นอกจากมีแนวความคิดที่ถูกต้องแล้วยังเป็นตักกะศิลาแห่งโลกเลยครับ..เพราะอาจารย์สมภารอ่านหนังสือทุกวันครับ

อยากให้คนลาวได้เรียนปรัชญาด้วยครับ

เจ้าชายสิทธัตถะเกิดมามีโพชฌงค์ 7 (การเดินได้ 7 ก้าวเป็นอุปมาอุปมัย)

สมภาร แปลว่า “ผลแห่งการสะสม” คัมภีร์ชื่อว่า “สัมภารวิบาก” รวบรวมพระชาติต่าง ๆ ของพระพุทธเจ้าไว้ ตั้งแต่พระชาติที่พระองค์มีจิตปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า จนกระทั่งพระชาติที่เป็นสุเมธดาบสได้รับพุทธพยากรณ์จากพระทีปังกรพุทธเจ้า เรื่องที่จะเล่าก็คือเรื่องแรกของคัมภีร์เรื่องนี้ล่ะ นายเรือผู้ปรารถนาพระโพธิญาณ ครั้งพระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นชายยากเข็ญ (พระชาตินี้พระพุทธเจ้าเกิดเป็นคนจน) พ่อแม่ก็พูดจนเมื่อยปากอยากให้ลูกแต่งงานเสียที ลูกก็หัวดื้อไม่ยอมแต่งงาน เพราะอยากอยู่ดูแลพ่อแม่ไปตลอดชีวิตของตน ฟังแล้วชื่นใจเป็นลูกกตัญญูน่ายกย่อง วันหนึ่งพ่อจากไป พระโพธิสัตว์ต้องเลี้ยงดูแม่ที่แก่ชราลงทุกที จึงไปสมัครทำงานกับพ่อค้าสำเภาแล้วทำงานมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งได้รับเลือกเป็นนายเรือสำเภา พระโพธิสัตว์ต้องไปแดนไกล เป็นห่วงแม่จึงพาแม่ขึ้นเรือไปด้วย ไม่กี่วันเรือสำเภาเผชิญกับพายุจนอัปปาง พระโพธิสัตว์แหวกน้ำเอาชีวิตรอด แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนมีแม่มาด้วย จึงว่ายน้ำตามหาแม่ จนพบว่าแม่เกาะกระดานไม้ลอยอยู่ จึงเข้าไปประคองให้แม่เกาะที่หลังของตน แล้วพาว่ายข้ามมหาสมุทร ท้าวมหาพรหมที่มีทิพยญาณอยู่เสวยทิพยวิมานมานานหลายกัลป์ เห็นพระพุทธเจ้าตรัสรู้มามากก็แปลกใจว่าทำไมสมัยนี้ถึงไม่มีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นบนโลก จึงเสด็จจากวิมานพรหมลงมายังโลกมนุษย์ พบนายเรือกำลังว่ายข้ามมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ผิดวิสัยคนธรรมดา ซ้ำยังมีแม่เกาะมาด้วย ท้าวมหาพรหมจึงส่งกระแสจิตให้พระโพธิสัตว์บังเกิดจิตตั้งพระมหาปณิธานน้อมจิตปรารถนาพระโพธิญาณ เมื่อลูกอยากเป็น แม่ก็ขอติดตามช่วยเหลือลูกไปทุกชาติ นายเรือกำลังแหวกว่ายอยู่นั้น บังเกิดจิตอยากช่วยสรรพสัตว์จึงเปล่งวาจาขึ้นว่า “เราตรัสรู้แล้ว เราก็อยากให้ผู้อื่นรู้ด้วย เราหลุดพ้นแล้ว ก็อยากให้ผู้อื่นหลุดพ้นด้วย เราข้ามได้แล้ว เราก็อยากให้ผู้อื่นข้ามได้ด้วย” เมื่อพระโพธิสัตว์เปล่งวาจาเป็นสัจอธิษฐานดังนี้ แม่ซึ่งเกาะอยู่ที่หลังได้ยิน ก็บังเกิดจิตโสมนัสยิ่ง จึงเปล่งวาจาหากบุตรชายปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐนำพาเวไนยสัตว์ไปสู่ฝั่ง เราก็ขอเป็นพระพุทธมารดา หลังจากนั้นมาแม่ของนายเรือจึงเกิดเป็นมารดาของพระโพธิสัตว์มาหลายภพหลายชาติ จนกระทั่งพระชาติสุดท้ายเป็นพระนางสิริมหามายา

