czy diagnoza jest potrzebna?

[@sagdeg6896]

Mi diagnoza umożliwia lepsze zrozumienie swoich objawów, większą czujność na ewentualne zmiany fazy. Mogę dzięki temu nazwać to, co wcześniej było dla mnie niezrozumiałe. I mogę się psychoedukowac, co jest ważne w mojej chorobie. Jednocześnie mnie przeraża dożywotnie leczenie i rokowanie

[@behemoth1164]

Za łatką latwo się schować i jej się pochłonąć. Ale z drugiej strony chciałbym po prostu wiedzieć co mi jest i dlaczego jest mi źle. Skompikowane jak każdy temat o zdrowiu psychicznym. Kiski całuski, oby tak dalej Hanka! :3

[@HaniaEs]

Tak, tak, dokładnie to - dwie strony medalu, nie ma łatwej odpowiedzi według mnie.

[@nataliapawlik2210]

Tyle filmów hania jestes moim najlepszym kalendarzem adwentowym

[@HaniaEs]

Awwwww 🥺

[@szczurek_z_kawka]

Od momentu postawienia diagnozy "epizod depresjny ciężki" czuję, że wreszcie moje życie zaczyna stawać na nogi. Że ja nie jestem leniwa i już całkowicie niezdolna do działania, tylko to choroba. Że nie muszę czuć się okropnie i myśleć tylko o końcu, bo przecież nic już nie będzie dobrze, tylko mogę chcieć żyć i cieszyć się tym życiem. Że mogę to wyleczyć, mogę brać leki i znowu czuć się sobą, a nie czymś gorszym niż wrak człowieka. Usłyszenie diagnozy, to był jeden z najlepszych momentów przynajmniej dla mnie

[@C8LyNn]

No ja usłyszałem też z jakieś 5 diagnoz. Najpierw w podstawówce i gimnazjum przyczyną wszystkich problemów według rodziców i nauczycieli było lenistwo oraz dysleksja. Po ukończeniu liceum zdiagnozowano uzależnienie od komputera i internetu ( byłem nawet na 3 - miesięcznej terapii w prywatnym ośrodku, a zdiagnozowali mnie tamtejsi terapeuci). Później trafiłem do szpitala i zdiagnozowali u mnie zaburzenie osobowości schizoidalne. W innym szpitalu zespół aspergera. A w jeszcze innym nieprawidłowo wykształconą osobowość. Teraz jakiś czas po tym wszystkim nadal nie wiem jak nazwać co mi było i nadal trochę jest. I tak jak mówisz nie jest to istotne.

[@hazelgrl]

Fajnie, ze o tym mówisz. Z jednej strony diagnoza ADHD i spektrum autyzmu + depresji i bulimii dały mi ulgę... Z drugiej strony jednak widzę jak te diagnozy w pewnym sensie "zamknęły mnie w szponach". Czuję się zamknięta gdzieś pomiędzy koniecznością biegania za dopaminą a koniecznością posiadania harmonii i struktury. A efekcie nie czuję się jak człowiek a jak przedmiot "na usługach" moich zaburzeń (choć tę drugą część myślę, że sama sobie trochę zrobiłam... dostając diagnozę wyjaśniło mi sie tyle rzeczy, że po latach robienia wbrew sobie "odbiło mnie" w drugą stronę - robienia wszystkiego w zgodzie z naturą)... Sprawczość jest kluczowa dla zdrowia psychicznego...

[@juliakozakiewicz4584]

Dla mnie diagnoza była wybawieniem. Przed nią nie widziałam co się dzieje. Czułam że odstaje od innych i że nie jestem "normalna". W momencie kiedy lekarz powiedział mi co mi jest, czułam jak opuszcza mnie cały ciężar wcześniejszych miesięcy. W końcu nie czułam się jak wariatka. Dowiedziałam się, że to nie jest tak że jestem "walnięta" tylko po prostu to są objawy zaburzenia, nad którym jeszcze nie mam żadnej kontroli. Gdybym miała wybierać na nowo, zdecydowanie wolałabym dowiedzieć się co się ze mną dzieję, niż żyć w niewiedzy i obwiniać się, że jestem "walnięta". A nie o to w tym wszystkim chodzi

