Εθνική ταυτότητα και καλύτερη διαβίωση τα ζητήματα. Εναντίον της παγκοσμιοποίησης τα εθνικά κόμματα

Ακροδεξιά, φασισμός, όροι που είχαν εντελώς διαφορετική έννοια πριν 80 χρόνια και που αποδίδονται σε κόμματα που κυρίως καθ' υπερβολή σημειώνει ο καθηγητής Γεωπολιτικής της Σορβόννης, Κύριος Γιώργος Πρεβελάκης. Τα κόμματα που αναδύονται στην Ευρώπη έρχονται σε αντίθεση και πιθανόν θέλουν την αναστροφή της παγκοσμιοποίησης σημειώνει Κύριος καθηγητής
Μεταξύ άλλων ο Κύριος καθηγητής σημειώνει,
Νομίζω, νομίζω ότι είναι μία τάση η οποία εξελίσσεται εδώ και πολύ καιρό δηλαδή δεν είναι κάτι ας πούμε συγκυριακό ή συμπτωματικό, είναι μια στροφή μια ιστορική στροφή είναι το το εκκρεμές της ιστορίας το οποίο αρχίζει να κινείται τώρα προς μια άλλη κατεύθυνση ε και το τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δίνουνε το στίγμα, αυτής της πορείας με βέβαια ιδιαίτερα εμβληματική την, το αποτέλεσμα της Γαλλίας γιατί η Γαλλία είναι μία χώρα η οποία πάντα ας πούμε συμβολίζει και πιο πολύ θα έλεγα το. το τις αλλαγές εποχής. Δηλαδή θυμίζω μερικούς μερικοί εκπλήσσονται από αυτή την αναλογία αλλά θυμίζω ότι η εκλογή του Μιτεράν το 81 ε, η οποία τι ήτανε, ήτανε ότι για πρώτη φορά η αριστερά και μάλιστα η κομμουνιστική αριστερά έπαψαν να είναι αποκλεισμένη από το πολιτικό σύστημα Έβαλε μπρος μία διαδικασία η οποία κατόπιν απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Έχουμε λοιπόν μια μεγάλη περίοδο κατά την οποία κυριαρχεί αυτό το ρεύμα το, τώρα κυριαρχεί ένα άλλο ρεύμα και αυτό που νομίζω ότι έχει σημασία είναι να πάμε πέρα από τα τους τίτλους ε και κάποιες αναφορές οι οποίες είναι αναχρονικες αναχρονιστικές δηλαδή και πολλοί λένε είμαστε πάλι στο μεσοπόλεμο, κτλπ και να καταλάβουμε ποιο είναι το νόημα αυτής της νέας τάσης πρέπει να καταλάβουμε τι τι σημαίνει ακροδεξιό σήμερα, δηλαδή όταν όταν λέμε ακροδεξιός ή φασίστας κτλπ αναφερόμαστε σε τι; αναφερόμαστε σε πολιτικές δυνάμεις οι οποίες ηθέλαν να καταργηθεί η δημοκρατία να εγκαθιδρυθεί μία δικτατορία ε να καταπιεστούν όσοι δεν ανήκαν στο κυρίαρχο εθνικό κορμό, ε και κατόπιν πολεμικές περιπέτειες. Δεν είναι η ακροδεξιά, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά η σημερινή δεν είναι αυτό. Λοιπόν άρα δεν κολλάει το για μένα δεν κολλάει, είναι είναι νομίζω ότι είναι ένας όρος που είναι παραπλανητικός. Κοιτάξτε το δεν, δεν έχουμε τον όρο τον κατάλληλο γιατί το το το ζήτημα είναι ότι αυτή η τάση ε για μένα είναι κομμάτι της διαδικασίας αναίρεσης της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή η προηγούμενη φάση τι ήτανε, ήταν ανοιγόμαστε καταργούμε τα σύνορα το πρώτο σύνορο που καταργούμε είναι ανάμεσα στην αριστερά και το σύστημα, έτσι, μπαίνει ο Μιτεράν, μπαίνουν οι κομμουνιστές λοιπόν τα σύνορα τα πνευματικά καταρρέουν, τα σύνορα τα υλικά καταρρέουν με το τέλος του ψυχρού πολέμου και την πτώση του τοίχους του τοίχους του Βερολίνου και κατόπιν λίγο λίγο λίγο λίγο όλα τα σύνορα φεύγουν, Η Ευρώπη ενοποιείται, η ανθρωπότητα ενοποιείται έχουμε το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης με τεράστια θετικά αλλά και με πάρα πολλά αρνητικά και εδώ υπάρχει ένα ένας πληθυσμός σημαντικός στην Ευρώπη και στην Αμερική που αισθάνονται ότι αυτοί είναι οι αποκλεισμένοι. Δηλαδή ότι η παγκοσμιοποίηση λειτούργησε για τους άλλους και οι ίδιοι βρέθηκαν απαξιωμένοι βρέθηκαν να πληρώνονται πολύ λιγότερο γιατί έχουν τον ανταγωνισμό από όλη την ανθρωπότητα δεν έχουν, αισθάνονται ότι έχουνε χάσει κάποιες καθησυχαστικές αναφορές, όπως είναι ότι ανήκουμε σε ένα κράτος ανήκουμε σε ένα έθνος έχουμε, έχουνε χάσει το αίσθημα της προστασίας, οι άνθρωποι με υψηλό επίπεδο μόρφωσης με μεγάλη οικονομική δύναμη κτλπ δεν έχουνε αυτή την ανασφάλεια. Είναι οι αδύνατο οι οποίοι ε θέλουνε, θα έθελαν να έχουνε περισσότερη προστασία από το κράτος και αυτά έρχονται και εμφανίζονται ως επιμέρους φαινόμενα και τα αναλύουμε και βλέπουμε ότι κάθε φορά που υπάρχει μια τέτοια συνειδητοποίηση ξέρω γω, η οικολογία σου λέει ο άλλος ωραία εσείς λέτε για την οικολογία για το αλλά, το αποτέλεσμα είναι ότι εγώ πρέπει να πληρώνω τη βενζίνη πανάκριβα και δεν μπορώ να να κινηθώ. Όλα δηλαδή έχουμε μία ένα κομμάτι του πληθυσμού το οποίο αισθάνεται ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται ε ερήμην από κάποιες ελίτ, οι οποίες βεβαίως λειτουργούν μέσα στην παγκοσμιοποίηση είναι σε επαφή μεταξύ τους και οι ίδιοι είναι απ έξω από το παιχνίδι. Αυτό νομίζω ότι εκφράζεται με αυτή την καινούργια ας πούμε στροφή προς κόμματα τα οποία τα ονομάζουμε ακροδεξιά, μπορούμε να τα πούμε λαϊκιστικά, εγώ για για μένα το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης, ότι η λογική τους είναι να ξαναβρούμε, την αναφορά στο κράτος να ξαναβρούμε την αναφορά στο έθνος να ξαναδημιουργήσει συστήματα προστασίας να ασχοληθούμε με τους, με τους αποκλεισμένους, με τους υποτιμημένους κτλπ και αυτό αποτελεί ε αποτελεί ένα εκλογικό υλικό πολύ σημαντικό
▶ Πηγή: Πρώτο Πρόγραμμα
www.ertecho.gr
___________________________
➜ Ακολουθήστε το κανάλι μας στο Twitter στο / twsmzcyw21xxm2l
➡ Ακολουθήστε μας στα Facebook στο / Μια-σταλιά-ιστορία-και...
___________________________
Κάντε εγγραφή στο κανάλι μας στο παρακάτω link
🎬 Subscribe : tinyurl.com/r9...

[@Μιασταλιάιστορίακαιεπικαιρότητ]

Ακροδεξιά, φασισμός, όροι που είχαν εντελώς διαφορετική έννοια πριν 80 χρόνια και που αποδίδονται σε κόμματα που κυρίως καθ' υπερβολή σημειώνει ο καθηγητής Γεωπολιτικής της Σορβόννης, Κύριος Γιώργος Πρεβελάκης. Τα κόμματα που αναδύονται στην Ευρώπη έρχονται σε αντίθεση και πιθανόν θέλουν την αναστροφή της παγκοσμιοποίησης σημειώνει Κύριος καθηγητής Μεταξύ άλλων ο Κύριος καθηγητής σημειώνει, Νομίζω, νομίζω ότι είναι μία τάση η οποία εξελίσσεται εδώ και πολύ καιρό δηλαδή δεν είναι κάτι ας πούμε συγκυριακό ή συμπτωματικό, είναι μια στροφή μια ιστορική στροφή είναι το το εκκρεμές της ιστορίας το οποίο αρχίζει να κινείται τώρα προς μια άλλη κατεύθυνση ε και το τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δίνουνε το στίγμα, αυτής της πορείας με βέβαια ιδιαίτερα εμβληματική την, το αποτέλεσμα της Γαλλίας γιατί η Γαλλία είναι μία χώρα η οποία πάντα ας πούμε συμβολίζει και πιο πολύ θα έλεγα το. το τις αλλαγές εποχής. Δηλαδή θυμίζω μερικούς μερικοί εκπλήσσονται από αυτή την αναλογία αλλά θυμίζω ότι η εκλογή του Μιτεράν το 81 ε, η οποία τι ήτανε, ήτανε ότι για πρώτη φορά η αριστερά και μάλιστα η κομμουνιστική αριστερά έπαψαν να είναι αποκλεισμένη από το πολιτικό σύστημα Έβαλε μπρος μία διαδικασία η οποία κατόπιν απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Έχουμε λοιπόν μια μεγάλη περίοδο κατά την οποία κυριαρχεί αυτό το ρεύμα το, τώρα κυριαρχεί ένα άλλο ρεύμα και αυτό που νομίζω ότι έχει σημασία είναι να