พระนางสิริมหามายายังมีพระชนม์ชีพอยู่กับพวกคนแก่ คนป่วย คนพิการซึ่งถูกอพยพไปไม่ให้เจ้าชายสิทธัตถะได้พบเห็น พระนางตัดใจจากลูกน้อยเพื่อดูแลพ่อแม่ปู่ย่าตายาย พระพุทธเจ้าเสด็จไปเทศนานั้นเป็นเหตุการณ์จริงที่เล่าด้วยอุปมาอุปมัย พุทธ เถรวาท

พระพุทธเจ้าต้องขึ้นไปจำพรรษาบนดาวดึงส์ ๓ เดือน เพื่อจะเทศน์โปรดบุคคลที่เคยเป็นพุทธมารดา เป็นประธานในเทวดาทั้งหลาย ทีนี้ท่านทำอย่างไร ท่านเป็นคนอย่างเราๆท่านต้องฉันข้าว แล้วจะอยู่บนนั้น ๓ เดือนได้อย่างไร เช้าขึ้นท่านต้องบิณฑบาต ในเมืองมนุษย์ข้อความเล่าว่า กลับไม่ลงมาสู่บ้านที่ท่านเคยอยู่คือชมพูทวีปนี้ แต่ก็ไปบิณฑบาตเสียที่อุตตรกุรุทวีปคือจะเป็นหลังภูเขาหิมาลัยไปทางประเทศรัสเซียโน้น ไปบิณฑบาตทางโน้น แล้วก็มาฉันที่ตีนเขาหิมาลัย ที่สระอโนดาดเพื่อให้พระสารีบุตรไปเฝ้าที่นั่นทุกวัน แล้วก็แสดงแก่พระสารีบุตรว่าวันนี้ได้เทศน์อะไรที่บนดาวดึงส์ พระสารีบุตรก็จำเอามา แล้วก็มาบอกแก่ภิกษุทั้งหลาย ๕๐๐ รูปช่วยจำเอาไว้ ทุกวันทำอย่างนี้ แต่พระพุทธเจ้าท่านต้องลงมาบิณฑบาตในเมืองมนุษย์ ถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะในเมืองมนุษย์ เพราะมันทำบนเทวโลกไม่ได้ ทำอย่างนี้จนครบ ๓ เดือน หรือพรรษาหนึ่ง อ้างอิงที่มาจากพุทธทาส

