Jak wartości mogą pomóc nam w odnalezieniu sensu życia w filozofii V. Frankla? /

[@marekwilhelm7999]

Na pierwszym miejscu w moim życiu jest Miłość, do wszystkich ludzi, zwierząt, do całego świata , altruistyczna , która nie ma granic , podziałów , która łączy, a nie dzieli, ktora wszystko wybacza i podnosi na duchu .😊❤

[@iwonalewandowska2885]

Dobrze mowisz o konflikcie wartosci, mam tak względem zdrowia ...

[@wandastasiak5053]

Lubimy nadawać sens temu ,co było i jest.....może trzeba szukać nowych ( ?) celów ?

[@pofilozofujmy]

Ciekawa perspektywa! Jak rozumiesz cel, czym on dla Ciebie jest? A czym nie jest?

[@cepelin55]

Mocno się nie zgadzam z tezą o ustaniu konfliktu przy innym spojrzeniu, a także z hierarchizowaniem wartości. Hierarchizowanie prowadzi do relatywizmu (w mojej ocenie). Jeśli wolno ustanowić własną hierarchię wartości - to jest nic innego jak osobisty wzorzec dobra i zła (czyli relatywizm). Przykład: nieustający konflikt wolność a bezpieczeństwo. Wolność i bezpieczeństwo są w wielu miejscach skonfliktowane i żadna perspektywa tego nie rozwiąże. Bezpieczeństwo wymaga w różnych przestrzeniach ograniczania wolności. Na ile można się zgodzić na te ograniczenia - to odbieramy wyłącznie intuicyjnie. Osoby skrajnie wolnościowe mają przesuniętą tę granicę w jedną stronę, a skrajnie niepewne w drugą. Nie ma mądrego, który może wyznaczyć granicę, która zadowoli obie strony tego konfliktu. Jakiekolwiek hierarchizowanie (na korzyść wolności czy bezpieczeństwa) doprowadzi do niebezpiecznej skrajności, która się skończy źle. Takich par skonfliktowanych wartości można podać wiele. (prawdomówność a lojalność, otwartość a bezpieczeństwo, tradycja a postęp, spontaniczność a rozsądek.. itd. ) I za każdym razem trzeba intuicyjnie szukać jakiejś proporcji, która będzie do przyjęcia. Hierarchizacja doprowadzi do ostrych konfliktów. Oczywiście, będą nadal istniały różnice i konflikty (bo jednak ludzie mają skłonność do osobistych hierarchizacji), ale należałoby raczej propagować zawieszenie hierarchizacji i traktowanie wszystkich nowych sytuacji jako pola do otwartych przemyśleń bez założonej z góry hierarchii. (wiadomo, że na co dzień korzystamy z gotowych szablonów - ale skoro ma być filozoficznie to szablonom stanowcze: E tam! )

[@pofilozofujmy]

Tak, perspektywa, którą proponuje Frankl, na pewno jest dość sporym uproszczeniem. Hierarchizacja wartości i postępowanie względem niej może być narzędziem, które może nam ułatwiać w jakiś sposób funkcjonowanie; trochę jak szablony, o których wspominasz. Jednakże także moim zdaniem nie do końca rozwiązuje to problem. Pojawia się kwestia tego, co jest kryterium owej hierarchizacji. Na jakiej podstawie dokonuję wyboru tej a tej wartości w danej sytuacji bądź ogólnie w życiu. Także nie do końca rozwiąże to problem - wszak wiele sytuacji w życiu jest ambiwalentnych, a wybór jednej oznacza radykalną rezygnację z drugiej… Mówiąc trochę egzystencjalnie, jesteśmy wręcz skazani na wybieranie. Czy nam się to podoba, czy nie. Ale to są tylko moje przemyślenia, co gorsza, jako Doradca wręcz powinienem je zostawić dla siebie… ale samej filozofii chyba nie da się inaczej czasem uprawiać, jak po prostu proponując swój pogląd i poddając go dyskusji. :) Pomysl z proporcją jest bardzo ciekawy. Czym jest dokladnie ta proporcja? Na czym polegałoby jej zachowanie w danym momencie? Jak jej zachowanie bądź dążenie do niej może być pomocne w rozwiązywaniu konfliktów wartości? Pozdrawiam i serdecznie dziękuję za komentarz! :)