[@GromKuba]

Zastanawiam się od jakiegoś czasu nad pójściem do terapeuty lub psychiatry w sumie to głównie po to aby zweryfikować swoje podejrzenia co do tego co we mnie siedzi. Potwierdzić, czy to jest ta jednostka czy jednak coś innego. I po tej diagnozie ewentualnie poszedłbym dalej w naukę radzenia sobie z pewnymi życiowymi sprawami. Mam na oku taką jedną diagnozę, która pasuje mi na 90%, ale nasilenie objawów nie jest jakoś mocno przeszkadzające i waham się czy jest sens komuś tym zawracać głowę.

[@tukasiasowinska]

Ja jestem troszkę pomiędzy, jakoś 5 lat temu pojawiłam się pierwszy raz u specjalisty z ciężkimi stanami depresyjnymi(trochę czasu minęło zanim się odważyłam), kilku psychologów/psychoterapeutów/psychiatrów później, nietrafionych leków-głównie na depresję, diagnozowanie głównie pokroju depresji, nagle ktoś spojrzał troszkę dalej i BUM, mamy dwubiegunówkę. Dla mnie osobiście diagnoza była niesamowitą ulgą (na początku), leki w końcu trafione, w końcu jakieś życie, jakaś motywacja. Jestem ponad dwa lata od leczenia się farmakologicznie na CHAD oraz jestem pod stałą opieką psychoterapeuty (w końcu trafionego ! po chyba 5 próbach). Po tym czasie natomiast i pierwszej próbie odstawienia leków (żeby nie faszerować się nimi do końca życia) uważam, że jest to w jakimś stopniu etykieta. Objawy w znacznym stopniu wróciły, ale łapię się często na tłumaczeniu się chorobą, miewam pretensje do innych, że nie biorą jej pod uwagę. Można powiedzieć, że tej łatce oddaje się często władzę nad sobą i swoim życiem, w stylu jak ja mam żyć normalnie, żyć z kimś, założyć rodzinę, kiedy jest coś tak poważnego. Podsumowując, z jednej strony diagnoza to ulga, znajomość siebie, a z drugiej każde późniejsze decyzje, to czy się czegoś podejmujemy czy nie oddawane są wyroczni, chorobie :) Oczywiście sytuacje są różne... chętnie bym się wypowiedziała bardziej, więcej... ale wyszłaby książka :D

[@wiktoria3168]

Brzmi jak dobra lektura do kolekcji :>

[@Kasiolove]

Dobrze że poruszasz temat diagnoz i "łatkowania się"! W pełni się zgadzam z tym co tutaj powiedziałaś. Zauważyłam, że wśród osób, co tworzą content psychologiczny mające samemu jakiś problem psychiczny, coraz więcej ma tendencje do usilnego "przyklejenia" sobie pewnej diagnozy. Moim zdaniem masz bardzo zdroworozsądkowe podejście to tych spraw. Jeśli chodzi o mnie to do tej pory, od dwóch lat mam stwierdzoną osobowość chwiejną emocjonalnie, bez konkretnego podtypu, jednak ja najbardziej utożsamiam się z BPD. Biorę leki przeciwlękowe, chociaż wprost nikt mi zaburzeń lękowych nie stwierdził (co mnie też triggeruje). Mam problemy z odżywianiem odkąd byłam młodą nastolatką, jednak też mi nikt wprost nie powiedział o zaburzeniach odżywiania. Dodatkowo podejrzewam u siebie ADHD, które w moim przypadku byłoby mocno pracującym ogniwem do masy moich problemów. Naprawdę nie lubię lepienia tych łatek i na siłę utożsamiania się z nimi, jednak ja chcę tylko wiedzieć co mi konkretnie dolega. Widzieć głębiej moje problemy, które wynikaj z moich zachowań i przekonań. Posłuchać osób, które faktycznie na 100% mają to samo co ja i jak sobie z tym mniej więcej na co dzień radzą

