KAZIMIERZ GÓRSKI PO PROSTU TRENER - PIŁKA JEST OKRĄGŁA - 1/2

Kazimierz Górski objął obowiązki trenera polskiej reprezentacji w piłce nożnej w 1971 i w ciągu roku potrafił zbudować zespół, który sięgnął po olimpijskie złoto. Jak to było możliwe? Przecież reprezentacja nie odnosiła wówczas sukcesów na międzynarodowych imprezach. Natomiast siłą polskiej piłki nożnej były wówczas kluby, przypisane do konkretnego resortu jak wojskowa Legia Warszawa, branży wydobywczej jak Górnik Zabrze i Szombierki Bytom, czy też do zakładów przemysłu lotniczego jak Stal Mielec. Nakładały się tutaj ambicje lokalnych działaczy sportowych, towarzyszy z wojewódzkich komitetów Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i regionalne sny o potędze. Na piłkę nożną nie skąpiono państwowych pieniędzy. Piłkarze oficjalnie otrzymywali etaty w kopalniach, z przypisaniem do fikcyjnych miejsc pracy, a ich zadaniem w każdym z klubów było zdobycie mistrzostwa Polski jako najwyżej cenionego trofeum. Sukcesy Legii Warszawa i Górnika Zabrze w konfrontacji z AS Roma czy w międzynarodowych rozgrywkach pokazały, że polscy piłkarze są w stanie sprostać utytułowanym zespołom zza Żelaznej Kurtyny. Do wyjścia na szerokie wody reprezentacji brakowało jednego tylko elementu - trenera, który by to wszystko spiął. Szczęśliwie kimś takim został Kazimierz Górski, który najpierw sam był przez prawie dekady piłkarzem, a potem od 1953 roku najpierw jako asystent, a potem samodzielny trener pracował z kilkoma polskimi klubami, by w końcu zająć się reprezentacją Polski juniorów, a później reprezentacją do lat 23. Sukces reprezentacji narodowej był więc kombinacją dwóch elementów: Górski był dobrze przygotowany do swojej roli - i co ważne, jak wspominali potem piłkarze: nie przeszkadzał im grać. Natomiast sam Górski mógł wówczas czerpać z dużej bazy dobrze przygotowanych zawodników z silnych klubów.
Pierwszym sukcesem na arenie międzynarodowej było zwycięstwo w turnieju olimpijskim w Monachium - 2:1 z Węgrami. Było to ważne dla zbudowania morale zespołu i procesu tworzenia drużyny, natomiast trzeba pamiętać o specyfice ówczesnych olimpijskich zmagań. Z rywalizacji na olimpiadach wykluczeni byli zawodowcy, związku z czym drużyny rywalizujące na Olimpiadzie w roku 1972 pochodziły przede wszystkim z krajów Bloku Wschodniego, gdzie utrzymywano fikcję amatorskiego uprawiania sportu przez piłkarzy na etatach w kopalniach. Najlepsi piłkarze świata jako zawodowcy nie mogli brać udziału w olimpijskich rozgrywkach.
Prawdziwym sprawdzianem dla reprezentacji pod wodzą Górskiego stały się więc Mistrzostwa Świata rozegrane w 1974 roku w Republice Federalnej Niemiec. Był to pokaz niezwykłej skuteczności polskiej drużyny, która wygrała kolejno z Argentyną (3:2), Haiti (7:0), Włochami (2:1), Szwecją (1:0), Jugosławią (2:1). Drogę do finału zagrodzili nam Niemcy (0:1), natomiast w meczu o trzecie miejsce Polska wygrała z Brazylią 1:0. Te Mistrzostwa Świata były jak najpiękniejszy spełniony sen - polska reprezentacja znalazła się w elitarnym klubie najlepszych narodowych drużyn. Rozbudziło to niezwykłe nadzieje na ciąg dalszy i w tej sytuacji trudno się dziwić, że srebrny medal na Olimpiadzie w Montrealu uznano za porażkę, a Górski został zdjęty z funkcji trenera kadry.
Górski był wówczas jednym z najlepszych i najbardziej utytułowanych szkoleniowców na świecie, ówczesne władze pozwoliły mu na wyjazd za granicę, gdzie przyjął kolejne oferty klubów greckich (między innymi Panathinaikos i Olimpiakos) doprowadzając je kolejno do tytułów mistrzów Grecji.
Próba powrotu do Polski w roli trenera zakończyła się niepowodzeniem w trwającej jeden sezon pracy z Legią i powrotem do Grecji.
Gdy Górski zawitał ponownie do Polski wszedł już w kolejną fazę swej pracy na rzecz polskiej piłki nożnej wchodząc do władz Polskiego Związku Piłki Nożnej.
kazimierzgorsk...
[e-mail]
Projekt zrealizowany przez Fundację Spectrum dzięki dofinansowaniu przez Instytutu Dziedzictwa Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego w ramach Funduszu Patriotycznego edycja 2020-2021: „Wolność po polsku”.