WIDZIMY SIĘ W SIERPNIU. Ostatnie zdanie pisarza. Carlos Marrodán Casas na Big Book Festival

Rozmowa odbyła się podczas 12. Big Book Festival w Warszawie w Big Book Cafe MDM. Festiwal odbył się pod hasłem JESTEŚMY ILUZJĄ!
Zarejestrowaliśmy rozmowę i udostępniamy ją Wam dzięki hojnemu wsparciu Patronek i Patronów.
Bardzo dziękujemy, że pomagacie nam upowszechniać ważne rozmowy i wymianę myśli!
Dołączajcie! Warto nas wspierać: patronite.pl/b...
Uważał, że ta książka jest do niczego i należy ją zniszczyć. Spadkobiercy zdecydowali inaczej. O liczącej 83 strony powieści „Widzimy się w sierpniu” Gabriela Garcíi Márqueza. O kobiecie, która nocą wyrusza na poszukiwanie spełnienia, i o tym, kto ma ostatnie zdanie w ocenie fenomenu kolumbijskiego mistrza mówi Carlos Marrodán Casas, tłumacz jego twórczości. Rozmawia Artur Domosławski.
O AUTORZE
Gabriel García Márquez
Pisak kolumbijski uważany za jednego z najwybitniejszych autorów wszech czasów, tworzył w nurcie realizmu magicznego. Rozpoczął karierę jako dziennikarz w prasie lokalnej, później był reporterem i korespondentem zagranicznym.
Pierwsze większe dzieło, powieść „Szarańcza”, powstała w 1955 r. Najsłynniejszą powieścią Márqueza jest „Sto lat samotności” z 1967 r. Książkę przedstawiająca sagę rodu Buendía z położonej na południowoamerykańskich bezdrożach wioski Macondo, odczytywano jako syntezę dziejów całego kontynentu i okrzyknięto najważniejszym dziełem literatury hiszpańskojęzycznej od czasów Don Kichota.
W 1982 r. García Márquez został laureatem Literackiej Nagrody Nobla za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”. Ostatnią opublikowaną za życia pisarza powieścią była „Rzecz o mych smutnych dziwkach”, autor zmarł w 2014 r.
O TŁUMACZU
Carlos Marrodán Casas
Tłumacz z języka hiszpańskiego. Absolwent polonistyki UW. Wybrane przekłady: Gabriel García Márquez: „Jesień patriarchy”, „Miłość w czasach zarazy”, „O miłości i innych demonach”. Mario Vargas Llosa: „Pantaleon i wizytantki”. Javier Marías: „Serce tak białe”, „Jutro w czas bitwy o mnie myśl”. Roberto Bolaño: „Gwiazda daleka”, „2666″ (wespół z Katarzyną Okrasko). Carlos Ruiz Zafón: „Cień wiatru” (wespół z Beatą Fabjańską-Potapczuk), a wspólnie z Katarzyną Okrasko „Gra Anioła”,”Więzień nieba”, „Labirynt Duchów”. Laureat nagród Zaiksu, polskiego Pen Clubu. Laureat Mamuta redakcji Literatury na świecie. Członek honorowy Stowarzyszenia Tłumaczy Literatury.
O KSIĄŻCE
Krótka opowieść o kobiecej wolności i pożądaniu, o zagadkowości życia i jego nieprzewidywalności. Wydana 10 lat po śmierci pisarza.
Ana Magdalena Bach jest szczęśliwą mężatką. Od śmierci swojej matki, którą zgodnie z jej życzeniem pochowano na karaibskiej wyspie, Ana co roku 15 sierpnia udaje się na jej grób. Nieodmiennie składa bukiet gladioli i następnego dnia wraca do domu. Te rutynowe wyprawy drastycznie zmieniają swój charakter, gdy w trakcie kolejnej podróży na grób matki Ana spędza niespodziewanie noc z nieznanym mężczyzną. Od tego czasu każdy następny wyjazd będzie oczekiwaniem na kolejną przygodę.
KUP KSIĄŻKĘ Z AUTOGRAFEM TŁUMACZA 👉🏻 ksiegarnia.big...
FRAGMENT KSIĄŻKI
„(…) Na wyspę wróciła w piątek, szesnastego sierpnia, promem odpływającym o piętnastej. Ubrana była w dżinsy, w koszulę w szkocką kratę, na gołe stopy włożyła zwyczajne buty na niskim obcasie, a jedynym jej bagażem były parasolka, torebka i torba plażowa. Minęła rząd stojących na nabrzeżu taksówek, kierując się prosto ku staremu, zżartemu przez saletrę gruchotowi. Kierowca powitał ją, jakby się znali od lat, i ruszył rozklekotanym pojazdem przez ubogą wieś, zabudowaną chałupami o ścianach z bahareque, krytych dachami z palmy sabalowej: jechali krętymi drogami z rozżarzonego piachu, wiodącymi wzdłuż brzegu morza całego w płomieniach. Co chwila musiał wymijać slalomem niesforne świnie i gołe dzieciaki, które w ostatniej chwili przepuszczały samochód, udając toreadorów. Minąwszy ostatnie zabudowania, wjechał w palmową aleję, już w strefie plaż i hoteli, wiodącą między morzem a laguną zamieszkałą przez setki czapli śniadych. W końcu zatrzymał się przy najstarszym i zarazem najgorszym hotelu (…).”