lyrics// εντό τελευταίο κομματι μα γραφω το λες τζαι εν το πρώτο, κάθε βήμα ομπρός το κενό συναντώ το, μα είπα να ακούσω το κρότο, γαμώτο. τούντο κενό εν γεμώνει με στόκκο, τι τζιας εν στημένο στο δρόμο το μπλόκκο επιπόλαια εβάλαμε στόχο να φκούμε που το σκότος να ανθίσουμεν τούτον τον άτοπο τόπο τατσώννει ο καμβάς, η οργή μας εγινην μελάνι, πιστέφκω σε μας μα θέλω σε πλάι, οτι έχουμε ο ένας την άλλη. τζιαν φέρουμε όντως το χρώμα χαλάλι το μαυρο μας χάλι έχω τα πλάνα στη πλάτη μια βλέψη μεγάλη εζυμώθηκε κάπου στη πλάνη κάτι τύπους αλλόκοτους μεστην αγκάλη, στα μαύρα τους έχουσιν βλέμμα που κόφκει τζ ακκάννει, τζ να θυμάσαι η τελευταία μας σπίθα ενναν κκάλι εθθέλω εφες στο μπακκάλι, να πέσει σινιάλο να κρούσει η πόλη να γίνουμε τζιαλλοι, οτιδήποτε άλλο απλά εν μου κάμνει γιαυτό φύαμε σήμερα πέρα που τα σύνορα νάκκο πιο τζι που τα σύννεφα με ένα θλιμμένο εγώ τζαι όσα μου μείνασιν κύτταρα ishallah ishallah φυαμε σήμερα πέρα που τα σύνορα νάκκο πιο τζι που τα σύννεφα οτι φέρουμε εννάρτει τζιαν το πιστέψουμε εννά ερτει προτίττερα. μια αθώα φωνούα προστάζει με βάσταξε, βιάζεσαι, θέλει χρόνο να ρτει η άνθιση τζαι κάπως θολά να προσπαθώ να συντάξω μια σάπια ανάμνηση αναθεμάντα που ήμουν η ώρα κάπου 1:30 αν θυμούμαι καλα εψιχάλιζε ένας άγνωστος κάπου δειλά με σταμάτησε ήθελε κάτι να πει μα εν εζηθκιανέψε, εν συντομία λαλεί μου πικρή η αλήθκεια τζαι εν βάναυση, πως όσα νιώθουν ακόμα εν θύματα τζ η ανθρωπότητα υπο διαλυση, συνεχίζει λαλεί μ πως αναπάφτην στην άρνηση, πως οι μικρές του νοθείες εγίναν μια σάπια εξάρτιση εγω λιγομίλητος εν ήβρα τον τρόπο να δωκω απάντηση, μα που τότε να ψάχνω στο στορυ κατάληξη, η τέχνη εγινην κατάνυξη, τζαι ειπα εν θα πνάσω ποττέ θελω ρήξη σε καθε διάσταση, καθε σκέψη διάσπαρτη μέστο υπάρχων διάσπαση, (Α) στερητικό. μια μερα εννα φερουμε ανοιξη. άβυσσοι άβυσσοι δε μας εγίναμε νάρκισσοι άστατοι μα άνετοι τα θέλω μας μέστην κατάψυξη ευάλωτα, αμπάλατοι το καθένα που μας μπερδεμένη κατάσταση άναρχες, άτακτοι καθε μέρα στο βουρημα μα εν εγιατρέφτην πελλέ η κατάθληψη δε μας εγιναμε ναρκισσοι αστατοι μα ανετοι τα θελω μας μεστη κατάψυξη ευάλωτα αμπαλατα το καθενα που μας μπερδεμενη κατασταση άναρχες τζ άτακτοι καθε μέρα στο βουρημαάβυσσοι άβυσσοι δε μας εγίναμε νάρκισσοι άστατοι μα άνετοι τα θέλω μας μέστην κατάψυξη ευάλωτα, αμπάλατοι το καθένα που μας μπερδεμένη κατάσταση άναρχες, άτακτοι, κάθε μέρα στο βούρημα καθε νυχτα τζαι μαχη για επανάσταση
@2x4_2x4_22 күн бұрын
lyrics// μια κάττα ενας μισχιαρος ενας ρατατά εσυνακτήκασιν μαύρα χαράματα φκαίννουσιν χάλουππα χάλουππα για οσα χαθήκασιν άμαχα κάμνουσιν πλάνα για μπάχαλα - ζεττάες μεσ'το μαχαλλά σε δικάβαλλα, να καυλώνουν για τράβαλλα να τραμπουκκίζουν ευάλωτα πλάσματα, η πολη ψυχρή, - νομιζω πως θελουσιν τζ αναμμα- κάμνω εικόνα τη σκέψη ανάσανα μα εθνίκια στη γύρα με λεπίδες τζ οκτάβολα σε μετανάστριες να κάμνουσιν βάσανα εν θέλω να τους δώ πίσω που κάτζελλα μα κρεμασμένους ανάποδα με τα γραφεία τους άστατα, γιατι αμαν λαλούμε τσακίστε τους εννοούμεντο ακράδαντα, ενεν απλά, ραπ είτε πανκ, ενα σύνθημα ενα πλακάτ μα καταλάβω τη τάση τα αντιφα ναν φάση τζαι εντελει να νιώθουσιν άβολα. - είμαστε ούλλα μας strays δίχα πατρίδα τζαι μπάσταρτα μιşιαροί αλουποί αρουρέει, σερφάρουσιν τζύμματα αδάμαστα είμαστε ούλλα μας strays μέσα στης πόλης τα μαύρα τ'ακάμωτα το περιθώριο saferspace που μόνο του εν βάναυσο ξέρω το ptsd εθισμοι άγχη τζ stress δαμέ που ζούμε οτι εξέχει κλαδέφκουντο, πέφτουν τα σκάγια βροσ̑ιη μα αντέχουν το, τρώμε ποφάγια αντάμα όντως εν έγκλειμα εύλογο, η πόλη μου cozy εμπόλεμη ζώνη - νεκρώνει αγχώθου αν δεν σου δώκω σημεία στο τέταρτο, φόλες λανέιτ τζαι σ̑ιονι, αφομοιώνει η οθόνη μετά στρέφει το έγχρωμο, τζ αν όντως ζούμε σε πόλεμο πόλεων, θκιαλέω τη μερκά των αδέσποτων, ούτε έντρομο δέσμιο εν αρκεί για να με φκάλετε ένοχο, γιατι αν τυχών τζαι συνάξετε έναν φυτρώνουσιν δέκα σε κάθε νεκρόπολης αόρατο ένοπλο. είμαστε ούλλα μας.
