Przestań ze sobą walczyć

Co się dzieje, gdy walczymy ze swoimi emocjami? Dlaczego chęć pozbycia się jakiejś części swojej osobowości może mieć negatywne konsekwencje? Dzisiaj opowiadam o tym, jak wypieramy nasze emocje, tracąc do nich dostęp i zamrażając je w naszym ciele.
Dla tych z Was, którzy chcieliby poznać metodę IFS i doświadczyć jej na własnej skórze, zapraszam na 1-dniowe szkolenie "Wprowadzenie do IFS" w Poznaniu, w sobotę 5 października: lifearchitect....

[@Matizusable]

Krótki i bardzo pożyteczny materiał, przypomniałeś mi Michale pewną przypowieść o cesarzu Chin, który ogłosił, że pozbędzie się swoich nieprzyjaciół. Po kilku miesiącach zobaczono, jak cesarz idzie przez swoje królewskie ogrody wraz ze wszystkimi, którzy byli w przeszłości jego oponentami, zapytany dlaczego się ich nie pozbył, odpowiedział, że oczywiście, że to zrobił, tylko teraz jego wrogowie, stali się jego przyjaciółmi. Ja sobie wyobrażam, że walcząc ze sobą, robimy ze swojej strefy psyche pole bitwy, gdzie obie strony ponoszą straty. Dlaczemu by nie zrobić jak cesarz z przypowieści zaprzyjaźnić się z pozornie wrogimi stronami własnej osobowości, które, jeśli tylko je zrozumiemy, mogą nam więcej wnieść do naszego życia, niż jakby ich w ogóle nie było.

[@MichalpasterskiPlBlog]

Świetne, dziękuję!

[@anetaolczyk8885]

Pouczający, zajmujący klimat, ❤❤❤ audycji. Zabarwienie, takie jakie lubię. Dziękuje.

[@alicjab4614]

Akceptacja/przyjęcie /wysłuchanie /przygarnięcie emocji i siebie... Tego się uczę po latach walki ze sobą. Bardzo mi pomagają Pana nagrania. Dziękuję 😊

[@AnitaRygiol]

Michał, dziękuję za ten wykład - dziś jestem w takim miejscu swojego rozwoju, że czuję całe sedno jakie płynie z Twojego przekazu. Każdy Twój materiał jest bardzo wartościowy. Dziękuję i powodzenia!

[@martapsychotherapy9588]

Mądry i ważny materiał. Walczę w uczuciem, gdyż jest niezgodne z dekalogiem a im bardziej walczę, tym bardziej je czuję, po krótkiej przerwie, gdy wydaje się, że już jestem powiedzmy w miarę dobrą chrześcijanką, uczucie wraca jak wulkan, lawina, tsunami.

[@annakruk3507]

Fajnie, właśnie rozmawiałam dzisiaj z moim Krytykiem Wewnętrznym i poprosiłam go, żeby realizował swoje/moje cele ( uznania od od innych ludzi) w nowy sposób. A mianowicie, żeby pomagał mi rozpoznawać moje potrzeby i je zaspakajać z szacunkiem dla mnie i dla innych osób. Wtedy pojawi się w moim wnętrzu uznanie. Ale on coś nie jest przekonany :)

[@betti3104]

To on lubi rządzić ale próbować trzeba dla naszego dobra🌺

[@marcinpasikowski5125]

Dziękuję. Ja kiedy zauważyłem że walczę z samym sobą, uświadomiłem sobie również że nigdy nie dawałem wygrać żadnej ze "stron". Kiedy walczyłem z uporczywymi nawykami, zachowaniami kompulsywnymi, za każdym razem gdy jedna ze "stron" osiągała przewagę, natychmiast wkraczałem i pozwalałem drugiej stronie odrobić straty. To było powodem stagnacji i drenowało moją energię. Kiedy to zrozumiałem i zastanowiłem się dlaczego podkopuję swoje własne wysiłki, okazało się, że spełniam w ten sposób szereg ważnych potrzeb. Dopiero kiedy zrozumiałem, zaakceptowałem oraz nauczyłem się spełniać te potrzeby w inny, nie kompulsywny sposób, te zachowania ustąpiły bez żadnej walki.

[@jozefkaszowski7552]

Teraz w końcu wszystko ma sens. Dzięki tej wiedzy łatwiej będzie mi zniwelować niechciane przeze mnie cechy i będę mógł wykreować własną osobowość. Łapka w górę!

[@olakistowska1693]

Świetny film! Usłyszenie, zrozumienie i integracja wszystkich swoich części, zamiast ich zwalczanie, czy wykluczanie, to również w moim przekonaniu do rozwoju i prawdziwego pokochania siebie.

