Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Yetişkin Çocukları

sordum sarı çiçeğe, annen baban var mıdır?
Testler için: bit.ly/3ljpBI3
Doktorun sayfası: www.drlindsaygi...
Instoş: / dilara_tunes
Bir de mail atayım: [e-mail]
DISCORD İÇÜN: / discord
MUTLAKA İZLEYİN!
memleketin falına bakıyorum: • Memleketin Falına Bakı...
boş muhabbet: • boş muhabbet
Deinfluencing: • Deinfluencing Mevzusu
True Crime Hayranlığı: • True Crime Hayranlığı ...
gülserenification: • gülserenification

[@gencligiyananlar2740]

Türk aile yapısında şu var : Çok sorumluluğun var ama yetkin yok. + Sen anne babanın sırdaşısındır ama işlerine gelince şt sen kimsin lan ben senin anne babanım oluyor.

[@foxylady5]

aynen öyle maalesef :(

[@ingweking8748]

Çok doğru bir tespit

[@degirmenler]

Kesinlikle

[@maytemmz25]

Harika yazmışsın. Kölelik resmen.

[@ironeuma]

Kitabı okumadım ama bu video bile bir şeyleri anlamama yetti. Ben 18 yaşındayım ve büyük çocuk olduğum için kendimi bildim bileli evi toparlayan kişi benim sürekli bu sorumluluk üstümde, bakın maraşta yaşıyoruz biz deprem oldu canımızı kurtardık evdeki herkes panik halinde hır gür ağlarken ben onları sakinleştirmeye çalıştım sanki üstüme vazife gibi acımı yaşayamadan, şimdi de maraştan uzağa bir yere geldik ve bu sefer de kendileri duzeldiler ama ben düzelemedim ve bu sene uni sınavına gireceğim. Maalesef çalışamıyorum ve bunun yüzünden her gün kavga ediyoruz kendimi açıklamaya çalışıyorum yapamıyorum odaklanamıyorum diyorum kendileri de 'herkes kendi görevini yapıyor'dan başlayıp' bir siz akıllısınız ben malım'a geliyor. Ben artık duyarsizlastim umrumda değiller ve Dilaracim sanki Türkiyedeki bütün aileler süpermiş bir tek benimkiler sıkıntılıymış gibi kimse bu konular hakkında konuşmuyor sen konuştuğun ve bizi aydınlattığın için teşekkür ederim

[@gizacan]

Deprem nedeni ile çok geçmiş olsun. Sınava odaklanamaman o kadar normal ki! İnsanlar ilk günlerin şokunu yaşadıktan sonra daha büyük bir psikolojik sarsıntı yaşıyorlar, çok normal. Akıl yaşta değil baştadır diye boşuna söylenmemiş, belli ki sen daha bilinçli, mantıklısı. En iyisi (zor biliyorum ama yapabilirsin) sen kendin için sınava elinden geldiğince odaklanmaya çalış, bunu kendin için, kendine bir iyilik olarak yap. Annenden bağımsız bir hayat kurabilme in bir tohumu gibi düşün ve mümkün olduğunca odaklanarak çalış. Kendin için çok iyi bir şey yapmış olacaksin, dualarım seninle; hep iyi ve mutlu olmanı dilerim, sevgiler♥️

[@ironeuma]

@@gizacan çok teşekkür ederim 💗

[@gizacan]

♥️👍

[@zekiyeinek6783]

@@ironeuma başka bir depremzededen selam! kitapta geçenler gibi işte seninkiler nasılsa benimkiler de öyle hemen hemen bir yere kadar görmezden gelmişim hep en başa döndüğüm de olmuş ama bu deprem beni öyle bir sarstı ki anlatamam kimseyi kaybetmedim belki anılarım yok oldu çoğunlukla ama bu depremden sonra gerçekler canımı çok çok yaktı ve ben ara ara keşke ölseydim de bununla yüzleşmeseydim bile diyorum en basitinden deprem olmuş 3 gün geçmiş eve giremiyoruz sen de bilirsin o anki durumu babam gelip kardeşlerime ders çalışın şimdi rakipleriniz eleniyor konuşması yaptı onlar lgsye ben yks ye gireceğim bu sene hem onlara hem bana söyledi yani o an aslında sadece gidip kusmak istediğimi hatırlıyorum

[@zekiyeinek6783]

en basitinden bu iğrençlikte daha kaç tane olay yaşadım depremden sonra inan hatırlamak istemiyorum arada zaman olunca insan unutabiliyor belki ama düşünsene ölümden dönmüşsün kafayı yemişsin üstüne bir de annenin babanın nazını çek kardeşlerine yardımcı olmaya çalış diğer depremzede arkadaşlarına moral ver derken ben bi koptum o zamanlar sanki böyle varlığım sonsuz uzay boşluğunda yankılanıyormuşçasına anlamsız buldum varlığımı öyle bir değersizlik hücum etti üstüme

[@meralgunendi5969]

"annenin duygusal yokluğu" daha da fena çarpmıştı, bence okuduklarım arasında en sarsıcı olanı bu.

[@Irissssss243]

Dilara bunu fark ettiğimde 13 yaşındaydım ve tüm evin sorumluluğunu almaktan, 6 yaşımdan beri kardeşimi büyütmekten(ki annem bile kardeşimin asıl annesinin be olduğumu defalarca kez söyledi) o kadar çok yorulmuştum ki lisede evden gittim. Yurtlu bir lisede okudum ve araya karantina girdiğinde annemin bize bakma durumu olmadığı için babamla yaşamak zorunda kaldım ve 15 yaşında yemek yapan, ev temizleyen ve babasının işlerine yardım eden birine dönüştüm. Şiddete eğimli bir baba ile büyüyünce ve aynı gün içinde hem üniversite sınavına çalışıp hem de “ev hanımlığı” yapınca çay demlemeyi unuttuğum için üzerime yürüdüğünü bilirim. Başım ağrıyor bu gece sofrayı ben değil halam toplasın dediğim için tekme tokat dayak yediğimi bilirim. Beyefendi tüm gün çalıştı, yorgun diye akşam yarım saate bir çayı ayağına götürmek zorunda bırakıldığımı bilirim. Parası olmasına rağmen “dershaneye o kadar çok para mı vereceğım?” Diyen babaya, o parayı kazanması için gece gündüz erkek işi yaptığımı bilirim. Bunu yapamadığu için aldırdığım konu anlatımlı kitaplarla hem ev işleri hem de onun işlerini yaparken yetiştiremeyince “o zaman ders çalışma” dediğini bilirim. Ağırlığımca koliler taşıdığımı ya da saatlerce durmadan çalıştığımı ama gel gör ki bunların hiçbiri benim ailem için yaptığım destek olarak görülmedi. Hepsi “zorunluluk olarak görüldü çünkü ben o evde yaşıyorum. Yapmak zorundayım ama kendim için bir şey yapmak istesem mesela haftada bir gün dışarı çıkmak. Hayır neden haftada bir gidiyorum, iki haftada bir gitmem lazım. O evden dışarı adımımı atmama lazım, istediğimi giymemem istediğim gibi görünmem lazım. Neden? Çünkü babam öyle istiyor. 18 yaşıma bastığımda baskı arttı “istediğimi yapmazsan seni evlendiririm”e kadar geldi. Tabi benim kayışlar koptu. Yeter artık buna mı katlanacağım dedim. Doğum gübümden 1 ay sonra yurttan eve döndüm akşam babam, babamın en yakın arkadaşı ve onun karısı ile saatlerce konuştuk. Daha doğrusu en yakın arkadaşının karısı ile konmuştuk onlar dinledi. İşte neymiş benim çok büyük hayallerim varmış da yok öyleymiş de yok eğer ben onun istediği gibi bir hayat yaşamazsam üniversitede para vermeyecekmiş de. Umrumda olmadı. Ertesi gün eşyalarımı topladım. Babamın eve geldiğinde yüzündeki ifadeyi unutamıyorum. Şok olmuştu resmen, gerçekten gideceğimi düşünmemişti ama yaptım. O çalışamadığım konu anlatımlı kitaplarla 291 bine girdim. Güzel sanatlar liselerinden çıkabilecek en yüksek puanlardan birini 370 yaptım. Yazın üniversite için deli gibi çalıştım ve meslek seçimimde bana para kazandıracak olanı mı yoksa sevdiğimi mi yapsam diyerek girdiğim yola sevdiğim iş olan resim ile devam etme kararı aldım. Belki hatırlarsın bu konuda sana da danışmıştım ve bana abinden örnek vermiştin. Şu anda istediğim gibi bir sanat üniversitesinde okuyorum aynı zamanda full time çalışıyorum çünkü Türk ekonomisi part time iş ile kendimi geçindirmeyi kaldırmıyor malesef. Aşırı yoruluyorum ama artık rol yapmama gerek yok, istediğim gibi görünüyorum ve davranıyorum. Tabi tüm bunlar gerçek bir baba istediğim ve bunun özlemini çektiğim gerçeğini değiştimiyor ancak ailemin beni asla tam olarak olduğum kişi gibi görmeyeceğini biliyorum. Bu canımı çok fazla yaksada iyileşmek için uzaklaşmalıyım ve en azından hala bir şeyleri deniyorum. Bu arada 19a gireli 3 ay oldu sadece yani daha öğreneceğim çok şey var. Bu yüzden kendimi sıkmıyor ya da yormuyorum sadece akışına bırakıyorum

[@gunesbulut8190]

Insanin kendisinin hem anası hem babası olmak zorunda bırakılması korkunç bir şey. Ama bir şekilde akıllı seçimler yaparak hayatta kalmayı ve hayatı güzelleştirmek de çok güzel bir his. Yorumunuzu okuyunca babanıza sovmeden edemedim artık Allah affetsin...

