خرسی مردی را خورد جلسه ۱۳

در اپیزود ۱۳، من همان تم شماره ۱۲ را ادامه می دهم. و چگونه به تدریج یک وضعیت بودن طبیعت گرا، در مواجهه با آیات مبین خداوند، اکنون باید یک نگاه تفسیری و هرمنیوتیک متفاوتی را با مراقبه و خوانش قرآن و آموزش های الهی برای خویش بازسازی کند. در این مرحله، و در این روز عاشورای سال ۱۴۰۳، نامه امام حسین (ع) به برادرش به عنوان بازتاب وضعیت بودن حقیقت مورد تآمل من قرار می گیرد. متن نامه، آن‌طور که به شکل واحدی در منابع ضبط شده، چنین است: «بسم الله الرحمن الرحیم، من حسین بن علی الی محمد بن علی و مَن قَبِلَه (یا: مَن قِبَلَه) من بنی هاشم، اما بعد فَکَاَنّ الدّنیا لَم تَکُن وَکَاَنّ الاخِرَهَ لَم تَزَل والسلام» از حسین ابن علی، به محمد ابن علی و هر آن کس از بنی هاشم که او را قبول دارد (و یا هر کس از بنی هاشم که دور و بر او است). گویی دنیایی نبوده و گویی پیوسته آخرت بوده».