[@cepelin55]

@@pofilozofujmy Cóż, bez szablonów raczej trudno się obejść, bo nie sposób każdą decyzję przemyśliwać gruntownie. Niemniej ważna wydaje się być świadomość, że korzystamy z szablonów - aby w razie konfliktu mieć gotowość do dialogu, a nie bronić swojego szablonu jak prawdy objawionej. Hierarchizacja więc się przydaje, ale jako uproszczenie, a nie jako imperatyw (tak, uważam myśl Kanta za dalece błędną) Hierarchizacji dokonujemy intuicyjnie, lub pod wpływem wychowania (nawet wbrew sobie). Rzadkie jest gruntowne przemyślenie (ale i też niebezpieczne - w razie błędu). Przyjęcie jednej twardej hierarchii prowadzi do jednostronnego fanatyzmu. W realnym życiu często pozytywne wartości są w konflikcie. A także negatywne i pozytywne występują w połączeniu (obcięcie nogi - złe i uratowanie życia - dobre), gdzie ocena sumy zdarzeń połączonych nie jest oczywista. Większość sporów jest sporami o lepsze proporcje, a nie o wartości. Zazwyczaj strony sporu nie dysponują wiarygodnymi danymi, więc naturalnie opierają się na intuicji (lub intuicji pokoleniowej - czyli wychowaniu). Tradycyjne spory między lewicą a prawicą światopoglądową - wyglądają na spór o wartości, a w istocie są sporem o proporcje. Obie strony uznają te same wartości, ale w wyniku niezgody na proporcje przeciwników, potrafią w ferworze negować rzeczy oczywiste. (obwiniam obie strony) Proporcje zazwyczaj akceptujemy intuicyjnie - ze względu na brak twardych wiarygodnych danych. Od ekonomii po moralność. Stąd duże rozbieżności. Bo mamy różne intuicje. Nie można stwierdzić, która intuicja jest najlepsza! Więc byłoby mądre nie potępiać innych intuicji, mimo różnic. Mądre byłoby stwierdzić: "masz inną intuicję, nie zgadzam się z nią, ale umiem uszanować". Bo nigdzie nie jest powiedziane, że moja intuicja jest najlepsza. Konflikty biorą się z przekonania o wyższości własnej intuicji nad innymi. To ma też inne nazwy: Fanatyzm. Radykalizm. Pryncypialność. Gdyby powszechna była świadomość, że przekonania, zasady, hierarchie są tylko pożytecznym szablonem dla ułatwienia decyzji (zależnym nie od Prawd, tylko od intuicji) - to ludzie o innych szablonach nie budziliby takiej wrogości - a pewnie ciekawość :) A ludzi decyzyjni nie kierowaliby się tylko swoją intuicją, a staraliby się możliwie uwzględniać wszelkie racje.

[@pofilozofujmy]

To jeden z chyba najciekawszych wywodów, jaki do tej pory ujawnił się na kanale w formie komentarza. Dziękuję! :) Perspektywa, iż to o proporcje tutaj chodzi, a nie o hierarchię wartości, jest doprawdy interesująca. Z tego co pamiętam także Frankl ostrzegał orzed fanatyzmem i nadmiernym przywiązywaniem się do swoich hierarchii czy wartości - zalecał bycie bardziej otwartym i świadomym swojej ludzkiej niezdolności do poznania prawdy obiektywnej. Ale, jednocześnie jego twierdzenie odbieram jako sprzeczne względem założenia, że istnieje ogólny sens, który winniśmy odkryć, w formie - nie wiem czy mogę tak powiedzieć - Prawdy. Wszak skoro istnieje odgórna nałożona hierarchia, wartosci, sens, to po co nam akceptacja i dialog? To tylko moje wolne przemyślenia, być może wynikające z niezrozumienia Frankla. Ale tez ciekawi mnie pewne pytanie - czy mogę założyć, iż przyjmujesz istnienie wartości obiektywnych, a jedynie różne są podejścia do owych wartości, różne rozumienia proporcji? I wobec tego czy istnieje rozumienie uniwersalne, to jedne, sluszne, w formie Prawdy Obiektywnej? Czy jest to błędne założenie, i mimo istnienia wartości ogólnych nie ma jednej, słusznej proporcji i należy nam się skupić na dialogu i wspólnemu eksplorowaniu naszych rozumień proporcji? Jak takie porozumienie by moglo wyglądać? Co by to oznaczało dla naszego życia tu i teraz? Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za cierpliwość względem odpisania! Jeśli trochę nieskładnie to przepraszam, wina zmęczenia :)