[@jackon1792]

Kiedy czytam twoje artykuły, zdumiewa mnie sposób w jaki wypowiadasz się , twoje nastawienie do słuchacza i chęć zrozumienia go. W filmikach daje się odczuć to jeszcze mocniej. Miałam możliwość zapoznać się z wieloma tematami i uważam, że wykonujesz ogrom wspaniałej pracy dla drugiego człowieka.Dajesz do myślenia.Zachęcasz do dalszej pracy nad sobą.Nie ranisz słowami, choć poruszasz często trudne kwestie potrzebne przemyślenia. Dziękuję.

[@marcinkasprzak2442]

Witam. Zaczynałem tę wypowiedź w komentarzach aż trzykrotnie by dobrać odpowiednie słowa. Słowa, które budują niż... Jestem ostrożnym człowiekiem bo zauważyłem "swoje wnętrze" przy pomocy: oddech+joga+medytacja. Nie ukrywam, miałem spotkania z ważnymi polskimi ludźmi "naszego globu". Treści, które przyswajam otwierają umysł, a artykuł pt. Wpływ wypowiadanych słów na fizjologią człowieka był kluczem do poznania siebie jeszcze bardziej. Powiem tak: życie to "lutrzane odbicie" to co wewnątrz to i na zewnątrz. Ważne, by zrozumieć, że emocje to informacje, i każdy jest odpowiedzialny za stan w którym tkwi. Osobom, które interesują się energią (fizyka) łatwiej będzie zrozumieć: każde napięcie (mięśni) wywołuje opór (odbiorcy). Zatem warto zaakceptować i iść do przodu. Dziękuję Wszystkim i proszę kontynuuj to co robisz Michale. Pozdrawiam

[@kasjanazieba515]

Dziękuję , że nie jestem sama w tym rozumieniu. Wszyscy wszystko wiedza, ale mało kto praktykuje. Dziekuje, że dzięli się Pan swoją wiedzą.

[@arnii3476]

Poddaj się temu co jest, temu co przyszło Być może tego nie rozumiesz, widocznie na masz nie rozumieć, ale pod żadnym pozorem z tym nie walcz Jeśli będzie odpowiedni moment zrozumiesz, będzie ci to ukazane Na ten moment poddaj się, porzuć walkę, opuść garde i poddaj się Nic się nie dzieje bez przyczyny, każde samopoczucie ma sens i jest jak najbardziej logiczne, prawidłowe

[@justyna6531]

Dziekuje. Niby nic nowego dla mnie ale zawsze warto sobie przypomniec. Milo sie Ciebie slucha :)

[@Magda.lw12]

Jestem w trakcie Twojego kursu o samoakceptacji. Dopiero teraz dociera do mnie moc przekonania, że walka z nielubianymi częściami siebie jest daremna. Czuję, że jestem na dobrej drodze chociaż chwilami jest trudno. Bo jak tak szczerze zobaczyć, przyzwolić zaakceptować a potem polubić np poczucie winy które towarzyszyło mi od lat. 😊Mam odruch wierzgania i ucieczki. Ale próbuję.

[@MichalpasterskiPlBlog]

Magdalena, pierwszy krok to przyzwolenie i akceptacja, a zanim pojawi się "polubienie" to warto przejść przez etap zrozumienia. Wsłuchaj się w swoje poczucie winy, pobądź z nim, skoncentruj swoją uwagę na nim i zapytaj "po co ze mną jesteś?"; "Jaka jest twoja rola?". Jest duża szansa, że odpowiedzi do Ciebie przyjdą. Jak dowiesz się, dlaczego potrzebujesz tego poczucia winy, nie tylko łatwiej Ci będzie polubić tą część siebie, będziesz też wiedziała co musi się wydarzyć, abyś mogła od tego uczucia się uwolnić.

[@Magda.lw12]

@@MichalpasterskiPlBlog dziękuję za wskazówki . Rozumiem słowo,, praca,, w rozumieniu,, praca nad sobą, rozwojem,, jako naprawdę duży trud w takich momentach. To jak rozbrajanie starego niewypału znalezionego w piwnicy.

[@bnbivonkabil4965]

Michal:zaczynam słuchać i uwagę moja przyciąga super "aranżacja fotelowa"... Domowe ciepelko:) ❤

[@bnbivonkabil4965]

Widzę już jeden dla mnie, wybrany:) wkrótce tam przysiąde:)

[@bnbivonkabil4965]

Wykład jak zawsze"trafiony". Cenie Twoje zrownowazenie, spokój, pewność siebie.

