A ja mam 20 lat, Zespół Aspergera i nie mam potrzeby interakcji, styczności z ludźmi. Nie chodziłem do szkoły. Nigdy nie miałem kolegi ani koleżanki, ani sympatii. I nie żałuję tego. Poza tym męsko- męska oraz damsko- męska przyjaźń jest dla gejów. Nie lubię chłopaków w moim wieku, ani dziewczyn. Nie lubię ludzi. Wolę internet od nich.

A ja mam Zespół Aspergera i nie odczuwam potrzeby styczności ani interakcji z innymi osobami. Nie chodziłem do szkoły od 5 klasy. Nie miałem nigdy kolegi ani koleżanki. Nie potrzebne mi to do życia. Nie chcę mieć kolegi ani koleżanki ani dziewczyny.

Niekoniecznie. Uwaga to informacja dla rodzica co się wydarzyło. Uwaga to informacja w dzienniku, która zabezpiecza też nauczyciela, że były sygnały, że dziecko zachowywało się tak a nie inaczej.

Błąd wielki błąd. Tok myślenia roszczeniowego ojca 😊

O, ten film powinno obejrzeć mnóstwo wszelkiej maści specjalistów, lekarzy, wykładowców, nauczycieli, i rodziców też. Bo obecnie niestety zauważam plagę różnych ludzi z kijem w d... W dziurze. 😅 😢 Wiadomo jakiej.

❤

W życiu nie słyszałam lepszego opisu tego całego procesu myślowego i doświadczeń, ktire sama też przeżywam niemalże non stop. Próbuje na logikę wziąć reguły jskie zauważe że rządzą w tym świecie - nielogicznym świecie. I to jest takie drążenie w nieskończoność, kręcenie się w kółko próbując zrozumieć. Nie rozumiem. Mój mózg się zacina w wyniku jakiegoś jakby,"zwarcia" I przepalone styki wariują. Próbując tak przemienić i przeanalizować te wszystkie informacje, ake z tego najczęściej nic konkretnych nie wynika. Popadam jakąś spiralę sbsurdu niekordy; gdyby moj mózg byl komputerem to by właśnie w pętli zaczął się restartować vo chwilę. Ptobyjdc od nowa vos zrozumieć, zobaczyć może w inny sposób. Akr nif nowego tez nie wymyślę 🤷🙆🥴☹️🫣

No i taka logike rozumiem,co z tego kwiatka,po paru dniach i tak idzie do kosza,a kielbase przynajmniej mozna zjesc. Byle,szybko,zeby sie nie popsula. Podejrzewam ze mam Autyzm, musze sie zbadac.

a co w zamian jeśli to nie działa? postępuję tak jak pan mówi od dawna , ale nadal jestem jego śmiertelnym wrogiem...

mam syna w spektrum , do tego ma wybiórczość pokarmową , wydaje mi się , że próbowaliśmy już wszystkiego ale nie udaje się nam zachęcić go do jedzenia czy próbowania nowych rzeczy. Jeśli ma Pan jakieś rady w tej kwestii będę wdzięczny

Mój partner jest niezdiagnozowanym Aspikiem, który wykonał bardzo dużą pracę nad sobą. Poznałam go już po przepracowaniu swoich problemów i mamy wspaniały związek bez wiekszych poświęceń z którejkolwiek ze stron. Być może jestem idealną osobą dla osób z aspergerem bo jestem bardzo przyziemna, bezpośrednia i praktyczna poza tym lubię rutynę. W związku z tym, że mamy dziecko zgłębiam wiedzę na temat spektrum, aby ewentualnie jak najszybciej zacząć terapię, gdyby była potrzebna ( na ten moment nic na to nie wskazuje). Mam też przemyślenia, że osoby ze spektrum z roczników 1970-1985 funkcjonują lepiej społecznie bo nikt nie roztaczał na nimi parasola ochronnego i musieli się nauczyć żyć w świecie realnym.

Tytuł wprowadza w błąd lub treść nie związana z tematem. Jasne, można cały świat poruszyć, ale to nie znaczy, że będzie to skuteczne. Skupienie się na sądzie i opiece zastępczej??? To interwencja w szkole, gdy dziecko doświadcza przemocy? Ech, szkoda czasu.

