ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΥ Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ Part 3

[@philipposkariolemos7049]

Σας ευχαριστώ από καρδιάς η Παναγία Δέσποινα μας να σας Προστατευει

[@neofytospelekanos70]

Σαράντα χρόνια ἔτρωγαν στὴν ἔρημο τὸ μάννα καὶ τώρα οἱ ἀχάριστοι εἰδὲ ἴντα σοῦ κάμαν. Ἀντὶ τοῦ μάννα τὴν χολὴ καὶ ξύδι σὲ ποτίσαν κι ἀντὶ τῆς πέτρας τὸ νερὸ μὲ ἅλυσον σ᾿ ἐδείσαν ἀντὶ π᾿ ἀνάστησες νεκροὺς καὶ εἶδαν καὶ θαυμάσαν τώρα οἱ σκύλοι οἱ ἄνομοι στὸ ξύλο σὲ κρεμάσαν. Τοιαῦτα λόγια θλιβερὰ ἔλεγεν ἡ Κυρία Ἡ Παναγία ἡ Δέσποινα ἡ ταπεινὴ Μαρία. «Υἱέ μου, τὴν μητέρα σου ἰδέ την καὶ λυπήθου Εἰδέ την καὶ λυπήθου την, εἰδέ την καὶ σπλαχνίθου.» Τοῦτο τὸν λόγο εἶπε τὸν κι ἔγειρε καὶ λιγώθη ἐφύρτην κι ἔπεσε χαμαὶ πάνω στὴ γῆ φυρμένη, φυρμένη μαύρη σκοτεινὴ ὡσὰν ἀποθαμένη κι ὅταν τὴν ἐποφύρασιν ἀρχίνησεν νὰ κλαίει Τὸν Γιόν της τὸν Μονογενῆ καὶ πάλι νὰ τὸν λέγει: Ἂχ τέκνον μου, γλυκύτατο καὶ φῶς τῶν ἀμαθκιῶν μου καὶ ποῦν οἱ μαθητάδες σου, οἱ ἑβδομήντα θκυό μου, καὶ ποῦν οἱ μαθητάδες σου ἡ πρώτη δωδεκάδα καὶ μοναχὴ μ᾿ ἀφήσανε μὲ θλίψη καὶ πικράδα καὶ μοναχὴ μ᾿ ἀφήσανε μὲ θλίψη καὶ πικρία μὲ πόνους καὶ μὲ βάσανα τὴν ταπεινὴ Μαρία καὶ ποῦ νὰ πά᾿ νὰ πορευθῶ καὶ ποῦ νὰ πά᾿ νὰ μείνω τίνος τὸ σπίτι ἡ φτωχὴ τὴν κεφαλὴ νὰ κλίνω ποίον νὰ ἔχω σύντροφο νὰ κάθομαι νὰ κλαίω, τοὺς πόνους καὶ τὰ βάσανα καὶ τίνος νὰ τὰ λέω πότε νὰ ἔρθεις τέκνον μου ὥστε νὰ σὲ κατέχω κλαίω ἀπαρηγόρητα, παρηγοριὰ δὲν ἔχω. Ταις βοῦκκες της κατέσχισε, τὰ αἵματα ἐτρέχαν τὰ δάκρυά τῆς ἔτρεχαν, χαμαὶ τὴ γῆ ἐβρέχαν ἐτράβαν τὰ μαλλάκια της, τὸ στῆθος της ἐκτύπαν οὔτε τὸν κόσμο ἔβλεπε οὔτε φωνὲς ἐγρίκαν δυὸ βρύσες ἐγινήκασιν τὰ δύο της ἀμάτια τὸ στῆθος της τὲς βοῦκες της ἐκάμεν τες κομμάτια. Υἱέ μου ὅταν σὲ γέννησα δὲν εἶχα τέτοιους πόνους καὶ τώρα πόνοι τετραπλοὶ τὰ σωθικά μου σπρώχνουν ὅταν σὲ γαλακτότρεφα εἶχες Θεοῦ τὴν χάρη ἐθώρουν σε καὶ χαιρόμουν καὶ βαστοῦν σὲ καμάρι ὅταν σὲ ῾ποσαράντοννα τότε στὸν Ἱερέα τὸν Συμεὼν τὸν θαυμαστὸ τότ᾿ ἔτσι τὸν ἐλέγαν αὐτὸς μοῦ ἐπροφήτευσεν αὐτὴ τὴν προφητεία πῶς μέλλει διελεύθουσα ῥομφαία στὴν καρδιά. Αὐτὰ μοῦ ἐπροφήτευσεν ὁ Συμεὼν Θεόπτης. Ἰδοὺ ῥομφαίαν καὶ σπαθὶν τὰ σωθικά μου κόπτει ἰδοὺ θωρῶ τὸ τέκνο μου στὸ ξύλο σταυρωμένο καὶ μέσα στὴν καρδίαν του ἔχουν το καρφωμένο, ξύλο ὅπου σταυρώθηκε ὁ Πλάστης καὶ Θεός μου Ὁ Ποιητὴς τοῦ Οὐρανοῦ τῆς γῆς κι ὅλου τοῦ κόσμου ἐποίησε τὸν Οὐρανὸ τὸν ἥλιο τὸ φεγγάρι τὴ γῆν ὁμοῦ τὴν θάλασσα μὲ κάθε λογῆς ψάρι. Σταυρέ μου, ξύλο Ἅγιο ξύλο εὐλογημένο ξύλο πανυπερθαύμαστο κι ὑπερδεδοξασμένο ξύλο ὅπου ἐβλάστησες τὸ εἶδος τριῶν ξύλων πεῦκος, κέδρος, κυπάρισσος τοῦ παραδείσου φύλλο. Υἱέ μου τὴν μητέρα σου ἰδέ την καὶ λυπήθου ἰδέ την καὶ λυπήθου την ἰδέ την καὶ σπλαχνίθου. Υἱέ μου τὴν μητέρα σου ἰδὲ καὶ μίλησέ της συντῆχε της δυὸ λόγια καὶ παρηγόρησέ την. Εἰς ποίον μὲ παρέδωσες κ᾿ εἰς ποίον με ἀφήνεις καὶ ἀπεκρίθη ὁ Χριστὸς τῆς Δέσποινας καὶ λέγει: Μητέρα μου, μητέρα μου, σιώπησε μὴν κλαίεις τὸν Ἰωάννη φίλο μου ἐγὼ σοῦ παραδίδω νὰ σ᾿ ἔχει σὰν μητέρα του καὶ σὺ υἱὸν ἐκεῖνον. Ὢ Ἰωάννη φίλε μου, ἔφθασε ἡ τιμή σου ἔπαρε τὴν μητέρα μου καὶ ἔχε την μαζί σου. Τότε τὴν ἐπαράλαβε, στὸ σπίτι του τὴν παίρνει καὶ δὲν εἶχε παρηγοριὰν ἡ πολλοπικραμένη. Πάλιν δευτεροφίρτηκεν φιρμένη δυὸ ὧρες ῥαντίζαν την ῥοδόσταμμαν οἱ πέντε μυροφόρες Μάρθα, Μαρία ἤτανε ὁμοῦ καὶ ἡ Σωσσάνα κι ἄλλη Μαρία τοῦ Κλωπᾶ ὁμοῦ καὶ Ἰωάννα. Τοῦτες οἱ πέντε ἤτανε ποὺ τὴν παραμυθοῦσαν καὶ βλέπαν την μὴν σκοτωθεῖ καὶ τὴν παρηγοροῦσαν.

[@ΛαμπρινηΑντωνοπούλου-δ3ο]

που μπορούμε να δουμε όλα τα λογια ώστε να μπορέσουμε να το απαγγείλουμε και εμεις?