[@violator1020]

Ale trafiłaś z tematem! Uważam, że jest szalenie ciekawy i sama również jakiś czas temu miałam sporo rozważań na ten temat. Zapisałam się na psychoterapię ok. 1,5 roku temu nie wiedząc co mi jest. Z biegiem czasu, w miarę łapania umiejętności radzenia sobie ze swoimi mechanizmami, oczywistym dla mnie stało się, że jestem klasycznym przypadkiem pure OCD. Oczywiście sama się zdiagnozowałam (hello Google my friend) i gdy chciałam potwierdzić tę diagnozę z moją terapeutką napotkałam na opór - zaczęła dopytywać dlaczego chciałabym poznać diagnozę. Ależ mnie to oburzyło i ile złości wywołało! Z biegiem czasu, dostałam swoje potwierdzenie i tak jak wspominałaś w filmie - z jednej strony przyniosło to ogromną ulgę, że nie jestem nienormalna ale z drugiej zaczęłam na maksa się z tym utożsamiać i zagubiam tę sprawczość. Teraz jestem w trochę innym miejscu i już mnie to nie dotyczy, ale nadal uważam, że to bardzo ciekawy temat i dość chyba trudna decyzja do podjęcia przez psychoterapeutę.

[@naomitheeducator8464]

Co do nadużywania przez ludzi określenia "trauma" to się zgadzam. Często słyszę, że "matko mam taką traumę po tej kartkówce" albo "potknęłam się o jakiegoś kamyka i teraz jestem straumatyzowana i patrzę pod nogi ciągle". No bez sensu, trauma to nie jest słowo określające takie rzeczy. Ja i inni ludzie, którzy przeżyli naprawdę ciężką traumę, czujemy się bardzo źle słysząc takie rzeczy. Chociaż tak samo jest z zaburzeniami, np ludzie mówią "jejku wczoraj nie mogłam się spotkać z przyjaciółką i teraz mam straszną depresję". Takie teksty są bardzo nie w porządku

[@AngieNTheComettes]

Dla mnie diagnoza jest tylko po to, żeby wiedzieć, jak się nazywa zestaw objawów, ale prawda jest taka, że to i tak praca na tych danych objawach. Ja jak się boje to znaczy, że się boje, a nie "doznałam olśnienia swoich zaburzeń lękowych"

[@HaniaEs]

O właśnie o to mi mniej więcej chodzi. Jeśli masz np. trudności z impulsywnością, częste spadki energii i silny lęk przed odrzuceniem, to masz… trudności z impulsywnością, spadki energii i lęk przed odrzuceniem. A czy to jest complex ptsd, adhd czy borderline - to może niekoniecznie mieć dla Ciebie znaczenie, nie? (Ofc dla psychiatry ustawiającego leczenie ma).

[@tobiasztelus4887]

Ale co jak dla kogoś "błachy" problem wywołuje traumę, czy depresję. Przecież dla każdego co innego jest problemem. Filmik bardzo daje dużo do myślenia i jest ciekawie ujęty, dzięki Haniu❤❤

[@brysiax3]

Dla mnie w obecnej terapii jest ważne żeby dowiedzieć się "co jest ze mną nie tak". Mam dużo pytań o samą siebie i chciałabym wiedzieć jaka jest przyczyna i między innymi do tego była mi potrzebna łatka. Ale też kiedy na terapii dostałam tę nazwę "depresji" to był to dla mnie duży cios i trudno było mi się oswoić początkowo z tą nazwa i też nie dowierzałam. Teraz kiedy już bardziej ją akceptuję to też zauważam, że to nie wystarcza, bo ta nazwa nie ma wszystkich odpowiedzi.

[@LoveJeanne211]

Mnie w tym wszystkim przeraza ta latka, ze nie chce tego tak na prawde wiedzieć.