Cudownie się słucha tych filmików, ktoś tłumaczy moje myśli i zachowania! Kojące :) dziękuję!

Mam 48 lat, totalnie nie poradziłem sobie o mam podejrzenie autyzmu.- ASPi...wszedzie gdzie wchodze w grupe , nieczytam miedzy wierszami...co zrobic skonczyłem w DPS- ie?

Czy jest gdzieś film o tikach/stereotypiu ruchowym u dziecka z ZA? Jak sobie z tym radzić? Chętnie bym obejrzała

2:50 a czasem to wprowadza uczniów którzy się starają w martwy punkt. Ponieważ jeżeli dokucza im ktoś komu nie zależy na zachowaniu lub ma pozycję w szkole, to może robić co mu się żywnie podoba, natomiast ten któremu zależy nie ma jak się bronić. 6:50 no i znów próbuje się ciąć coś objaw a nie przyczynę, więc część uczniów będzie w kropce, bo problem z powodu jakiego zachowali się tak a nie inaczej nie zniknie, a wręcz przeciwnie.

Fajny aspekt wychowania w szacunku do drugiej płci. Cieszyłabym się, gdyby więcej rodziców tak postępowało, bo mam czasami wrażenie, że dziś rodzice wspierają bardziej prawo silniejszego

Z własnego doświadczenia jako NW wiem, że nie należy zbyt głośno tłumaczyć uczniowi danego zagadnienia, bo to może byc uciążliwe dla reszty klasy. Jeśli nauczyciel przedmiotowy wprowadza treści to uczeń powinien słuchać tego. NW parafrazuje, dostosowuje treści, ale nie powinien zakłócać biegu lekcji moim zdaniem 😊 Pracowalam w angielskiej szkole, tam kazdy uczeń z IPETem mial tzw paszport, czyli kluczowe informacje o tym jakich technik używać przy wspomaganiu procesu nauczania. Duży nacisk był kładziony na efektywną komunikację pomiędzy nauczycielem a NW.

W grupie rówiesniczej raczej nikt nie pracuje, nie przebywa jako oosba dorosla, nie musimy do tego dzieci przygotowywać. To wlaśnie zajecia wg zainteresowań bardziej przypominają miejsce pracy, a nie klasa szkolna, chyba, że mamy na myśli pracę w korporacji. Co do depresji dzieci na nauczaniu zdalnym, to jest to zupelnie inny temat, ed jest zupelnie innym spsobem mauki i w ogole spoosbem zycia niz nauka zdalna, w ktorej dzieci musialy siedziec przed komputerem, mialy narzucone tematy i ramy czasowe zajeć, narzuconego nauczyciela i do tego byla to nagła zmiana i konieczność samodzielnej organizacki czasu. Dzieci bedace w ed potrafia sobie organizować czas, uczą sie wg wlasnego planu, a nie wg narzuconych zasad, więc nie ma sensu porownywanie ed do nauki zdalnej. Jesli dziecko chce isc do szkoly, powinno miec taką mozliwość. Jeżeli broni sie przed szkolą, bo jest tam duzo bodzców, bo musi uczyc się w sposób narzucony, nie ma ochoty prezentowac wiedzy orzed innymi (jako dorośli nie musimy tego robić, chyba, ze ktoś lubi) - jesli dziecko woli naukę w warubkkaxh kameralnych i relacje bardziej kameralne, to jest to dla niego najlepsza droga. Potwierdzają to osoby dorosle, ktore musialy chodzic do szkoly i nigdy się w niej nie odnalazly. Inne nagrania Pana mają wiele cennych przemysleń, jednak w temacie ed nie moge się z Panem zgodzić, a mam troje dzieci w ed i znam osoby dorosle, ktore sa na studiach, swietnnie sobie radzą, chociaż nigdy nie chodzily do szkoły.

