Children (Robert Miles) - Adapted by Jan Loenders

#electronicmusic #electronic #synthesizermusic #synthesizer #synthesizers #synth #synths
Robert Miles gave two inspirations for the writing of "Children". One was as a response to photographs of child Yugoslav war victims that his father had brought home from a humanitarian mission in the former Yugoslavia.
I adapted Miles' music and I wrote a sonnet about the children being victims of war.
Ashes in the Wind
War feasts on dreams, it swallows them in flames,
Unmoved by pleas, untouched by sorrow’s hands.
It scars the sky and carves forgotten names,
Then buries youth beneath the shattered lands.
The streets once laughed with echoes soft and bright,
Now marbles burn where tiny footsteps ran.
No lullaby can pierce the endless night,
No hands can mend what hollow years began.
A mother lifts her son from dust and stone,
As spring stands still, its petals turned to gray.
Time skips the young, their stories left unknown,
Like books consumed before the words can stay.
For where war reigns, no innocence remains,
Just ashes dancing in the cold remains.
As in de wind
De oorlog slokt de dromen op in vlam,
Verstikt geen kreet, voelt nimmer zielsverdriet.
Hij kerft in steen een naam die niemand nam,
En laat de jeugd verdwalen in graniet.
De straat, ooit licht van lach en kinderspel,
Ligt zwartgeblakerd, waar hun voeten renden.
Geen wiegelied verdrijft de nacht zo fel,
Geen hand kan wat verbrijzeld is nog wenden.
Een moeder plukt haar zoon uit stof en steen,
Terwijl de lente zwijgt en bloemen sterven.
De tijd haast voort, laat jonge zielen heen,
Verhalen branden voor ze kunnen zwerven.
Waar oorlog heerst, wordt kind zijn uitgewist,
Slechts as die danst op wind is wat er is.
War devours children for breakfast, never choking on their names. It sinks its teeth into those who still dare to dream and washes them down with tears never salty enough to cleanse a wound. In the streets, where once small feet played hopscotch, now lie scorched marbles and faceless dolls, smothered by the breath of bombs. The sky, once a coloring book of promises, has become a gloomy chalk drawing that no rain can erase.
Mothers pluck their sons and daughters from the rubble as if retrieving lost buds from a ruined garden - but spring refuses to make the flowers bloom. Time, usually a slow storyteller from cradle to wisdom, has stumbled here, skipping the children, severing their narratives like a book consumed by fire.
It is a disgrace beyond redemption, a confession of guilt carved into bullet-ridden walls. For where war reigns, innocence is nothing but a wisp of ash on the wind.
De oorlog eet kinderen als ontbijt, zonder zich te verslikken in hun namen. Hij zet zijn tanden in wie nog dromen heeft en spoelt na met tranen die nooit zout genoeg zijn om wonden te reinigen. In de straten, waar eens kindervoeten hink-stap-sprongen, liggen nu verbrande knikkers en poppen zonder gezichten, verstikt door de adem van bommen. De hemel, ooit een kleurplaat vol beloftes, is nu een sombere krijttekening die regen niet kan wissen.
Moeders plukken hun zonen en dochters uit het puin alsof ze verloren knoppen in een verwoeste tuin terugvinden - maar de lente weigert de bloemen tot bloei te brengen. De tijd, normaal een trage verteller van wieg tot wijsheid, heeft zich hier verslikt en kinderen overgeslagen, hun verhaallijnen afgebroken als een boek dat in vuur opgaat.
Het is een schande die geen vergeving kent, een schuldbekentenis die in kogelgaten is geschreven. Want waar oorlog heerst, is onschuld slechts een vleugje as in de wind.