จิตของพระนางสิริมหามายากับพระเวสสันดรมีความเสียสละไม่ต่างกัน

การเกิดปัญญาวิมุตติมีเหตุคนละอันกับเจโตวิมุตติ สัมมาวิมุตติย่อมเกิดโดยปัจจัยอันเป็นกุศล มิจฉาวิมุตติย่อมเกิดโดยปัจจัยอันเป็นอกุศล วิมุตติเป็นผลที่ทำให้หลุดพ้นจากทุกข์ในใจ ความหลุดพ้นแต่ละเรื่องของแต่ละคนปรากฏขึ้นหลากหลายแตกต่างกัน บ้างก็ประกอบด้วยญาณสัมปยุต (ปัญญาทำให้เกิดสัมมาทิฏฐิ) บ้างก็ประกอบด้วยญาณวิปปยุต (ปัญญาที่ไม่ทำให้เกิดสัมมาทิฏฐิ) การเกิดวิมุตติแล้วเชื่อว่าได้บรรลุธรรมของเจ้าสำนักส่วนใหญ่ ปัญญานั้นเป็นประเภทญาณวิปปยุต ซึ่งมักจะเข้าใจว่าเป็นปัญญารู้แจ้ง สามารถเชื่อมโยงความรู้ธรรมะในหัว (สมอง) แต่ละหมวดหมู่ได้ (ธัมมุทธัจจะ) เวลาพูดจึงมีตัวตน สนองตัวตน แม้ปากจะพูดว่าไม่มีตัวตนก็ตาม ครูบาอาจารย์เรียกผู้บรรลุธรรมเหล่านี้ว่า "ผีใหญ่" เพราะยังไม่ได้ปัญญาวิมุตติแต่คิดว่าตัวเองได้ ท่านอุปมาว่าเจ้าสำนักเหล่านี้เป็นปลาที่หลงผิดว่าสิ่งที่มีอยู่บนบกกับในน้ำเหมือนกัน แม้จะจำแนกแจกธรรมสิ่งที่อยู่ในน้ำได้เก่งเพียงใดก็ไม่ใช่สิ่งที่อยู่บนบก ผู้ฟังเข้าใจธรรมะอะไรได้มากมายต่างก็เป็นคนละเรื่องกับของจริง เมื่อได้ฟังเต่าอธิบายปลาทั้งหลายย่อมไม่มีทางเข้าใจในสิ่งที่อยู่บนบก ดังนั้นการสอนธรรมะให้เข้าใจกับสอนให้เห็นธรรมะจึงเกิดปัญญาคนละชนิดกัน การบรรลุธรรมของแต่ละคน แต่ละครั้งนั้นจึงไม่ซ้ำกัน การเอาแนวทางของคนหนึ่งไปกำหนดให้อีกคนหนึ่งทำตาม ยากนักจะได้ผลออกมาเหมือนกัน เพราะฉะนั้นการเป็นครูสอนธรรมะใช่ว่าจะทำได้ง่าย ยิ่งครูผู้สอนยังไม่ได้ปัญญาวิมุตติของจริง ยากนักจะไม่พาให้หลุดออกไปเป็นพวกเดียรถีย์ ปัญหาคือตรวจสอบตัวเองไม่ได้ และไม่ยอมรับฟังใคร ยึดมั่นในวิมุตติของตน ยึดมั่นในความเข้าใจของตน ยึดมั่นในนิพพานของตน

มิจฉาทิฏฐิของเหล่าผู้บรรลุธรรมจึงสอนไปคนละอย่างกับพระพุทธเจ้า แม้จะอ้างอิงคำสอนหรือคัมภีร์แต่อธิบายไปคนละความหมาย สอนสัทธรรมปฏิรูปโดยหลงผิดว่าตนเป็นผู้สืบทอดศาสนาพุทธ ใครโต้แย้งจะมองว่ามาทำลายความถูกต้อง ในขณะที่ผู้มีสัมมาทิฏฐิจริงนั้นยอมรับว่า ทางแห่งเดียรถีย์ก็มีประโยชน์สำหรับคนบางกลุ่ม เหมาะกับคนบางพวก เหมาะกับปลาที่รู้ได้อย่างปลา ใช่ว่าจะเป็นบัวพ้นน้ำกันได้ทุกคน นิกายของศาสนาพุทธแต่ละนิกายก็เหมาะสมตามแต่บริบท เจ้าสำนักทั้งหลายก็มีลูกศิษย์ที่สื่อสารกันได้ตามแต่ภูมิจิตภูมิธรรม ดังที่กล่าวไว้ว่าโคของใครย่อมเข้าคอกของของคนนั้น ผู้มีสัมมาทิฏฐิจริงเปิดเผยธรรมะเพื่อผู้ที่สมควรแก่ธรรมเป็นสำคัญ มิได้เจตนาทำลายใครด้วยความมุ่งร้าย มิได้รังเกียจผู้มีมิจฉาทิฏฐิ มิได้ทำเพื่ออวดตนว่าเหนือกว่าใคร แม้ว่ามีบางคนมาต่อยอดได้ก็ด้วยเขาเห็นมิจฉาทิฏฐิของตัวเอง เห็นมิจฉาทิฏฐิของเจ้าสำนัก เห็นว่าความรู้ในหัวที่มีไม่ใช่คำตอบสุดท้าย การแสวงหาปัญญาของจิตเป็นสิ่งที่ต้องลงมือทำเอง ไม่สามารถหยิบยืมของคนอื่นมาใช้อย่างปัญญาความรู้ สุดท้ายแล้วย่อมประจักษ์ต่อปัญญาวิมุตติได้ด้วยตนเอง เป็นความหลุดพ้นคนละอันกับเจโตวิมุตติ รู้แล้วว่า "ผีใหญ่" คือปลาที่รู้อย่างปลา คนที่หลงผิดคิดว่าตัวเองบรรลุธรรมเคยเกิดขึ้นในอดีต ยังเกิดขึ้นในปัจจุบันและอนาคต เพราะไม่รู้ว่าติดในอวิชชา ติดในอาสวะ ติดในวิปัสสนูปกิเลส ติดในนิมิต หรืออะไรก็ตามแต่ละบุคคล แม้จะเคยละทิ้งตัวตนเก่าแต่ไม่เห็นตัวตนใหม่ แม้จะละทิ้งความเป็นเราเดิมแต่ก็ยึดความเป็นเราอีกตัว แม้จะทิ้งความคิดความเชื่อเก่าแต่ก็ถูกครอบงำด้วยความคิดความเชื่อใหม่ โดยสรุปคือไม่เห็นตัวตน ยังมีตัวตน ยังสนองตัวตน

