Kijken in de Ziel - Psychiaters #5 - Depressie

Psychiaters over depressie.
Psychiaters zijn speleologen van de menselijke geest. Ze kennen de weg in de krochten van de ziel, in het gangenstelsel van onze diepste verlangens, angsten en emoties. Dat denken we tenminste. Maar is het waar? Wat zijn emoties eigenlijk? Hoe ontstaat een depressie? En wat nu als ze zelf door het bestaan op de proef gesteld worden? Vinden ze door hun ervaring dan vanzelf de uitgang, of dooft hun toorts en tasten ze net als ieder ander machteloos in het duister?
In Kijken in de ziel portretteert Coen Verbraak toppsychiaters. Dat levert fascinerende en opvallend openhartige gesprekken op. Het gaat niet alleen over hun vak, maar nadrukkelijk ook over henzelf. Rene Kahn, Rudi van den Hoofdakker (Rutger Kopland), Louis Tas, Christa Widlund (Anna Enquist), Jules Tielens, Liesbeth Vleugel, Witte Hoogendijk, Jan Swinkels, Nelleke Nicolai, Frank van Ree, Bram Bakker en Roos van der Mast.

[@blijvendanders828]

Kijken in de ziel? Het is kijken in de DSM5 en verder komt men niet, weet men het niet. En als ze dan depressies gaan onderzoeken komen ze weer aspecten, verschillen en afwijkingen tegen en dan weten ze het nog steeds niet. En dat kan ook niet anders want ze kijken steeds op de verkeerde plek. Een depressie is niet iets van het brein of teveel narigheid, een depressie is een gevolg van de inhoud van het bewustzijn, en dat in relatie met het brein en narigheid. Bewustzijn is de bron en de oorzaak van het leven hier en nu.... kijk je nooit naar dat bewustzijn, dan vind je nooit de werkelijke oorzaken en blijf je hangen in slechts het beschrijven van symptomen. Als men namelijk werkelijk in de ziel zou kijken zou men er achter komen dat die ziel niets anders is dan onze eigen individuele bewustzijnslijn die hoogstwaarschijnlijk al eeuwen gaande is en vol zit met waarnemingen en indrukken van vele voorgangers. Voorgangers zijn mensen die eerder uit diezelfde bewustzijnslijn zijn ontstaan en hun waarnemingen en indrukken in die lijn hebben achter gelaten. Al die waarnemingen en indrukken van al die talloze voorgangers zitten nu in onze eigen individuele bewustzijnslijn. Ieder mens ontstaat uit een individuele bewustzijnslijn. Hoe gevoeliger je bent, hoe meer je daar last en profijt van kan hebben. Profijt is dat je gebruik kunt maken van kennis, inzichten en vaardigheden die voorgangers hebben achter gelaten. Dan krijg je dus kinderen te zien die op jonge leeftijd al bijzondere dingen kunnen, weten, doen. KZbin staat vol met filmpjes van hele jonge kinderen die bijvoorbeeld uitzonderlijk goed kunnen drummen, gitaarspelen, kennis hebben, dingen weten. Last is als er in die individuele bewustzijnslijn bijvoorbeeld nog heel veel zaken als afwijzing, miskenning, schuld, boosheid en/of angst zit. Alles wat in die individuele bewustzijnslijn zit bepaald nu wat er in je leven gebeurt en hoe je dat ervaart en hoe je daar mee omgaat. Die individuele bewustzijnslijn is de voedingsbodem waar het leven van hier en nu op terechtkomt en als daar al veel afwijzing, ontkenning, pijn, angst en schuld in zit dan verstrekt dat de beleving van angst, ontkenning, miskenning en schuld in het hier en nu. Dan ontstaat die onevenredige gevoelsrespons waar ook depressie uit kan ontstaan. Een depressie heeft veel te maken met het gevoel van onmacht om in te kunnen grijpen, om het te veranderen. Teveel pogingen om te veranderen zonder succes veroorzaakt zinloosheid, zingevingsverlies, wanhoop, suïcide. Als zwaarte al in je individuele bewustzijnslijn zit, waar je uit geboren wordt, dan heb je die onderstroom van zwaarte eigenlijk al in je. Die onderstroom kan op een gegeven moment zo op de voorgrond komen te staan dat het je leven hier en nu zal kunnen bepalen, ondanks dat je misschien erg succesvol bent in je werk, je op nummer 1 staat in de top 40, je rijk bent, je alles hebt wat je hartje begeert. Dan nog zal die onderstroom van "ik ben niet oké, ik ben niks, ik kan niks, het is nooit goed genoeg" alles ondermijnen. Ik vermoed dat dit ook bij bekende en zeer succesvolle mensen zoals Micheal Jackson, Elvis Presley, Robin Williams, Anthonie Kamerling, een rol heeft gespeeld. Van alles bereikt hebben maar toch nooit genoeg voor zichzelf. Dat was die onderstroom aan het woord... en helaas niet begrepen en op een juiste wijze vertaald en aangepakt. Vreemd genoeg gaat het bij psychiaters nooit over bewustzijn maar altijd over het brein, de genen en medicijnen. Ze blijven maar op de verkeerde plekken kijken. Het brein, de genen, de omstandigheden, die ouders, alles wat als kind gebeurt is, inclusief je succes, zijn allemaal gevolgen ontstaan uit die individuele bewustzijnslijn. Als mensen worden geboren zijn het geen lege bladzijdes, er is al bewustzijn, er is al volheid. Zolang de reguliere medische wetenschap dat blijft ontkennen zullen ze nooit de werkelijk oorzaken vinden van onevenredige gevoelsbelevingen zoals bij een depressie. Vind je nooit de oorzaak, krijg je ook nooit de werkbare wijze van oplossen te pakken.

