Λούπες Μοτίβα

Рет қаралды 2,115

Күн бұрын

Пікірлер: 9

@Orich_ 5 жыл бұрын

"Αφήνω μια γάτα να μου μάθει την αλήθεια, κάθεται στα πόδιά μου, μου λέει να ηρεμήσω." "Κάτω από την κόκκινη σελήνη το σπαθί μου έχω έτοιμο." "Στην σιωπή φαίνεται πάντα η χημεία κι η σιωπή με ακολουθεί με μια χρόνια δυσθυμία." Υπέροχη δουλειά! Πλέον πάνω από την πόλη, 2 ορόφους..!

@LoupesMotiva 4 жыл бұрын

*Ερμάριο:* Μέσα απ' το μαγικό μου δάσος Αντηχώ μέρα απ' το βάθος/Αντηχώ με ραπ το βάθος Γυρνώ στην πολιτεία,ξυπνώ λάθος Τα φτέρα που μ' έφεραν γίνανε πάγος Δεν κάηκαν στον ήλιο σαν του Ίκαρου Ψελλίζω με κουκούλα το τέλος αυτού του δίμπαρου Η τρόφικη αλυσίδα απ' τα μάτια ενός κανίβαλου Σαν συγχορδίες κλειδοκύμβαλου Γυρνάνε στο κεφάλι μου με καίνε Οι σειρήνες δεν μιλάνε μόνο κλαίνε Δέντρα λένε χαθήκανε Κι οι ρίζες αγκαλιάζουν τους λαιμούς μας και μας πνίξανε Αν μας ψάξαν,δεν μας βρήκανε Μάτωνω στην έρημο Κάτω απ' την κόκκινη σελήνη το σπαθί μου έχω έτοιμο Είναι το σεπούκου απο τον τέταρτο Παίρνω τον χρησμό απο τον κένταυρο για να λύσω τον κέρβερο Κουνάω τα χείλια σαν τους δείκτες ρολογιών Μετρώ σημεία και εκλάμψεις πλέον νεκρών αστερισμών Και ψάχνω γη,ψάχνω να γείρω το κορμί μου σ' ένα βράχο Ή σ' έναν ώμο,όμως σε λίγο να ανατείλλει και θα φύγω Δεν είσαι πλέον εκεί που σ' άφησα φεγγάρι μου Τα βάρη μου το άσεμνο κουφάρι μου Έχουν μάθει να θυμούνται και να μνέουν Μου έχεις μάθει ν' αναπνέω μες στη στάχτη Κι όσο υπόχωρω στα βάθη μου μαστίγια τ' αγκαθωτά τα λάθη της θνητότητας Αγάπη που ποτέ δεν εξερράγη Αγάπη που ποτέ δεν εξερράγη... Μάγισσες αθάνατες στην ιερά εξέταση Με ξόρκια και σκουπόξυλα ουρλιάζουν την εξέγερση Είμαστε ανωμαλίες πάνω στην φύσικη εξέλιξη Η τεχνητή επιλογή και η εξαίρεση Άγνωστη η πορεία και σπασμένο το πηδάλιο Μπήκαμε μαζί στη βάρκα μα μόνο μ' ένα δηνάριο Με τις μνήμες μας κρυμμένες στο ερμάριο Πέφτουμε αγκαλιά υπνωτισμένοι απ' το γραμμάριο Ρίγη,ρωγμές και ράμματα στο απύθμενο πηγάδι Γεμάτο το οπλοστάσιο μα λείπαμε στη μάχη Μα μάτια μαυρίζουν μ' ανοιχτά παράθυρα και το χάος για προσκεφάλι Μας κοιμίζουν όσο αφήνουμε το ρέμα να μας πάρει Όσο αφήνουμε τον χρόνο να μας πάρει Μας γυρίζουμε σε μέρη που έχουμε ξαναπάει Μ' άλλη μάσκα και ψευδώνυμα Χαμένες στο κυνηγητό για νόημα Με χαρτιά δίχως επώνυμα Χάρτες χωρίς υπόμνημα Την σιωπή του κοσμού σαν ανάκλαση στο κόσμημα του θρόνου Τα πρόσφορα της φθοράς και του πόνου *Πέφτουμε αγκαλιά υπνωτισμένοι απ' το γραμμάριο* *Πέφτουμε αγκαλιά υπνωτισμένοι απ' το γραμμάριο* *Αφού δεν ζήσαμε το χθές έλα να ζήσουμε το αύριο* *Έλα να ζήσουμε το αύριο*