@2x4_2x4_22 күн бұрын
lyrics// κ. φαρατζησμένοι στο πούποτε πως να το καμουμε; εν διαιρείται το τίποτε μπαφάρω το πόνο μα εν απαλύνεται που τα κυρίζια η μπόχα αναδύεται, ποντίτζιες αράζουν με κάττους μεν το γυρέφκεται, σκόπιμα το αναλύεται οτι κάτω εν πάει αργά διαλύεται τζ'ότι εν χωνεύφκεται διαιωνίζεται νάμπου νομίσατε; η χώρα που ζείτε βυθίζεται, το meta reality εν μέταρυθμιζεται, τζ χουμε μέσα μας πάθος που εν ρεφορμίζεται, καμνουμε πλανα για **** όσο ψηφίζεται, τζ χω απορίες που εν λύουνται, πρώτα που ούλλα ίνταλως την είδατε, πόσο να γίνετε; η περσόνα σας σύεται μεσε ρηχό υποτίθεται, τζαι ποσο γελοίοι μου ακουέσται μα καταβάθος εν ματσίλλα που θύγεται, εν θα μείνει ραππάς για να ακούτε, εν πιστέφκω αποκλείεται πέφτουν τα πρότυπα κανσελαρίσκουνται, η τέχνη με τον αθρωπο ίσουται; εν με πείθεις μα, ίσως ναι, καλλιτέχνη να με πεις εν ηψήννουμαι ο κ. με τον knot ντισαρίσκουνται μα καταβάθος συνωμοτούσιν να το πουκουππίσουν, ξανα παρκής να το κτίσουν ε ει εν θέλω fame εν έχω πρότυπα, με του θεάματος έρμαια καμία ειρήνη μεν μου μιλάτε για ενότητα, σκάμε στα σκλαβομαγαζα θκιαμοιράζουμεν κόλλυβα φτύννουμε που τα σπιρτόκουτα για τα παιθκιά που εξεκόψαν απότομα για όσα τα πνιει η ομαλότητα λαλούμε να γίνει η τέχνη ρογμή στη κανονικότητα ποντίτζες αράζουν με κάττους φκαίνουμε σούρουππο τζ πουκουππίζουμε τα σωθικά τους στρέφουμε στο σπίτι ποτίζω montsτεrres τζαι κάκτους πέφτουμε για τα παιθκιά που χουν τα δικά τους, τζαι εύχομαι να σπασει ο φόος μα κυρίως προς τα ευατά τους τζ χουμε κάμποσο μίσος να κρούσουμε οτι θυμίζει το κράτος τζ χουμε οργή για να σπάσουμε οτι θυμίζει τα σκατά τους τζ χουμε κάμποσο μίσος να κρούσουμε οτι θυμίζει το κράτος τζ χουμε οργή για να σπάσουμε οτι θυμίζει τα σκατά τους γρ;φος κάτω που τη γη μεστο πούποτε σκάφκω τους λάκκους να πουκουππίσουν να δώκουσιν μέσα τους, φωνάζω τους νάρτουν μα ούλλοι γυρέφκουν τη μέκκα τους, σε mechanical κόσμους φερούμαστε αυτοματικά μα δε τους αρέσκει τους, εν εύκολο να σαντανώνεις τα πάντα, να σε δω να τα βάλλεις στη θέση τους ούλλοι γυρέφκουν το μέλι τους δίνουν το σχιέρι τους πάνω στη κούππα, εμείς κάμνουμε τα πούκουππα πάνω που λούπες στο σπίτι του souria μαζί με τους κάττους μοιράζουμε χνούδια που ούλλους τους δρόμους που ρέσσουμε πολεμούμε το εγώ μας πριν να ππέσουμε κάμε αλλό ένα βήμα να κοντέψουμε μα μπροστά μου ο δρόμος ατέλειωτος πάστο χαλί μου ούλλο εμετός ούλλο λαλώ πως ελέγχω το μα πάντα ξεφευγουν τα flows δίπλα μου αθρώποι με εκτίμηση βοηθούν με να μεν νιώθω περιττός τζιαν φυουμε τζαι μεινουμε οι μισοι εννα σχωνώνουμε μπίρες στο σεληνοφώς γάμα το πως, ενεν να κάμουμε τέχνη ο σκοπός εν το να αντέξω να νιώσω αλλό μια μέρα ζωντανός εν το νιώθουν προφανώς εν χαμπαρκάζουν την ντρίπλα μας, εν φκάλλουμε βόλτα τη ματσίλλα μας κάμνω τη σάκκο του μποξ άμα παει να κοντράρει να τη δέρουν οι φίλες μας ώσπου να καθαρίσουμε το νου τζαι τον βιο μας, εν το χω για αστειο μα για τα λάθη μου εδάκρισα, ελύγισα, εκόντεψα να αφήκω σημείωμα, κρούζουμε με κάθε μπάρα αλλό μια επιφάνεια που τουντο το κέρινο ομείομα, ώσπου να μείνει η αλήθκεια στη βάση του τζαι να μου δώκω τελείωμα, ένεν τέλεια δαμέ, βυθίζεται η νήσος που εφκήκε που τη θάλασσα ξέρω το ποιοι εν που τα χάλασαν, τζείνοι που το νου τους εν άλλαξαν, σπάταλοι μόνο εσπατάλησαν, μπουμεραγκ, ούλλα εννα ρτουσιν μια μερα πίσω να τους έβρουσην μα εν το χαπάρκασαν
@2x4_2x4_22 күн бұрын
