mimesis'in araçları, nesneleri, tarzları (poetika okumaları 1. bölüm)

aristoteles poetika oturumlarının ilkini kaydetmeyi unutmuşum. bu oturumda önceki konuları da özetlemeye çalıştım. sonuçta poetika'nın ilk üç bölümünü okumaya çalıştık.

[@nursahylmaz404]

Merhaba Ömer Hocam. Tragedyaları ele almanız ve paylaşmanız beni çok sevindirdi. Tragedyada çekici gelen şey; "iki gücün kaçınılmaz çarpışması ve sonucunda bir kazananın olmaması" çatışan argümanlara benzetilebilirler bana göre de.. hiç bir zaman çözüme ulaşmayan çatışmalar..Hatta yanlış hatırlamıyorsam Hegel, haklı ile haklının çatışması diye ifade etmiş:) Buna bağlı olarak bir diğer parlak yanı da hem çağının problemlerine, hem de insanlık durumunun temel çelişkilerine odaklanmaları, eleştirel düşünme olanaklarını araştırmak için elverişli ve zengin kaynaklar haline getiriyor bizim için. Sizi dinlerken; tragedyalara tam da böyle bir yerlerden yaklaşan ve kökeni ve ritüelistik yapısı ile de bağ kurarak inşa ettiği oyuncu çalıştırma tekniğinden sahneleme tekniğine, merak uyandıracağını düşündüğüm Yunan tiyatro yönetmeni Terzopoulos’un "Troyalı Kadınlar" Delphi kaydını heyecanla paylaşmak geçti aklımdan:) Teşekkürler:))

[@nursahylmaz404]

kzbin.info/www/bejne/bYvZd4aPqLqIiNk

[@doktorgaripask3161]

hocam selam! bugün Rembrandt gibi resim yapan biri var ve dediğiniz gibi "pastiş" sınıfından ele alınıyor hatta kuramcılar ve sanat çevresi tarafından görmezden geliniyor. Kendi ifadelerine göre Aristoteles düşüncesinden hareketle resim yapıyor ve ona göre Kant ve Hegel'den sonra işler berbat oldu. ressamın ismi Odd Nerdrum, KZbin'da konuşmaları falan var.

[@carrootjazz]

hocam aristoteles'e "yargı dağıtmış" diyerek z kuşağı terminolojisine hakimiyetinizi de göstermişsiniz :)

[@sezginahmet]

Harika yorumlar..Tebrik ederim..

[@omeraygun]

estağfurullah. tekrar tekrar okumaktan kaynaklanan bir durum. aynı filmi defalarca izlemekten farksız.

[@maximilyen]

İzlemedim ama çok güzel, izleyeceğim.

[@mukukguguk747]