[@kamilukasz8759]

Chwilę przed włączeniem filmu pomyślałem sobie jakie ja mam zdanie na ten temat. Z jednej strony te etykiety: DEPRESJA, CPTSD, BORDERLINE i inne zaburzenia są pewnego rodzaju drogowskazem. Przynajmniej u mnie były. Pozwoliły się wgłębić, zmierzyć z tematem, uświadomić i wyjaśnić mechanizm jak to się dzieje. Ale z drugiej strony mają swoją określoną funkcję, tak samo zresztą jak emocje. Są dla mnie trochę jak kompas, który bierzemy do ręki sprawdzając jak iść, którędy, ale potem możemy go już odłożyć, żeby móc kroczyć dobrą drogą. Zbyt długie trzymanie się tych etykiet odbierze poczucie sprawczości i postawi nas trochę w takiej bańce, że postępujemy zgodnie z objawami danego zaburzenia i przecież to jest wytłumaczalne. Z kolei świadomość i wiedza z czym się zmagamy i co jest przyczyną naszych problemów może nadać jakieś nowe znaczenie. Istotna jest tu granica na ile diagnoza służy temu by zrozumieć co nam jest, a na ile definiujemy przez to kim jesteśmy

[@magorzatamaek5134]

Spektrum choroby dwubiegunowej, C-ptsd, mieszane zaburzenia osobowości i zaburzenia odżywiania. Trochę to pomaga czasem a czasem bardzo ciąży i wywołuje myśli "jestem doszczętnie zaburzona i popsuta". Naprawienie tego zajmie całe życie.

[@e.m.9100]

bardzo męczy mnie niedookreśloność wielu kwestii i kontest diagnozy jest tutaj dla mnie przez to istotny. mimo że zdaje sobie sprawę z wielu rzeczy o których mówiłaś to chyba trochę czekam na ten moment... ulgi? choć boję się że on nigdy nie nastąpi. na pewno ten temat jest dla mnie mega emocjonalny... i myślę wielu ludzi chce wiedzieć co i jak bo to daje poczucie kontroli właśnie (a akurat kontrola też jest dla mnie ważna)

[@kendraa9225]

moja droga z diagnozami też była pokręcona i pełna ostrych zakrętów- a w lutym skończę dopiero 18 lat! Jako 13-14 latka niezbyt wiedziałam co powiedzieć słysząc diagnozę. bo kompletnie NIC mi to nie mówiło i chyba nie chciałam żeby mówiło. Teraz inaczej na to patrzę ale nie pozwalam żeby diagnoza zastępowała moje imię, mój charakter-mnie. akceptuję ją i pracuję- chodzę na terapię. ale nie pozwalam się przygnieść :D

[@HaniaEs]

Na pytanie z tytułu odpowiedziałabym po psychologicznemu, czyli: TO ZALEŻY. Jest potrzebna lekarzowi, by odpowiednio dobrać leki. Pacjentowi_ce - może przynieść ulgę i lepsze zrozumienie siebie, zdjąć poczucie winy. Ale jest też pewne niebezpieczeństwo w związku z diagnozą, czyli przyklejanie sobie łatek, przywiązanie się do danego spisu objawów (co może utrudnić pracę z nimi), oddawanie sprawczości. Jakie są Wasze przemyślenia w tym temacie? :) Gdy parę lat temu spytałam swojego terapeutę, jaką by mi postawił diagnozę, odpowiedział „a po co Pani takie określenie?”. I faktycznie pomyślałam: no w sumie nie wiem. Czy to osobowość taka czy sraka, jakie to ma znaczenie? Ale na przykład diagnoza ADHD zmieniła dla mnie dużo na plus: bardzo uważam, by nie określać siebie tylko przez te literki, by nie robić tego "wymówką", ale jednak - pierwszy raz od lat czuję, że mam dobrze dobrane leki, że lepiej funkcjonuję na wielu płaszczyznach (a nie jak wcześniej tylko na wybranych). To najważniejsze. I dodatkowo przy okazji lepiej rozumiem sama siebie, mam do siebie bardziej wyrozumiałe podejście, szukam na siebie sposobów, które są faktycznie dopasowane do moich trudności; nie czuję się leniwa, tylko wiem, że to upośledzenie funkcji wykonawczych. To można by osiągnąć pewnie też bez diagnozy, pracą terapeutyczną i postawą współczującą, ale jakoś „kliknęło” mi wtedy, gdy przeszłam proces diagnostyczny.

