, raczej takie odniesienie się do wątpliwości, polegała na tym, że powiedziałem, jak to ewangelicznie wygląda, jakoś tam streszczając i własnymi słowami tłumacząc jak to powinno być wg ewangelii. O tych robotnikach z winnicy. Że nie ważne, czy ktoś przychodzi od razu do Boga, czy na koniec dnia, wszyscy mają być traktowani na równi. I tyle. Natomiast też nie chcę dłużej się rozpisywać, aby nie tworzyć jakiegoś pozoru, że jestem jakoś mega praktykujący, bo na chwilę obecną nie jestem. Wtedy też nie byłem, jednak znalazł się jakiś detal, który mógł potowarzyszyć na tym końcowym etapie podróży przyjacielowi. Natomiast ludzie, którzy niekoniecznie byli wierzący też pomagali i więcej. Np. pamiętam, że właściciel sklepu z zabawkami, podrzucał mu takie samochody elektryczne dla dzieci do napraw. Inny, ze sklepu wędkarskiego (znajomy łowił ryby) utworzył zbiórkę finansową. Moja mama np. zamówiła mszę w intencji o uzdrowienie. Także różnego typu dobra od przeróżnych ludzi jakoś tak tworzyły ten krąg dobroty wokół niego. Teraz jak patrzę na to z perspektywy, to jest to bardzo budujące, rzutuje na postrzeganie społeczeństwa, że no... ta dobrota jest w ludziach ;-)

[@agnieszka.kozak.ak75]

jest jej dużo w ludziach :)

[@justynaciesielska8181]

W punkt Agnieszko. Bardzo ważny i potrzebny materiał. Ja bardzo sobie cenię, takie naturalne pytanie "jak się czujesz?", takie niewymuszone, lekkie. Myślę, że zwykła rozmowa i nieunikanie tematu też jest ważna. Jedni wolą unikać rozmowy na temat choroby, inni zaś właśnie jej potrzebują. Ważne, aby zadbać o potrzeby chorego.

[@agnieszka.kozak.ak75]

Dziękuję za Twój głos!

[@ingerrusin6787]

09.IV.2023 Dziękuję . Rozmawiam siedem miesięcy . ...

[@joannabieniek2048]

Dziękuję za te cudowna lekcję jak wyjsc ze strefy naszego komfortu, jak chcieć usłyszeć i usłyszeć wołanie drugiego czlowieka. Tak naprawde nikt nas tego nie uczył i tak bardzo potrzebuje takiej dobrej i ciepłej rady. Dziękuję 💝

[@agnieszka.kozak.ak75]

👑

[@monikakot7324]

A ja uwazam, ze trzeba byc normalnym, w moze najczulszym tego slowa znaczeniu, ale normalnym. Nie wysublimowanym, dziwnie uwazajacym na slowa itd. Przeciez Ci ludzie zyja. I moga zyc jeszcze dlugo. Nie robmy z nich „ dead man walking”.

[@justyna9374]

Witam Panią dziś o godzinie 11 dowiedziałam sie , że mój tata choruje na raka trzustki. Ma 82 lata, mam świadomość co ta choroba dla niego oznacza. Od dwóch tygodni wypierałam taką możliwość, dziś juz nie mam wątpliwości za to narodziło sie straszne poczucie niesprawiedliwości, gorycz zal do losu ze tego człowieka to spotyka i straszny strach czy ja będę potrafiła mu pomoc , właściwie poprowadzić go w tej chorobie. Płacze od rana i dopiero pani cytat, ze na płacz przychodzi czas dopiero po śmierci daje mi siłe do tego by jutro spróbować się z chorobą taty zmierzyć na nowo. Mam wrazenie , ze jestem na to za słaba a jednocześnie wiem, ze to on jest teraz słaby i ja mam byc dla niego oparciem. Proszę o modlitwę tych co maja wiare ze ona pomoze mi w tej sytuacji

[@marcinmi7676]

Świetne plecak. B mi pomogło

[@joannamarkowska4592]

Bardzo dziękuję, ten film mocno mnie poruszył💗poczułam ogromny strach, że nie będę umiała towarzyszyć w chorobie moim bliskim

[@agnieszka.kozak.ak75]

Wystarczy być i słuchać zamiast dawać rady - chory potrzebuje normalności i wsparcia- czasami warto mu polecić rozmowę ze specjalistą jesli nam jest trudno - chorzy odczuwając lęk czasami zamieniają go na złość i agresję- wtedy jest jeszcze trudniej

[@joannamarkowska4592]

@@agnieszka.kozak.ak75 dziękuję ❤

[@joannabieniek2048]

Wpisuje swoj komentarz nad tym , ktory wpisalam 7 miesiecy temu. Wtedy ten film pomógł mi towarzyszyć mojej przyjaciółce, ktora dzis jest juz zdrowa😊 Teraz dziekuje za ten film kolejny raz, bo to ja mam diagnoze nieoperacyjnego raka płuc i ONA jest ze mną, dobrze wiedzac co mozna czuć...

[@agnieszka.kozak.ak75]

Ocean empatii posyłam!

[@Milstein2008]

"wszystko będzie dobrze" - tak, ten tekst ma na celu zwykle uspokoić osobę, która sama go wypowiada. A wystarczyłoby wziąć świadomy oddech, spotkać się z tym strachem, uznać ten strach, poczuć go w ciele, pozwolić na bycie...i.... być może rozpuścić. ☯️🌬️❤️ Pozdrawiam serdecznie p. Kozak 🙏👍❤️

[@agnieszka.kozak.ak75]

Wystarczyłoby ale jednak dla wielu osób spotkanie ze strachem jest trudne więc ufajmy że będziemy powoli powolutku jako ludzie uczyli się z nim mierzyć i go oswajać- dziękuję za Twoj głos ❤

[@emiliapd]

Dziękuję bardzo, Agnieszko.

[@agnieszka.kozak.ak75]

cieszę się, że okazał się przydatny :)

[@kosrys]

Bardzo dziękuję i potwierdzam że mnie także denerwowało gdy inni mówili mi że wszystko będzie dobrze

[@agnieszka.kozak.ak75]

dziękuję - tak to może być i denerwujące i frustrujące i przygnębiające - więc lepiej tego unikać

[@iffnass9740]

Bardzo pomocny materiał. Dziękuję

[@agnieszka.kozak.ak75]

Proszę 😊

[@annaszatkowska7342]

Bardzo Pani dziękuję za ten wykład. Moja przyjaciółka jest chora na raka. Teraz już są przerzuty i jest bardzo trudny czas. Jestem osobą bardzo wrażliwa i często się wzruszam, często nie potrafię powstrzymać lez, tak się też dzieje kiedy rozmawiam z moją ukochana przyjaciółka. Nie chcę tych lez, ale nie potrafię... Nawet teraz kiedy pisze do Pani łzy same mi płyną po policzkach. Chciałabym moja ukochana przyjaciółkę wspierać, robię to - modlę się za nią gorąco, każdego dnia wymieniamy smsy - Ona mieszka w pewnym oddaleniu i nie ma sił mówić- to rąk płuc. Chciałabym jednak być silna, kiedy z Nią rozmawiam i dawać jej siłę, jak to zrobić? Bo nie potrafię? Dodam jeszcze, że ta moja ukochana przyjaciółka też jest psychologiem i Pani jest do niej niesamowicie podobna, głos, barwa głosu, sposób mówienia... Bardzo Panią cenie i słucham wraz z mężem różnych Pani wykładów. Dziękuję Pani z całego serca

[@agnieszka.kozak.ak75]

Może Pani też przy niej płakać- ważne żeby być!

[@petermr812]

Żałuję, że nie widziałem tego filmu wcześniej. Mój dziadek boryka się z ciężką chorobą. Jest mi najbliższą osobą. Kiedy trafił do szpitala, przechodził bardzo ciężkie leczenie. Postanowił podzielić się zemną swoimi snami i tym że bierze pod uwagę, że to może być koniec. Mówił spokojnie, że się tego nie boi, że to normalne. Byłem nieprzygotowany na tę rozmowę, głos mi drżał. Powiedziałem, że tak to normalne, ale to jeszcze nie teraz, zapewniałem że rokowania w jego przypadku są dobre, bo wierzyłem w to. Dziadek wyszedł ze szpitala, jest drugi tydzień w domu pod stałą opieką. Niestety mogę mieć z nim kontakt tylko telefoniczny. Chyba źle zareagowałem. Poprostu pomyślałem że może stracił nadzieję i myślałem że go pocieszę w ten sposób. Generalnie wysłuchałem, ale może mogłem zareagować inaczej lepiej...

[@malgorzatax6646]

Przecudny przekaz, dziękuję 🥰🙏

[@agnieszka.kozak.ak75]

Ważny dla mnie !

[@monikakot7324]

Ksiazki Simontona i przerobienie tematu smierci, sprawia, ze tacy ludzie lzej sie czuja i juz sie tak nie boja

[@dorotaberger]

Dziękuję!

[@agnieszka.kozak.ak75]

ja też dziękuję :)