Na każdym ujęciu jest nazwa projektu i jego autorki - jak wpiszesz W Google wybrana nazwę, to wyskoczy ci projekt, który można kupić 😉

Wracamy w lutym😉

Napisz na IG na priv :)

@jola_szymanska dziękuję:) napisałam :)

Pierwsze słyszę o takim schemacie - opierasz się na prywatnych obserwacjach czy jakichś badaniach? Bo że „bywa” to można powiedzieć o absolutnie każdym, nawet najrzadszym, życiowym scenariuszu😅

@jola_szymanska Opieram się na badaniach naukowych i na własnych obserwacjach na przestrzeni wielu lat. W dzisiejszej dobie uczelnie nie przyznają już tak chętnie grantów, aby badać niezbyt wygodne rzeczy. Warto zauważyć, że doświadczenia nawrócenia religijnego są dobrze udokumentowane empirycznie i stanowią część normalnej psychologii. Myślę, że decydujące jest to, czy doświadczyło się kiedyś toksycznej "kościółkowosci"i toksycznych ludzi w danym kręgu religijnym oraz angażowania się na siłę, czy było to względnie normatywne uczestnictwo, ale bez poczucia celu i sensu na dany czas życia, stąd nastąpiło odejście. Znam Żydówkę, która mimo ortodoksyjnych korzeni, odsunęła się od tradycji i religii, co oczywiście zaskutkowało dużym rodzinnym konfliktem. Ale ona nie chciała brać w tym udziału i nie czuła sensu, miała około 30 lat wówczas. Jej doświadczenia były od zawsze trudne. Odnośnie artykułów i badań naukowych na powyższy temat, zostawiam kilka. "Współczesne badania nad wpływem religijności na zdrowie człowieka" - UM Lublin "Zjawisko nawrócenia w "połowie życia" jako szansa na pogłębienie dojrzałości religijnej" "Religion and the Development of character:Personality changes following religious conversion" "Life events and religious change" "Religiosity and depression at midlife: a prospective study". Jest oczywiście więcej badań, natomiast to są"tylko" badania. A życie jest po prostu życiem i każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie. Tak jak powiedziałam - istotne jest to, czy wejście w religie było zdrowe i swobodne czy przerysowane i narzucone środowiskiem. Od tego zależą w dużej mierze późniejsze doświadczenia w tej sferze. I nie chodzi mi o latanie do kościoła i do księdza tylko o duchowość w głębokim znaczeniu słowa. Refleksję nad przemijaniem, śmiercią, zdrową pokorę i skromność, nie wywyższanie się, dawanie innym spokoju i pomocy, i poczucie, że człowiek nie jest wszechmogący. Duchowość to przecież też umiejętność proszenia, dziękczynienia. Bez przymusu, bez świadków, bez oceniania nas. Dobrowolnie, bo tak ktoś po prostu czuje i dostrzega sens, bo czuje że ma ciało, psyche i ducha. I nie każdy musi to czuć jeśli tak akurat na dany czas ma. Nie każdy, w ogóle, to musi czuć.

Tak😉 dziękuję!

To Andy Cardigan projektu Kolibri by Johanna (kolibri-by-johanna.de) 😃

Awwwww dziekujee 😍

Spodnie (uwielbiam je) są od owo-me.pl (dostałam w prezencie).