Ο οπτικός πολιτισμός του Αντρέι Ταρκόφσκυ

[@elsapakopoulou2465]

εξαιρετικη παρουσιαση για ενα καταπληκτικο σκηνοθετη

[@paradisenauts]

Εξαιρετική ανάλυση η οποία ρίχνει φως σε άγνωστα στοιχεία σχετικά με την εποχή που έδρασε ο Ταρκόφσκυ καθώς και την ένταξή τους στα έργα του.

[@ellielli2223]

Ευχαριστούμε.Φωτίσατε τον Ιστορικό πλαίσιο και τη σημειολογία του έργου του👍. Μέγιστος σκηνοθέτης όλων των εποχών .

[@zwgrafwntas]

Πάρα πολύ ενδιαφέρον! Ευχαριστούμε!

[@antlove1979]

Μπράβο, ένας άνθρωπος που γνωρίζει ακριβώς αυτό για το οποίο μιλάει. Εχοντας πολύ λίγο σταθεί στις ταινίες του Ταρκόφσκυ και έχοντας ακόμη λιγότερα συγκρατήσει από όσα έχω δει, μεταφέρω επί του προκειμένου κάποιες προσωπικές μου σκέψεις σχετικά με όσα δεν έχω καταφέρει να δω, ακούγοντας όσα γνωρίζει κάποιος που έχει δει πολύ περισσότερα Πόσο αποτελεσματικά μπορούμε να μιλάμε καθώς κάνουμε υποθέσεις στην σκέψη μας για τα πράγματα που δεν βλέπουμε; Πόσο αποτελεσματικά «καλύπτουμε» ή «δίνουμε περιεχόμενο» σ αυτό που περιγράφουμε όταν δεν μπορούμε να το δούμε, να το ακουμπήσουμε, ή να το ακούσουμε; Πόσο αποτελεσματικά μπορούμε να μιλάμε καθώς κάνουμε υποθέσεις για πράγματα που δεν έχουμε καταλάβει; Πόσο αποτελεσματικά μπορούμε να μιλάμε για πράγματα που δεν έχουν ακουμπήσει την λογική μας; Τι νόημα μπορούμε να βρούμε σε πράγματα που δεν βλέπουμε; Τι νόημα μπορούμε να βρούμε σε πράγματα που δεν καταλαβαίνουν κάποιοι άνθρωποι καθώς προσπαθούν να μας πείσουν ότι μπορούν να τα περιγράφουν; Κάποιες φορές μπορούμε να βρούμε νόημα σ αυτό που βλέπουν οι άλλοι ακόμη και όταν εμείς δεν μπορούμε να δούμε.. Μπορούμε να συμμετέχουμε κι εμείς με τις σκέψεις μας σ αυτό που καταλαβαίνουν; καθώς επικοινωνούμε μαζί τους, ακόμα και όταν δεν βλέπουμε αυτό που μας λένε. Μας περιγράφουν τον Βόρειο πόλο, σαν περιοχή που καλύπτεται με πάγους και έχει πολύ κρύο, και καταλαβαίνουμε αυτό που μας λένε, ακόμη και όταν δεν έχουμε πάει εκεί. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι κάπως έτσι, όπως επίσης μπορούμε να «αντιληφθούμε» ότι μπορεί να είναι κάπως έτσι καθώς στηριζόμαστε σ αυτά που μας λένε, χωρίς να έχουμε «άμεση αντίληψη» ότι «πράγματι» είναι έτσι. Αν ποτέ καταφέρουμε να πάμε στον Βόρειο Πόλο ίσως αντιληφθούμε κάτι περισσότερο, ή κάτι διαφορετικό. Ακούμε τους άλλους που βλέπουν κάποια πράγματα καθώς μιλάνε γι αυτά, και μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για κάτι που βλέπουν οι άλλοι. Σε μια τέτοια περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι βλέπουμε με τα μάτια των άλλων. Κάποιες φορές βλέπουμε αμέσως, ενώ κάποιες άλλες βλέπουμε εμμέσως καθώς βασιζόμαστε στις περιγραφές των άλλων ανθρώπων. Κάποιες φορές βλέπουμε πραγματικά, ενώ κάποιες άλλες βλέπουμε μεταφορικά, ανάλογα μ αυτό που σκεφτόμαστε.. Θα μπορούσε άραγε κάποιες από αυτές τις σκέψεις να συμμερίζονταν και ο ίδιος ο Ταρκόφσκυ μέσα από κάποιουυ είδους μεταγραφή, κάποιου είδους μεταφορά, που τυχόν συνδέει λέξεις με λιγότερο ή περισσότερο εκφραστικές εικόνες στην γλώσσα του κινηματογράφου; Ισως ο κύριος Καμαριάρης θα μπορούσε να διακρίνει το δόκιμο ή το αδόκιμο αυτού που σκέφτομαι την στιγμή που ο ίδιος φαίνεται να βρίσκεται ήδη σωστά τοποθετημένος στον εσωτερικό χώρο των δωματίων που τυχόν βρίσκονταν τοποθετημένος ο Ταρκόφσκυ συνθέτοντας ή σκηνοθετώντας την εικόνα της πραγματικότητας μέσα από τον χώρο και τον χρόνο της οπτικής του δικού του προσωπικού σύμπαντος. Δύσκολες οι διαδρομές στον χώρο και τον χρόνο - με ή χωρίς τον Ταρκοφσκυ - που συνδέουν τις μνήμες των παλιών σινεφίλ του Στούντιο και της Αλκυονίδας των παλιών εποχών που κάποιοι έχουμε ζήσει, με την πιστοποιημένη πρόσβαση στην πραγματικότητα της post-covid εποχής. Για όσους επιμένουν να ψάχνουν τα όρια μεταξύ του κλειστού και του ανοικτού στις μέρες μας η προσπάθεια για την αναγνώριση του αυθεντικού μπορεί να συνεχίζεται.