[@Nursena-fe8mr]

Senin yaşadıklarının büyük bir kısmını yaşamadım ama son sözlerinde ağladım bu anne baba eksikliği hayatını düzene soksan bile gitmiyor kuzenimin de hayat hikayesi senin gibi iyi bir eş ev çocukları var ama hep eksik hissediyormuş bizim gibilerim sonu ne olacak bilmiyorum şu anda derslerime odaklıyım ama ders çalışma bittiğinde o boşluk beni güzel depresyona sokacak

[@realinsomniaa]

cok guclu birisin umarim hayatta cok iyi insanlarla karsilasirsin 💘

[@meyrameyra2315]

Hayatın film olsun gerçekten

[@meyrameyra2315]

Ve babanın yüzünü görmek isterdim

[@ece7223]

Video 46 dakika mı yoksa ben halisünasyon mu görüyorum çok iyiiiii

[@rururue]

13:59 ağlamaya başladım okur okumaz. hayatındaki tüm travmalarini teker teker anlatan, ne zaman canı bir şeye sıkılsa beni psikolog olarak kullanan hatta bir çocuğun ebeveyni ile ilgili hiçbir zaman bilmemesi gereken bilgileri bile paylaşıp çocuğunu duygusal çöplük olarak kullanan, ama ben kötü hissettigimde dalga gecer gibi bakan ve tüm gün üzüntüden odama kapandığımda halimi sormayan, psikolojik problemlerimden bahsettigimde sen ne yaşadın ki diyip bana yaşatılan şeylerden dolayı kötü hissetmeye bile hakkım yokmuş gibi davranan bir anneyle yaşadım ve yaşıyorum

[@DilaraTunes]

seni çok iyi anlıyorum. 💛

[@madredelsitio]

sariliyorum sana❤

[@berengoktas4896]

ben de aynıyım yalnız değilsin

[@alwaysblue7]

:(

[@Deniz-p1x7q]

Sanki ben yazmışım gibi okudum. Bir de bu anneler ben her şeyi senin için yapıyorum diyip diyip manipüle ederek kendi isteklerini zorla yaptırırlar sen de annem beni seviyor yalanına kanarsın

[@demonspie]

Uzun zamandır sepetimde duran ama almaya cesaret edemediğim bir kitaptı. Neden cesaret edemediğimi daha iyi anladım. Küçüklüğümden beri korkularımdan biri annem gibi olmaktı ve büyüdükçe de annem gibi oldum. Artık eskisi kadar korkmuyorum çünkü bazı şeylerin farkındayım. Dinlerken fark ettiğim ve beni en üzen şey ise annemin bana yaptıklarını benim de arkadaşlarıma ve kardeşime yaptığım gerçeğiydi. Ben de yavaş yavaş olgunlaşmamış bir yetişkin olmaya doğru gidiyordum. Halbuki çok olgun ve yetişkin bir çocuk olarak büyüdüm. Büyük çocuk olduğumdan dolayı üstümde hep bir sorumluluk vardı. Büyüdükçe de ailede ortamı yatıştıran ve kavgaları dindiren biri oldum çünkü bıraksam kendini dışa vuran kardeşim ile ebeveynlerim birbirini yiyeceklerdi. Evde sürekli birilerinin psikolojisini toplamak zorunda kaldım. Bu süreçte de olan benim psikolojime oldu. Bundan 4 5 yıl önce üniversiteye yeni başlamışken artık dayanamadığım ve annemi yakın gördüğüm için anksiyete ve bunalımla olan sorunlarımı anlattığımda o kadar şaşırdı ki. Ben seni kendine yeten, kendi ayakları üzerinde durabilen biri sanıyordum demişti. Tabi öyle sanıyordun çünkü öyle olmak zorundaydım. Evdeki rol kişiliğim o şekildeydi. Ebeveynlerime yük olmamak için sürekli her şeyi kendim yapmak zorunda kaldım, yapamadıklarımdan da vazgeçtim hep. Son 2 haftadır çok mutluyum. Rol değil, içimden gülmek geliyor. Bunun nedenini bu videodan sonra daha iyi anladım. Çünkü rol benliğimi bırakıp özbenliğime döndüm. İstediğimi istediğim için yapmaya ve ailem veya diğerleri ne der diye düşünmemeye başladım. Daha 25 yaşındayken olduğumdan daha yaşlı davranmam gerekmediğini ve çocukca da davranabileceğimi fark ettim. Uzun bir süre değil, daha çok da yolum var biliyorum. Ancak küçük bir farkındalıkla bile büyük değişimler olabiliyor. Umarım bu video herkes için bir farkındalık sağlar. Böyle bir içerik ve samimiyet için çok teşekkür ederim. Senin gibi değerli içerik üreticilerine çok rastlayamıyoruz artık. Eline sağlık ❤

[@kevser4932]

Yaşadıklarımız birbirine nasıl bu kadar benzeyebilir...

[@izeruu]

okudum, ağladım çünkü çok benzediğimizi düşünüyorum

[@zaeynn]

Gerçekten hayatlarımız benzer ama senin aldığın sorumlulukları evin en küçüğü olarak ben aldım. Normalde gelen bir algı olur evin en büyüğü hep çok sorumluluk alır tüm yük ondadır, diye. Ama bu doğru değil. Evin en küçüğü ve en zorunu yaşayan hep ben oldum. Evin içinde kalan hep ben oldum. Diğerleri hayatına devam edebilirken ben evdeki sorunlarla tek başıma mücadele ettim. Ve kimse bunlari umursamadı bile.

[@demonspie]

@@kevser4932 çünkü hepimiz aslında benzer ailelerin çocuklarız

[@demonspie]

@@izeruu ağlamanı istemezdim ama o kadar iyi anlıyorum ki 😞

[@RedSpiderLily_]

Ağlayacağım şimdi, nasıl bu kadar spesifik ve doğru tespitler. Bir ben böyleyim ya da ailem böyle ve bu benim normalim diye düşünüyordum. Mutsuzken mutlu olduğum şeylerle ilgili çok liste yapardım ve onlara bakıp moralimin düzelmesini beklerdim. Küçükken mutsuz olduğumda aynı muameleyle karşılaşırdım. Mutsuz olduğum için sürekli suçlu hissederdim. Son durum, yeni ilişkilere başlayamıyorum, benden bir şey istiyor, yoksa niye benimle ilgilensin diye düşünüyorum ve o kişileri uzaklaştırıyorum. Çoğu şeyin farkında olup bunu nasıl çözeceğim bilmiyorum.

[@thisissakurabtw]

Aynı sorun bendede var ve yeni ilişkilere başlayamıyorum. Daha doğrusu bir ilişkiye başlayamıyorum.

[@ece7223]

Annemle olan bağımlılık sorunumuzu psikoloğuma anlattığımda şey demişti "anneni 0-3 yaş çocuklar gibi düşün seninle iletişimde olmak istemese bile yanından ayrılmak istemiyor. Gitmek istersen bile alıştıra alıştıra gitmen gerekir, haksız değilsin ama kendini kurtarmak için idare etmelisin" 🥲

[@ucanezgi7733]

Evet ya üniversite için farklı ile gitmek istiyorum o istemiyor ama evde de güzel bir iletişimimiz yok

[@Zerdust0]

@@ucanezgi7733 güzel bir iletişimin yoksa iyi düşün. 4 sene az değil. sen gitmek istiyorsan git zaten.

[@ucanezgi7733]

@@Zerdust0 Zaten iyi bir üniversite kazanmak istiyorum bunun icin de gitmek zorundayım yaşadığım ilin üniversitesinin pek iyi olduğu söylenemez ama maddi açıdan yetiştirebilir miyim bilmiyorum

[@Zerdust0]

@@ucanezgi7733 evet biraz sıkıntılı bir konu. şahsen ben maddi olarak bağımsızım ve sadece burslar ile yaşıyorum istanbulda. eğer iyi bir derece yaparsan bence maddiyatı sıkıntı etmene gerek yok. ama burs almadığın durumda zorluklarla karşılaşacağın bir gerçek. çalışarak bunu halledebilirsin belki. sonuç olarak ailevi durumun bilmiyorum. ama ben her türlü ailemden uzaklaşmayı kendi ayaklarım üzerinde durmayı tercih ederdim.

[@ucanezgi7733]

@@Zerdust0 Çok iyi derece yaparak mı burs kazandınız yoksa devletin verdiği burslarla mı geçiniyorsunuz? Ben de İstanbul’da okumayı düşünüyorum.

[@seyma8852]

bizim aile de parasal destek olmayı derslerim için pc almayı harçlık yollamayı telefon faturamı ödemeyi sevgi sayıyor :) başka duygusal ihtiyaçlarımı nankörsün diyerek geçiştiriyorlar senı seviyorum kızım/oğlum demek onlar için çok zor

[@Lasforkatten]

Bizimkiler onuda almadılar sen şanslısın zengin bi ailem varken fakir yoksul gini yaşamak adama koyuyor

[@vioxxa]

onlari bile veremeyip duygusal olarak de destek olmayanlar var duygusal olarak yanimda olup maddi olarak destek olmasalar bile tamamdi en azindan mutlu olacak baska seylerim olurdu

[@Lasforkatten]

@@vioxxa bizimkiler bırak duygusal desteği köstek olmasınlar yeter. Onların için de ol kendini kaybedersin....

[@Lasforkatten]

Onun bunun eskisiyle büyümek. Evin varken yatılı okula gönderilmek.liseye bile gonderilmemek çok kötü. Çok eskiden bahsetmiyorum hala öyleler....

[@suslupakize1542]

Videoyu izlerken ağlamam normal mi özellikle annelerin anlattığı sırlar konusu…hala bir şeye adım atarken acaba annemin kaderini yaşayacak mıyım korkusunu taşıyorum. Bu yüzden bazı adımlar atmaya çekiniyorum hayatımı kendime zorlaştırıyorum. Çok şükür anlayışlı bi sevgilim var ve herşeyin üstesinden beraber geleceğimizi kendi gerçeğimizde yaşayacağımıza inandırıyor ama yinede o annesini dinleyen ufak çocuk olan ben kalbimin bi köşesinde kendime inançsızlık taşıyorum…

[@tomiedue]

Kendim hakkında çok sonradan farkettiğim bir durum var, ben büyük olayları çok küçük tepkiler ile geçiştirebilirken küçük olaylara karşı büyük tepkiler verebilen biriyim. Atıyorum aile içi sıkıntılarımın hepsine pozitif yaklaşıp işte geçer böyle düşünme onlarda haklı ya da haklıysam alttan al ses çıkarma zaten canları burnunda sende iyice ortamı germe diyerek hep pasif kalmayı seçiyorum. Ama işte en ufak bir durumda yani normal bir insanın bile durup düşünmeyeceği olayda içimden başka biri çıkıyor. Birikmişliğimin büyük durumlarda ortaya çıkmayıp küçük olaylarda patlaması tamamen bastırma duygum ve memnun etme tarafım. Şöyle bir düşününce video da geçen rol benliği durumuna benziyor aslında. Küçük yaşta olgun bir birey gibi davranmayı, bize olması gereken sanki o’ymuş gibi işledikleri için kendi benliğimiz ve iç dünyamızdaki sıkıntıları böylesine küçük şeylerde göstermeye başlıyoruz.

[@foxylady5]

aynı şeyleri ben de yaşıyorum tamamen anlıyorum seni

[@ira2821]

Normalde bir dakikalık videoyu bile dikkat dağınıklığı ve farklı seyler düşünerek seyrederim ama bu 46 dakikalık videoyu sanki hayatımın özetiymiş gibi dinledim :').Neyse kimseye anlatamadığım hayat hikayesini özetleyelim: 17 yasında aslen güneydoğulu olup İzmir'de yasayan birisi olarak (her ne kadar Türkiye'nin az baskıcı ve daha otoriter olmayan bir sehrinde olsa da) evde her zaman bu olayları yasadım.Babam ben kücük yastayken vefat etti(2011), annem bu videoda anlatılan insan arkadaşlar sanki ben ebeveyn o cocuk, küçüklüğümden beri diğer arkadaslarımın ailesine bakıp neden benim ailem böyle değil diye sorgulardım simdi anlıyorum daha cok koyuyor insana... E tabii babam vefat edince annem koskocaman bir sehirde, gurbette yalnız kalıyor iki cocukla memleketten annesi babası ve kız kardesi geliyor bize bakmaya (bakma denilerse tabii) o zamanların ayrıntısı hatırlamıyorum ama bir seyi okuyup anlamadığım zaman kafama vura vura, tokat yiye yiye teyzemden dayak ayrıca daha anneannem,dedem,annem ve ilerde öz ablamdan da şiddet görecek ben. İlkokuldaki bir cocuk icin cok fazlaydı kendime cok acıyorum. "Cocuk yurduna getirip sizi buraya vereyim mi?" diyen öz annem, her gün "yetimin yedi şeytanı"diyen teyzem, "sen genç kızsın otur ev isi yap bize cevap verme saygısız" diyen anneannem, karanlık odaya kapatırım, memlekete geri dönmekle tehtit etmeler ve her hafta sonu kavga olduktan sonra polis olan dayımı arayıp neler olduğunu söyleme eğer bu davranışlara devam edersem gelip beni döveceğini ,ağzıma tükürmeyi ve daha niceleri... Benim neden olduğum kısmı merak ediyor olabilirsiniz ben bunlara cocukken katlanamayıp tepki gösterdiğim icin hepsi zaten. Benden büyük olan kardeş artık onlardan biri oldu ve ben bu zinciri kırmaya calısıyorum ve zaten bu video bircok seyi bilip ve normal seyler olmadığını idrak ettirip biraz daha ise yaradı.Herneyse bu sene sınav senem ama mezuna kalacağım bunu biliyorum acaba farklı bir ailede yasasam mutlu olabilir miydim ? cünkü su anki yasamım dünyadaki cehennem de...