merhaba. bir arkadaşımın tavsiyesi ile dinlemeye başladım poetika videonuzu. sağ olun. devam da edeceğim. video bitince ben de bir yorum bırakmak durumunda kaldım. umuyorum hürmette kusur işlememem... bana 58. ve 145. dakikalardaki iki kritik (eleştirel ve önemli) soruya ki, benzer yere odaklanan farklı formüle edilmiş tek sorular gibi geldi... ömer hocam sanki cevap vermediniz/veremediniz ya da sonraki videolara sakladınız gibi cevabınızı, bilemiyorum ama yine de "acaba neden" demek istedim?.. sonra kendi kendime şöyle bir tahminim oluştu: umarım düşünmek açısından faydalı olabilir: zihninizde bugün anladığımız anlamda kültürümüzü kuranın logos olduğunu -çok sayıdaki felsefe tarihçisi ve okuru gibi- siz de ikrar ediyorsunuz. fakat bu ikrarın devamında geleni -yine çokları gibi siz de- ikrar etmekte ise zorlanıyorsunuz. Demem şu mitos'tan logos'a ya da kaos'tan ordos'a geçiş felsefenin üstlenmek istemediği ama kökensel olarak suç olduğunu düşündüğü bir momenttir/andır/üretim ilişkilerinin radikal dönüşümüdür ya da sıçramadır:))) logos'un kurduğu felsefi düzlemlerin/bilgilerin/hakikatlerin hiyerarşik ve otoriter olduğunu çağdaşlarınızla paylaşmakta/ikrar etmekte sırf bu sıçramaya/suça/an'a tanıklık ettiğiniz için güçlük çekiyor olabilir misiniz? sizi cevaptan uzaklaştıran şey bu olabilir mi?... müsaadenizle kendi yorumumu aktaracağım bundan sonra: mitosun kendisi düzen kurmaz, düzeni de arzulamaz, tamamen üstünlüğe dayalı erdemleri sonsuzlaştırır ya da o erdemleri karakterize eden şeyleri zamanın dışına iterek, ölümsüzleştirir. -tabii birileri mitlerden yararlanıp düzen peşinde koşabilir ve bunda muvaffak da olur, o ayrı...- homeros bu işin (mitosun) en önemli dayanağını sunar bize... her tragedya bir mit ile başlar ve sonunda mitteki -gizli- kehanet gerçekleşir, yani yeni bir mite ve yeni bir gerçekleşmeye, daha doğru gerçekleşmiş olanın hikayeleşmesi devam eder... platon tam da sofokles'in çağdaşı ve arkadaşı bir şair olarak, şairliği bırakıp filozofluk çağlarına geçtiğinde kendi felsefi sisteminden/düzeninden/polisinden/ahlakından tragedya ve onun varlık/zaman kavrayışını dışlamayı (ahlaki/içten/teorik ve hukuki/dıştan/pratik gelen) bir zorunluluk olarak görür. çünkü onun basit bir gerekçesi vardır: yeniden, ama hep eskiden olduğu gibi, yeniden gerçekleşen bir zamanda ve her gerçekleşmenin kusursuz bir yıkımında logos çaresiz kalır, bunu görür ve logos'u beynimize kazır... böylece en doğru yolu seçer, eli de zihni de hiç tereddüt yaşamaz bazen toptan reddeder bazen de başka bir düzlemde tragedyaya ait olanın köküne kibrit suyu döküp yakar ve der ki tragedyayı yakmak caizdir... logos; söz, ölçü, düzen, yasa, akıl vs. olarak ilk kez platon ve felsefesiyle büyük bir metafizik derinlik olarak sahneyi kaplar, dolayısıyla bu sophos'un (bilge) da ölümüdür, filozofların ise doğumudur... bir mesel aktarayım, iması açısından değerli olduğunu zannediyorum. mina urgan'ın annesinin harbiye'den atatürk'ün cenaze alayı geçerken dediği gibi: "bu milletin sevgilisi öldü, kocasının evinde rahat rahat oturabilir":)))) yani logos kabaca polise rağmen yaşayamaz. uluğ nutku'dan ve çok sonraları da alain badiou'dan duyduğum ve okuduğum üzere, platon'un İdea'sı polisin kendisidir. itiraf edelim felsefe polis'siz yapamaz ve polis'in hakikati felsefenin hakikatidir... tragedya ise, o zaten ölmüştür, çünkü polis vardır artık:)))) kısaca tragedya/mitos ile logos arasındaki süreksizliğin nedeni polis'in bizzat kendisindeki üretim ilişkileri arasındaki geçişsizliktir. bilmem nasıl değerlendirirsiniz, fakat kanaatim bu yöndedir.

[@omeraygun]

merhabalar, hoşgeldiniz öncelikle. dediklerinizi anlamıyorum. açıklar mısınız?

[@nobir7631]

Hocam tam da sizin çevirinizden poetika okuyordum.

[@omeraygun]

:) ari çokona'nın ve benim...

[@nobir7631]

@@omeraygun antik yunan çevirilerinde Ari Çokona'nın adını anmamak haksızlık olur hocam. Çok haklısınız.