[@elzbietaelzbieta7876]

@@bnbivonkabil4965 Myślę, że każdy fotel jest inny - tak jak MY różnimy się między sobą wyglądem i osobowością. Niezwykle pouczający i uspakajający wykład, dziękuję.

[@greedmarks7478]

Próbuję odnaleźć odpowiedź na pewne zachowanie związane z określoną materią / zawodem, gdzie pojawia się działanie w afekcie - pewien stres zewnętrzny uciska psychikę, powoduje zniecierpliwienie, to powoduje kombinowanie wokół wcześniej ustalonych reguł postępowania we wcześniej wspomnianej rzeczy - czyli w pracy - te kombinacje i naginanie reguł powodują negatywne rzeczy w pracy i chęć "odkucia" się, pokazania, że jednak miałem rację - mimo, że nie mam wpływu na to co się dzieje - i przez to powoduje kolejne porażki, straty, kolejne negatywne rzeczy, które akumulują się w szybkim tempie - zanim się obejrzę, okazuje się, że jestem w sytuacji bez pozytywnego wyjścia i pozostaje mi tylko zaakceptować faktyczny stan (krytyczny finansowo) po czym znajduję się w punkcie wyjścia i muszę całą drogę odbyć od nowa. Gdybym trzymał się ustalonych reguł, byłoby stabilnie, czasem gorzej, czasem lepiej - ale wg. strategii, byłoby dobrze w długim termnie, jednak ten początkowy stres, zniecierpliwienie, frustracja itp. naciskają na mnie tak, że zaczynam odstępować od wcześniej założonego planu. Jak w takim razie poradzić sobie z czymś takim ? Samo zaakceptowanie stanu rzeczy mi tutaj nie pomaga, bo nie umiem tego zaakceptować już od wielu lat, to w istocie powoduje wewnętrzny konflikt, ale jak się go pozbyć, żeby móc w spokoju działać według planu i nie odstępować od niego, pomimo niecierpliwości, czy jakiegoś stresu, giewu itp. ?

[@halinaj.6541]

Bardzo ciekawy materiał. Dopiero dzisiaj dowiedziałam się o IFS i jest odpowiedzią na moje poszukiwania. Dziękuję

[@opat6914]

Nie wiem czy ta solucja jest słuszna, na pewno jest głęboka. Dotyka mnie od pewnego czasu pewna myśl która nawraca się po bardzo kontrowersyjnych sporach wewnątrz mnie (jedna strona odpowiada się za zrozumieniem, druga za potępieniem). Kiedy nawracają myśli związane z tym tematem/ami zaczynam się zastanawiać nad wyborem: czy wybrać stronę która potrafi zrozumieć całą sytuację i załagodzić ją, chodź wewnątrz siebie będzie się kłębiła druga strona czyli chęć wybuchnięcia wszystkim co siedzi we mnie co często łączy się z potępieniem nawet najbliższych. Obie opcje mnie ranią na samą myśl. Porusza się coraz częściej że mężczyzna odpowiadający na pytanie "co tam/ jak tam?" - " jest dobrze/ spoko" tak na prawdę nie czuje się dobrze. Walczy z własnymi demonami (oczywiście to uogólnienie ale tak jest). W moim przypadku walczę pomiędzy tym by nadal być spokojnym, przyjacielskim człowiekiem, służącym radą... A otworzyć na coś czego w sumie się boję... czegoś co nie poznałem do tej pory bo hamowałem się i wiem że wielu ludzi to zrani. Lecz co jest ważniejsze w tym życiu spokojne życie zakłamane, czy prawdomówny życie zakończone linczem od wielu osób. Ostrze prawdy rani gdy je złapiemy, sztucznie broniąc się myślą że trzymamy rękojeść pełną kłamstw. Pozdrawiam przy okazji jedną jedną, dwie, trzy, cztery, pięć... może chyba nawet dojdzie z 10 osób które przyłożyły kostkę to mojego myślenia w aktualnej chwili, bez tego nadal stałbym w miejscu... PS. post jest tak stary że pewnie nie odczytany będzie ten komentarz, ale to może nawet lepiej

[@kamilawilkosz4525]

Bardzo fajny, pozytywny przekaz :)

[@betti3104]

Gdzieś kiedyś czytałam Twój blog.Podobaja mi się te foteliki i ten kwiatek 🤗 i najważniejsze mądrze i zrozumiale wyjaśnisz 🍓

[@elabandurska9175]

Witaj Michale ❤ pozdrawiam Elżbieta Bandurska

[@eeo.e]