Bardzo ciekawe, merytoryczne treści, Bardzo dziękuję za takie publikacje 👍. Psychologia człowieka ,wiedza o człowieku jest moją pasją, dlatego nie poszłam na studia i nie kształciłam się na uczelni ,a moja intuicja mi podpowiadała że ten zawód wówczas w Polsce jest niedoceniany, a praca w tym zawodzie w polskich warunkach nie jest ani oplacana należycie,ani społecznie użyteczna , bo system był fatalny.Te smutne i przykre fakty z mojego doświadczenia pokazały że w moim 200 tysięcznym mieście ogromny deficyt w tym zawodzie i potrzeby społeczne na psychoterapię i rehabilitację osób z rodzin dysfunkcyjnych, gdzie była powszechna przemoc domowa .Byłam świadkiem jako wolontariusz , powrotów do pełnego zdrowia i do normalnego życia wspaniałych mandrych dzieci i ich opiekunów.To właśnie dzieki wprowadzeniu psychoterapii i zaangażowania całego zespołu specjalistów zaczęły powstawać ośrodki wsparcia i rehabilitacji oraz swietlice terapeuttyczne gdzie wsparciem otoczona była również cala rodzina dziecka. czy dorosłego . Jak wiemy w naszym kraju był to temat zamiatany pod dywan , problemy rodzin dysfunkcyjnych załatwiały organy policji i prokuratury z kodeksu karnego . Na szczęście widzę że idzie ku lepszemu w moim otoczeniu i mam w tym spory osobisty wkład,o czym pisze z dumą. Kochani każdy z nas ma tę siłę i możliwości,aby w prowadząc w życie porozumienie bez przemocy , języki miłości w każdej relacji z drugim człowiekiem, a szczegolnie na lini rodzic dziecko. Dziękuję i gratuluję drogi autorze, widze tu dobry kierunek i mocno kibicuję.😉 Pozdrawiam serdecznie i życzę pięknego życia wszystkim ludziom.❤😊

Dzień dobry, bardzo proszę o kontakt z Panem Krzysztofem w sprawie szkolenia.

Witam. A co pan sądzi o kamizelkach obciążeniowych dla asów? Czy to pomaga w skupieniu sie np. Przy odrabianiu lekcji czy to naciąganie rodzicow na kolejne wydatki? Dzieki za odp

Czy mógłby Pan nagrać film o tym, jak rozmawiać z dzieckiem z ZA o granicach intymności, mam na myśli głównie pod kątem możliwych nadużyć ze strony osób trzecich. Jakich słów użyć, by dziecko zrozumiało różnice między tym co komuś wolno, a co nie wolno, w różnych sytuacjach np.szkola, podwórko, różnych grup np.obcy, nauczyciele, koledzy,koleżanki, sąsiedzi. Jak ma nie być "naiwnym " oraz nie wierzyć w to, że "mama się na Ciebie pogniewa jak się dowie" albo "to będzie nasza tajemnica". Wiem, że liczy się też poziom zaufania między dzieckiem, a rodzicem, a jednak boję się, że dziecko może być zmanipulowane i że będzie to łatwiejsze w przypadku dziecka z ZA.

Nie do końca rozumiem czemu odchodzi się od takich sformułowań jak "autyzm wysokofunkcjonujący" (pani psycholog powiedziała mi, że "już nie można tak mowić"). Czemu ma to dla kogokolwiek być szykanujące. Wydaje mi się, że dobrze oddaje to właśnie cechy tej specyficznej grupy osób, które stosunkowo dobrze odnajdują się w społeczeństwie i są w stanie, z pewnymi trudnościami, ale jednak funkcjonować samodzielnie, a nawet czasami odnosić sukcesy w swojej dziedzinie. Myślę, że powinno funkcjonować jakieś proste i klarowne słownictwo oddzielające od siebie obie grupy i pozwalające osobom neurotypowym, nie będącym ekspertami w dziedzinie autyzmu, ale obracającym się wśród takich ludzi, na rozumienie i odpowiednie sklasyfikowanie z kim mają do czynienia, bez stygmatyzowania żadnej z grup. Nie do końca wydaje mi się, że wrzucenie wszystkich do 1.worka komukolwiek pomaga, a w zawiłych szczegółach odnośnie niuansów klasyfikacji mało kto oprócz specjalistów będzie się orientował. Nie dziwię się więc samo rzecznikom, że chcą o siebie zawalczyć, pokazać się z dobrej strony. Mam wrażenie, że te zmiany w orzecznictwie to taki przysłowiowy strzał w stopę i niedźwiedzia przysługa dla całego środowiska. Z jednej strony daje inkluzywność wszystkim, ale z drugiej strony grupa osób z najmniej nasilonymi zaburzeniami traci

Jest świetna książka "Naucz dziecko mniej myśleć"- jest to książka dla rodziców dzieci wysokowrażliwych. Bardzo dużo fajnych porad jak rozmawiać z dzieckiem o wysokiej wrażliwości czemu jest inne, czemu może być nierozumiane czasami przez innych i jak z tego wyjść.