[@ira2821]

Dilara abla sana da ayrı tesekkur ederim bu arada biraz daha tek olmadığımı hissettim 💖 umarım bunları asabiliriz seni seviyorum.

[@ira2821]

Yorumum begenilmis kendimi az da olsa yalnız hissetmedim tesekkur ederim bunlara birkac sey de ekleyecegim de ; Kendimin nasıl bir insan olduğunu bilmiyorum, ne sevdiğimi bir olay karşısında asıl benim nasıl tepki vereceğini bilmiyorum, cünkü cocuklugumdan beri kendime bir sahte kisilik olusturmusum ve bunu direkt bir insanla konusmadan önce ortaya cıkarıp insanlara o kisiligimle bir algı yaratıyorum saka gibi gelebilir ama degil. Hicbir zaman kendim olamadım ben kimdim ki benim düşüncelerimi kim umursayacaktı ki bu yüzden insanlar beni dışlamasın diye yeni bir ben olusturmusum.Her seye tamam demisim insanlar beni bırakmasın diye bir konu konusulunca fikrim onlardan ayrı da olsa direkt sorgulamadan diğerlerinin fikirlerine katılmak gibi düsünebilirsiniz.Çok yoruldum hem fiziksel hem ruhsal, ama cogunluk ruhsal...

[@ira2821]

@@Lulu-jl9hg cok zor koskocaman ailede herkesin psikolojik acıdan iyi olmadığını biliyorum ama bir tek ben farkındayım sadece kendimi kurtarabilirim ama bu cok zor bir sey :(

[@ira2821]

@@Lulu-jl9hg çok doğru söylüyorsun abla tesekkur ederim umarım kendimi iyilestirebilirim 🖤

[@zaeynn]

İyi ki iyi ki bu videoyu yaptın. Öyle çok ihtiyacım vardı ki beni anlayan birilerine. Okuduğun her cümle benim. Hayata 10 adım geriden başlamak gibi. Her şeyine kendin yetişmek zorundasın. Dışarıdaki dünyanın zorluklarıyla birde evdeki sorunlarla mücadele etmek zorundasın. İlişkiler, iş hayatı, okul hayatı... Hiçbir şey düzgün gidemiyor. Ve en çok dokunan kendime, kendi hayatıma geç kalışım. Aslında ne seviyorum, aslında ne olmak istiyorum diye düşünmeden üstüme yüklenen sorumlulukları düşündüm hep. Annemin bana, "Sen benim annem olsan, sen bana annelik yapsan.." dediği cümleyi nasıl unutup hayatıma devam edebilirim bilmiyorum..

[@happyishness.]

ben çok ciddi ve kasıntı bir aile ortamında büyüdüm. güle oynaya bir hayatım olmadı hiçbir zaman. annemin bana yaptığı zorbalıkları kimse yapmadı bana. ne zaman bir tartışma çıksa, o bağırır çağırır ben alttan alırım, susarım. halbuki benim bildiğim, ergenler asi olur ve ebeveynleri onları alttan alır. ben hiçbir zaman ne çocuk ne de ergen olamadım. şimdiyse yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta zorluk çekiyorum. gülüp şakalaşamıyorum, insan ilişkilerimde sürekli diken üstündeyim. yaşıtlarım gibi davranamıyorum kısacası. bu sorunu nasıl aşacağımı bilmiyorum. birçok şeyin farkındayım; psikolojimi düzeltebilmek için psikoloji okumaları vs. yapıyorum. ama işte sorun da bu. bu yaşta bilmemem gereken çok fazla şey biliyorum. asla normal biri gibi olamayacağım, bu beni üzüyor.

[@iiii5265]

Kompleksli aileden ben de madurum. Yavas yavas asmaya basladim bu tarz sorunlari. Lutfen ben aşamam deme

[@happyishness.]

@@iiii5265 nasıl aşabildin?

[@homicidalq4087]

Tuhaf gelebilir ama çocukken ogrenmedigimiz için büyüdükçe insanlarla iletişim kura kura en baştan öğrenmemiz gerekiyor. Bildiğin pratik etmek lazım. İnsanlarla sohbet ede ede alışmak lazım. Başta neye ne tepki vereceğini bilemeyebilirsin, hani üzüntü mü göstermeliyim yoksa şaka mı yapıyor anlamayabilirsin ama insanları gözlemleyerek bunu ogrenebilirsin. Yani dediklerinden bunu çıkarttım ben sorun bu sanırım. İnşallah işine yarar. Gözlem yap ve pratik et. Zamanla çok iyi öğreneceksin, hatta önermiyorum ama manipülasyon yapmayı bile öğreneceksin çünkü çok fazla gözlem yapmış olacaksin. Standart insanlardan daha farklı bakacaksın. Şey gibi bir dili ana dili olarak konuşanlar dil bilgisi kurallarını bilmezler ama sonradan öğrenenler bilirler, bunun gibi. İnşallah anlatabilmisimdir biraz dağınık anlattim saat geç diye 😅

[@darkfuneral17]

Bu videoyu annem yanımdayken açtım, biraz dinledik. Rahatsız olup gitti :)

[@buse197]

Bu kitabı anneme hediye etmek isterdim ama yine ben suçlu çıkacağım için sadece videoyu izleyip tetiklenmekle yetiniyorum ama yalnız olmadığımı görmek de garip bir şekilde rahatlattı evet sorun her zaman bende değilmiş

[@iiii5265]

Bazen insan sadece internette birisinin yazdigi "yalniz olmadigimi gormek garip bir sekilde rahatlattı" cümlesine mutlu oluyor. Bazen uzucu bir olay oldugunda "acaba baskasi da bunu yasiyor mudur?" Diye kendime soruyorum ve diyorum ki dunyada 8 milyar insan var ve benimle ayni seyi yasayan cok insan var. Onlarin oldugunu internet uzerinden de olsa bilmek rahatlatiyor. Evet buse yalnız degilsin ve ben de degilim kimse de değil ❤

[@leftilya9]

benim annem olgunlaşmamış bir ebeveyn, onun annesi de öyleymiş. bana anlattığı aile ilişkilerinden biliyorum. bu cümle bile birçok şeyi açıklıyor aslında :)

[@shejustafriend9943]

O kadar bensin ki ;)

[@moonspren5365]

Küçüklüğumden beri ailemle ilgili bilmemem gereken o kadar çok şey biliyorum ki bu benim çok fazla ilişkilerimi etkiliyo güven sorunları yaratıyo. Annemin beni sırdasi olarak kullanmasi (daha çok ben çok dikkatki bir çocuk oldugum için fark etmem ve bi noktadan sonra bana anlatmak zorunda vb kalması ) . Babamın akademiksel bir başarı dışında hiçbir şeyi taktir etmemesi .... Ve gerçekten nasıl biri sana gelip yol tarifi falan soruyosa bana da asla samimi olmadiğim insanlar gelip sırlarını sıkıntılarini paylaşıyor vrya samimi olduklarim sevgilime anlatamam onun sınav senesi üzülür diyip onlara anlatmak yerine bana anlatmalari (benimde sınav senem ) Bu video beni baya etkiledi iyi ki yapmissin devamını da izlemek isterim . (Kitaplari kesinlikle okuyacağım)

[@greyy343]

derdini anlatmaktan kesinlikle çekinme lütfen. İnsanın varlığı tam o noktada başlıyor. Üzgünsen dile getir lütfen.

[@hahahsh1]

Benim de sınav senem aynı durum .Çalışıyor musun motivasyonun ne bazı şeylerin altından kalkamıyorum

[@moonspren5365]

@@hahahsh1 mezuna bıraktım ben sayısaldan dile döndum netlerım falan ıstedıgım sevıyede oldugu için biraz rahatım . Sana tavsıyem pes etme 3 ay az bır süre değil halledebilirsin . İstediğin gibi gelmezse mezuna bırakırsın bır sonrakı sene istedıgin bölüme yerleşirsin . Mezuna kalmak insanların korkruğu kadar kötü değil gelecegin için çabalıyosun sonuçta . Umarım yardımcı olabılmısımdır :)

[@hahahsh1]

@@moonspren5365 bu benim son şansım 2.mezunluğum evet kötü değil ama ailem evden gitmemi istiyor haklisin az bi süre değil umarım yapabiliriz

[@moonspren5365]

@@hahahsh1 benimde 2. Mezunum . Ailenden uzaklaşman biraz iyi gelir belki ( bende şehir dışı düşünüyorum) motivasyon olarak ünide dhaa güzel bir hayatım olacağını falan hayal ediyorum genelde

[@Mgbdly]

Kitabı okumadım, şuan 15.06dayım ve önce yok ya ben üzüldüğümde ilgiliydiler dedim sonra düşündüm “saçmalama ya buna mı üzüldün, ben nelerle uğraşıyorum sen neleri kafana takıyosun” gibi, aslında küçümseme olan telkinlerini hatırladım... artık yetişkin biriyim ve öyle bir noktadayım ki bazen içimdeki boşlukta yok olmak istiyorum. Yüzeysel, asla huzurlu olmayan, sağlıklı ilişkiler kuramayan biriyim, en ufak şeyde bile kocaman tepkiler veren, agresif ve soguk birine yani onlara dönüştüğüm için şimdi de kötü çocuğum :) hepimizin en büyük zorbası ailesi. Umarım mental sağlığımıza kavuşup huzurlu bireyler oluruz.