[@h8llo394]

Interessant waar kan ik daar meer over te weten komen?

[@jonaspluis9087]

Je laatste stuk vond ik erg overeenkomen met het idee van de sociale psychiatrie. Misschien interessant om daar eens over te lezen.

[@Bigjuicydumbdumb]

Kijken in de ziel!? Ha ha kijk n's naar m'n piel zal je bedoelen. YNWA Nouri worduh!

[@charlotteschuttkowski3358]

Heel goed en mooi beschreven!!

[@Morgel666]

Je doet het zelf vanwege dat je je ellendig voelt over wat er gebeurd is met jou. Daarom gebeurd dat dus je moet nieuwe ervaringen en dingen gaan doen waar je wel weer plezier uit kan beleven. Anders blijft dat vervelende stemmetje in je hoofd jou inderdaad het graf in lullen. Dat is doodzonde er is tenslotte nog zoveel moois op deze wereld. Waar ook jij van kan genieten en meer vreugde uit kan halen. Alleen iemand met een depressie is dat kwijt die heeft daarbij steun nodig. Omdat hij als het waren met zijn ziel onder zijn eigen arm loopt en daarmee gewond is. Misschien om het feit dat bepaalde dingen niet lukken. Misschien door verkeerde acties in het verleden. Het gevoel dat mensen je bekijken alsof je een monster bent. Wat in werkelijkheid helemaal niet zo is alleen spannen mensen doorgaans samen om zichzelf te wapenen. Dat zij niet zelf in een depressie worden meegesleurd of vinden dat de persoon met al zijn verkeerde daden moet worden aangepakt. Het is heel tragisch dat we weinig besef hebben van de pijn waar een ander mee zit. Pas later inzien dat veel toch wel wordt gebruikt om een ander in de maatschappij onderuit te halen. We verdragen veel tot het kopje vol is en dan knalt de boel uit elkaar en dan vinden we het inene gek dat de een kwaad wordt op de ander. Ja altijd samen voor ons eigen totdat de maat vol is bij de een of de ander. Dan heulen we weer makkelijk mee met de vijand en laten we de ander met zijn depressie weer mooi aan zijn lot over. Het is gemeen vertel ik u wij zouden er moeten zijn om elkaar te helpen en te verzorgen zeker als diegene niks heeft om op terug te vallen. Want geloof mij als ik zeg dat deze pillen enkel een schijnwerkelijkheid zijn en de persoon zakt steeds verder weg in het bedwelmende middel. Laat ons inderdaad geen zachte heelmeesters zijn en eerlijk en sociaal blijven. Zodat wij de goede herinneringen en de vreugde in iemand zijn bestaan versterken door te praten met elkaar. Dat gebeurd te weinig in dit land. We pompen de boel maar vol in tijden van corona en sluiten de patienten gewoon op alsof het honden en katten zijn in een dierenasiel. Mens oneerbiedig is het en ik kan daar heel kwaad over worden. Wij zullen nooit proefkonijnen zijn wij zijn mensen van vlees en bloed. Daar hoort u ten allen tijden met respect mee om te gaan. Alleen een heleboel mensen maakt het helemaal niks uit en gaan liever alles uit de weg. Zijn al bang van het woord depressie en durven niet eens meer met een ander te praten. Hoe goed denkt u dat de acceptatie naar ieder ander met een depressie in dit land wordt ervaren. Zijn wij niet allen broeders en zusters of vergiftigen wij elkaar waar we zelf bij staan. De impact die mensen op elkaar hebben is inmens want ze maken en breken elkaar altijd. Maar echt er voor elkaar zijn dat gebeurd veel te weinig. Nee hoor zolang ze van mijn geld niet eten dan laat ik ze maar gaan. We zijn zo lekker sociaal en gewoon gebleven. Maar als je buiten de boot valt dan trek je inderdaad aan een dood paard wat niet meer kan en wil in deze maatschappij. Ik vind het eigenlijk ronduit sneu dat ieder mens daarin maar aan zijn lot wordt overgelaten. Ieder voor zich en samen voor ons eigen. Hoe staan wij in deze maatschappij eigenlijk tegenover elkaar alles lijkt wel een bedreiging of beangstigend. Gelukkig kunnen wij elkaar nog begrijpen en zien bij wie ik dat niet meer kan die draag ik mee in het hart. Al voel je je daar soms net als één in het ongelukkig zijn. Het leven als een lach in een traan en dat doet pijn. Ik kan er met mijn verstand niet meer bij dat een ander zich zo laat beduvelen. Laat staan dat hij zichzelf niet meer omhoog kan trekken uit dat diepe dal. Ik zal hem waarschijnlijk begroeten en ontmoeten alsof het een oude vriend was. Want god legde een parel in het verdriet met de klank dat er nieuwe hoop zou ontstaan voor de nabestaanden. Ook al heb je eeuwig spijt als het kwaad wat je de ander aandoet komt uit jou handen. Daarin alle stemmen en klanken allang gehoord te hebben uit het verleden tot het heden van een persoon in zijn bestaan. Laten we er dan maar voor elkaar zijn zonder alle vooroordelen. Want het waren inderdaad te wensen dat alle mensen zichzelf eens bekeken met al hun gebreken. Voordat zij zich uitlaten en een ander een hak willen toebedelen. Amen!