Lenie Menten - "Kermiswals" 1997 {P. Bex}

No video

Lenie Menten - "Kermiswals" 1997 {P. Bex}

Рет қаралды 3,375

Күн бұрын

Door Jean Brandts 1997;
Ze staat als "orkest Lenie Menten" in het telefoonboek.
Toch speelt ze in haar eentje maar één instrument; de accordeon.
Al sinds haar twaalfde jaar.
Zaterdag presenteert de 56-jarige Lenie Menten uit Maastricht haar eerste cd.
Een vleugje plat, héél gewoon, virtuoos, maar vooral ingetogen.
Lenie Menten, accordeoniste.
Ze speelt het liefst in kroegen.
Niet vanwege de drank, maar vanwege de sfeer, zonder die ambiance kan ze niet, aldus de 56-jarige Maastrichtse muzikante.
Haar eerste cd is dan ook maar een zijsprongetje.
Een knap kunstje dat ze flikte op verzoek van haar fans.
Nu wil Lenie nog maar één ding; zo snel mogelijk terug naar het café.
Ze speelt deunen die "lekker in het gehoor liggen".
Gewone volkse muziek.
Of dat nu Maastrichtse deunen zijn of nummers van Johnny Jordaan.
"Een goed liedje is niet aan een dialect gebonden", vindt ze.
Het moet vooral gezellig zijn, sfeer hebben, liefst met een stevig borreltje binnen handbereik.
Dan is Lenie Menten op haar best want met één of meer jonge klaren in haar lange lijf veranderd haar gemoedstoestand.
Óf ze fleurt op en speelt nóg vuriger "De Parel Van De Jordaan",
"Jij Bent Geen Schoonheid" en haar favoriete "In Mestreech Bin Iech Geboore",
óf ze laat zich van een heel andere kant zien door geheel onverwacht een "blues" in te zetten.
Dat gaat vanzelf zegt Léne Menten, dat komt door het speciale sfeertje in het café,
het geroezemoes van de gasten, sigaretje en borreltje bij de hand.
Dan grijpt ze haar "Moneka" en speelt de sterren van de hemel en de tranen uit vele ogen,
zodra ik mijn "Moneka" op schoot heb doe ik plotseling alles wat me verboden is, ik drink en rook, en als ik iets moet krijgen dan krijg ik het maar, de laatste jaren van een leven zijn toch niet leuk, laat mij nu maar doen wat ik prettig vind.
Lenie Menten was twaalf en een half jaar getrouwd toen ze besloot te scheiden.
De feestslingers hingen nog aan het plafond, er volgde een moeilijke tijd waarover ze liever niet meer praat.
"Tja", zegt ze cryptisch over de oorzaak van de scheiding;
"Als je aan het verkeer deelneemt kun je verongelukken.
Blijf je thuis, dan gebeurt er niets met je, begrijp je wat ik bedoel"?
Ik speelde in die tijd elke zaterdag en zondag in "De Dreij Keuninge" aan de Grote Gracht, tien jaar lang, dat liep dus mis; ik verongelukte.
De partner van een artiest heeft het volgens haar altijd moeilijk.
Ze heeft twee kinderen, Lou en Monique, vier eigenlijk zegt ze want ook de aangetrouwde kinderen beschouwd ze als haar kroost.
De vijf kleinkinderen zijn regelmatig bij oma te vinden.
In zwembad De Treffer in Eijsden, of waar ze vakantie viert, of thuis in Wijck.
Nu even geen optredens. Ze heeft de rust verdient, vindt ze.
Alleen bij de bejaarden wip ik 's middags nog wel eens binnen, het plezier dat die mensen aan mijn optredens beleven, maakt me blij.
Ik weet sinds kort dat dementerende bejaarden een muzikaal geheugen hebben.
Speel ik "Daar Bij Die Molen", dan zit iedereen de tekst van A tot Z mee te zingen.
Als ik weg ben zijn ze alles weer vergeten, maar ze hebben wel genoten.
Ze pauzeert even, kijkt peinzend voor zich uit;
"mijn muziek heeft me door zware tijden heen geholpen", zegt ze zacht,
Frans Theunisz zingt dat zo mooi in "Achter De Wolken".
Maar ik heb ook best gescholden op de muziek;
tijdens een gezellige kermis of met carnaval bijvoorbeeld, staat iedereen te drinken, te dansen en te zingen, zit ik daar mijn best te doen met mijn moneka, dat is niet altijd leuk, zal ik je vertellen.
Sommige fans vinden Lenie Menten een topaccordeoniste, zelf vindt ze duidelijk van niet.
Ik virtuoos? Zijn de mensen doof of zo?
Tijdens de opnamen van haar cd "Lenie Menten Puur" werd ze regelmatig bezocht door haar bejaarde vader en leermeester Theo-de Vogel- Menten.
Hij kwam binnen op het moment dat ik "Jij Bent Geen schoonheid" aan het inzingen was, ik zag dat zijn lippen begonnen te trillen.
hij kent dat liedje nog uit zijn eigen jeugd, toen werd het op elk familiefeestje gezongen, en dat liedje was er altijd bij. Weet je wat hij zei?
"Deze cd mag iedereen horen". Een mooier compliment kan ik niet krijgen.
Lenie Menten is trots op haar cd, maar ze is geen mens voor studiowerk; ze moet de sfeer van de kroeg proeven, haar publiek in de ogen kijken.
Ik ben één van de laatste artiesten die nog in cafés optreden, zegt ze.
Dat wil ik zo lang mogelijk blijven doen, ik wil mijn fans niet in de kou laten staan,
en als ik het niet meer kan, dan is die cd een mooi alternatief.