Fizjoterapia w opiece paliatywnej. Anna Pyszora o blaskach i cieniach pracy w hospicjum.

Рет қаралды 2,684

Күн бұрын

Пікірлер: 15

@masażOlehRozuman 4 жыл бұрын

Bardzo ciekawy temat. Bardzo poważne podejście. Miło słuchać specjalisty. Do dziś nie słyszałem o tego rodzaju fizjoterapii. Dziękuję bardzo za transmisję. Bardzo dziękuję za nową wiedzę i zrozumienie potrzeby takiej terapii. Pozdrawiam.

@fizjopozytywni 4 жыл бұрын

Dziękuję za miłe słowa!

@aleksandracieloszczyk5343 4 жыл бұрын

Fizjoterapia osób w terminalnej fazie życia uważam, że jest jedną z najtrudniejszych dziedzin. Nie każda osoba potrafi nabrać dystansu do takiej sytuacji. Ja pracując na oddziale Intensywnej Terapii codziennie spotykam się z ludźmi walczącymi o życie - jedni wygrywają, dla innych jest to szansa na to aby kupić trochę czasu dla bliskich. Pamiętam, że pierwsze miesiące były najtrudniejsze, bo każdego pacjenta chciałam uratować i wydawało mi się, że moja praca ma realny wpływ na ratowanie życia takich osób, później wraz z biegiem czasu zrozumiałam, że my w tym miejscu nie jesteśmy po to aby ratować bezpośrednio te życia lecz po to aby być dla tych osób partnerami w bezpiecznym powrocie do pełnego zdrowia oraz osobą która ma na celu dać im poczucie że jest szansa tylko trzeba o nią zawalczyć. Czuję codziennie ogromną satysfakcję gdy słyszę, że po mojej terapii pacjent nie potrzebuje bronchoskopii, lub w momencie kiedy pacjent któremu nie dawano realnych szans na życie, siedzi razem ze mną na brzegu łóżka. Często jest też tak, że jesteśmy jedynymi osobami, które mają czas aby te osoby wysłuchać i poświęcić im chwilę. Bywają pacjenci, których po kilku dniach nie pamiętam. Bywają też te ciemne chwilę - potrzeba radzenia sobie z agresją, lękiem, depresją, myślami samobójczymi pacjentów. Są również tacy, którzy odeszli jakiś czas temu a wciąż spoglądając na łóżko numer 6 widzę Panią Zuzię, która codziennie rano witała mnie dużymi oczami pełnymi chęci życia, lub Kondrada do którego zaglądałam tylko po to żeby zobaczyć jego uśmiech przed wyjściem do domu i mieć to pewność, że u niego wszystko ok. Mimo, że mija czas ból zostaje jak po stracie przyjaciela i przez długi czas myśli że przecież mogłam zrobić coś jeszcze... Bywają też tacy pacjenci, gdzie walczyliśmy długi czas a do których boje się podejść, bo czuje że wyczytają w moich oczach że wiem, że nie ma już szansy, a już dawno obiecałam sobie, że nie będę używać sformułowania: "będzie dobrze", kiedy wiem że nie będzie. Praca ze śmiercią na plecach jest trudna, bardzo trudna.

@fizjopozytywni 4 жыл бұрын

Pięknie to napisałaś. Dziękuję

@TheMatias20091 4 жыл бұрын

Sposób w jaki to opisałaś, chwycił mnie za serce. Brawo za taka unikatowa umiejetność 👏🏻

@weronikaradzka8896 4 жыл бұрын

Pięknie wszystko powiedziane ❤️ potwierdzam Pani Asiu na studiach niestety bardzo mało się o tym uczymy ;(((((

@barbaranowacka9113 4 жыл бұрын

Pani Ania, cudowna empatyczna osoba

@martaobdarta3891 4 жыл бұрын

Super zajęcia, dużo się można było nauczyć 😁

@fizjopozytywni 4 жыл бұрын

Żałuję, że ja takich nie miałam.

@martafiga2555 4 жыл бұрын

Fajnie się was słuchało pomimo że z fizjoterapią nie mam nic wspólnego. Nachodzi mnie taka refleksja że fizjoterapeuta po studiach zostaje sam sobie zostawiony i w sumie jak nie ma motywacji dostatecznej żeby jeździć na kursy , nie ma środków na to , nie ma mentora żeby go poprowadził to niewiele z tego będzie. Praca pielęgniarki jest jak sądze kontrolowana czy robi jak trzeba natomiast fizjoterapeuta sam działa i niewiadomo czy nie robi komuś krzywdy jeśli nie ma doświadczenia . Ciekawe jak jest z przekazywaniem wiedzy czy inni doświadczeni fizjoterapeuci chętnie sie z nią dzielą .

@fizjopozytywni 3 жыл бұрын

Myślę, że to samo można powiedzieć o każdym zawodzie. Szkoła daje nam podstawowe umiejętności do pracy, a resztę nabywamy wraz z doświadczeniami. Mentor, dodatkowe szkolenia, przychylni starsi koledzy są nie do przecenienia. Bez nich bazujemy na sobie i zwyczajnie jest trudniej. Nie znaczy to jednak, że się nie da.