[@tue89]

Henüz tamamını izlemedim ama 14:07 'ebeveynlerin çocuklarıyla "arkadaş" gibi olmaları ama aslında çocuklarını tanımamaları' durumu bana Drew Barrymore'un kendi programında söylediği şeyi hatırladı: bilen bilir, kendisi annesi tarafından süründürülmüş, yalnız bırakılmış ve Hollywood dünyasından çok çekmiş biri. Programında eski evini (annesiyle kaldığı) ve kendi imkanıyla aldığı evi (ev değil bildiğiniz otel odacığı) ziyaret ederken duygusallaşıyor ve stüdyoya geri döndüğünde şunu söylüyor: 'çocuklarımla arkadaş değilim, olmayacağım. Onların annesiyim. 'Arkadaşım' olan (olduğunu söyleyen) bir annem vardı ve hiçbir şey yolunda gitmedi'. Onların annesiyim demesi beni çok vurmuştu çünkü çevremi çokça gözetleyen biriyim ve belki şu 'ailedeki rol, figür' mevzusuna bazen katılıyorum. 'Sen kız çocuğusun, yardım et, masa topla, temizlik yap' rolünün sana damgalanması nasıl can sıkıcı, cinsiyetçi ise 'çocuğumla arkadaş gibiyim' durumu da benim için bi o kadar rahatsız edici; çünkü ya annesin yada arkadaşsın, çocuğun senin nerede durmanı istiyorsa oradasın. Benim ebeveynlerim 'Çocuğum bana her şeyi anlatır' demediler, arkadaş gibi olduğumuzu söylemediler. Çevremi gözlemlediğimde bunu söyleyen ebeveynler, arkadaşlarımın hayatlarını cehenneme çevirdiler (ha benimde sıkıntılarım, ebeveynlerimin eksiklerini gördüğüm şeyler var ama bu da onların ebeveynlerinden kaynaklı, sonsuz döngü gibi) ve ortamda sağlıklı tek bi kişi yoktu. Ben babama istediğimi anlatırım, muhabbet edip zaman ayırmak önemli çünkü ebeveynlerim boşandı (o durumun psikolojisine girersek çıkamayız. Düzenleme: 17:41 ''deyim, gergin ve biraz çirkin bir boşanma başlangıcı olduğu için ne söylemeye çalıştılar ise 'kendiniz konuşurak halledin, boşanan ben değilim' diyip sıyrıldım. Imkanınız varsa önerilir, çok temiz kafa dinliyorsunuz o evlilikteki koas sonrası) Bu konu hakkında baya konuştuk, hatta seans yaparcasına ki biliyorum bu durumda olmayan çok genç var çünkü tam bu konunun kendisi yüzünden ağızlarını açamıyor ve kendilerini ifade edemiyorlar. Geldiğiniz hali idrak etmeniz zaman alabiliyor. Ergenlikte farketmeniz zor olabiliyor, çünkü kime beni anlamıyor kafasında oluyorsunuz. Benim gördüğümün en ağırı 20'lerinizin ortasında katlanılmaz bi seviyeye gelmesi. Çünkü bu durum sizin normaliniz oluyor ve o çizgiyi geçince aklınızı yitiriyor gibi oluyorsunuz. Arkadaşım sonunda 'ya ailem böyle işte, ne yapayım' derken o aydınlama ve desteğimizle terapiye gitti. Video sonu: devamını annemle izledik, kendi gençliğinden birkaç yer yakalayabilir diye düşündüm. Anneme fenalık geldi, üzüldü. Herkes sabır ve sağlık diliyorum cidden.

[@melissolmaz4160]

Videonun ortalarındayım fakat yavaş yavaş bir aydınlanma yaşıyorum. Yakın zamanlarda yaşadığım ve hala aklımın bir köşesinde azrail gibi duran bir cümle var annem tarafından söylenmiş.. Erkek arkadaşımla yaşadığım ve beni çok mutlu eden bir anıyı anneme anlatırken bana ben senin arkadaşın değilim bana anlatma dedi o an sadece durdum duygularımı ifade edemiyorum fakat o an çok yalnız ve hevesi kursağında kalmış bir kız çocuğu gibi hissetmiştim. Sonraki gün ise canım arkadaşımın (!) annesi ile ne kadar iyi geçindiğini anlattığı bir sohbetin ortasında buldum..

[@omeryigit600]

Ben yaşıtlarıma göre daha olgun bir insanım . Yalnış anlamagın bunu hava olsun veya üstünlük taslamak için söylemiyorum . Keşke bende "31 jdndndndnd" gibi şeyler söyleyip gülebilseydim . Ailem bana kimseye muhtaç kalmamam gerektiğini söylerdi . Benim ruh sağlığımı bozdular . Bana insanlar "Çok olgunsun , çok akıllısın vs" diyorlar . Ama ben bunu bir gurur duyulacak bir şey değil . Ben böyle olmak zorunda olduğum için böyleyim . Keşke bu kitapta benim ailem yerine başka bir aileyi anlatsaymış .

[@luolet]

Senin kanalını keşfettiğimden beri yakın görüyordum. Gerçekten aile yapımızın, duygusal durumumuzun benzerliğiyle daha iyi anladım. Güçlü ve kendini geliştirmiş, farkına varmaya başlamış özellikle savaşçı ruhdaki insanlar beni çok çekiyor çünkü bende onlardan biriyim. Anlattığın her şeyi yaşıyorum. Benim babam bahsettiğin kitaptaki hırslı ebeveyn, annem ise duygusal ebeveyn. Gerçekten ailenin psikoloğuyum ve sosyolog olmak istiyorum gelecekte. Bu kitabı çok detaylı okuyamadım, çok teşekkürler analizin ve yorumların çok hoş. En kısa zamanda okuyacağım ❤

[@robohunter35]

23:38 "Öyle ya, ben dünyadaki en kötü anneyim zaten!" ya da "Ben hiçbir şeyi doğru düzgün yapamam zaten!" ikisi de çok doğru hatta benim annemde hatalı olduğu bir konuda bu cümleleri kullanıyor. Bunu her yaptığında annemden zamanla daha çok soğuyorum.

[@mochichimmyy]

eskiden ailem konusunda kendimi hep suçlu ve mahçup, onlara yük gibi hissederdim ama hiç değmezmiş artık ben de geri konuşuyorum ve ne kadar adi olduğumu söylüyorlar. Bana hiç saygı göstermediler karşılık verince ben saygı değil sevgi veririm diyorlar(??o da yok)baş etmesi çok zor insanlarla uğraşmak full time job resmen

[@moonpie6925]

Benim parentlar 68-59 yasindalar iş işten gecmis daha bir sey anlatamam he he diyio geciyorum tartismaya kalkarsak valla ömrumun yarisi gider disarda da bu insanlardan cok var özellikle yeni fikirlere acik degiller her sey siyah ve beyaz onlar icin beni hic desteklemediler ne basari ne basarisizlikta kisacasi hastalansan ancak umurlarinda olursun yoksa yok

[@mochichimmyy]

@@moonpie6925 evet genelde tartışmalar hicbir ise yaramiyor he deyip gecmek gerek

[@unknownperson5292]

@@moonpie6925 bazen hastalansan bile hasta mı oldun diye gelip sormazlar. Ülkenin yüzde 99u aileden travmalı. Sebebi de kesinlikle eğitimsizlik, saçma köy kültürü ve o köy kültürünü bize zorla empoze etmeye çalışmaları. Köylü cahil insanlara tahammülüm kalmadı ama kurtulamıyorum da. Her yerdeler.

[@batuhan8374]

​@@moonpie6925 evet tartışmalar çok uğraştırıcı ama bazen laf anlatamazsan bütün hayatının farklı yönlendirmen gerekiyor istediklerini yapsam da yaranamıyorsun o söyledikten sonra ne anlamı varmışmış😏

[@sensherazade2804]

Merhaba Videon cok hosuma gitti. Benimde duygusal olarak olgunlasmamis ebeveylerim var. Malesef görücü usulü bir evlilik. 1980lerde almanyaya vardilar. Ilk babam almanyadaydi sonra annemi yanina aldi. Yakinimisda akraba yok, ebeveylerim arkadaslari hic yok. Yalnizlik icinde büyüdük ve okularda dislanildik benden sonra 4tane kücük kardeslerim var. Ebeveylerimi bildim bileli siddetli kavga ederlerdi. Annemi bildim bileli anne olarak varlini hic hissetmedim (depressionda) Babam narsist biri. Onun dogrularina göre yasayacaktik. Almanyada büyüdümüz icin türk kültürü pek ögrenemedik ve ebeveylerimi anlamakta cok zorlandik. Büyüdükce tamamen koptu. Her bir hatada Babam önce annemi sonra bizim sütümüz bozuk diye nankör evlat oldumusu ve annemise benzedimisi söylerdi. Annemin sirdasi olduk, arkadasi, veya türkiyede onun yaninda olmadi bacilari ama bizim icin hic anne olamadi, bizi babamisdan hic koruyamadi. Hala bize karsi beklentileri var. Artik 34 yasindayim iki en kücük kardeslerim ebeveylerim elinden alindi yurda götürüldü ve bunun icin bile ebeveylerim bizi yani büyük evlatlarini sucluyorlar. 3 tane kardeslerim psikolojik anlamda hastalandi. Erkek kardesim sizofren oldu, benden iki yas kücük kiz kardesim timarande ve psikoz oldu, is bulmakta ve yönelmekte zorlaniyor. Her hafta ailem hakkinda kötü haberi aliyorum. Tek ayak üstünde kalan ben yigildim artik. Kendi hayatima düzgünce odaklanamiyorum ve ebeveylerimi hergün sinirle düsünüyorum. Bir türlü aklimdan cikamiyorlar. Bununla bas etmek icin terapiye gidiyorum. Demek istedim su. Bazen türkiyeden gelen böyle videolar beni bu konuda yalniz hissetirmiyor. Cünkü bizim gibi benzeyen aileler yakinimzida hic yok ve bu konuda cok yalniz hissediyorum. Bide iki kültür arasinda büyüdümüz icin zor ki kendimisi alman kültürüne daha yakin hissediyoruz yada bazen nereye ayit oldumuzu hic bilmiyoruz desem daha dogru olur.

[@maybeperfect]

Videonun başında ağır bir kitap demiştin. 20. dakikadayım şu an, birkaç dakika önce de kötü etkilendiğin için videoyu çok uzatmayacağını belirtmiştin. Etkileneceğimi biliyordum ama ne kadar erteleyebilirim dedim ve yalnız kaldığım şu saatte hemen izlemeye başladım. Videonun diğer yarısını sonra izlemeye devam edeceğim. Hayatı boyunca ailesiyle sıkıntı yaşamış birisi olarak bu kadar fazla etkileneceğimi düşünmüyordum, belki de gözardı etmeye çalışıyordum kendime vakit ayırırken. O kadar nokta atışı tespitler var ki gözlerim dolu dolu izledim bir noktadan sonra, boğazım düğümlendi. Bizimle paylaştığın bu video ve anlattığın her şey için teşekkür ederim.

[@gunesbulut8190]

Bu kitabı okuduğum zaman kalbime bıçak saplanmıştı yeminle. Ve bu yerde bıraktım okumayı. O kadar gerçek sorunları tane tane anlatmış ki inkar mekanizmamı altüst etmişti.