lyrics// το ποκαθούλλι μου μαύρο σκέττο, φάκκα ένα φρέντο νέττο αννοίω του flow το ρουπινέττο πιάννω σχεπάρνι χορέφκω λαλώ τους εντόχω πολλά, σηκώνουμε φέφκω backpack γεμώνω τζαι απέχω, τζ έχω, κάτι ψιλά στο τσαντούι, μαυρα στη ρεβο, μιαν να με χάσω εκατό να με έβρω, μεσ'όφκερο τρένο κοζάρω μιζέρκας πορτρέτο, τζαι το λοιπόν πioν εν βουρώ, καβαλιτζέφκω τσιμέντο σαν τον κσκ, νλ κσκ, οργώνω το κέντρο. ζω το στο fast lane γράφω το tape σαν γλύφω shikkein τζιας μου μοιάζει παιχνίδι απέχω που το rap game μεν πελλανίσκεις εν ειμαι ραππας εν εχω nickname, εν ειμαι ο κ., μα καθόλου μα καθολου οκ, τα καλύτερα μου free μεστο dush, μα εν την είδα dushane παστο καμβά μου χορέφκει το grain, my life in vain έχω νεύρα κλιππάρει το gain, greyscale the great escape σαν την πιτόμουγια μεστην σκηνή κάμνω invade εψές εξανάδα δικη μου να κλαίει γιαυτό, πόψε λαλώ να τους κάμω kinkshame kinkshame. κόφτει με πως την εθώρες όι τι εφορεν mate σπιρτόκολωνιες με τα northface out of my face, ούτε face ούτε case ούτε gucci suitcase, ούτε πόσα το μήνα τα kays τζαι που τα καίεις, οστε να φκάλει η γλώσσα μαλλιά το όι εν όι οτιδήποτε άλλο να ξέρεις πως φταίεις. το ποκαθούλλι μου μαύρο σκέττο, φακκα ενα φρεντο νεττο αννοιω του φλοου το ρουπινεττο πιαννω σχεπαρνι χορεφκω λαλω της εντοχω πολλα, σηκώνουμε φεφκω backpack γεμωνω τζαι απεχω, (τζ'εχω) κατι ψιλα στο τσαντουι λια μαυρα στη ρεβο, μιαν να με χασω εκατο να με εβρω , μεσοφκερο τρενο κοζαρο μιζερκας πορτρετο, τζαι το λοιπον ποιον εν βουρω, καβαλιτζεφκω τσιμεντο νοελ κασεκε, νοελ κασεκε οργώνω το κεντρο το ποκαθούλλι μου μαύρο σκέττο, φάκκα ένα φρέντο νέττο αννοίω του flow το ρουπινέττο πιάννω σχεπάρνι χορέφκω λαλώ τους εντόχω πολλά, σηκώνουμε φέφκω backpack γεμώνω τζαι απέχω, τζ έχω, κάτι ψιλά στο τσαντούι, μαυρα στη ρεβο, μιαν να με χάσω εκατό να με έβρω, μεσ'όφκερο τρένο κοζάρω μιζέρκας πορτρέτο, τζαι το λοιπόν πioν εν βουρώ, καβαλιτζέφκω τσιμέντο σαν τον _, __ οργώνω το κέντρο. εφκάλαναμεν νάμι αμίλητοι περαστικοί μεστο σκοτάδι τζιας εγίναμε τσας κινηκοί, εν πειράζει χαλάλι, μαύρο το χάλι παραπατώ στο σχαππάνι rainbow μελάνι, η μαυριλλα μας που εννα μας φκάλει; οι έννοιες βουνάρι τα άγχη κουβάρι οι κόμποι shibari τζαι οι κρίσεις καπάλι εν ειμαι ποιμένας εν θέλω κοπάιν ένας κανένας στη γη, μα που τζαιρό lost in the sky, αλάνι μου εν θελω line έλα να σου κάμω λουβί με το λάιν, 10 πελλές στο frontline χώννουν μιτά μας τζ'ανθίζουν τα λαιβς τζιαν πριν το τέλος μας παίξει το vice, θυμήθου το καλό μου το προφιλ να μου πιάεις, κόπιασε δα έχω καφέ στο τζισβέ, φαι της στετές, τράβα καρέκλα τζαι κάτσε να φαεις, δαμέ που οι θλιμμένοι γιορτάζουν εν θελω τοξίλλα μα, safe space μιτά σου τα negative vibes πάνω κάτω σαν κύμα του crypto, κρύφκουμε τζ' ανακαλύφκω έχω λόγους να λείπω κανένα να κρύφω, τζαι όσα σχωνώνω θωρώ τα πληθαίνουν εν λείφκουν, κάμνει το λάθος ρωτά με που ανήκω απαντώ εν απλο, Αλφα στερητικό μεστο πηλίκο τζαι αν εκαρτέρουν να ματσωθω που το ραπ; καλύτερα να παίζα πιγκο, γιαυτό το γυρίζω, σαν το πλανόδιο τσίρκο που ακάμα βαρόσχια, που λουρουτζίνα στο πυρκο, ευ chico? εν θέλω ταπέλλα ραππά θέλω rave να στήσω στο τζύκκο. τζαι πριν να πέσω βάλλω το κόμπο μου νακκο πιο πάνω να δω ώσπου αντέχω, τζιας με καταστρέφω εν εγώ που το τρέφω, εν κάμνω τροχάδι συντρέχω, για τη συντέλεια μ'αποσυνθέτω με εμένα με μέτρο, πε του στρατόκαβλου πως πιο πιθανό σε μένα να γυρίσω το σχηπέττο, memory is fucked up η φαση ακομα μεμεντο ευ bendejo? εν θελω να μου στειλεις location εν εζητησα καν να σε εβρω.