[@cepelin55]

@@pofilozofujmy Jeśli odrzucić upór przy domniemanych najlepszych proporcjach - to można popatrzeć na wyizolowane wartości bardziej obiektywnie. Ale trzeba je wyizolować. Jak pisałem - one bywają w konflikcie. Bezpieczeństwo - obiektywnie dobre. Pasja, ekscytacja - obiektywnie dobre. Wolność - obiektywnie dobre. (chyba, że... :)) To konflikt sprawia, że możemy je uznać za niedobre. To pułapka w jaką wpadli relatywiści - kiedy pozytywne wartości w warunkach konfliktu wydają się mieć złe strony. Moim zdaniem tak nie jest. Chociaż też są inne aspekty (rzeczywistość jest bardziej złożona niż się wydaje :) - bo np. zło w niewielkich ilościach bywa dobre, a dobro w nadmiarze może być bardzo złe (np. patrząc na kilka linijek wyżej :)). Znowu proporcje! I znów dla każdego inne. Cóż, świat jest wiele ciekawszy niż się zdaje - i nie da się ogarnąć jedynie schematami. Najważniejsze w dialogu wydaje mi się nie upierać się przy własnym rozumieniu proporcji - dla siebie owszem (bo coś trzeba wyznawać), dla dialogu (wobec innych) nie. Jako zdeklarowany wolnościowiec nie mogę kwestionować cudzych proporcji. :)

[@pofilozofujmy]

Dziękuję za komentarz! Tak, jako Doradca Filozoficzny także nie mogę się upierać przy jednej proporcji, co więcej, zabrania mi tego wręcz Kodeks Zawodowy, i narzuca także głębokie poszanowanie do proporcji innych, zapraszając jedynie do jej głębszej eksploracji... Ale to tak myślę obok tematu. Rzeczywistość jest o wiele bardziej skomplikowana, niż nam się wydaje, to zdanie mocno we mnie zagrało. Frankl proponuje dość uproszczoną, bo związaną z jego wizją świata, formę rozwiązywania konfliktów wartości, jednakże sam, kiedy się jej przyglądałem, nie spodobała mi się, i także mam poczucie, że konflikty wartości są nieuniknione. Wspomina Pan o tym, że z obiektywnego punktu widzenia każda wartość jest dobra, a problemy pojawiają sie wówczas, kiedy pojawia się moment decydowania, stosowania w praktyce. I wtedy pojawia się potrzeba stosowania proporcji (jeśli dobrze rozumiem, jak nie, proszę krzyczeć - byle nie bić). Wybrzmiewa tu dla mnie konflikt między sferą Teorii a Praktyki - obiektywnie każdą rzecz możemy oglądać, od strony teorii wszystko działa. Problem pojawia się, kiedy chcemy aplikować teorię do praktyki. Bo każda wartość jest dobra i warta realizacji - ale co dalej? Kiedy aplikujemy ją do praktyki, pojawiają się konflikty. Ten "złoty środek", nie wiem czy mogę proporcję tak określić, na ile jest nam pomocny? I jak go zachować? Jakimi kryteriami się posługiwać? Pozdrawiam! :)