[@merveaydemir9031]

Kitabı okuduktan kısa bir süre sonra videonuza rastladım.Kitabı bitirme süremi aynı türden diğer kitaplarla kıyasladığımda çok daha uzun sürdü,çünkü her bölümde çocukluğumun derin yaralarını yaşıyordum hatta bu yaşa kadar gelmişken bile ebeveynlerimin davranışlarının bir nebze olsun değişmediği gerçeğiyle yüzleşmek canımı yakıyordu. Video için teşekkür etmek istiyorum ve benzer hikayeni bizlere açma cesaretini göstermeyi tercih edip kendimi bu konuda yalnız hatta bazen güçsüz hissederken,bana güç kattığın ve aslında yalnız olmadığımı zihnime kazıdığın için de çok teşekkürler. ❤

[@yumii2786]

Seni özellikle de böyle kitaplar anlatırken dinlemek resmen terapi gibi, iyi ki varsın

[@esf6858]

Bir keresinde okul koridorunda yürüyordum ortaokuldaydım galiba bir öğretmenimin çocuğundan özür dilediğini duydum benden de küçüktü çocuk o çocuk aklıyla anne çocuktan nasıl özür diler ya diye düşünmüştüm işin garibi bunu bir ayıp olarak görmem

[@betulcengel1794]

Bu kitapları ben de okudum ve çok faydasını gördüm. Okurken bunlara ek olarak şunu fark ettim: aslında olgunlaşmamı sağlayacak kadar duygusal destek görmediğim için ben de olgunlaşmamış bir yetişkinim. İleride bir çocuğumun olmasını istiyorum ama önceden benden iyi bir anne olmayacağını düşünüyordum. Çünkü o anneler günü reklamlarındaki anneler gibi bir anne görmemiştim. Ne annem ne onun annesi ne de babamın annesi öyle değiller. Ama sevinçle şunu da fark ettim: anne ve babamın kendi ebeveynleriyle ilgili kendilerinde halledemedikleri çok şey var. Bazı sorunların onlardan kaynaklandığının farkında bile değiller. Ben artık farkındayım. Ben bir çocuğa sırdaş gözüyle bakılmaması gerektiğini, onun hiçbir şeyi sırf birilerini sinir etmek için yapmayacağını, kırıldığında hemen sarıl anneye/babaya deyip zorla kollarına girmenin çözüm olmayacağını, gece yatmadan süt içmek istediğinde diğer ebeveyne gitmesini söylememek gerektiğini ve daha birçok şeyi artık biliyorum. Çocukla sorunları hayatın akışı içinde yine kendi annem ve babam gibi çözdüğüm durumlar olabilir, olacaktır. Ama her durumda asıl değerlerimi hatırlayıp bu çocukta daha bir yara bile açmadan durumu düzeltebilirim (Değerler demişken, "Duygusal Savrulmalardan Kurtulmak" kitabını da tavsiye ederim). Ebeveynlerin hiç düzelmeyeceği varsayımıyla hareket etmek iyi, ama biz tam olgunlaştıktan sonra onların hareketlerinin bizi bu kadar yaralamayacağını düşünüyorum. Hem belki onlar da bir gün, belki biz umursamayı tamamen bıraktığımızda bu kitabı okuyarak veya başka şekilde bu yolculuğa çıkarlar. Ya da belki bu da benim iyileştirici fantezimdir. Evet, kesin öyle çünkü sık sık kendimi onları bu kitabı okurken hayal eder buluyorum

[@prettypills]

bende yavaşça onlar gibi davrandığımı fark ettim onlar yapıyor bunu ben niye yapamayayım diyorum sık sık

[@hamdiyehatipoglu]

Maalesef onlar sizin bakış açınızla göremiyecekler kitabı. Bunun farkındalığı olsaydı zaten bu beklentiniz olmazdı onlardan . Hani bir söz mü deyimmi öyle bişi var, sokma akılla birşey olmaz diye. Tam da bu o. Hep gelişir ve değişirler diye beklentiye girmenin yorgunluğu başka. O yüzden siz kendinizi geliştirin ve anlatın. İsteyen anlar istemeyen kendi bilir . ❤

[@suslupakize1542]

İzledikçe aydınlanmalar yaşıyorum 😢 hayatım boyunca hep soru sorulan, danışılan, yardım istenen kişi oldum. Arkadaşlarım bir çöp bile alacak olsa hemen bana danıştı ve bundan kimse çekinmedi.sürekli sürekli tekrar etti… Bazen kendimi kullanılmışta hissettim ama insanlara koşulsuz yardımcı olma huyumdan vazgeçemedim. Vazgeçersem kendimi bencillikle suçladım. Sonra buna sen iyi bir insan olmaya çalışıyorsun bu yüzden insanlara yardımcı olmak zorundasın diye kılıflar uydurdum. Tüm bunların sebebinin ebeveyn davranışları olduğuna inanamıyorum…

[@tigress5173]

Bu yorumu okurken gözyaşlarımı tutamadım. Öyle haklısınız ki...

[@nursacgezer5014]

Seninle kahve içmeye çıkmışız ve bu yaşadığım farkindaligima "aa ben bak ne okumuştum biraz bu konuda paylasimda bulunabilirim belki ofkeni suanki duygu haline iyi gelir" demişsin ve basimin ustundeki ampullerimi tek tek yakışıkmissin gibi. Emeğine, anlatisina ve ağzına saglik. Kabullenmede bu işin parçası bence sen bunuda başarmışsin. Darısı başıma kitabın ikinci kisindaki anlatımına geciyorum. Tekrar teşekkürler❤

[@Meltime]

Tüm zorlanmalarına rağmen bu videoyu yaptığın için tüm kalbimle teşekkür ederim 🥺💖 sen çok güçlüsün ve inanılmazsınnnn ✨

[@lostinthedream4316]

Abla gerçekten o kadar sevindim ki bu konuya parmak basmana anlatamam. O kadar yoruldum o kadar yoruldum ki anlatamam yani. Ailemizin kader olması ayrı yordu bir de seçtiği yollara bizim de sürüklenmemiz ayrı yordu. Ailesiyle iyi anlaşanlara o kadar imreniyorum ki anlatamam.

[@Merve-kx4mr]

Uzun zamandır farkında olduğum ama ertelediğim ya da sorunu kendimde arayıp nasıl düzeltebilirim diye düşündüğüm şeylerdi aslında bahsettiklerin. Bu video gerçekleri öyle güzel yüzüme çarptı ki anlatamam çünkü sorunların farkındayken bile onlar da çok zorluk çekmişler bugüne kadar, kendilerine göre haklılar vs diye empati yapmaya çalışıyordum ama artık bundan bıktım. Hayatınızda problemlerin olması bunun acısını ertafınızdaki insanlardan çıkarabileceğiniz anlamına gelmiyor. Özellikle bu ertafınızdaki kişinin kendi isteğinizle doğurduğunuz çocuğunuzun olması ayrı bi ironi. Söyleyecek o kadar şey var ki, her okuduğun maddede aklıma bi anı geldi. Bütün videoyu ağlayarak izledim. Sadece artık kendi isteklerimin üzerinde durmak istiyorum ama 21 yaşınında neyi sevip sevmediğimi bile bilmiyorum.

[@degirmenler]

Kesinlikle,duygularımızı açtığımızda bize kızıp olayı buyuttugumuzu soyleyen bir babaya sahibiz,bunlarla ugrasamam ben diyor surekli. Lanet olsun benim hayatta olma sebebim sensin benim duygularım umrunda olmalı,kavga esnasında ağlayınca daha çok bağırıp kızar mesela

[@betulx4551]

Ailenle mi yaşıyorsun? Eğer ailenle yaşıyorsan veya yakında oturuyorsan hayatının odak noktasına onlardan uzaklaşmayı koymanı tavsiye ederim. Bazen bazı şeyler içinde olarak çözülmüyor. Sürekli aynı insanlara karşı aynı duyguları hissetmek ve aynı şeyleri yaşamak seni çok büyük farkındalıklara ulaştırabilir ama çözüm yolunda pek bir getirisi olmayabilir. Aksine fark etmeden de olsa ilişkiye ve olduğun konuma saplanabilirsin. Belki 'tamam ben düzelmeyeceğini anladım,amacım onları düzeltmek değil, sadece yaşadığım şeyleri anlamlandırarak kendimi rahatlatmaya ve özfarkındalık sağlamaya çalışmak.' diyebilirsin ama içsel çocuğun sen farkında olmadan sürekli çabalar ilişkileri düzeltmek ve hakettiği sevgiyi almak için. Uzaklaştığında da her şey birden çözülmüyor ama farkındalığın bi yerden sonra sana zarar vermek yerine gelişimine katkı sağlamaya başlıyor.

[@betulx4551]

Evet sonuna geldim, ailenle yaşıyormuşsun. İyi olmalarını istemenin altında yatan bir başka neden senden alınan bir şeyi yerine koymak için çabalaman olabilir. Ama bu çabanın getireceği şey daha fazla duygusal yorgunluk. Çünkü şu an aranızdaki bağın etki alanı altındasın. Bu bağın etkisi altında oldukça öfkeli ve tetikte kalman yüksek ihtimal. Bence ebeveylerle olan ilişkiler onları düzeltmemiz için orada değiller, onları şifalandırmamız için oradalar. Ve bu şifalandırma kişilerin değişmesi ve düzelmesiyle değil içsel bir kabullenmeyle başlıyor. Seni izlerken öfke ve pazarlık evresinde gidip gelen birini gördüm. Bu onlarla halledebileceğin bir sorun değil, kendi içinde halledebileceğin bir sorun ve bunun için de onlarla olan temasını azaltman ilk adım

[@betulx4551]

Babamla çok büyük sorunlarım vardı, 6 yıldır o kadar az görüştüm ki bu süre boyunca babamın yanlışları hakkında farkında olduğum şeyleri kendime ya da ona ıspatlamak zorunda değildim. Farkında vardığım şeyler zamanla o ilk tespit ettiğim andaki yoğunluklarından çıkıp normalleşmeye başladılar ve ben artık babamı ergenlik çağında takılmış biri olarak görüyorum. Ve daha ilginci babam bu süreç içinde kendi babasıyla yaşadı, ve her konuşmamızda bana kendi babasıyla olan sorunlarını ve çocuklık teavmalarını anlatıyor. Onun şu anda farkına vardığı şeyler ilk tespit anında ve kendine, babasına ve onu dinleyen herkese bunları anlatmaya çalışıyor, anlaşılmak istiyor. Onu o kadar iyi anlıyorum ki onun yanındaki halim olsam 'Bak yaşattığını yaşıyosun, kendini anlatmaya çalışmak ne zor gördün mü.' derdim. Ama şu anki, ondan uzak 6 yıl geçirmiş halime göre bunlar çok normal geliyor, çünkü zaten babam kendi sorunları olmasa bana bunları yaşatmazdı. Şu an kendi sorunlarının benim canımı yaktığı için ortaya çıktığını değil zaten kendi sorunları olduğu için benim canımı yaktığını görüyorum. Ben babamdan uzaklaşmasam bunlar belki bana hala sinir harbi yaşatan farkındalıklar olacaktı. Ama bunlar şu an ıspatlamama gerek olmayan farkındalıklar, ordalar ve bu beni sinir harbine sokmuyor. Çünkü şu anda bunlardan doğrudan etkikenmiyorum. Dolaylı olarak etkilendiğim (karakterim üzerinde olan) şeyleri değiştirmeye çalılıyorum. Babamı değiştiremeyeceğimi biliyorum , değiştirmeye de ihtiyaç duymuyorum çünkü kendisi hayatımda değil, hayatıma bi etkisi yok. Sana da anlatmatya çalıştığım bu, ancak onların senin karakterin üzerindeki etkilerini değiştirebilirsin onları değil. Bu yüzden burada bencil olup kendine odaklanmaya başlaman gerekiyor.

[@artisttatu]

Muhtemelen çoğu kişi videoyu gözyaşları içinde izledi... (ben de bu çoğunluktayım)

[@yelizi.d.2034]

Kalbini böylesi açtığın bu hüzünlü video için teşekkürler Dilara... Yalnız olmadığımız için iyi hissetmediğimiz anlardan biri oldu bu.