ต้องแยกความแตกต่างของปัญญาที่รู้ด้วยสมองกับรู้ด้วยจิตเป็นคนละชนิดกัน สติที่ช่วยให้สมองจำกับสติที่ช่วยให้จิตจำไม่เหมือนกัน นำไปสู่ความเข้าใจคนละอย่าง รู้แล้วสนองตัวตนเกิดเจโตวิมุตติ รู้แล้วไม่สนองตัวตนเกิดปัญญาวิมุตติ เป็นเรื่องที่ต้องมองตัวเองให้ขาด ระวังความรู้ความเข้าใจทำให้เกิดเจโตวิมุตติแล้วเชื่อว่าเป็นปัญญารู้แจ้ง ไม่เห็นว่าตอนนี้เรากับจิตรวมกันเป็นหนึ่ง การเจริญสติปัฏฐาน 4 เป็นสิ่งสำคัญ ถ้าทำได้ถูกทำได้มากพอย่อมเกิดมรรคผลจริงในชีวิตนี้ วิปัสสนาญาณคือการเก็บข้อมูลด้วยจิตจนจิตมันสรุปรวบยอดได้เอง (ญาณสัมปยุต) ละวางความยึดมั่นถือมั่นได้เอง คนละเรื่องกับการสอนให้ปล่อยวางด้วยการคิดเอา (ญาณวิปปยุต)

ท่านหมายถึง ท่านเปรียบตัวเองดังเป็นผู้สังเกตการณ์ แล้วเห็นคนมีแนวคิดดังที่ท่านอ้างอิงใช่มั้ยครับ โดยเขากล่าวว่า หากกฎหมายเข้มแข็ง เท่ากับ ศีลธรรมเข้มแข็ง ดังนั้นแล้ว กฎหมายอ่อนแอก็ เท่ากับศีลธรรมอ่อนแอ แล้วหากผมขอถามเนื่องจากความสงสัยดังนี้ครับ ศีลธรรมเท่ากับกฎหมายมั้ยครับ หากเท่า มันไปด้วยกันหรือเสริมกันได้อย่างไร หากไม่แล้วผลต่อกฎหมายที่ต่อศีลธรรมมันทำให้การวัดค่าของกฎหมายและศีลธรรมอย่างไรครับ

@@inmaginedaftpunk4808 ขอขอบคุณครับที่ถาม ในตัวผมคิดว่า หน้าที่ทั้งสองอย่าง ถูกสร้างมาเพื่ออะไรครับ มนุษย์เป็นผู้สร้าง ทั้งสองอย่าง กฎหมายถูกสร้างมาเพื่อบังคับมนุษย์ และมนุษย์ก็สร้างศีลธรรมเพื่อให้ มนุษย์อยู่ร่วมกันได้ แต่ เมื่อเราเห็นข้อขัดแย้ง อาจจะเกิดจาก เราคิดว่า กฎหมายเข้มงวด แต่ศีลธรรมต่ำ หรือศีลธรรมสูงส่ง แต่กฎหมายละเลย กฎหมายและศีลธรรมจะต้องเป็นไปตามกฎของวัฏจักร ที่มนุษย์สร้างครับ ขอบคุณครับ