@LoupesMotiva 4 жыл бұрын

*Φθινόπωρο:* Δεν έχω τίποτα να γράψω Κι όμως γράφω μάλλον γιατί είναι απο τα λίγα που έμαθα να κάνω Κι υποθέτω πως είναι σαν το τσιγάρο,εθισμός που έλεγα θα ξεπεράσω όμως κόλλησα Κύλησα κάπου και ξόφλησα Προσπάθησα να θέλω μια ζωή κανονική όμως δεν μπόρεσα και μάλλον,ποτέ μου δεν θα ανήκω σ' αυτή την κοινωνία των κάποιων γιατί με ελκύει των κανενών ή αυτή αξίζω τέλος πάντων Στο μυαλό μου πλάνα πλέον δυσοίωνων οραμάτων Με αισθητική νεκρών που διαρκώς γρατσουνάν τον πάτο Με τα χέρια ματωμένα μ' ασταμάτητα και πέφτουνε τα μάτια τους στο μαύρο Κι εγω χάνομαι Έλα και πες μου τι αισθάνομαι Βάλε μου όσο αλκοόλ εχει απομείνει στο μπουκάλι κι άσε με Ούτως ή άλλως δεν θα βρίσκαμε την άκρη για όσα κάναμε απόψε,πόσο μάλλον για οσα πάθαμε Κρατα με Είμαι συνεχώς σε πτώση Το 'χω γράψει σε χίλια τραγούδια μπας και κάποιος νιώσει Κι απ' οση ώρα πέφτω μου 'χει μείνει άλλη τόση Και δεν έχω βρει ακόμα τι στο διάολο θα με σώσει απ' την πρόσκρουση Μα εγω με το Εγω τείνω σε πόλωση Όπως αυτό το φως που μ' ακουμπάει στην απόγνωση με μια όμορφη υπόκρουση Που θα καταλήξω αφού ξεκίνησα απ' την κόλαση Ε; Κεφάλαιο δεύτερο Γράφω απ' το δεύτερο Το Υπόγειο ξενοικιάστηκε,θα 'ρθουν άλλοι, μέχρι τότε είναι ελεύθερο Εμείς δέσμιοι σε κόσμο ψεύτικο Μ' ένα μυαλό υπέρβαρο Που το κουβαλάμε μαζί με τις αλυσίδες Δεν τα λέμε απ' το τηλέφωνο,τα λέμε απ' τις σελίδες Εκεί δεν λέμε ψέματα πως είμαστε καλά Εκεί γράφουμε τον θάνατο στις επικεφαλίδες Βγάλε ρολόι να μετρήσουμε τις νύχτες Κι αφού κρατάνε αιώνες να κουνήσουμε τους δείκτες Οι επόμενοι χειμώνες να μην έχουν ίδιες ρίμες Οι επόμενοι μας μήνες να μην έχουν ίδιες μνήμες Στοιβάζω θλίψη μου μέσα στις αποθήκες Κοιτάζω απ' τα μάτια σου να βλέπω τι μου βρήκες Για κάθε χίλιες ήττες μου μετράω δέκα νίκες Και για κάθε ωραία μέρα μου μετράω χίλιες φρίκες Κι όμως αξίζει Αφήνω ο,τι αγαπώ απλά να φύγει Μόνο για την χαρά του να το βλέπω να γυρίζει Και να ξέρω οτι ήταν επιλογή του Κάτω απο την ανάγκη μου να πάρω την στοργή του Στη σιωπή φαίνεται πάντα η χημεία Κι η σιωπή μ' ακολουθεί με μια χρόνια δυσθυμία Όπως στην τρικυμία ετσι και στη νηνεμία Τις 10 ειναι μαρτύριο μα τη μία ειναι ηρεμία Μέσα Οκτώβρη Οι τετράγωνες μας λογικές είναι λοξές άρα είναι ρόμβοι Και που και που αγγίζονται,δημιουργούνται κόμβοι Αλλά τις περισσότερες χωρίζονται,τις κόβουνε οι φόβοι Βγαίνω να κλέψω λίγο ήλιο απ' το μπαλκόνι Παλιότερα θα πήδαγα,τώρα γίνομαι σκόνη Ταξιδεύω στον αέρα,προσγειώνομαι στην πόλη Είμαι μαγνήτης χαλασμένος,αρνητικοί κι οι 2 πόλοι Άλλαξε τόσο εκείνο το μικρό αγόρι Αυτό που δεν είχε φίλους και μιλούσε με το ζόρι Έπαιζε μόνο στα διαλλείματα,απομονωμένοι χώροι Κι αν φύτευα την μοναξιά θα ΄χαν ανθίσει οι σπόροι Κι εχω αλλάξει μ' αυτο το αγόρι δεν το ξέχασα Όχι για να μένω πίσω,μα για να βλέπω τι έφτιαξα Τόσες ανασφάλειες και κόμπλεξ,τα ξεπέρασα Δεν είχα τίποτα να γράψω αλλα έγραψα Και γράφω ασταμάτητα απο τα δεκαέξι Απ' όταν στη μελαγχολία ένιωσα την πρώτη έλξη Όταν μ' έδιωξε η μάνα μου,δεν μπορούσε να μ' αντέξει Με τον πατέρα μου σε υπόγειο και το προτιμούσα έτσι Σ' όλες τις νύχτες που περίμενα να φέξει Όταν κοιμόμουν σε παγκάκια και φοβόμουνα μην βρέξει Κι ήταν λάθος που ξεκίνησα με "Δεν" για πρώτη λέξη Νικόλα, -απλά άστο να παίξει- ...