@2x4_2x4_22 күн бұрын
lyrics// souria πάω παντού με ένα ποτήρι νερό τζαι έναν πόνο νεφρού, πώς να με βρουν; στα δύσκολα γίνουμαι δράκουλας, πίνω όσα μου πουν, φωνές που μ'ακούν, αν δεν έχουν αίμα, εν μου αρκούν. με μια μαύρη κάπα, γυρίζω με κ. τα λόγια μας πάντα τζίυζουν για πάντα, μα πώς να το δουν; Πόσο το ζουν; φως στο τούνελ, ελπίζουμε να μπορούμε να ζούμε, μα πώς απλά με λεφτά να αρκεστούμε; που το γεσυ όσα πιούμε. hard drive σαν fear n loathing μέσα σε τρύππα deep dive, με ένα τροχό ος πού εννα πάεις; τζαι κατρατζυλώ μέσα σε καταστάσεις που έζησα μόνο σε zines κ.not μέσα στο νου μου αλαλούμ αναλύουμε ή απλά καταλιούμε; πόσες φορές να τα πούμε; είμαστε μόνοι μας πάνω στη γη, αντάμα το ζιούμε πόσα δια να χαθούμε, διερωτούμαι; τζ'ούλλοι γυρώ μου θέλουν therapy, θέλουν που κάπου να πιαστούν σαν τους κοράζινους αγέραστοι σαν ματσικόριδα βλαστούν ξέρεις τι έχουμε απέναντι τα τοξικά τα μανιτάρκα να κοπούν που την γρ_βα διγενή ως την kennedy εν με χαλά να θυσιαστούν. νομίζω κατά βάθος πως αρέσκει τους μες τον Ιούλη οι σειρήνες που ηχούν μα μεις καθε μερα να παλέφκουμε τα δεν ξεχνώ να ξιαστουν hard drive σαν fear n loathing μέσα σε τρύππα deep dive, με ένα τροχό ος πού εννα πάεις; τζαι κατρατζυλώ μέσα σε καταστάσεις που έζησα μόνο σε zines souria γιατί να μεταφέρεις την απαισιοδοξία σου,? μα είναι η μόνη αισιοδοξία μου, γαμημένη ελπίδα. όσα φωνάζουν πήδα έσφαξάτα με λεπίδα, ο γιος μου στην εφημερίδα. mεν με θωρείς έτσι μές'τη λίδρα πνίσε κλεψύδρα. οο! τόσο τουπέ που το ήβρα; mάλλον αναπαράγω όσα είδα, με'να ρήγος που τα νύσια ως την ουρήθρα, γυρίζω σελίδα. κ.not βάρτο να παίξει repeat άστο να πέσει τζαι πέσε μαζί, πόψε ομίχλη βροσχιή χορέφκουσιν drill οι οσ̑ιοί φιγούρες φοβίες η μνήμη θολή οι καλικάντζαροιι άξιπ̔π̔α φκαίννουν γυρί σαν τραπανάκι το ρίγος να τρέμει τζαι η γη αρχέτυπος κώδικας να μας ωθεί σκάφκω το λάκκκο φατσάρει βαθύς πως το θωρείς; αν το θυμούμαι αλλοιωθεί εν άλλοθι; αγχώθεις που ακόμα το νιώθεις η υφή πιο deep που μιαν τοξική επαφή bod ξεσ̑υλούν οι αφροί βουθκιά στο κενό σε repeat άστο να πέσει τζ πεσε μαζι_στη βουή hardrive.