[@behemoth1164]

Pięknie powiedzione

[@wiktoria3168]

Poruszony został temat rzeka, tyle odnóg i małych nurtów, że aż nie wiem jak się w swojej głowie za to zabrać. Myślę, że można by zorganizować debatę oxfordzką poruszającą zagadnienia około diagnostyczne wraz z specami, z chęcią obejrzałabym nagranie z takiego wydarzenia. Myślę, że o swojej diagnozie powinien wiedzieć pacjent, ALE w momencie gdy jest gotowy na to. Dlatego młode osoby powinne być wolne od tych "łatek" i możliwej stygmatyzacji. Tak istnieje głos, że "kurde, chciał(a)bym wiedzieć co mi dolega i jakie jest źródło moich problemów", ale czy to coś daje. Dla samego ciebie jest to często wytłumaczenie tylko zaburzeniem i/lub chorobą, a nie wyjaśnienie jak TY się z tym czujesz i co się u CIEBIE w głowie dzieje. Jako osoba walcząca z fobią społeczną od lat mogę powiedzieć, że powiedzenie innym (nawet najbliższym) o tym czasami nie pomaga, wręcz szkodzi. Również ty możesz być osobą, która zacznie patrzeć na kogoś przez pryzmat choroby. Niestety odepchnęłam kiedyś kogoś u kogo problemy były widoczne od dawna, ale wraz z diagnozą [depresja] odsunęłam się od niej, ponieważ nie wiedziałam jak mam się zachować i czy udźwignę to (sama byłam wtedy w nieciekawej sytuacji życiowej, ale nie tłumaczy to mojego zachowania). Kurde temat trudny i obfity w głosy za i przeciw. Najważniejsze jest to, żeby być świadomym siebie samego. Nie dostosowuj się do objawów tylko obserwuj to co czujesz i mów innym o emocjach. Nie przykrywaj się tabliczną np MAM DEPRESJE tylko edukuj otoczenie, co to znaczy mieć depresje i jak mogą pomóc innym czy sobie. Tym co przeczytali ten długaśny komentarz życzę udanego dnia czy nocy, zależy kiedy czytacie. KOCHAJMY SIĘ

[@wiktoria3168]

Dodam jeszcze tutaj, że warto się i tak diagnozować u odpowiedniego specjalisty, żeby dostać odpowiednie leczenie. Moje przyjaciółka jest świeżo po wizycie u psychiatry i dostała odpowiednie leki, dzięki czemu jej objawy ADHD przestały jej utrudniać życie. Dbajmy o siebie i edukujmy się!

[@badtype90]

twoje filmiki są naprawdę świetne

[@wth6248]

milego wieczorku wszystkim!

[@j.u.l.a9130]

Myślałam, że utożsamianie się z diagnozą, powoduje, że człowiek jest szczęśliwszy. Okazuje się, że wcale nie muszę się utożsamiać ze swoją diagnozą. Ja podejrzewam, że nie wiem, o jakimś zaburzeniu, które mam

[@sylwiawieczorek3777]

Dzięki mojej diagnozie wiem jak i nad czym mam nad sobą pracować.nara

[@juliamazur6513]

świetny filmik Hania

[@nataliafijakowska2666]

