Omgaan met verlies* Hersenletsel na ongeval*VLOG #5

Ik vier morgen mijn 3e verjaardag. Ik hang slingers op, maak een taart en koop een grote bos bloemen voor mezelf. Want ik, tenminste mijn nieuwe versie van 'ik' is jarig en ik word morgen 3 jaar.
Het ongeluk heeft mij veranderd en dat wil ik niet zomaar als een of andere dag voor bij laten gaan. Ik wil erbij stilstaan, ik wil omkijken en ik wil voelen. Voelen hoe het nu, weer een jaar meer na dato met mij is.
Toen ik hier het eerste jaar mee begon dacht de psychologe van het revalidatiecentrum dat ik het als een grote grap bedoelde.
En ze vond het niet zo'n tof idee van me. Maar ik was bloedserieus.
Dit is geen grap. En Ik bedoel het helemaal niet sarcastisch.
Verre van dat. Ik creëer voor mezelf juist een soort herdenking.
Ik wil elk jaar op 25 april even stilstaan. Stilstaan bij het heuglijke feit dat ik nog leef. Ik wil terugdenken aan die dag van het ongeluk en aan die eerste periode daarna.Terugkijken naar wat ik allemaal heb gedaan het afgelopen jaar. Zien waar ik nu sta in mijn proces.
Wat heb ik het afgelopen jaar geleerd? Waar ben ik dankbaar voor.
Waar ben ik verdrietig over. En waar ben ik blij mee.
Ik geef toe. Het eerste jaar vierde ik deze dag met een mengeling van boosheid, een soort van protest.
Een gevoel van 'mij krijg je niet kapot' en ik ga stug door.
Ik was toen nog vooral bezig met weer worden wie ik ooit was geweest.
Vorig jaar voelde dat al heel anders, toen was ik meer verdrietig om wat ik was verloren. Ik overzag de puinhoop om me heen.
Maar ik zag toen nog totaal geen toekomst met die brokstukken die er van me over waren. Ik ben toen bewust gaan zoeken naar dingen die ik fantastisch vond aan mijn oude leven.
Ik wilde mezelf toestaan om de Fransje die ik ben verloren te herinneren. Om haar niet vergeten. Maar wel als een blije herinnering.
Ik maakte een collage met fotos van mijn laatste vakantie in 2017 met de kinderen.
Dat was een geweldig avontuurlijke tocht, kamperen in Noorwegen en Zweden, rondtrekken met een rugzak, echt een fantastische reis.
Die collage hangt nu boven de keukentafel. En elke keer dag kijk ik ernaar en ben ik blij dat ik dat heb mogen meemaken.
Dat doet me goed. En dit jaar merk ik alweer een ander gevoel.
Ik zal niet zeggen een gevoel van berusting. Maar wel meer een van bewustwording.
Ik zie nu dat er tussen die brokstukken ook nog hele waardevolle stukken liggen. Ik voel meer dankbaarheid dat ik er nog ben.
En ik durf weer een beetje de toekomst in te kijken.
In de loop naar deze speciale dag heb ik het er ook over met de mensen om me heen. Vraag ik aan ze hoe het voor hun is. Ik wil weten van mijn kinderen hoe zij die dag van het ongeluk hebben beleefd.
En wat is er sindsdien voor hen veranderd. En hoe zij het ervaren.
Morgen koop ik bloemen en hang ik slingers op. En met mijn kinderen eet ik dan taart. Ik wil geen cadeaus en geen felicitaties. Ik wil alleen maar bewust even stilstaan en omkijken. En daarna weer met goeie moed en wellicht nieuwe inzichten vooruit kijken.
Ik maak deze filmpjes om mijn ervaringen met hersenletsel te delen. Heb je vragen of feedback voor mij stuur me dan een mailtje.
Een fijne dag nog!