@2x4_2x4_22 күн бұрын
lyrics// μέσα μου κάτι νεκρό μα ραντίζω το τόσο τζαιρό ενόμιζα πως ηταν άθκειο το μέσα τζαι το κενό μας απύθμενο, μα έλα που, μια ράγα που φως ανατέλλει τζ ανθίζει το, ξεκινά με ρογμή, μετά ξιμουττά τζαι ραγίζει το, απόγνωση μέσα στο βλέμμα τους είδα η ελπίδα μας ναι θρυματίζει τους, δε τους πως τρέμουν τη σπίθα μας, τζαι όσο μάχουνται να σπείρουν τον φόο, οτι φοούνται μεν γίνει, γίνετε πιθανό, αναθεμάντα αν ισχύει τζείνο που λαλούν οτι ελκύονται τα αντίθετα μα.. στα πιο σκούρα του χνότα μια κατάλευκη νότα να χρωματίζει το πρίσμα ενός μίζερου που νάκκουρι τσας πριν να απογίνει άλλος ένας κανένας μεσ'τούτον το κόσμο το κούγκρενο, ψιθυρίζει στο αυτί του λαλεί του 'αφέθου ενεσ̑ιει ο χορός τούτος βήματά' τζαι που τότε ξεθάφκουνται οράματα, φρίκες αισθήματα, αναδύουνται τρίππες φκαλμένες που το τίποτε, χαρακιές πασ' το σώμα αχνοφένουνται σύνορα, φοιτσιάρικο μα κάπως φατσάρει μου οξύμωρο, πως τζείμος ο κάποιος εγίνικα εγώ, τζαι πριν να φκω να ψεκάσω με οξύ τη περίμετρο σφίγγω την μέσ' τις αγκάλες λες τζαιν αντίδοτο, πόψε ενεσιει δουλεια μεσ'τη λαλλάρα με τα άστρα χορέφκουμε εν μας κρούζει η φωθκιά μα κοντέφκουμε σεληνιαζούμαστε κάπου στο πούποτε σαν αγναντέφκουμε, κατασκότεινα μάθκια που εντα πνιξε κόμα το σκότος δε τα μαγέφκουνται, κάτι φορές, σε κατηφόρες πάσες μπαλκόνια να βρίσκουμε ώμους να γέρνουμε, να τα φοάστε τα πληγωμένα που ακόμα ονειρέφκουνται ακόμα τζιαν πέφτουν ε. με μου λυπάσαι σουφρώνεις γιατι τελειώνει ο κόσμος, είδα υπολύμματα που αστερόσκονη μέσα στη χύτρα σου που νεκατώνεις βάλε μεσ'τη μουντίλλα μας ροζ γιατι το γκρίζο σελλώνει μας pinky finger μαύρο κατάμαυρο promise αν τυχόν τζαι χαθώ αν σε δω να χαώννεσαι αν με πετύχεις νεκρό αν σε δω να νεκρώνεις να γινουμε άγρια φύση που κάμνει κατάληψη μεσ' τους ανθόνες τους κλείω της τα μάθκια ρωτώ την με τρόπο αν το σ̑ιει, να γινουμε αντρόσχια να ζήσουμε τζείνα που αφήκαμε στο μισοδότζι, σαν ναυαγοί να χαζέφκουμε θάλασσες που αγριέφκουν εντός μας, γυρέφκω το τρόπο να πω το αγαπώ σε πέμπω της μαύρη καρδία με εμοτζι, μα ξερω εν κανεί, εν βρίσκω τα λόγια τζαι εν στοτσ̑ιη μα καταβάθλς αρκει μου να το έχω υπόψη πως τόση φωθκιά εν αρκετή για να κρούσουσιν ούλλου του κόσμου οι λευκωşιες.
@2x4_2x4_22 күн бұрын
lyrics// deadzone deadzone lefkoşa μου μετροχωρκό δαμε σκάφκουμε λάκκους τζαι διχα μετρό διόδια μέσα μετά το metro, τες φρίκες σε ρίμες μετρώ, τρων με τα άγχη oι σκιες εν χορώ τζαιγω να απορώ που μπορώ να χωρώ να σαμπλάρω τη θλίψη να στήννω χορό μαθαίνω το να συγχωρώ θυμούμαι το να προχωρώ εντος των τοιχών αλονίζει μαζι μας η ηχώ ηχορυπαίνω σαν τελευταίος επιζών this is cyprus λαλω τζ μιτσοκαμμώ τζαι φατσάρει μου λιο λογικό που γυρίζουν οι φάροι σε χρώμα εθνικό μα όπου γυρίσω τζ δω bot αίαντες τζ robocop ψεκάζουν τρικούππη dettol προσέχουν τη νήσο συοπ. εν με θωρω να σιωπώ δαμέ που πάνω μας κοράζινοι τρων τζαι τα πεζούνια εν drones ow οw εν ψοφούν τα κουνούπια ούτε με αροζόλ τζ γω βάλλω κατάρες να δω εξεγέρσεις των ζώων κατά τζυνιών, σε μπάτσους κασάπιες μέσα στα σπίθκια αστών, που έγκλειστα τα χουν ντεκόρ φέρνω μηστρί φέρε πηλό να κτίσουμε φάρμα των ζώων ενεν ευρώπη δαμέ ίνταλως την είδες μεστη λαλλάρα σημαίνουν σειρήνες νεκρές αφροδίτες στες λίμνες ανθολογίες σαπίζουν στες μνήμες στα συρματομπλέγματα νεκρώνουν ελπίδες είδες; που εχαοθήκαμε στες φρίκες τζαι εκαμαμε συνήθεια τες λύπες, είδες που τες γρίλιες σε ανάποδη τροχιά να ανεβαίνουν κατσαρίδες κάπου στα περιθώρια εκτίσαμε δυκλίδες, σαν μισχιαροί μεστου τοίχου τες τρύπες που διασχίζουν τες ίνες σαν γυψοσανίδες, τζαι φατσάρει σου άπειρα μάταιο που ύψος αν ειδες, φορτώνεις τζ ποψε ευθύνες ειδες; νάκκο πιο τζι ποντιτζοί πάστη καρκόλα αράζουν ψιψίνες, τζ είπα να ξιάσω μα ξιάστηκα είδα μέσα μου deadzone τζαι ξιππάστηκα μια για τζείνο που αντίκρησα τζαι ακόμα μια, μόνο που αισθάνθηκα ήβρα τη τέχνη καταφύγιο τζ επιάστηκα ρουφούν με τα κατάλοιπα εχασκιάστηκα άξιπππα εβάρτηκα, να γινω μάστιγα, να γυρει η πλάστιγγα τζαι χαζέφκω που το παράθυρο σε καποιου σαραβάλλου το πίσω κάθισμα με φαημένα λάστιχα, να γλυφω κράσπεδα μάσ̑ιαλλα, μάσ̑ιαλλα comfort zone μας το πούποτε safespafe μας τα ακάμωτα μάσ̑ιαλλα, μάσ̑ιαλλα διχασμένοι σαν την πόλη μας τα κενά μας τρισδιάστατα
