Τοτέμ - Η Αρκούδα Και Το Φάντασμα (solitary mix)

Παραγωγή: Solitary
Στίχοι-Παρουσίαση: Τοτέμ
Στα πλατό: DJ Enthro
Το κομμάτι είναι αφιερωμένο στον συνάδελφο παλιό μεταλλεργάτη/ναυτεργάτη, Γιώργο Κουτούζη.
Η συμβουλή του "μη σου φάνε τη σάρκα τα βαπόρια, μικρέ", είναι ο λόγος που γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι.
Όσο τον βλέπω μέσα από την πύλη της Ζώνης του Περάματος να ταΐζει τα αδέσποτα, θα θυμάμαι ότι η άγκυρά μου θα είναι πάντα εκεί.
Καλές θάλασσες σε όλους.
Με απόλυτο σεβασμό,
Τοτέμ.
στίχοι:
Έχει φωτιά στο βουνό. Οι σπίθες ανεβαίνουν προς τον ουρανό και δίνουν χρώμα στο κενό.
Μοιάζει το γιώμα γιορτινό, το ίδιο και το απίθανο, μοιάζει πιθανό.
Πιθανολογώ τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, πόση μοναξιά χωράει σε ένα γιαλό.
Αιώνιος πόλεμος, το κακό με το καλό, ενάντια στο τρελό ουδέτερο χαοτικό.
Εκ των έσω, όσο κι εκ του μηδενός. Κι εγώ δεν είμαι κανενός, κι όμως με διεκδικεί ο ουρανός με αυτό το χρώμα της δύσης που μοιάζει ψεύτικο. Σπονδή στο ανέφικτο.
Να ξεφτιλίζω τον εχθρό μου είναι έμφυτο, να προστατεύω τον συνάδελφό μου ένστικτο.
Εκφράζω το αυτονόητο που πλέον σε αφήνει έκπληκτο.
Στο δέντρο της ζωής ξύνω την πλάτη μου. Ξιφομαχούν το όνομά μου με το μάτι μου, ό,τι βγει πρώτο κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Σέρνω το βήμα μου να πιάσει τρέμουλο την πλάση.
Οι δικαιολογίες με καλούν στην έδρα γιατί μου στήσαν κάτω απ'ένα ευαγγέλιο ενέδρα.
Περιορίζομαι στο δρόμο που βαδίζουμε. Δεν ορκίζομαι, εξοργίζομαι.
Χτυπάω το μέσο όρο, του κλέβω το χώρο, τον περνάω μια κορδέλα και στον κάνω δώρο.
Μη μου κινδυνέψεις απ'τα άκρα, "μη σου φάνε τη σάρκα τα μπάρκα, μικρέ."
Μέλος του πληρώματος, μέλος του σκαριού, μόνος άσσος εικοσάεδρου ζαριού. Κριτική αποτυχία, αυτοτραυματισμός και μπαίνουνε καινούριοι χαρακτήρες στο παιχνίδι.
Τώρα που πατήσαμε τσιμέντο, καφέ στο χέρι σκέτο, στο άλλο χέρι πακέτο που περιέχει τα σκουλήκια που θα μας φάνε.
Δεν τα κατηγορώ, κι αυτά πεινάνε.
Δεξιά μου τα καζάνια του θανάτου, στη ζωή μου φυτεμένα δια περιπάτου.
Αριστερά μου εργάτες κήπου, διορισμένοι απ'το καθεστός.
Εμμετός. Εγώ εχθρός, αυτός νεκρός, εσύ τον τρως. Κάνε πως δεν άκουσες κι όλα θα πάνε μπρος, προς το παγόβουνο.
Καιρός: κωλόκρυο.
Ποιος μαλάκας οδηγάει πια αυτό το διαστημόπλοιο;
Γάμα τα, το φανάρι άναψε πράσινο, πέρασα απέναντι και με έκανες διάσημο.
Έπεσε χάσιμο, σφαίρες και σφάξιμο. Η επανάσταση η ατομική είναι πράμα άτιμο και άσχημο,
και συνεχίζεις να βαδίζεις. Βλέπεις συνάδελφους και τους καλημερίζεις.
Σε βλέπόυνε και τρέχουν να γλιτώσουνε χωρίς να αφομοιώσουνε πως δεν έχουν τομάρια να σώσουνε.
Έχουνε μόνο σκελετούς και φόρμες κι άρβυλα, και συνοδεία την ευγενή τους άμιλλα.
Κανείς δεν έχει δέκα δάχτυλα στα χέρια, κι όμως αυτά τα χέρια παραμένουνε κατάλληλα για τη δουλειά.
Τώρα που είπα δουλειά, φτάσαμε σιγά-σιγά στρίψε αριστερά.
Φτύσε τον κόρφο να αποφύγουμε το μάτιασμα,
κι εκεί στην πύλη συναντάμε το φάντασμα...