Bardzo unpopular opinion, ale uważam że zarówno stawienie diagnoz jak i przypisywanie leków przez psychiatrów nie powinno wyglądać tak jak teraz. Wszystkie inne organy badamy za pomocą rezonansów, prześwietleń, zdjęć tomograficznych itp i uważam, że w taki sam sposób powinniśmy badać mózg, żeby to miało sens. To jest możliwe i niektórzy psychiatrzy tak robią, ale znaczna większość wystawia diagnozę na podstawie wywiadu czy jakichś ankiet. A co do samych chorób psychicznych, moja kolejna niepopularna opinia jest taka, że są zbyt uproszczone i uogólnione, każdy z nas ma inną biochemię i aktywność mózgu i mało kto idealnie wpasowuje się do jakiejś kategorii. Mało tego wierzę, że każdy z nas ma cechy odpowiadające jakiejś chorobie czy zaburzeniu i gdybyśmy się postarali to każdy człowiek miałby diagnozę. Może i nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że jest tak jak mówisz, czyli diagnoza może bardzo łatwo stać się dla nas usprawiedliwieniem, ale też łatką, co jest szczególnie niebezpieczne dlatego, że nie znamy samych siebie i jeżeli lekarz nam powie jacy jesteśmy bardzo łatwo jest nam w to uwierzyć bez refleksji. Ja sama kiedyś bardzo potrzebowałam diagnozy do szczęścia. Od jednego psychiatry usłyszałam depresja, od drugiego chad, a sama przeszukując internet i robiąc testy zdiagnozowalam u siebie jeszcze borderline, adhd, autyzm i wiele innych. Nie muszę chyba mówić jak absurdalne to było. Wydaje mi się, że potrzebowałam tego dlatego, że cierpiałam i nie potrafiłam tego zmienić, a przynajmniej tak sobie powtarzałam i w to wierzyłam. Musiałam znać powód i potwierdzenie mojej tezy w rzeczywistości, a oczywiście nie docieralo wtedy do mnie, że mogę po prostu nie rozumieć własnych emocji, wpadać w pułapki własnego myślenie i mieć autodestrukcyjne nawyki. Dopiero w momencie kiedy zrezygnowalam z leczenie psychiatrycznego, poszłam na terapię i postanowiłam naprawdę ogarnąć swoje życie zrozumiałam, że wszystkie te diagnozy w ogóle mi nie pomagały, wręcz przeciwnie. Że to ja sama (oczywiście z pomocą innych osób i doświadczeń w moim życiu), doprowadziłam się do tego stanu i sama muszę się z niego wyciągnąć. I że ostatecznie tylko te najprostsze rzeczy, jak nazywanie własnych emocji mi to umożliwią. Oczywiście nie jest to łatwe, jest to długi i trudny proces i bez psychoterapi prawdopodobnie niemożliwy, ja sama jestem bardziej na jego początku niż końcu u przeżywam załamanie nerwowe każdego dnia, ale liczę że będzie warto.

[@mojyoqueen350]

Kiedyś zdiagnozowali mnie z depresją, ale w pewnym momencie "objawy mi się zmieniły" o 180 stopni, zachowuję się kompletnie inaczej, myślę inaczej, ale ludzie, którzy wiedzieli o depresji, nadal traktują mnie, jakbym ją miała. To denerwujące. Mówisz ludziom, że uważasz się za lepszą osobę, a oni dalej "pocieszają" jakbym miała samoocenę niską jak poziom dna Rowu Mariańskiego. Denerwuje mnie to na tyle, że wolę sama o sobie myśleć jak o zdrowym człowieku, któremu czasem się coś przytrafia, a nie jako jakiś konkretny przypadek medyczny.

[@nucleophile]

A wogole w jakich zawodach diagnozy ADHD i innych "przeszkadzają"? Czy ADHD uniemożliwia prace jako np lotnik, chemik, laborant........

[@nata20756]

Dziękuję ❤

[@dorotakiwale1245]

Chciałabym się w końcu dowiedzieć co mi dolega, czy "tylko" depresja...?

[@violetgrape1696]

Mozesz powiedziec jakie kryteria co do BPD spelnialas i jak udalo Ci sie je wyeliminowac?

[@polciaaa6680]

Kocham twoje vlogmasy!!!

[@HaniaEs]

aaa bardzo się cieszę! :)

[@annakucza820]

Chciałbyś może dodać napisy lub ustawić zezwolenie na dodanie ich?

[@LoveJeanne211]

Mogłabyś opowiedzieć o dystymii?

[@HaniaEs]

zrobię odcinek!

[@kasiulenika.0123]

Czy mogła bym do pani napisać gdzieś ?