@OnomatakisOnomateponimou5 ай бұрын
Ψ.Β
@ginypotonik5 ай бұрын
για οσα μας εγεννηθηκασιν λαθος.. (Α)
@monogios Жыл бұрын
respect ❤🔥❤🔥
@dafniiapoel Жыл бұрын
✨🦎
@OnomatakisOnomateponimou Жыл бұрын
"Η ίδια η τέχνη εμφανίζεται ως μέρος και δύναμη της παράδοσης που διαιωνίζει αυτό που είναι και εμποδίζει την πραγματοποίηση αυτού που μπορεί και πρέπει να είναι". "Μόνο αν οι τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας, της επιστημονικής και καλλιτεχνικής φαντασίας κατευθύνουν την κατασκευή ενός αισθησιακού περιβάλλοντος, μόνο αν ο κόσμος της εργασίας χάσει τα αποξενωτικά χαρακτηριστικά του και γίνει κόσμος ανθρώπινων σχέσεων, μόνο αν η παραγωγικότητα γίνει δημιουργικότητα, αποξηραίνονται οι ρίζες της κυριαρχίας στα άτομα. Καμία επιστροφή στην προκαπιταλιστική, προβιομηχανική τέχνη, αλλά αντίθετα, τελειοποίηση της νέας ακρωτηριασμένης και παραμορφωμένης επιστήμης και τεχνολογίας στη διαμόρφωση του κόσμου των αντικειμένων σύμφωνα με τους "νόμους της ομορφιάς". Και η "ομορφιά" ορίζει εδώ μια οντολογική συνθήκη -όχι ενός oeuvre d'art απομονωμένου από την πραγματική ύπαρξη... αλλά εκείνη την αρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο του που θα διαμορφώσει τη μορφή της κοινωνίας". (Προς μια κριτική θεωρία της κοινωνίας- σελ. 138-139 - Marcuse
@OnomatakisOnomateponimou Жыл бұрын
Η εξέγερση κατά της ίδιας της Μορφής της Τέχνης έχει μακρά ιστορία. Στο απόγειο της κλασικής αισθητικής, αποτέλεσε αναπόσπαστο μέρος του ρομαντικού προγράμματος- η πρώτη απελπισμένη κατακραυγή της ήταν η καταγγελία του Γκέοργκ Μπούχνερ ότι όλη η ιδεαλιστική τέχνη επιδεικνύει μια "επαίσχυντη περιφρόνηση για την ανθρωπότητα". Η διαμαρτυρία συνεχίζεται στις ανανεωμένες προσπάθειες να ''σωθεί'' η Τέχνη καταστρέφοντας τις οικείες, κυρίαρχες μορφές αντίληψης, την οικεία εμφάνιση του αντικειμένου, του πράγματος, επειδή είναι μέρος μιας ψεύτικης, ακρωτηριασμένης εμπειρίας. Η εξέλιξη της Τέχνης προς τη μη αντικειμενική τέχνη, τη μίνιμαλ τέχνη, την αντι-τέχνη ήταν ένας δρόμος προς την απελευθέρωση του Υποκειμένου, προετοιμάζοντάς το για έναν νέο κόσμο-αντικείμενο αντί να αποδέχεται και να υποβαθμίζει, να ομορφαίνει τον υπάρχοντα, απελευθερώνοντας το νου και το σώμα για μια νέα ευαισθησία και ευαισθησία που δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί μια ακρωτηριασμένη εμπειρία και μια ακρωτηριασμένη ευαισθησία. Το επόμενο βήμα είναι η "ζωντανή τέχνη" (contradictio in adjecto;), η Τέχνη σε κίνηση, ως κίνηση. Στην εσωτερική της ανάπτυξη, στον αγώνα της ενάντια στις ψευδαισθήσεις της, η Τέχνη έρχεται να συμμετάσχει στον αγώνα ενάντια στις εξουσίες, ψυχικές και φυσικές, στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία και την καταπίεση, με άλλα λόγια, η Τέχνη, λόγω της εσωτερικής της δυναμικής, θα γίνει πολιτική δύναμη. Αρνείται να είναι για το μουσείο ή το μαυσωλείο, για τις εκθέσεις μιας ανύπαρκτης πλέον αριστοκρατίας, για τις διακοπές της ψυχής και την ανύψωση των μαζών - θέλει να είναι πραγματική. Σήμερα, η Τέχνη εισέρχεται στις δυνάμεις της εξέγερσης μόνο καθώς αποσυμπιέζεται: μια ζωντανή Μορφή που δίνει λόγο και εικόνα και ήχο στο Ανώνυμο, στο ψέμα και την αποκάλυψή του, στη φρίκη και στο Πνεύμα. Ζωντανή Τέχνη, αντι-τέχνη σε όλη της την ποικιλία - είναι ο στόχος της αυτοκαταστροφικός; Όλες αυτές οι αγωνιώδεις προσπάθειες να παραχθεί η απουσία της Μορφής, να υποκατασταθεί το αισθητικό αντικείμενο από το πραγματικό, να γελοιοποιηθεί ο εαυτός μας και ο αστός πελάτης - δεν είναι τόσες πολλές δραστηριότητες απογοήτευσης, ήδη μέρος της πολιτιστικής