การตีความเรื่องนามธรรมว่าเป็นรูปธรรมเพราะไม่เข้าใจอุปมาอุปมัย การไม่รู้จักวิปัสสนาญาณจึงเชื่อว่าการเข้าใจด้วยสมองคือปัญญา การอ้างอิงพุทธพจน์หรือคำสอนใดจึงพาให้เข้าใจไปคนละเรื่องได้ การเวียนว่ายตายเกิดของ DNA เป็นวัฏจักรของรูปกับนามที่สืบเนื่องจากอดีตถึงปัจจุบันและต่อไปยังอนาคต คำว่าชาติก่อน ชาตินี้ ชาติหน้า จึงไม่ได้เป็นไปอย่างที่คนส่วนใหญ่เข้าใจกัน คำอธิบาย “สอุปาทิเสสนิพพาน” และ “อนุปาทิเสสนิพพาน” ย่อมมีนัยยะที่ควรพิจารณากันใหม่

ผู้สะสมวาสนาบารมีนำไปสู่ “สอุปาทิเสสนิพพาน” ด้วยเจโตวิมุตติมีมากกว่าผู้สะสมวาสนาบารมีนำไปสู่ “อนุปาทิเสสนิพพาน” ด้วยปัญญาวิมุตติ คำสอนศาสนาพุทธมหายานจึงเข้าถึงมหาชนในบางประเทศได้ง่ายกว่าคำสอนศาสนาพุทธเถรวาท และคนที่ประกาศบรรลุธรรมส่วนมากก็เป็นผู้สะสมวาสนาบารมีเพื่อนำไปสู่ “สอุปาทิเสสนิพพาน” การตีความเรื่อง "พระเวสสันดรชาดก" จึงเข้าใจไปคนละอย่าง ด้วยปัญญาคนละชนิดกัน การเกิดวิมุตติจึงเป็นคนละอันกัน

ถ้าไม่รู้ทุกข์ไม่ละสมุทัย ถ้าไม่แจ้งนิโรธไม่เจริญมรรค จะเกิดปัญญาวิมุตติด้วยอะไรเล่า? ส่วนมากเกิดเจโตวิมุตติแล้วเอาปัญญาความรู้มาพูดพาให้คนหลงผิด ชวนให้หนีทุกข์ ชวนกันคิดปล่อยวาง ชวนกันปรุงแต่งความว่าง ชวนกันสิ้นคิด ปัดความคิดทิ้ง ชวนกันให้สักแต่ว่าได้เห็น สักแต่ว่าได้ยิน ชวนกันให้เข้าใจภาษาธรรมตามความหมายที่รู้จักคุ้นเคย

ภาษาพูดที่คนไทยใช้ในชีวิตประจำวัน มีคำศัพท์จำนวนมากที่ตรงกับภาษาธรรม เขียนเหมือนกัน ออกเสียงเหมือนกัน มีความหมายที่คล้ายว่าจะตรงกัน แต่จริงๆแล้วมีนัยยะไปคนละอย่าง ความเข้าใจคำสอนพระพุทธเจ้าคลาดเคลื่อนจึงเป็นเรื่องปรกติ สัทธรรมปฏิรูปออกจากปากคนที่คิดว่ารู้ธรรมมีอยู่ตลอดเวลา หากเข้าใจเรื่องนี้ได้การมีโยนิโสมนสิการในขั้นปริยัติย่อมช่วยให้ได้ไตร่ตรอง (จินตามยปัญญา) จากสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมา (สุตมยปัญญา)

โยนิโสมนสิการในขั้นปฎิบัติยังประโยชน์ให้เกิดความเห็นถูกเข้าใจถูก (ภาวนามยปัญญา) หากเทียบกับพระไตรปิฎกแล้วขัดแย้ง แสดงว่ายังไม่ได้ถึงปฏิเวธ ปรากฏการณ์ที่เกิดทำให้หลงผิดว่าบรรลุธรรมนั้นอาจมาจากการเข้าใจภาษาธรรมผิด เกิดการปรุงแต่งให้เป็นไปตามสิ่งที่คิด พาลให้เชื่อว่าสิ่งที่บันทึกนั้นผิด พระอรหันต์ผู้สังคายนานั้นผิด ครูบาอาจารย์ที่เทศนานั้นผิด ลืมตรวจสอบตัวเองว่าผิดอะไรตรงไหน