[@martynawrobel7645]

❤️

[@mateuszzawada7745]

Hej mam pytanie czy borderline bierzesz psychiatra online prywatnie Jak tam to można namiar do lekarza Prywatnie online

[@nikakoy1213]

Hania, co to za rozpieszczanie filmami? :o

[@HaniaEs]

Do świąt są od poniedziałku do piątku, szaleję vlogmasowo!

[@sagdeg6896]

Psychoterapeuta który nie jest lekarzem nie może rozpoznawać chorób i zaburzeń psychicznych

[@HaniaEs]

Psycholog kliniczny może diagnozować i stawiać diagnozę psychologiczną (nie psychiatryczną, nie wystawia recept). Później psychiatra ją może zweryfikować, potwierdzić - w kontekście medycznym, ale tak, zdarza się, że psychiatra do postawienia diagnozy angażuje też psychologa. :)

[@sagdeg6896]

@@HaniaEs psychiatrzy powinni uwzględniać opinie psychologów. Ale psychiatra ma ogląd na możliwe inne przyczyny objawów psychiatrycznych, zna się na fizjologii i patologii całego organizmu

[@HaniaEs]

Tak, oczywiście, dlatego to nie są takie same diagnozy - psycholog (niepsychiatra) nigdy nie wystawi oceny lekarskiej. Ale psychologiczną może. :) No i diagnoza nie musi być koniecznie nozologiczna, nie zawsze to są określenia z ICD-10, może być też np. funkcjonalna.

[@sagdeg6896]

W ChAD występują hipomanie przecież

[@aster560]

tez sie zdziwiłam

[@HaniaEs]

chodziło mi o to, że właśnie diagnoza chad z hipomanią trochę się wyklucza z dystymią!

[@aster560]

@@HaniaEs juz wszystko jasne! dzieki

[@sagdeg6896]

@@aster560 to nawet jest sklasyfikowane jako typ II

[@HaniaEs]

Tak tak, nie ubrałam tego dobrze w słowa :D

[@magdalenawiszniewska2825]

Coraz bardziej mysle ze diagnoza dla mnie przynajmniej to zlo. Zawsze jak chcialam nad soba pracowac , tak ogolnie terapeuta mnie dolowal.i cos gadal o depresji Uciekalam . I nie bylo mi nic Jak w pandemii zlapalam dołek, mialam jakis powod do traumy to wpadlam w dolek ale leczenie tego jako depresji było zle. Zrobilam bledy bo bralam leki, pomogly ale i nie pomogly. Pomyślałam tez ze slano sie ucze sprawdziłam swoja pamiec. Okazało sie ze to adhd..i co... Czy leki terapia pomagają? W sumie nie. Łatki dołuja. Wazne jest aby coś pomogło Tyle teraz dobrych metod które jak wiesz ze mass ptsd pomagają...czyli wazne aby znaleźć ale aby szukac sposobów aby s tego wyjsc! Mozna wyjść ze wszystkiego! Człowiek jest magiczny, ma w sobie wszystko. Noe chcę tradycyjnych terapeutow. Mowie nie znanej pani od adhd która truje lekami na depresje a potem wmawia chad. A ludzie którym wmawia się borderline? Czują się dziwni, nieadekwatni? Mam ochotę ich ukochać aby wiedzieli że to nie wyrok, że raz jeden wpasowali się w diagnozę ale mogą jutro być już ok Człowiek jest holistyczny... ma problemy ale one się zmieniają. Choroba to tylko jak to akurat wtedy wygląda ale może odejść.

[@Blumen110]

no cześć

[@annaboch2204]

Szkoda że nie ma o schizofrenii

[@neofromcodedemens1822]

Lepiej znaleźć pasję i osiągnąc marzenia niż się zajmować takimi idiotyzmami jak publiczna służba zdrowia. Diagnozy współcześnie to żart jeżeli chodzi o realną psychiatrie, która jest realizowana nie na podstawie 2 tygodniowych obserwacji gdzie każdy ma wyjebane na prawdę. Nie masz borderline. Według mojej subiektywnej opinii.