βιομηχανίας και της μουσειακής κουλτούρας; Πιστεύω ότι ο στόχος της "νέας πράξης" είναι αυτοκαταστροφικός επειδή διατηρεί, και πρέπει να διατηρεί, όσο ελάχιστα και αν είναι, τη Μορφή της Τέχνης ως διαφορετική από τη μη-τέχνη, και είναι η ίδια η Μορφή της Τέχνης που ματαιώνει την πρόθεση να μειώσει ή και να ακυρώσει αυτή τη διαφορά, να κάνει την Τέχνη "πραγματική", "ζωντανή". Η Τέχνη δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τον εαυτό της χωρίς να ακυρώσει τον εαυτό της ως Τέχνη σε όλες τις μορφές της, ακόμη και στις πιο καταστροφικές, τις πιο ελάχιστες, τις πιο "ζωντανές" μορφές της. Το χάσμα που χωρίζει την Τέχνη από την πραγματικότητα, η ουσιαστική ετερότητα της Τέχνης, ο "ψευδαισθητικός" της χαρακτήρας μπορεί να μειωθεί μόνο στο βαθμό που η ίδια η πραγματικότητα τείνει προς την Τέχνη ως μορφή της ίδιας της πραγματικότητας, δηλαδή κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης, με την ανάδυση μιας ελεύθερης κοινωνίας. Σε αυτή τη διαδικασία, ο καλλιτέχνης θα συμμετέχει - ως καλλιτέχνης και όχι ως πολιτικός ακτιβιστής, διότι η παράδοση της Τέχνης δεν μπορεί απλά να αφεθεί πίσω ή να απορριφθεί- αυτό που έχει επιτύχει, αναδείξει και αποκαλύψει σε αυθεντικές μορφές, περιέχει μια αλήθεια πέρα από την άμεση συνειδητοποίηση ή λύση, ίσως πέρα από κάθε συνειδητοποίηση και λύση. Η αντι-τέχνη του σήμερα είναι καταδικασμένη να παραμείνει Τέχνη, όσο "αντι" κι αν προσπαθεί να είναι. Ανίκανη να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ Τέχνης και πραγματικότητας, να ξεφύγει από τα δεσμά της Τέχνης-Μορφής, η εξέγερση ενάντια στη "μορφή" το μόνο που καταφέρνει είναι η απώλεια της καλλιτεχνικής ποιότητας- ψευδής καταστροφή, ψευδής υπέρβαση της αλλοτρίωσης. Τα αυθεντικά έργα, η αληθινή πρωτοπορία της εποχής μας, κάθε άλλο παρά συσκοτίζουν αυτή την απόσταση, κάθε άλλο παρά υποβαθμίζουν την αποξένωση, τη διευρύνουν και σκληραίνουν την ασυμβατότητά τους με τη δεδομένη πραγματικότητα σε βαθμό που αψηφά κάθε (συμπεριφορική) εφαρμογή. Εκπληρώνουν με αυτόν τον τρόπο τη γνωστική λειτουργία της Τέχνης (που είναι η εγγενής ριζοσπαστική, "πολιτική" λειτουργία της), δηλαδή να ονομάζουν το Απροσδιόριστο, να φέρνουν τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τα όνειρα που προδίδει και τα εγκλήματα που ξεχνά. Όσο μεγαλύτερη είναι η τρομερή σύγκρουση μεταξύ αυτού που είναι και αυτού που μπορεί να είναι, τόσο περισσότερο το έργο τέχνης θα αποξενώνεται από την αμεσότητα της πραγματικής ζωής, της σκέψης και της συμπεριφοράς - ακόμη και της πολιτικής σκέψης και συμπεριφοράς. Πιστεύω ότι η αυθεντική πρωτοπορία του σήμερα δεν είναι εκείνοι που προσπαθούν απεγνωσμένα να παράγουν την απουσία της Φόρμας και την ένωση με την πραγματική ζωή, αλλά μάλλον εκείνοι που δεν αποτρέπονται από τις απαιτήσεις της Φόρμας, που βρίσκουν τη νέα λέξη, την εικόνα και τον ήχο που είναι ικανά να "κατανοήσουν" την πραγματικότητα όπως μόνο η Τέχνη μπορεί να την κατανοήσει - και να την αναιρέσουν. Αυτή η αυθεντική νέα Μορφή αναδύθηκε στο (ήδη "κλασικό") έργο των Schonberg, Berg και Webern, του Kafka και του Joyce, του Picasso, και συνεχίζεται σήμερα σε επιτεύγματα όπως το Spirale του Stockhausen και τα μυθιστορήματα του Samuel Beckett. Ακυρώνουν την έννοια του "τέλους της τέχνης".
@processing__ Жыл бұрын
🌼
@2x4_2x4_ Жыл бұрын
