ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ (ΚΟΝΤΥΛΙΕΣ) | Official Audio Release © 1990

[@giorgosstoumpidhs610]

παντα/ΥΠΑΡΧΟΥΧ/ΜΕΡΑΚΛΗΔΕς/ΝΑ/ΜΑς/ΤΑΞΙΔΕΥΟΥ/ΣΤΗΝ/ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ/ΜΑς/ΚΡΗΤΙΚΗ/ΜΟΥΣΙΚΗ//ΝΑ/ΖΗΣΕΙ/Η/ΚΡΗΤΗ/ΜΑςςςςςςςς//

[@iliastsakalidis5497]

Να ζειτε μερακληδες

[@kostasxristofis]

Ρεθεμνιανέ μου έρωτα κι αγάπη Ανωγειανή μου άνε κοιμάσαι ξύπνησε ν'ακούσεις τη φωνή μου Από τσ'αγάπες που 'καμα η πρώτη δε ξεχνάται γιατί με πόθο στη ζωή τη μια φορά γεννάται Ανωγειανό μου γιασεμί κι αν δε σου κάνει χιόνι στον ουρανό θα φτάξουνε οι δροσεροί σου κλώνοι Τάξε πως τα ποτίζουνε τάξε πως τα κλαδένε τα βάσανα από πάνω μου και δε ξαναμισένε Εγώ 'μαι που σε πότιζα βιολάκι μυρωδάτο κι εδά μου λες ίντα γυρές στον ασκιανό απάνω Έχει η ζωή γυρίσματα στην πρώτη ευκαιρία να βρει κιανείς καλοβολιά στου χρόνου τη πορεία Μα να σε πάρω θέλω εγώ μήλο μου δαγκαμένο γιατί από καλή μηλιά είσαι μεγαλωμένο Στην πάνω μπάντα τση μηλιάς επόμεινε ένα μήλο τίνος να πω το πόνο μου αφού δεν έχω φίλο Άμα σε ιδώ τη ταχινή του μενεξέ φιντάνι μέχρι την άλλη ταχινή να μην σε ιδώ με φτάνει Να μη τη δούμε σήμερο να μη τη δω την άλλη έχω ευαίσθητη καρδιά γι'αυτό θα κλάψω πάλι Είναι στίγμες που θες δε θες θα έρχομαι στο νου σου γιατί 'μουνα αγαπητικός του πιο καλού καιρού σου Βιόλες ξερές να πέσουνε στα χέρια τα δικά σου ανθίζουνε και πέρνουνε το χρώμα τσ'ομορφιάς σου Ο έρωντας μας κοπελιά τελειωμό δεν έχει είναι πηγή κι αντίς νερό αίμα και δάχρυ τρέχει Η φύσις δεν μ'αδίκησε η μοίρα αδίκησε με που μ'έσμιξε με τη 'γαπώ ύστερα χώρισε με Είναι στιγμές που σκέφτομαι πως δεν πονώ για σένα κι όμως τα φύλλα τση καρδιάς μου τα 'χεις μαραμένα Μπορεί η μοίρα να χτυπά και να με στραπατσάρει μα δε θυμούμαι και ποτέ να τση γυρέψω χάρη Ω λεμονιά μου με τσ'αθούς στο δέτη φυτεμένη πόσοι για το χατίρι σου δεν είναι γκρεμισμένοι Ξερά κλαδιά να πέσουνε στα χέρια τα δικά σου ανθίζουνε και πέρνουνε το χρώμα τσ'ομορφιάς σου Ξερά κλαδιά στα χέρια σου γίνουνται μάτσο βιόλες και μοιάζετε και δε μπορώ και να διαλέξω απ'όλες Ώρα που ο ήλιος χάνεται και πριν καλά νυχτώσει η ταξιδιάρα η σκέψη μου φεύγει να σ'ανταμώσει Πο να σημείο κι ύστερα τα μάθια δε θωρούνε μα οι αναμνήσεις φύγανε και πάνε να τη βρούνε Ανωγειανό μου γιασεμί στο πέτρινο μπαλκόνι για σένα κάθε χαραυγή γλυκά λαλεί τ'αηδόνι Φεύγει η ζωή και χάνεται και δεν γυρίζει φως μου κι εσύ θαρρείς πως θα γενείς κατακτητής του κόσμου

[@SuperVmax1300]

Αρχοντικά πράγματα!!!