[@elifbuyruk8522]

Ben anlatmak istediğim çok şey var ama dehbli ve disleksi olduğumdan karman çorman yazı oldu. Sadece hepimiz bu videoda toplanması ve birbirimize şu dönemde bile düşünmek çok güzel. Yalnız olmadığımı hissettirdiniz teşekkür ederim Bu ara ben bu videoyu hala izleyemedim izlersem kendimi fena kaybederim şuan 3.kez üni sınavıma hazırlanıyorum zaman az kalmışken hiç kaldıramam kendimi. Yinede bu videoyu hazırladığı için Dilara'nın ellerinden öpüyorum

[@aysenur.tahmaz]

35:05 Panik atakla ilgili söylediğin şeyler çok kıymetli. Öyle cuk oturdu ki! Karın ağrısının da panik atak belirtisi olarak yorumlandığını bilmiyordum.

[@ceydanuralperen]

42:28 geçen hafta tam da bunu düşünerek geçti. Ve iletişim biçimlerimin hep benzediğini düşündüm. Çok işlevsiz ve hatta çoğu kez iletişim de dahil her şeyi tek taraflı yaşadığımı farkettim. Gerçekten iç sesim olmuşsun..

[@vefa1403]

Dilara nolur bunu seri haline getirelim. Ağlayarak dinledim . Teşekkürler

[@gencligiyananlar2740]

Her gün ve her an anlattıklarını yaşıyorum. Normalde yaşım ve mesleğim gereği kendi evime çıkmam lazımdı. Ama lanet olası ekonomimiz dolayısıyla aile içi psikolojik şiddet gören o kadar çok genç var ki.. Kafayı yemek üzereyim. Dışarıda aşırı özgüvenli, güzel, dikkatli olmam gerekiyor. Herkes benden bunu bekliyor. Ama evin içinde sürekli eziliyorum. Kendi paramı kazanıyorum annemin ve babamın evini temizliyor yemek yapıyorum. Onları mutlu etmek için o kadar sabrediyorum ki gururumdan ödün veriyorum. Ama asla görülmüyordu. Sonrasında bıraktım. Bulaşık yıkamıyorum. Diş fırçası ile köşe bucak temizlemiyorum. Ev için daha az para harcıyorum. Bana yol gösteren arkadaşlarım için gayri ahlaki sözler yakıştırmaya ve hiçbir zaman ev icin onlar için bir şey yapmadığımı söylüyorlar. Ekonomi bu kadar kötü olmasaydı evlenmeyi asla düşünmezdim. Evlilikten başka kaçış yolum yok. Ve cidden belki de bir çoğunuzun olmak istediği mesleği yapıyorum... Yazacak o kadar çok şey var ki..

[@haticegururergen]

Ailen yüzünden evlenip de hayatımı kurtaracağım diyip mahvedebilirsin sana tavsiyem hepimiz benzer sorunları yaşıyoruz zaten Turkiyede aileler olgunlaşmamış yaşlılığında da çocuk gibi oluyorlar. Bence iyi yerlere geleceksin kendini sakın üzme:)❤

[@gencligiyananlar2740]

@@haticegururergen ne zaman düzeleceğiz ki..? Bitmeyen bir çile. Bu psikolojik sorunlar yüzünden işimiz okulumuz da etkileniyor. Sahi çok başarılı olsak da Türkiye'deyiz..

[@minajslater2388]

böyle bir sekilde evlilik yoluna girmis ve videodaki her seyi yasamis birisi olarak soyluyorum bir cocugunuz olursa bunu hayati boyunca hissedecek. tabi caresizlik baska bir sey tabi ama kucuk bir fikir sunmak istiyorum muhtemelen akliniza gelmistir ama belki gelmediyse demeden de edemiyorum. bir arkadasinizla ortak eve cikmayi dusundunuz mu acaba belki o bi sure idare edebilir

[@gencligiyananlar2740]

@@minajslater2388 çocuk hiç düşünmüyorum. Umarım yaşadıklarımı yaşamaz. Ve en kötüsü de Dilara'nın dediği gibi onlara ebeveynlerimize kötüler diyemiyoruz.. İyi ve aniden kötüler.. Eve çıkmak imkansız bu ekonomik durumda maalesef. Ev dizmek, kira, diğer giderler.. Olsa bile yine zor geçinen aileni bırakıp gidince tüm bağlar kopar

[@minajslater2388]

@@gencligiyananlar2740 yasadigin seyleri az cok anliyorum. umarim guzel bi gelecegin olur. senin icin guzel dilekler dilemekten baska bir sey gelmiyor elimden🥺❤

[@Normalpronfornormalpeople]

Ay bir süredir bu kanalı takip etmiyorum ne kadar güzelleşmişsiniz. Saç renginiz harika olmuş!

[@luolet]

Ek olarak belki bu yorumu görürsen tipolojiye göz atabilirsin. İlgini çekeceğini düşünüyorum MBTI değil de Sosyonik diye bir alan var. O alan daha çok insanların ilişkilerinden ve karakter yapısından tipini buluyor. Bir de ennegram var. O da arzular, korkular, tutkular, çocukluk gibi temalardan tipini buluyor. Tipolojiye göz atıp hoşuna giderse onlar hakkında videolar çekmen çok tatlı olur 😊

[@kardelen3525]

anlattığın bir çok şeyi o kadar yakından deneyimledim ki.. ve bu yaşadıklarımı ben yakın arkadaşlarıma dahi açamazken senin böyle cesurca konuşabiliyor oluşun beni çok gururlandırdı.

[@rabia_coban]

Tesekkur ederim Dilara. Videoyu ve anılarını bizimle paylaştığın için.

[@thesecretsinger1]

Dilara abla iyi ki varsın iyiki bizlere bilgili ve farkındalık sahibi bireyler olmamız için böyle bilgiler veriyorsun. Bizlerde bu konuda senin gibi yaralayız malesef elimiz kolumuz istemeden bağlı şuan için bir şeyler yapamıyoruz ama hem farkında oluyoruz hem de harakete geçmek için hazırlanıyoruz bunlar da sen ve senin gibi insanlara ışık saçmayı görev bilmiş insanlar sayesinde oluyor. Teşekkürler,bu süreçte de yanımızda şarkılar,dostlar ve senin gibi güzel insanlar oluyor. Tekrar teşekkürler yanındayız,hep beraber atlatacağız inşallah Galp öpüldünüz ❤❤❤

[@KoKo-ye2ld]

Bu konuda çok şey okudum çok video izledim. Genelde anne babanın ne yaptıklarının farkında olmadığı ve onları anlamaya çalışmamız gerektiği söyleniyor. Ben bunu kabul etmiyorum. İşlerine geldiği zaman gayet iyi anlıyorlar. Ben küçükken hastalandığım zaman annem seni çöpe atacağım bıktım senden diye söylenirdi. Hatta bir keresinde uyurken gözlerini bağlayıp sokağa bırakacağım haberin bile olmayacak diye korkutmuştu. Bunu kaç kere söyledi üstelik . tabi o zaman annem hep haklı benim için. ben kötüyüm ve hakediyorum diye düşünüyorum. Bir gün bir akrabamız çocuğuna kızınca annem müdahale etti hemen Çocuğa öyle şeyler söyleme dert edinir üzülür diye. Ben de düşündüm ben çocuk değil miyim ? Aynı yaşlardayız üstelik. Yani kadın baya farkında ne yaptığının. Beni incitmekten zevk alıyor resmen. Vicdanı da rahat ki devam ettiriyor bu durumu. Ben artık anne babasına kötü davranan insanlara kızamıyorum. Ne ekersen onu biçersin .

[@Veronika-sg6qt]

Bende de öyle 18 yaşındayım 7 8 yaşlarındayken bi yere gidiyoduk duvarda sprey boya ile "İsyan" yazıyordu okumayı yeni öğrendiğim için ner şeyi okuyarak gidiyodum anneme: -anne isyan ne demek,dedim +ben bazen diyorum ya 'keşke doğmasaydın'diye isyan bu dedi😢

[@lostinthedream4316]

Bu kadar haklı bir yorum görmedim ben. Şey meselesi de saçma bence "Annelik babalık kutsaldır" meselesi. Değil Abi değil kutsal mutsal değiller.

[@degirmenler]

@@lostinthedream4316 asla kutsal değil

[@gercekuyanis8913]

@@Veronika-sg6qt Onlar hayatımızda sadece anne ve baba rollerimizi oynayan ruh parçaları. Bu dünyada var olmayı biz seçiyoruz. Onların ne söylediğinin bir anlamı yok. Siz kendinizi çok sevin. İyi ki doğmuşsunuz. İyi ki varsınız.

[@serceskywalker]

Narsist babam da hastaneden çıktığında üzüldüğümüzün farkında olduğunu itiraf etmişti. Yani düzelemez denen narsistler bile farkında. Herkes her şeyin farkında.

[@zessunny]

Bu kitabın ağır geleceği biri olmamayı isterdim

[@kubraozuturk5227]

Bu video beni bir kaç yerimden bıçakladı. Tokatlandım hırpalandım ama aydınlandım. Kitabı da aldım en kısa zamanda okuyacağım. Hissettiğim bu tersliğin yolunda gitmeyen şeyin olgunlaşmamış ebeveynlerim olduğunu bu video sayesinde anladım. Ne kadar teşekkür etsem az ❤

[@nurmurs7244]

ben hep anne ve babamı tatmin etmeye, onlar tarafından biraz olsun kabul görmeye muhtaç hissediyorum. buna ihtiyacım var demiyorum bakın, ben buna muhtaç hissediyorum. 22 yaşındayım. düzgün arkadaşlık ilişkilerimi hala kurabilmiş halde değilim, bir partnerim yok. hatta öyle kötü bir haldeyim ki, kendimi ne sevgiye layık, ne de bir sevginin karşılığını vermeye layık görebiliyorum. birinin beni seveceğine olan inancım yok, birinin beni sevmeyi başarması bile gözümde mucize bile olamaz halde. içimde kocaman bir boşluk var ve beni günden güne kemiriyor. bu boşluk beni gerçekten en derinlerimden, ruhumdan kemiriyor. bir şeylerin beni bu kadar kolay yaralaması hep komik geliyordu. ailemin bu kayıtsızlığında suçu ve problemi hep kendimde görüyordum. ben suçluyum, ben problemliyim, ben hatalıyım, ben eksiğim. hep böyleydi. kimsenin farkına varmadığı yaralarım sanırım kitap ve onlarca cümle ile ortaya çıktı. çocukken sadece hasta olduğumda ilgi görürdüm, şimdi yine hastayım ancak kimsenin umurunda değil. saçlarımı boyuyorum, yeni şeyler yaşıyorum ama çıkıpta biri bana bunu sormuyor. ben yaşıyorum hayatı acımla, ne annem ne de babam, bir kere bile nasıl olduğumu sormuyor. saçımı görmüyor mesela, içtiğim ve kullandığım ilaçları görmüyorlar, umursamıyorlar. bir gün ölsem, o zaman bile göreceklerine şüpheyle yaklaşıyorum artık. içimde kocaman bir yara var, kocaman bir yarayla nasıl yaşayacağımı da bilmiyorum. içim çok acıyor. bunu cümleler ve kelimeler ifade etmeye de yetmiyor. hayatlarının büyük bir parçasında ben yokum, farkındayım da. ama keşke her şey kötü olsaydı ama sadece onlarla aram iyi olsaydı. birçok şeyi feda ederdim bu konuda. çünkü biliyorum, hep sevilmiş insanların bakışları, gülüşleri ve görünüşleri bile bizden farklı. özgüvenliler, hayata karşı hep on adım ilerideler. ben daha kendi güvenimi nşaa etmeye çalışırken onlar çoktan bu güvenin zirvesinde bir hayatın tadını çıkartıyor. kıskanıyorum. ben bunu hakedecek ne yaptım? annem bir tartışmada bana hangi günahımın bedelisin dedi. peki ben ne günah işledim diye düşündüm, ben ne gibi bir günah işledim? bu kitabı okumanın bana iyi geleceğini, hislerime tercüman olacağını düşünüyordum. anlamsızlıklar ve içinde kaybolduğum bu boş çaba deryasının bir noktasında çıkmayı başaracak gibiydim. şimdi ortalarındayım ve yalnızca çökmüş hissediyorum. bu kadar canımı yakacağını düşünmüyordum, bu kadar beni derbeder edeceğini ve salya sümük günlerce ağlatacağını hiç düşünmemiştim. ama öyle oldu. okumayı düşünen insanların bu duygusal yüke, bu çıkmaz sokaklara ve yaralanmaya hazır olması gerekiyor. ben hazır değildim, çokça yıkıldım. çokça canımı yaktım. intihar etmenin ucundayım artık.