ΣΤΙΧΟΙ: 2X4 μες το ποτήρι ακόμα φαρμάτζι, βάλε ραππη διαπασών που άκρη σε άκρη διασχίζω τον χάρτη, εμένα γυρέφκω να βρω κολλήματα φοβίες στη πλάτη μα έχω γινάτι να ψάχνω αφορμή να χαθώ τζ σε όποιο επήα λιμάνι στο τελευταίο διχάλι λαλώ εν γαμιέται τζ ξεκινώ να στραφώ. (souria) Έχω μια θλίψη που καρτερώ να μου λείψει, φκάλω τα ρούχα μου για να με γλύψει, σύρνω χαρές να τυλίξει, πόσες να θέλει να πνίξει? κάποιος μου είπεν εν φεύκει μετά που τι σήψη, γεμώνει δωμάτια πλήξη, βρίσκει ένα σώμα να πήξει, τι να σου κάμει ένα σιέρι να σφίξει; εν ήρτε κανένας ο ίδιος, μέσα στα μάθκια μου δήμιος, ελπίζω ακόμα σαν να 'μαι ηλίθιος, παραμυθά ο κακός μας γνήσιος. φυτρώνει σε δέντρα, φκαίνει που βάλτους, μόνος στο κέντρο του δάσους, νεράιδες μάγους ξωτικά νάνους τέρατα δράκους, φυλακισμένοι στη φήμη του λάθους να τρώμε σκατά που τους ***. ποιός να με κρίνει? Παν όπου φέγγουν οι στύλοι, σε κάθε γωνιάν έχω μνήμη, όποτε πέσω μουντάρουν σαν σμήνοι, ελέγχουν το νού μου λαβίδα στ' αυτίν ο επόμενος εννα θαφτεί, ελπίδα μου σε συνταγές ζω τη διαφυγήν η ζωή εν μεμβράνη τζ' εν διαφανή, εννεν άχριστη ούτε τζαι σημαντική, ο θεός μου το χάος το χάος η γή ο θεός μου το χάος το χάος η γή. (κ.not) panic attack που το ξημέρωμα παστην πιλάντζα να βάλλω τη καύλα τζαι το ξενέρωμα τα μαυρογέριμα, τι το γυρέφκεις το νόημα; ούλλα μου μοιάζουν ναν ίδια μαν μεταβαλλομενα. μετά βάλλω με μένα τζαι το όραμα πάνω στη πλάτη κομμάτι κομμάτι να θκιώξω τα επώδυνα, μόνιμα για το στερέωμα πρόβλημα πόνημα, πόνημα, οι φωνές εν ιφκάλλουσιν πόνημα.. ποιο εαυτό; φέρνω μαζί μου χωρκό, με τη ντουζίνα ψευδώνυμα, μόλις νυχτώσει κοιτώ ουρανό, πιο σκοτεινό μου φατσάρει το νεφέλωμα έλα να, αποδράσουμε έγινε χρέος μας, τζαι έχω για, πυξίδα το που εννά με φκαλει ο Αχέροντας να γίνει η οργή μας φωθκιά που εν ισβήνει ούτε ο αίαντας δε μας που βράζει το γιαίμαν μας μεν μαρωτάς αν ραππάρουμε για το συμφέρον μας η αλληλεγγύη το παρών τζαι το μέλλον μας μέσε τζαιρούς γαμησέτα ακόμα ανεμίζει η σημαία μας έλα να, αποδράσουμε έγινε χρέος μας, τζαι έχω για, πυξίδα το που εννά με φκαλει ο Αχέροντας να γίνει η οργή μας φωθκιά που εν ισβήνει ούτε ο αίαντας δε μας που βράζει το γιαίμαν μας μεν μαρωτάς μεν μαρωτάς μεν μαρωτάς η αλληλεγγύη το παρών τζαι το μέλλον μας μέσε τζαιρούς γαμησέτα ακόμα ανεμίζει η σημαία μας (2X4) μες το ποτήρι ακόμα φαρμάτζι, βάλε ραππη διαπασών που άκρη σε άκρη διασχίζω τον χάρτη, εμένα γυρέφκω να βρω κολλήματα φοβίες στη πλάτη μα έχω γινάτι να ψάχνω αφορμή να χαθώ τζ σε όποιο επήα λιμάνι στο τελευταίο διχάλι λαλώ εν γαμιέται τζ ξεκινώ να στραφώ. (κ.not) βρέσ̑ιει λασπονερα εβόλησα τρίζουν τα μπάσα ζαοθωρεί η γειτόνισσα dystopian 84' μόνο οι πελλοί του χωρκού εν αρρώστησαν ούτε καν που θυμούμαι τη νύχτα τη πρώτη που κόλλησα, που κατηφόρησα είδα τη μούχλα του κόσμου κατάματα τζ'ομολογώ αλληθώρησα, τη δεύτερη που τον θυμό μου εθόλωσα, μετά εγίνην συνήθεια, τη τελευταία φορά ούτε καν που επόνησα, κοτσ̑ινα μάθκια πρισμένα αν κλαίω ή αν ππουφφουρίζω απόρησαν τίποτε εν είπα απλά εχαμογέλασα σε κάθε σιωπή που την γλώσσα ακόνιζα, κάθε beat τζαι χωράφι που όργωσα, κάθε εικόνα τζαι κάδρο του δρόμου που σόρωψα κάθε flow τζαι φλόκκος που πόσφιξα κάθε περσόνα αλλο ένα κομμάτι του εγω μου που σκότωσα καθε ανάσα τζαι σαγαπώ που ποττέ εν εξεστόμισα τζ έτσι απλά φτύσε φτύσε δίχα να ξέρω επότιζα (souria.) λείπω για χρόνια θωρούντο τωρά, θωρώμε που πάνω τραβώ τα σοινιά, πως να σε νιώσω αφού νιώθω θολά, τζ'όπου εν βλέπεις καλά η φαντασία γεννά κάτι πύλες που έν ρέσεις σωματικά, μινίσκει το σώμα πίσω να γερνά, ο νούς σου πετά όσο ποιος ήσουν ξεχνά, ζώ με συνήθειες μηχανισμών, θάνατοι πιάνουν την θέση οργασμών, μαζί εν χωρώ, τούτον σημαίνει πος έν συγχωρώ, ήβρα κομμάθκια μου μεσ΄τους καλάθους, χώνω απευθείας που πάτους, μετά που τόσο ψάξιμο εφκάλαμε λάκκους. άηκε τρύπα ν'αναπνέω, μέσ΄τες τρύππες μου επιπλέω, έν θα μου πείς εσύ, όι εν θα μου πείς εσύ. εν έχω ν'απαντήσω κάτι απαντά σου η γη, γυρίζει μ'οτι νιώθω αισθάνουμε μόνο παγωμένο τον χρόνο, τζύζω όπου νιώθω πόνο έτσι με βλέπεις σαν ύλη ακόμα στο χώρο, έν θα με δεις να το κόφκω φίλε, μέν ζητάς κάτι που μένα ή φύε, χαρίζω όσα έθελαν να μου πουλήσουν που πρίν να γνωρίσουν ποιός είμαι.. (2X4) μες το ποτήρι ακόμα φαρμάτζι, βάλε ραππη διαπασών που άκρη σε άκρη διασχίζω τον χάρτη, εμένα γυρέφκω να βρω κολλήματα φοβίες στη πλάτη μα έχω γινάτι να ψάχνω αφορμή να χαθώ τζ σε όποιο επήα λιμάνι στο τελευταίο διχάλι λαλώ εν γαμιέται τζ ξεκινώ να στραφώ.