Λούπες Μοτίβα- Άγαλμα feat. ASD

Σχέδιο,Artwork,Βίντεο: _nastyl
Παραγωγή: Instrumental
Master: Sile
Αυτό το κομμάτι είναι ένα feat με τον παρελθοντικό εαυτό μου, το πρώτο κουπλέ γράφτηκε πριν χρόνια, ενώ το δεύτερο πριν λίγους μήνες, μετά από την προσωπική μου αναγέννηση.
“No tree, it is said, can grow to heaven unless its roots reach down to hell.”
-Carl Jung

[@LoupesMotiva]

ASD Είχα ελάχιστα αποθέματα, κατάθλιψη και θέματα, νεκρός τι να σου πρόσφερα; Είχα ένα βάρος πίσω το σερνα Σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα Είχα δύναμη και κίνητρα μα συνεχώς στα πρόθυρα Και πρόσεξα κάθε μου βήμα μην πατώσω Κάθε στιχο που θα δώσω μην σε σπρώξω στο σκοτάδι Αιχμάλωτος στις μαύρες αλυσίδες κάθε βράδυ Ψάχνω ένα σκυλί τρικέφαλο να φύγουμε απ' τον Άδη Παρατηρώ ασταμάτητα ακίνητος σαν άγαλμα Κι έχω μια πόλη φλογισμένη για αντάλλαγμα Στα πόδια μου, μείνε μαζί μου ή χώρια μου Διανύω τον αιώνα μου, θα φύγω σύντομα, στο πρώτο άγγιγμα Από το πέτρινο μυαλό μου ψάχνω άνοιγμα Έχω σκίσει μια καρδιά με τόσο τράβηγμα Μονότονα, ανάποδα, κυλάνε οι μέρες άχρωμα Η σκιά μου είναι άρρωστη και μ' έχει για παράδειγμα Σπάνε απο πάνω μου τα μάρμαρα κι εγω ρουφάω την σκόνη Τον χειμώνα καλύπτει το σώμα μου το χιόνι Φεύγουν μέρες, φεύγουν μήνες, φεύγουν χρόνοι Κι εμείς μένουμε στάσιμοι, στάσιμοι και μόνοι Είμαι άγαλμα που μια πόλη στολίζει Άγαλμα που σε κοιτά και σε φοβίζει Η βροχή με φθείρει, η πίσσα με μαυρίζει Άγαλμα που δε νιώθει, δεν θέλει, δεν ελπίζει Σας κοιτάζω κι έχω δει όλη τη φρίκη Την ψεύτικη συμπόνια σας γι' αυτό και δεν με πείθει Εσείς θυμάστε, εμείς ζούμε αιώνια λήθη Να φοβάστε, αυτή η πόλη μας ανήκει Λούπες Μοτίβα Μα ξέφυγα απ' της κόλασης τις φλόγες που σερνόμουνα Είδα μέσα μου τον άγγελο που αρνιόμουνα Συνειδητά ξεχνούσα τα φεγγάρια που θυμόμουνα Και γίνομαι σιγά-σιγά αυτός που θα γινόμουνα Ξεκλειδώνοντας τα παιδικά μου τραύματα Τον δαίμονα που με απομυζά κοιτώ κατάματα Και πέφτω στους κυκλώνες μου, διανύω τους αιώνες μου Ώστε να ξεκλειδώσω και τα τραύματα της κόρης μου Μόνος χάνεσαι στα σύμπαντα που πλάθεις Κι η αλήθεια σε κοιτά και σε καλεί κοντά της να 'ρθεις Δεν ξεφεύγεις απ' τον πόνο, έρχεται με το να υπάρχεις Κι όσο πιο δύσκολα μαθαίνεις τόσο πιο πολλά θα πάθεις Και μοιάζουν λίγα όσα μείναν στην αφαίρεση Και μοιάζουν όμορφα τα λίγα που είναι εξαίρεση Τριπάρω και βιώνω άλμα-άλμα την εξέλιξη Από την στασιμότητα μέχρι την αναγέννηση Σας μισώ μα δεν δηλώνω πια μισάνθρωπος Είχα γίνει σαν εσάς σκληρός και άκαρδος Πίσω από τα τείχη μου θαμμένος και αιχμάλωτος Τώρα προσπαθώ να είμαι δυνατός κι ευάλωτος Γιατί μονάχα πεθαμένος είσαι άτρωτος Και πεθαμένος ζει ο φοβισμένος όχι ο άφοβος Σπάω τη φυλακή μου που κλεινόμουνα κατάδικος Και ζω την μεταμόρφωση από άγαλμα σε άνθρωπος Είμαι άνθρωπος που μια πόλη γυρίζει Άνθρωπος που σε κοιτά και σε αγγίζει Η πίσσα με φθείρει, η βροχή μ' ανθίζει Άνθρωπος που νιώθει, που θέλει, που ελπίζει Σας βιώνω κι έχω νιώσει όλη τη φρίκη Κι η ψεύτικη συμπόνια σας ακόμα δεν με πείθει Εγώ θυμάμαι, εσείς ζείτε αιώνια λήθη Δεν φοβάμαι, αυτός ο κόσμος μας ανήκει

[@elliechiotaki9748]

💜