Szkoda, że jest na świecie tyle osób, które wykorzystują innych dla swoich celow. Biorąc pod uwagę całą Pana ścieżkę, myślę, że świetnie Pan sobie radzi mimo tylu utrudnień. Nie wiem czy Pan kończył wydział zarządzania UG tak jak ja, ale tam zawsze było dość mętnie jeśli chodzi o różne sprawy osobowe w kadrach i kulisy promowania asystentów:D pozdrawiam

Szkola branżowa, gdzie nauczyciele doświadczeni, metodycy... akceptują, ignorują i pracują z tymi ktorzy słuchają. Inaczej w grupie 10 osobowej, inaczej w 30 osobowej. Jak? Dziękuję, pozdrawiam

Chcę zorganizować w szkole mojego syna szkolenie, za które sama zapłacę. Syn ma zespół Aspergera i najprawdopodobniej ADHD

Bardzo proszę o kontakt 😊

Fajne podejście. Szczegółowa analiza i fajnie wytknąłeś takie bezmyślne osądzanie. Wszystkim nam się zdarza kompletnie nie rozumieć innych punktów widzenia, ale tylko niektórzy potrafią czasem powstrzymać swoje odruchowe osądy. Dostrzec, że jakieś zachowanie drugiego człowieka może wynikać z zupełnie innych myśli, niż byśmy my sami mieli tak się zachowując. Acz spodziewam się, że wielu rodziców obejrzy ten materiał, a i tak nie skapuje o co chodzi. I będzie to gadanie w stylu "no tak, ale u mnie jest inaczej, bo..."

Dziękuję bardzo za wyjaśnienie tych mechanizmów. Chyba nikt tak jasno tego nie tłumaczy.

Ta historia bardzo trafnie opisuje moje własne przeżycia i doświadczenia z okresu lat szkolnych. Naprawdę bardzo trafnie... Diagnozę ADHD dostałam po 18 r.ż., a diagnozę ASD dopiero kilka miesięcy temu... Trochę późno niestety. Ale przynajmniej obecnie rozumiem skąd moje trudności wynikają, w ogóle lepiej siebie rozumiem. Bardzo wartościowy film. Gdyby twoje materiały były obowiązkowym elementem kształcenia pedagogów i nauczycieli, myślę że szkolny świat stałby się bardziej przyjaznym miejscem. Przyjazny nie tyle dla różnych uczniów ale też ułatwił by pracę nauczycieli. Dzięki za to co robisz 💪

Rozmawiać,rozmawiać i jeszcze raz rozmawiać. Znaleźć sposób,by dziecko się otworzyło i samo z siebie chętnie dzieliło się zdarzeniami ze swojego życia. Od małego przyzwyczaić do rozmów ,bilansu dnia. Naturalnie i bez nacisku. Życzę młodym rodzicom powodzenia na tej drodze. Pozdrawiam Pana serdecznie.

Jakbym słyszała naszą historię ... U nas początek 4 klasy. Pozdrawiam

Zapisana na szkolenie. Dziękuję za wszystko, co Pan robi❤

Krzysztof, jesteśmy Twoimi wiernymi słuchaczami i uczestnikami szkoleń online i bardzo potrzebujemy następującej porady. Gdzie można uzyskać wiarygodną diagnozę dla dorosłego 40 latka? Nie ma znaczenia gdzie w Polsce i jak najbardziej prywatnie. Serdecznie pozdrawiamy

😁 cala ja😂 wszystko sie zgadza!

u mnie identycznie - ale mamy 35 lat. U mnie dieta bez zmian od 5 roku życia - nie zapraszają mnie przez to na wesela - i jest super XD

