Balochi Poetry || About my Land BALOCHISTAN

اَزات لچہ
بیا دوبَر کَسان بہ ایں
پہ سَوالی اگاں گُوْست ئے
میتگ ءِ پُشت ءِ کِشک ءَ
کمو بہ جَل دمے بالہ
مئے میتگ ءِ زِگرانہ ءِ دوْن سِرکت ءَ
نہ سرجمیں وابانی تورشت ھُوردگ لاگاشگ لوٹاں
مات ھان بی بی چوگاں الھان نہ کنت
ترا ھیال گُوْر اِنت
زاھیپیں کاڈ مرچاں نہ گریواں
ناکو پیری( پیر جان) کُوکار نہ کنت
"بیا اِت زگر اِنت زِگریاں "
اگاں تو نہ ھِڑیسک ئے
ترا جُست ءِ گِر اَں
ناکو مزار ءُ ناکو ھَسا ھیرات دئیگ بَند کُتہ
کَسم اِنت زھیر کنت پہ سبزوکیں پنچیاں
پہ پونڈوھاں نرم دپاریں
لالا یار جان پہ چَندہ ءَ گِس پہ گِس نہ بیت
دادا ھیم جان نہ گِراد ایت منجلاں
بیا دوبَر ھما رنگ بہ ایں
مئے لئیب جاہ ودار اَنت
سِنگ روستگاں جی جاہ ءَ
باھوٹی تِریپ شِنزاں بُرت ءَ
لُوشتانک ءِ شِردیں ھاک ھُشک ءُ پوڈ اِنت
پَرش ءِ اوشتاتگیں اَپ ھُوادگ اِنت
زَر ایت پہ گُونڈوھاں
شیِر کومبی اَپ ءَ نہ پُرس ئے ؟
دیم ءَ لِچّ نہ لاگاش ئے ؟
بیا بوچوکاھی کن ایں
بیا ھَڈکوچلی کن ایں
بیا کُوکوکاھی کن ایں
ماھکانی ءَ مَردمانی واب ءَ ھَراب کن ایں
بَکّال ءِ کَھیر ءَ بستگیں جولُونٹ مُدام شیکُو وارت
اَنگت تَر اِنت ، ھُشک نہ اِنت
بیا دوبَر گُوازی کن ایں
کَسانی ءَ بے زانتی ءَ بے وانکی ءَ
لنکوک گپتگ منی
شپاں ویل بوتگ ئے میتگ ءِ دمکاں
لیبوک چیر داتگاں
ھاکی گِس ڈیرینتگاں
چہ من گِسر اوشتاتگ ئے
دمے بِچکند اِت ءَ ءُ گُشتہ
منا تئی گریوائینگ سک تاھیر بیت
بَلئے زاناں من ترا دوست اَں
ترا یات اِنت؟
چلو مُسا بہ لیک
ناکو مَھمد گوں دِراج سَریں کِسھاں
بیا دوبَر کِسہ جَن ایں
بیا دوبَر کَسان بہ ایں