πάμε πέρα από τα τους τίτλους ε και κάποιες αναφορές οι οποίες είναι αναχρονικες αναχρονιστικές δηλαδή και πολλοί λένε είμαστε πάλι στο μεσοπόλεμο, κτλπ και να καταλάβουμε ποιο είναι το νόημα αυτής της νέας τάσης πρέπει να καταλάβουμε τι τι σημαίνει ακροδεξιό σήμερα, δηλαδή όταν όταν λέμε ακροδεξιός ή φασίστας κτλπ αναφερόμαστε σε τι; αναφερόμαστε σε πολιτικές δυνάμεις οι οποίες ηθέλαν να καταργηθεί η δημοκρατία να εγκαθιδρυθεί μία δικτατορία ε να καταπιεστούν όσοι δεν ανήκαν στο κυρίαρχο εθνικό κορμό, ε και κατόπιν πολεμικές περιπέτειες. Δεν είναι η ακροδεξιά, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά η σημερινή δεν είναι αυτό. Λοιπόν άρα δεν κολλάει το για μένα δεν κολλάει, είναι είναι νομίζω ότι είναι ένας όρος που είναι παραπλανητικός. Κοιτάξτε το δεν, δεν έχουμε τον όρο τον κατάλληλο γιατί το το το ζήτημα είναι ότι αυτή η τάση ε για μένα είναι κομμάτι της διαδικασίας αναίρεσης της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή η προηγούμενη φάση τι ήτανε, ήταν ανοιγόμαστε καταργούμε τα σύνορα το πρώτο σύνορο που καταργούμε είναι ανάμεσα στην αριστερά και το σύστημα, έτσι, μπαίνει ο Μιτεράν, μπαίνουν οι κομμουνιστές λοιπόν τα σύνορα τα πνευματικά καταρρέουν, τα σύνορα τα υλικά καταρρέουν με το τέλος του ψυχρού πολέμου και την πτώση του τοίχους του τοίχους του Βερολίνου και κατόπιν λίγο λίγο λίγο λίγο όλα τα σύνορα φεύγουν, Η Ευρώπη ενοποιείται, η ανθρωπότητα ενοποιείται έχουμε το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης με τεράστια θετικά αλλά και με πάρα πολλά αρνητικά και εδώ υπάρχει ένα ένας πληθυσμός σημαντικός στην Ευρώπη και στην Αμερική που αισθάνονται ότι αυτοί είναι οι αποκλεισμένοι. Δηλαδή ότι η παγκοσμιοποίηση λειτούργησε για τους άλλους και οι ίδιοι βρέθηκαν απαξιωμένοι βρέθηκαν να πληρώνονται πολύ λιγότερο γιατί έχουν τον ανταγωνισμό από όλη την ανθρωπότητα δεν έχουν, αισθάνονται ότι έχουνε χάσει κάποιες καθησυχαστικές αναφορές, όπως είναι ότι ανήκουμε σε ένα κράτος ανήκουμε σε ένα έθνος έχουμε, έχουνε χάσει το αίσθημα της προστασίας, οι άνθρωποι με υψηλό επίπεδο μόρφωσης με μεγάλη οικονομική δύναμη κτλπ δεν έχουνε αυτή την ανασφάλεια. Είναι οι αδύνατο οι οποίοι ε θέλουνε, θα έθελαν να έχουνε περισσότερη προστασία από το κράτος και αυτά έρχονται και εμφανίζονται ως επιμέρους φαινόμενα και τα αναλύουμε και βλέπουμε ότι κάθε φορά που υπάρχει μια τέτοια συνειδητοποίηση ξέρω γω, η οικολογία σου λέει ο άλλος ωραία εσείς λέτε για την οικολογία για το αλλά, το αποτέλεσμα είναι ότι εγώ πρέπει να πληρώνω τη βενζίνη πανάκριβα και δεν μπορώ να να κινηθώ. Όλα δηλαδή έχουμε μία ένα κομμάτι του πληθυσμού το οποίο αισθάνεται ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται ε ερήμην από κάποιες ελίτ, οι οποίες βεβαίως λειτουργούν μέσα στην παγκοσμιοποίηση είναι σε επαφή μεταξύ τους και οι ίδιοι είναι απ έξω από το παιχνίδι. Αυτό νομίζω ότι εκφράζεται με αυτή την καινούργια ας πούμε στροφή προς κόμματα τα οποία τα ονομάζουμε ακροδεξιά, μπορούμε να τα πούμε λαϊκιστικά, εγώ για για μένα το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης, ότι η λογική τους είναι να ξαναβρούμε, την αναφορά στο κράτος να ξαναβρούμε την αναφορά στο έθνος να ξαναδημιουργήσει συστήματα προστασίας να ασχοληθούμε με τους, με τους αποκλεισμένους, με τους υποτιμημένους κτλπ και αυτό αποτελεί ε αποτελεί ένα εκλογικό υλικό πολύ σημαντικό