معرفی پروتکل آی پی (IP) - قسمت 5

پروتکل آی‌پی (IP) به عنوان یکی از اصلی‌ترین پروتکل‌های شبکه‌های کامپیوتری، برای مبادله‌ی اطلاعات در شبکه‌های مبتنی بر اینترنت استفاده می‌شود. آی‌پی یک پروتکل لایه‌سوم مدل OSI است و برای شناسایی و مکان‌یابی دستگاه‌ها در شبکه‌ها به‌کار می‌رود.
پروتکل آی‌پی به هر دستگاه در شبکه یک شناسه‌ی یکتا و منحصربه‌فرد به نام آدرس آی‌پی (IP Address) اختصاص می‌دهد. این آدرس‌ها معمولاً به‌صورت عددی نوشته می‌شوند و از نوع آی‌پی‌وی۴ (IPv4) و آی‌پی‌وی۶ (IPv6) هستند. در آدرس آی‌پی‌وی۴، آدرس 32 بیتی است و به‌صورت چهار بلوک عددی از هر بلوک 8 بیتی تشکیل می‌شود (مانند 192.0.2.1)، در حالی که آدرس آی‌پی‌وی۶ 128 بیتی است و به‌صورت هشت بلوک عددی از هر بلوک 16 بیتی تشکیل می‌شود.
علاوه بر اختصاص آدرس، پروتکل آی‌پی وظیفه‌ی ارسال و دریافت بسته‌های داده‌ای در شبکه را نیز داراست. این پروتکل با استفاده از الگوریتم‌های مسیریابی، بسته‌ها را به طور مستقیم به مقصد موردنظر می‌رساند یا آن‌ها را از طریق مسیریاب‌ها به مقصد هدایت می‌کند.
پروتکل آی‌پی بخشی از خانواده‌ی پروتکل‌های اینترنت (TCP/IP) است و در ترکیب با پروتکل‌های دیگری مانند پروتکل کنترل انتقال (TCP) و پروتکل یونیکست داده‌گرام (UDP) برای انتقال داده‌ها و مدیریت اتصالات استفاده می‌شود