Powszechny w Polsce jako wzorzec etyczny katolicyzm zdaje się potwierdzać taką strukturę i od wieków, na swój sposób pomaga: wyznajemy przed bogiem, że jesteśmy grzeszni, (świadomość), następnie, w zależności od głębokości wiary w miłosierdzie boskie - pojawia się strach lub spokój i akceptacja. Niedowiarkowie, za pocałowaniem ornatu - mogą się utwierdzać u kościelnego terapeuty, że na serio odpuszczono. Zarówno jednak w psychoterapiach jak i religiach, skutkiem tendencyjności rozumienia ludzkiego, może pojawić się nadużycie w postaci uproszczenia: jeśli bóg/terapeuta w imię boga absolutnego/naukowego/osobowego odpuszcza, to znaczy, że 'wolno wszystko'. Tu otwiera się pole do dyskusji; przywoła ktoś prawo 'naturalne', ktoś inny sumienie i wielu innych - wiele innych. Przypuszczać można jednak, że niezgoda na zbrodnię, kradzież, oszustwo - pojawi się u większości. Możliwe, że Systemie Rodziny Społecznej (o ile taki istnieje) - Spór po to trwa, żeby Definicja ewoluowała a Ruch nieustannie (kiedy nie śpi) perswaduje Próżności małżeństwo z Tyranią.

[@marcins7097]

Świetny materiał, 100% się zgadzam

[@yogalenanamacie]

Temat bardzo mi bliski, ponieważ tak się pozamrażałam przed trudnymi emocjami, że przestałam też czuć te przyjemne. Jak się zamrażamy to niestety na wszystko...

[@beatahantulik507]

Bardzo mnie zaciekawiło, przed czym chroni mnie moja wieloletnia depresja. Niestety odpowiedź będzie zapewne złożona i potrzebuję w jej usłyszeniu wsparcia. Zastanawiam się też, o czym jest ta AKCEPTACJA. Po czym poznam, że akceptuję w sobie jakąś część, cechę, uczucie czy emocję? Z filmiku słyszę, że jest to rodzaj zaprzestania walki, ale jak rozumiem nie chodzi o poddanie się.

[@Julia-lu2hl]

dziękuję, bardzo mi to pomogło

[@kasia4919]

Dzięki 💙💚💛🙏

[@kuoka7723]

Jest Pan niesamowity ❤️

[@mori3649]

Dziękuję. Wziąłem i się wypłakałem. Jest mi dobrze. Dziękuję.

[@dzoana3399]

No tak, tylko co z tym zrobić? Mój lęk pojawia się w sytuacjach, w których sobie ubzdurał zagrożenie. Mimo, że logicznie wiem, że wszystko jest ok. Wiec czemu mam go akceptować? Zamiast chronić, niszczy życie.

[@fioliet]

Dziękuję

[@kasiadardzinska6389]

Tak, dobrze to usłyszeć ...

[@ewuwka]

cenne informacje i... ładne welurowe fotele :)

[@danutaf1265]

Widzę tu nadzieję na wyzwolenie z okowów tzw. chorób psychicznych. Potraktowania mechanizmów obronnych ( włącznie z tłumioną złością która eksploduje w formie wściekłości) jako sojuszników w czasie trudnych przeżyć w dzieciństwie. Czy dobrze czytam , że jest nadzieja by pozostać przy zdrowych zmysłach nie tłumiąc się lekami psychotropowymi?

[@paulinaa.5802]

Bardzo logiczne i ciekawe ale dla mnie za trudne...Jak rozmawiać z częściami skoro jestem całością.Na moje "ja" składa się wszystko co we mnie...nie umiem tego rozdzielić i przyjrzeć się czemuś jakby z boku...bardzo chciałabym tak umieć..

[@MichalpasterskiPlBlog]

Paulina, wszystko sprowadza się do skierowania swojej uwagi na emocję, nad którą chcesz popracować. Wczuj się w nią całą sobą i skoncentruj się na tym miejscu w swoim ciele, w którym ją czujesz. Bez oceniania jej, bez chęci pozbycia się jej - a z otwartością i ciekawością tego, co ta emocja może mieć Tobie do zakomunikowania. Następnie zapytaj się tej części Ciebie - jaką pełni rolę? W czym chce Ci pomóc? Czego potrzebuje? To wystarczy, aby rozpocząć dialog z różnymi kawałkami siebie.

[@paulinaa.5802]

@@MichalpasterskiPlBlog Dziękuję Michał !Będę pomału próbowała;) Jestem szczerze zaciekawiona SWR.Wyjątkowe to wszystko co przekazujesz...z nieśmiałością pomału podchodzę...