[@Nurkrt]

abla anlattıkça çok zeki bir insan olduğumu fark ettim ve ebeveynin elimi bana karşı sergiledikleri tutumun aslında hak ettiğin tutumu olmadığına daha çocukken karar verdiğimi ve bunun üzerine çalışmalar yaptığım için kendimi çok gurur duyuyorum insanların bana biçtiği hayatı karakteri kendime almamak ve sevdiğim şeyi yapmak üzerine çaba harcıyorum ve evet bu benden çok fazla şey getirdi ama duygusal zekası güçlü bir insanmışım cidden benim gibi insanlar vardır diye yazıyorum bunları çünkü bir insanın bilinçli olması onun bazı şeyleri anladığında incinmeyeceği anlamına gelmiyor gidip kendime hayat kuracağım benden istedikleri O hayat yerine gidip kendi istediğim hayatı yaşayacağım ve insanlarla kuramadım sağlıklı ilişkileri kendime kazandıracağım yapabilirim bunu

[@ruhhastas6989]

Dilara, Elisabeth Batinder'ın "Kadınlık mı Annelik mi" kitabını da okumalısın

[@filizarc5800]

İlk defa duyuyorum güzel bir kitap mı tavsiye eder misiniz

[@ruhhastas6989]

@@filizarc5800 kesinlikle ederim

[@123574596]

Üçüncü kez izleme denememde tekrar ara vermek zorundayım. Böyle hissetmeme gerçekten çok şaşırdım. Genel olarak çok duygusuz biriyimdir ama anlatılanlar çok zoruma gidiyor.

[@hankenobi3684]

Çok değerli Bi video olmuş Dilara, teşekkürler ❤

[@dawlaucar]

videoda 18.dakikadayım neredeyse her cümlenden sonra aklıma farklı bir olay veya söylenen söz geldiği için videoyu defalarca geri aldım aile şanstır

[@_zynpall]

Herşey o kadar ben ki... Uzun zamandır aileme olan saygımı ve sevgimi kaybettiğim için bana sinir yada bi hayal kırıklığı değil sadece bi püf etkisi var. Benim için sadece bi alışkanlık oldular acıktığında yemek yemek gibi herhangi bi bağ kalmadı teşekkürler anne ve baba:)

[@zendensun]

"İyileştirici fantazi" kısmında "aynı ben" demem şokunu hala atlatamıyorum.

[@Özcanbitik]

09:45 ben bunu bütün ilişkilerimde yaşadım. 11:00 videoyu yuklediğinizde' daha sonra izle' listesine eklemiştim ve bugün hayal dünyamda bahsettiğiniz olayı yaşadıkdan 1 saat sonra videonuz izledim ve buna denk gelmek 😅. Aileniz için bu video bir ifşa mıydı yoksa sitem mi?

[@haticekaplan1403]

Ben... Ben uyarını hafife almışım. Hiç beklemiyordum böyle aydınlanıp sualtındaymış gibi hissedeceğimi. Kulaklarım tıkandı.

[@minimalist_hayat]

Harika anlattın, ağzına sağlık. Dertler paylaştıkça azalıyor.

[@Lonelydays0]

Öz benlik(huzur),Rol benlik(anksiyete)

[@sepyafilms]

bu kitap hem kendimi gördüğüm hem de senaryo yazmak için yardımcı olacak bir kaynaktı, o yönde arama çubuğuna yazdım. Gerçekten o kadar ne yaşamışsam anlatmış ki, terapide ne konuştuysam psikoloğumla seans devamı gibi oldu video. Senin kendi yorumlarını ayrıyetten beğendim Dilara karşıma çıktığın için teşekkürler

[@thestcy1138]

Yorumdaki tanımadığım insalara sımsıkı sarılasım geldi.Sizi hiç görmemişte olsam sizi seviyorum.💗

[@Acilisalgam]

henüz 17 yasındayim cok kucuk yastayken olgun ve kibar bir cocuktum bunun nedenini bilmiyorum ama zamanla bu olgunluk degisti. 14 yasindan sonra yetiskin gibi dusunup yetiskin gibi davrandigimi henuz yeni fark edebildim. tabii ki o yaslarda karmasik ve trajik travmalar yasadim ve 1 sene once kurtulabildim bu kaos ortamindan. su an mutluyum ama inanilmaz bir bosluk ve gariplik var bende. o kaosun icindeyken farkinda degildim ancak simdi neler yasadigimi yeni idrak edebiliyorum ve bu video ufkumu biraz daha genisletti. tesekkurler.

[@serhatoz]

teşekkürler

[@DilaraTunes]

Ben teşekkür ederim :)

[@amineyusra]

Sana neden bu kadar yakın hissettiğimi bu video ile anladım ❤ yazıları ekrana vermen ve kendi yorumlarını katarak kitabı bu şekilde açıkça paylaşman çok hoşuma gitti. Teşekkürler 🤩

[@handefabbro]

Her Türk ailesi bireyinin okuması şart olan kitap. Çünkü Türk insanının en temel probleminin sorumluluk almakla ilgili olduğunu düşünüyorum. Hele Türk anne babası … Mağdurdur, sıralamada ilk onların problemleri gelir, çocuğun karnını doyurur belki ama duygusal olarak ölecek kadar aç bırakır, çocuğunu samimiyetle ve derinden dinlemez, empati yapamaz… Eh, kendi duygularıyla bile hiç yanyana oturmamış insanların çocuklarının hissettiklerini gerçekten anlaması mucize olurdu. Hele bir de anlamaları onları korkunç bir yüzleşme ile başbaşa bırakacaksa! Benim temel acım anneden olmakla beraber, babasından yana çok dertli olan bir genç arkadaşıma da bu kitabı hediye etmiştim. Buradaki “duygusal yalnızlaşma” ve açlık hissi sizleri öfke nöbetlerine sürüklerse, “Öfke Dansı” isimli kitabı da şiddetle öneririm. Bir de aile büyükleri kendilerine şu soruyu lütfen sorsun, “Ben bu çocuğun hayatına parayla satın alınamayan hangi şeyleri katıyorum?” Bu arada gencecik yaşınızdaki bu farkındalığa ve duygusal olgunluğa hayranlıkla baktım. Sevgi ve takdirlerimle ❤

[@littleakuma7979]

28:41 de bir yandan çayımı içip bir yandan Dilara abla gibi ekrana bakmam çok komiğime gitti kfldkfkgs aşırı görülmüş hissettim :)

[@makrodomuz6281]

hiç öfkemi saklayamayacağım ebeveynlerimin allah belasını versin hala daha beni yeterince dövmedikleri için pişmanlık duyuyorlar bana ve kardeşlerime haksızlık yaptıkları ve kötü davrandıkları konusunda onlara iftira attığımı söylüyorlar kendilerini tanrılaştırmamı bekliyorlar

[@haticegururergen]

Gebersinler dersem ağır olur ama bazen diyor insan haklısın

[@elifsert2647]

ebeveyn açısından bana koymaz diyerek videoya girdim ve eski kayınvalidemle neden asla uzlaşamadığıma, neden sadece 8 ay muhatap olmuş olmama rağmen 9 senedir travma sonrası stres bozukluğu tedavisi gördüğüme, panik ataklarımın neden başladığına bi cevap daha bulmuş olarak diğer videoya geçiyorum. öyle bi aileye doğmuş olmak başka, öyle bi aileye doğmadığın halde, çocukluk şeman olmadan, 26 yaşında öyle bi aileye hayat arkadaşın olarak seçtiğin adam yüzünden düşmek çok daha başka bi travma.

[@unknownperson5292]

Çok iyi anlıyorum. Aman Allah uzak etsin. Hatta ölsün de kurtul inşallah. Valla değmez elalemin deli anasını çekmeye. Bizimkiler yetmiyormuş gibi 😂

[@cutecatria]

seni yeni kesfettim ve o kadar kendim gibi hissettim ki artık duzenli takipcinin

[@kubranuralakabak1257]

Yazar kitabi yazarken bizim evin içinde beni gözlemlemis gibi Gecen hafta üst üste yaşadığım olumsuzluk üstüne arkadaşımla aramda geçen sohbetler üzerine bana bu video yu atıp bir bak istersen demis 😅 bana ayna tuttuğunu biliyordu ona teşekkür ederim ❤ Video da çok bilgilendirici ve kendini gozlemleyemeyenler için bir yol gösterici olmis emeğinize sağlık

[@ogrencilerbilir]

❤ 📿

[@Gslion7]

İzlerken panik atak konusunda hislerini anlattığın kısımda hüngür hüngür ağladım çünkü zaman zaman hissettiğim şey tam olarak bu. Sanırım destek almam gerek.

[@gbdffr392]

'Aslinda benim herkes gibi belli bir konuya odaklanmam lazim ' lafi hayatim boyunca bana eslik etti. Ornegin 30, 40'lu yaslarimda arasira yahu benim de cocuk sahibi olmam gerekiyordu deyip kendime ve kendi ihtiyaclarimi hatirladigim fakat annem gibi olmaktan cok korktugum icin cocuk sahibi olmaktan vazgecerek hayatima devam ettigim gibi hayati bir mesele . Buna cok fazla ornek bulabilirim hayatimdan.

[@busra-wy7oh]

Bu videoyu stardew valley oynarken arkada dinleyeyim diye açıp sonrasında kendimi göz yaşları içinde buldum. Bazen cidden anneme sormak istiyorum neden bu olgunlaşmamış halinle dört çocuk yaptın diye. Neden kardeşlerimle beni travmatize ettin diye. Hissettiğim şeyleri bir başka kişiden hele böyle aklı başında bir kadından cesurca duymak o kadar iyi geldi ki. Küçükken hep merak ederdim ya ben niye eğlenmiyorum arkadaşlarım kadar diye. Ya da ben neden kendimi sürekli yetersiz ve korumasız hissediyorum diye. Ebeveynlerimin bana yaşattıklarını anlayabilmek ve üstesinden gelebilmek için ana branşımdan daha çok psikoloji lisans tezi okudum üniversitede. Param ya da cesaretim olmadığı için terapi dahi alamadım kendi kendimi tedavi etmeye çalıştım. Bir de tüm bunların üstüne bazen onlara karşı beslediğim öfkeden suçluluk duydum. Arkadaşlarımla vakit geçirmek daha az yalnız hissettiriyor diye kendimi cezalandırmak istedim hep. Zaten 2 kuşak geriye gitsek hepimizin akrabası köylü oğlu köylü nereden bilsinler. Annem nereden bilsin diyorum bazen. Ama kendimi şunu demekten de alıkoyamıyorum ulan biraz vicdan ve merak yeterli olurdu çocuklarınızı mutlu bireyler haline getirmek için. Videoda hissetiğin şeyleri o kadar iyi anlayan bir kesim var ki anlatamam. Bunları kendi hikayenle birlikte sunup bu öfkenin normal olduğunu göstermen benim için yine de bir umut. Teşekkürler dilara.