@TheHybrid_Music 5 жыл бұрын

"Φθινόπωρο" κατάθεση ψυχής

@LoupesMotiva 4 жыл бұрын

*Ονειροπαγίδες:* 4 κόκκινα σημεία στις άκρες,πάνω και κάτω 5 κόκκινα σημεία στις γωνίες και στο κέντρο Όλο το υπόλοιπο γαλάζιο και μαύρο Στη μέση η τέχνη με σχήμα αφηρημένο 6 λύκοι,ο πρώτος,δεν ξέρει τι γίνεται Ο δίπλα προσπαθεί τα πάντα να παρατηρήσει Ο τρίτος στη μέση είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση Ο τέταρτος είναι ήρεμος,στέκεται και μυρίζει Ο πέμπτος είναι άγριος,τίποτα δεν τον φοβίζει Είναι έτοιμος για επίθεση,κοιτάζει και γρυλίζει Ο έκτος έμοιαζε άγριος μα είναι ο φοβισμένος Στέκεται πίσω και ουρλιάζει στο λυκόφως για βοήθεια Αφήνω μια γάτα να μου μάθει την αλήθεια Κάθεται στα πόδια μου,μου λέει να ηρεμήσω Ξεκινάμε το ταξίδι και μετράμε τα μοτίβα Ακολουθώ τον δασκαλό μου στην βαλίτσα Μα δεν χωράω,το σώμα μου συνέχεια επεκτείνεται Και γεύομαι στην γλώσσα μου οτιδήποτε ακουμπάω Οι πλανήτες σαν γρανάζια που γυρνάνε ασταμάτητα Στα μάτια μου απλώνεται μπροστά ο δρόμος του Τάο Σ' αυτό το ρολόι μ' έφερε σάπιο καράβι Μα γυρνάω με τους δείκτες μέχρι να φτάσω στα σύννεφα Κι αν εστιάσω αρκετά στο μονοπάτι Ίσως δω απο πίσω όλα τα κρυφά μηνύματα Τι δημιουργείται έπειτα απο την έκρηξη; Φεγγάρια στο κεφάλι μου μ' ακολουθούν την μέρα Διαδραματίζεται σε πόλη η ιστορία μου Κι εγω βλέπω τους ήλιους μέσα στη γυάλινη σφαίρα Με προσοχή κινούμαι πάνω στη σκακιέρα Δεν με φοβίζουν τ' άλογα μα με φοβίζουν οι άνθρωποι Αφού πεθάνω μια ινδιάνα shapeshifter Με φιλάει και μεταμορφώνεται σε λεοπάρδαλη Το πρωί ανασταίνομαι,με χαιρετάνε οι δάσκαλοι Γράφω τον θάνατο μου με ποίηση βάνδαλη Η ποίηση που θα 'γραφαν και "οι μοιραίοι" του Βάρναλη Ποίηση που ραπάρεται,ποίηση μονοκάναλη Άλαλοι οι δαίμονες απόψε στο κρεβάτι μου Στο πέρασμα του δράκου,στο κερί της φυλακής Βασιλιάς κι υπήκοος στο ξύλινο παλάτι μου Κι οι 6 λύκοι είναι ο κύκλος της ζωής *Οι ονειροπαγίδες έχουν πάνω τα φτερά μου* *Κι ενώ πέταγα με βρήκα στο σαλόνι μου δεμένο* Οι κόσμοι μας συγκρούονται κάτω απ' τα βλέφαρα μου Και στα χέρια μου κρατώ ενα διαμάντι μου κομμένο *Οι ονειροπαγίδες έχουν πάνω τα φτερά μου* *Κι ενώ πέταγα με βρήκα στο σαλόνι μου δεμένο* Να κουβαλάω ένα σώμα τόσο ξένο Κάθομαι οκλαδόν,ακίνητος και ψελλίζω...