[@slaadam2448]

Inspirujący materiał... Hm... Chwilowo zwalczenie wewnętrznego krytyka w sytuacji np. społecznej daje rezultaty kiedy szybko przekierujesz emocje i myślenie na daną sytuację pomaga że niejako niszczysz i odcinasz np strach czy złość w zarodku i czasem psycholodzy wskazują na taką metodę choć faktycznie długofalowo nie zwalczysz tego co jest bardzo głęboko.. Sam doświadczam od wielu lat jak niszczą mnie emocje i nie potrafię do końca sobie pomódz... Pozdrawiam

[@anistargameplay4276]

Co rusz wchodzę w sposób patrzenia na siebie ze współczuciem i wytrzymuje w nim max 2 miesiące, czuję że to dobra droga, ale totalnie nie potrafię tego połączyć z wyrażaniem złości, a podejście ze współczuciem bardzo mnie uwrażliwia i zawsze uciekam od współczującego podejścia... Ma ktoś jakieś rady? Dziękuję

[@blizejsercaboga3395]

Masz rację, ale dla mnie to nieustanna i ciężka walka z tym. Jak mam z tym walczyć? Jak przestać ze sobą walczyć? Czy są jakieś sposoby i rozwiązania na to? Serdecznie pozdrawiam.

[@michaskowronek2839]

Myślę, że po prostu odpuścić 🙂

[@MrKataja16]

Niezmiennie doceniam każdy twój wykład i niezmiennie zauważam,że wprowadzasz w każdym przekazie elementy rozpraszające uwagę. Kierujesz kamerę a to na fotele,a to na kwiaty. Rozumiem,że to celowy manewr. Ciekawi mnie jaką to ma spełniać funkcję dla odbiorcy, czy może tobie to w czymś pomaga ?. Mnie to bardzo rozprasza i denerwuje. Co to mówi o mnie?

[@krzysztofRadi]

Mądre wnioski. Idę spać.

[@MrAleksandraxz]

Swietny material 🌞❤ Co to za kwiat nad Tobą?

[@marzenak8649]

ten z prawej? Maranta :)

[@kath1123]

Walczę z tymi moimi zachowaniami, które przypominają mi zachowania mojej mamy, których nie znosiłam jako dziecko... Ale nie wiem co to znaczy.

[@bnbivonkabil4965]

Wiesz, naszą mamę wybieramy sami chcąc doświadczać na ziemii. Właśnie ona jest po to by Ci pokazać z czym powinnaś pracować w energii zenskiej(tato w męskiej). Nie złość się tylko pomysł badawczo, laboratoryjne rozpracuj, spróbuj zrozumieć. Akceptuję, tłumacz, wyjaśniaj, szukaj programów w rodzie:) ❤

[@MichalpasterskiPlBlog]

Katarzyna, zasada jest prosta - robimy sobie to, co było robione nam w przeszłości. Idąc dalej - robimy innym to, co robimy sobie. Przykładowo - jeśli byliśmy w dzieciństwie krytykowani, zwykle będziemy mieli silnego wewnętrznego krytyka, jak również będziemy krytykować innych ludzi.

[@kath1123]

@@MichalpasterskiPlBlog Dzięki, Michał. Próbowałam się zastanowić. Zachowanie, którego nie lubię to np. pośpiech i poganianie innych. Dlaczego to robię? Żeby kontrolować siebie , czas i innych. Po co mi ta kontrola? Żeby czuć się bezpiecznie. I teraz mam problem z wnioskiem. Czy już samo zobaczenie tego, że poganianie i pośpiech tak naprawdę nie dają mi poczucia bezpieczeństwa coś mi pomoże? Czy powinnam zadbać o swoje bezpieczeństwo w jakiś inny sposób (ale czy znów nie będę robiła jakiegoś dziwnego zachowania)? Czu odpuścić sobie (ale jak?)

[@Qba.]

Ciekawe jest to co mówisz Michale ale co w takim razie z wewnętrznym dzieckiem o którym się tak często słyszy? Czyżby zamiast wewnętrznego dziecka są w nas części zamrożone z emocjami z różnych okresow życia?

[@MichalpasterskiPlBlog]

Dokładnie tak. Nie mamy tylko jednego wewnętrznego dziecka, ale wiele dziecięcych części, zamrożonych ze swoim bólem we wspomnieniach.

[@basiadugajczyk5514]

Akceptacja prowadzi do zrozumienia. Na mojej półce gości ta książka: www.gwp.pl/w-sieci-natretnych-mysli-jak-uwolnic-sie-od-bezustannej-walki-z-lekiem-i-niepokojem.html

[@michalix79]

Może trochę nie na temat, ale też mam dwa takie fotele ja ten, na którym siedzisz podczas nagrywania tego materiału. Pozdrawiam.