Agresja zaraźliwa ?? 200% prawdy Edward Nęcka pisał , że nie ma takie opcji - ogólnie się z nim nie zgadzam, mam szacunek do tego Pana, ale wielu rzeczy nie zna o psychologii

a dlaczego nie lubisz rozmawiać z osobami o niższym IQ z czego to wynika ? ja wręcz nie znoszę gadać z debilami, a jest ich 90% w Polsce i na świecie . Przejawiam właśnie kontakt ludzi z wyższym IQ dlatego, że można nakreślić kontekst i do czego zmierza np: rozmowa o psychologii behawioralnej - bo jest twarda matematyka - akademicko fizyka - teoria o psychiatrii nie - bo się nie znam chemia i medycyna - podstawy akademickie pedagogika - nie prawa nie znoszę - brak całkowitej logii - wysoka możliwość manipulacji oraz debili a osobami o wyższym IQ rozmawiam ostrożnie - bo faktycznie można się pogryźć jak dwa psy - ale i tak ich wolę , bo można ustalić właśnie tą strefę komfortu i odnieść sukces obupulny co się nie zdarza, a nie w sklepie, ani w urzędzie, ani w pracy, ani na osiedlu, ani nigdzie a inna sprawa - ten film to tak jakbyś gadał moim językiem od dziecka byłem zafiksowany fizyką, astronomią, pociągami, komputerami, konstrukcjami, eksperymentami, składaniem a od fizyki w tym od matematyki to każdy mi odradzał - pewnie chcieli żeby został w ich strefie komfortu - czyli powszechnego debilizmu pozdrawiam ciebie - dzięki za film bo nadal aktualny

Szwagier był najlepszy! Ale aby nie upraszczać, to to dobrze przenosi współczesne sytuacje na grunt znany poprzednim pokoleniom. Proste i piękne.

Ok

Jak cudownie jest to wytłumaczone i w sposób bardzo obrazowy

Bardzo ważny głos W 100 procent zgoda.Jestem psychologiem i widzę co się dzieje.Jak grzyby po deszczu powstają prywatne poradnie i ośrodki "leczenia" autyzmu , bazujące na niedoświadczonym personelu i starych metodach, na strachu, bezsilności rodzica, niewiedzy. Ośrodków wyciągających od rodziców kasę( 😢 niebywała maszynka do robienia pieniędzy). Druga sprawa to przestarzały skostniały system PPP i pedagogów szkolnych. Tu też dziecko " urabia się" do standardów klasy. Jedyna skuteczna i najlepsza metoda wsparcia to BEZWARUNKOWA AKCEPTACJA swojego dziecka i przytomność umysłu oraz zaufanie swojej intuicji.To co można zrobić i do czego zachęcam to zapewnić sobie (rodzicowi) wsparcie psychologiczne , aby tej akceptacji się nauczyć. Bądźcie przytomni!

❤

Ech. Moje dziecko zdiagnozowano w wieku 2 lat i 10 miesięcy. Nie mówiło, nie było kontaktu wzrokowego, nie reagowało na imię. Kręciło kołami aut godzinami. Autka układało do góry nogami. Oglądało metki. Nie bawiło się zabawkami zgodnie z ich przeznaczeniem. Piszczało. Krzyczało. Uciekało. Było nadwrażliwe na światło i hałas. Biło się po głowie. Bało się ludzi. Dodatkowo występowała duża wiotkość. Po 2 latach intensywnych terapii (różne ośrodki, plus codzienna praca w domu) dziecko zaczyna powoli mówić. Aktualnie trzyma kontakt wzrokowy, chociaż jest to kontakt płytki. Naśladuje dzieci w przedszkolu, naśladuje zachowania bohaterów bajek. Mówi adekwatnie do sytuacji, wczuwa się. Mam wrażenie, że jest empatyczne, żal mu cierpiących zwierząt, chce im pomagać. I teraz, po tych 2 latach, pani psycholog w przedszkolu podważa diagnozę autyzmu. Twierdzi, że dziecko ma tylko afazję i już. Bo w przedszkolu przez 4 godziny zachowuje się idealnie. Bez zarzutu. Nie krzyczy, nie bije, jest milutkie, grzeczne, ciche i posłuszne. Wg mnie dziecko jest zamrożone emocjonalnie, ale niestety odreagowuje w domu. Dziecko w górnej granicy normy intelektualnej. Czy jest możliwe, że autyzmu nie ma? Przeszedł mu. Albo cały zespół 5 specjalistów się mylił, nie znają się, a pani psycholog się zna? To dla mnie dziwna sytuacja, jakbym ja sobie coś wymyśliła. 🙄