Kabina telefoniczna uliczna BN-67 - audiodeskrypcja

Audiodeskrypcja z napisami dla osób niesłyszących.
Kabina telefoniczna uliczna BN-67
1967 r.
Zakłady Produkcji Pomocniczej Łączności, Warszawa, Polska
Muzeum Inżynierii i Techniki
Budka telefoniczna jest elementem miejscowej sieci kablowej, pozwalającej na nawiązanie łączności telefonicznej. Budki te pojawiły się na ulicach polskich miast i miasteczek z końcem lat 50. XX w., z użycia wycofano je na przełomie lat 80. i 90. W ich wnętrzu instalowano ogólnodostępne samoinkasujące aparaty wrzutowe. Były to zazwyczaj produkowane w Krakowie aparaty AW. By rozpocząć rozmowę, należało podnieść słuchawkę, wrzucić odpowiednią liczbę monet i wykręcić numer.
Budki sytuowano najczęściej na placach lub rogach ulic. Ze względu na stosunkowo niewielką liczbę prywatnych abonentów większość osób chcących skorzystać z telefonu udawała się do budek. Gromadziły się przed nimi spore kolejki, które były stałym elementem codzienności w państwie komunistycznym. Kolejki przed budkami telefonicznymi, sklepami spożywczymi czy innymi punktami zaopatrzenia świadczą o ograniczonej dostępności wielu towarów, czy usług, a także o trudności zaspokojenia potrzeb wielu ludzi jednocześnie.
Kabina telefoniczna uliczna BN-67 znajduje się na wystawie stałej Muzeum Inżynierii i Techniki „Miasto. Technoczułość”.