[@asl8193]

O kadar çok iyi anlıyorum ki. Benim annem ‘ben yanlış yaptıysam sen düzelt demişti’ ve sonra farkettim gerçekten yaptığı her yanlışı bana düzelttirmişti. Şu anda da devam ediyor ‘çünkü o kadar muhtaçki buna’ ben yapmıyorum sadece.

[@Psyches_Journey]

Merhaba, merak ettiğim bir kitaptı, sizin incelemenizi izledikten sonra kitabı daha da merak ettim, çok güzel anlatmışsınız. Teşekkürler 🙏

[@bam806]

Psikoloğum önermişti bu kitabı okumam için. Bazı şeyleri sürekli inkar ederek okusam da şu an her şeyi daha iyi anlıyorum. Biraz daha rahat hissediyorum. Güzeldir, ağırdır ama çok iyi gelir.

[@elonmusk6651]

En fazla 15. dakikaya kadar izleyebildim şimdilik bu videoyu izlememe kararı aldım belki hazır olduğum her şeyi kabul edebileceğim bir zamanda izleyebilirim, gerçekten gerçekler berbat hissettiriyor.

[@elademirkol7501]

Yenilerde ailemle kavga ettim ve gerçekten morelim çok bozuktu.Bu video bazı şeyleri kafamda netleştirmemi sağladı

[@hayamjna3196]

videonun ilk 10 dakikasını izledim ve çok ilgimi çekti videoyu bitirmeden önce kitabı okumak istediğime karar verdim yarın gidip alacağım kitabı

[@ilknur1247]

Dilara abla çok teşekkür ederim böyle bir video yaptığın için.

[@eyleem0]

Kitabı öyle güzel içselleştirerek anlatmışsın ki bu video bile benim panik atağımı tetiklemeye yetti. Böyle söylediğime bakma iyi oldu ilaçlarla bastırdığım hayatımın gerçeklerine yeniden bir bakış atmamı sağladı. Bu sefer daha güçlüyüm ne yapacağımı biliyorum hemen kitapları sipariş edeceğim teşekkür ediyorum emeklerine sağlık 🫂💐

[@mellweell]

bu videoyu izlerken zorlanıyorum, duygularımı ifade edebilen tek kelime kırgınlık sanırım. Çocukluğuma çok üzülüyorum

[@prettyhira4716]

Anneme göre ben hep kusursuz diğer çocuklara göre üstün ve yüksek hedefleri olan bir çocuk olmalıyımdır. Benim annem sinir hastası ben bunu hakaret olarak söylemiyorum. bazen ilkokul zamanlarımı hatırlamıyorum ben İngilizce'den 98 aldım diye ağlamıştım bunun nedeni düşük almam değil annemin bana göstereceği tepkiydi çünkü diğer arkadaşlarım 100 almıştı ve ne diyeceğini çok iyi biliyordum "onlar aldı sen neden alamadın" . Bir kere hiç unutmuyorum harfleri öğreniyorduk ve sırada ki harf L'di ayrıca el yazısı yazdığımız için zordu , hep yazımın kötü olduğunu düşünmüştüm etrafındakiler sürekli dalga geçiyordu hatta annem bile. Ortaokul da düz yazıya geçtiğimizde sürekli herkes bana yazımın ne kadar güzel olduğunu söylüyorlardı ama ben bir kere o travmayı yaşamıştım ve etrafındakilerin yalan söylediğini düşünmeye başlamıştım herneyse gelelim L harfine. Ben bu harfi düzgün yazamıyordum ve hocamız L yazma ödevi vermişti bize. O gün ödevi yaparken annemin bana yaşatıklarını bir ben bir Allah biliyor. İlk kez o zaman onun sinir krizinin ne kadar şiddetli olduğunu gördüm. bende o zamandan sonra idrar kaçırma gibi sorunlar olmaya başladı o zamana kadar çisimi yapmayı öğrendiğimden beri hiç kaçırmayan çocuk kaçırmaya başlamıştı bu 12 yaşıma kadar sürdü ve annem bunu hep benim suçummuş gibi yüzüme vurdu.benim arkadaşlık sıkıntılarımda o zaman başlamıştı ben normalde çok sosyal bir çocuktum.ben parka gittiğim zaman oradaki tüm çocukları toplar ve onları diğerleriyle oyuncaklarını paylaşmaya ikna edip sanki tüm oyuncakları herkesin ortak oyuncağıymış gibi kullanırdık.ilkokul da herşey o zaman başladı herkesi bir canavar olarak görmeye başladım, ortaokulda da güven sorunlarım başladı . Bir arkadaşım tarafından iftiraya uğramıştım hemde birkaç kere. Onlarla yakın olamamıştır çünkü onların aileleri onlara birlikte bir lere gitmelerine izin veriyordu ,ben 12 yaşımda ilk kez markette (market direkt sokağın sonundaydı) gittim.sürekli bana acır gözlerle bakıyorlardı çünkü annem paranoyaktı sürekli benim üzerimden kötü senaryolar kurardı . Ben çok kez dışlandım daha sokağının sonuna gidemeyen kızı ne yapsınlardı. Gelelim lgsye bu konuya girmek istediğimi pek sanmıyorum çünkü lgsye girdikten sonraki yaz benim için cehennemdi LGS sonucum açıklandığında annem çok ağır sinir krizi geçirdi tabi o minicik kızının Galatasaray'a gitmesini bekliyordu . Gittiğim okul kötü sayılmazdı yine nitelikliydi ama bu onun için yeterli değildi Benim annem video da bahsedilen "En suçlu benim en kötü anne benim tamam" kozunu kullanıyordu hep. Sürekli üzgün olduğumda sen yine mi somurtuyorsun derdi. Sürekli bana motivasyon verdiğini sanıp her şeyi daha kötü yapardı.babamla sürekli kavga ederdi işin sonunda yine sinir krizi geçirip ağlamaya başlardı. Benle kavga ettikleri zaman ertesi gün hiç bir şey olmamış gibi davranırlardı. Benim babam ufak pişman olurdu yine ufaktan gönlümü almaya çalışırdı. Ben Almanca sınavında ağlamaya başlamıştım kesin batırdım annem bana çok kızacak diye .Sınavdan 93 aldığımda çok rahatlamıştım. Anneme gidip ben sınavda ağlamıştım demiştim o da niye ağlıyorsun stres yapma şu kadar demişti sonra bende biraz senden korktuğum için ağladım demişti. Bir an ciddileşti "Tabi korkacaksın korkmalısın" demişti ve bana kötü kötü bakmaya başlamıştı bende hemen oradan uzaklaşmıştım. Sürekli söyleniyordu. Ben kapımı duymamak için kaptırdım. Kapımı açıp bu kapı açık kalacak söylediklerimin her bir harfini duyacaksın derdi. Benimde sinir krizilerim başlamıştı, öfkemi kontrol edememeye başlamıştım. Kardeşime aynı annem gibi davranırdım bazen. bazen kardeşim kafasını bir yere vururdu annem işe direkt hiç bir şey bilmeden sen yaptın dimi hayırsız derdi. Ben sinir krizi geçirmeye başlardım. Bir keresinde annemle babam çok kötü kavga etmiştim ve annem babaannem e "artık boşanmak istiyorum çocuklarıda kendi üzerine alsın onun gibi hayırsız adamın çocuklarından ne beklenir"demişti. Sorsan beni çok seviyor her şey benim iyiliğim için ve bana hep tıp dayatıldı tıp kazanamazsam hayatımın çöp gibi olacağı söylendi.hep geleceğim hakkında korkutuldum. Bazen intihar etmeyi düşündüm ama dinim gereği bu olsalığı kafamdan silmeye çalıştım.Sürekli arkadaşımla konuştuğum da beni sorgular ne konuşup konuşmadığımızı sorardı. Ona sorsan benim hakkımdaki her şeyi bilir ama bildiği hiç bir şey yok.

[@degirmenler]

L harfi olayinin benzerini babamla yasadim,suana kadarki hayatimda yasadigim en büyük travmalardan biridir

[@yasmnnn]

Yitik türk gençliği 🚬

[@Lonelydays0]

Narsist ebeveynler kısaca bahsedilen daha sonrada hayatımıza benzer kişileri çekiyoruz.

[@tugceerkol]

en beğendiğim videon. Gerçekten tüm söylediklerine katılıyorum ailemin yanında açıp açıp izliyorum farkındalığı artsın diyee

[@aslhanyurttas4099]

24 yılımı nasıl çöp ettiğimi dinlemiş gibi hissettim ve tam o sıra yine kendimi suçladığımı farkettim

[@minajslater2388]

dertlerini baskalarina anlatamama, anlatirken kendini yuk hissetme ama baskalarinin dertlerine gelince kendi derdiymis gibi dert edinme durumundsn kurtaracak bir kitap da var mi bildiginiz

[@rururue]

23:44 iki gün önce tartismamizda ben davranışlarını düzeltmesi konusunda yapıcı öneriler sunarken "ben o kadar kotuysem babanın yanına taşın" diyen annem

[@DilaraTunes]

bana da beğenmiyorsan bu evden git diyenler var, evin benim geçindirdiğim ev olması haricinde sorun yok.

[@Edaloyloy]

Daha az önce yaşadım bana gelip neden suratıma bakmıyorsun ama babana gülüyorsun dedi ben de babam güler yüz gösteriyor senin gibi düşmana bakar gibi bakmıyor dedim iyi her gülene git kon o zaman diyerek gitti gerizekalj hajahajahajhausud

[@unknownperson5292]

@@Edaloyloy düşmana bakar gibi bakmak. Çok tanıdık geldi.

[@unknownperson5292]

@@DilaraTunes dilara bırak git şunları da kendi kendilerini geçindirsinler madem. Yine sen vicdanlısın.

[@sule4562]

11:10 hayallerinde hep haksızlığa uğrayan kişi olan, aldatılan, kazık yiyen, sevilmeyen ben ürperdim

[@ingweking8748]

Bu videoyu izledikten sonra kanala abone oldum.

[@beyzakadioglu]

Kabuslarımda ben de aynı seyi çok yasıyorum sürekli yetişememe bi seye kosturma geç kalmıslık ve ya bi seyden kaçma

[@iloplacebodaddycool384]

Bu kanalını bilmiyordum Dilara. Takibe aldım direkt. Evet dediğin gibi kesinlikle çocuk dediğin annesinin babasının sırdaşı olmamalı. İçindeki toksik duyguları kustuğu bir “arkadaşı” olmamalı. Bunu bir de “ e ben derdimi kime anlatıcam sen evladım değil misin “ diyerek yaparlar. Ben şunu söylediğimi bilirim ebeveynime “ bana anlatma da kime anlatıyorsan anlat git duvara anlat benim de problemlerim var seninkileri dinleyemem sürekli”