Kwinten Part 9: Ik ben trots op wie ik ben en waar ik vandaag sta

Part 9: Ik ben trots op wie ik ben en waar ik vandaag sta
“Mijn grootvader is gestorven met het gedacht dat zijn kleinzoon een junkie is.”
Ik zit hier zeker niet als slachtoffer Ik heb ook heel veel mensen heel veel dingen aangedaan: stelen van je (groot)ouders bijvoorbeeld. Mijn grootvader is gestorven met het gedacht dat zijn kleinzoon een junkie is. Dat zijn zaken die ik enorm jammer vind, dat ik zoveel mensen teleurgesteld heb. Mijn ouders zijn beginnen twijfel aan zichzelf. Ze vroegen zich af of het aan hen lag, of zij fouten hadden gemaakt. Ik kan echt wel zeggen met fierheid dat mijn ouders twee prachtige mensen zijn die alles hebben gedaan wat dat een ouder kan doen, wil doen, moet doen. Ik stel mezelf ook soms de vraag wat ik zou doen moest mijn dochter in dezelfde situatie zitten als mij. Die vraag wordt me vaak gesteld als ik mijn levensverhaal vertel. En ik heb geen idee. Vertel ik haar dat, vertel ik haar dat niet? Zou ze dat accepteren? Dat is ook zeker iets dat ik wil meegeven. Mijn schoonouders kennen tot op de dag vandaag mijn verhaal niet. En dat is jammer want ik ben heel fier als ik vertel over het feit dat ik paracommando was. Ik ben heel fier dat ik zeg dat ik een heel gerespecteerde sportschool heb opgericht in Gent. En ik vind het jammer dat ik niet kan zeggen in het openbaar dat ik trots ben dat ik drugsverslaafd geweest ben en dat ik er toch in geslaagd ben om mijzelf te herpakken. Ik ga niet zeggen dat ik er vanaf ben want dat is een beetje zoals een slapende ziekte.
“Ik hoop dat iedereen die zich herkent in één van de fases van het verhaal, zich laat helpen.”
Als er over verslaving wordt gepraat in mijn omgeving, wordt er zeer minimalistisch mee omgegaan. Niet over de verslaving zelf, maar over het er vanaf geraken. Ik merk in mijn omgeving, dat veel mensen dit nog niet weten over mij. Het is iets waar je geen controle over hebt, het laat je dingen doen die je eigenlijk niet wil doen. Je voelt je nog slechter als je het doen. Dus kan je je voorstellen dat sommige drugsverslaagden, dat ze zich nog slechter zouden voelen zonder drugs? Ik krijg enorm veel waardering voor mijn sportieve prestaties, als ik naar sociale media kijk. Ik hoop dat ik met deze story ook waardering krijg voor mijn verhaal. Al hoop ik dat dat niet de essentie is waarom ik hier zit. Ik wil waardering voor iedereen die in hetzelfde schuitje heeft gezeten als mij. Wanneer iemand succesvol is, wordt de top van de berg gezien. Iemand die uit een dal komt, heeft eigenlijk meer hoogtemeters afgelegd dan iemand die bovenop de berg staat. Di krijgt geen waardering, want die staat op hetzelfde niveau als de rest die niet succesvol is, die onderaan de berg staan. Dat is niet logisch, want de persoon op de top van de berg, kan doodongelukkig zijn. We moeten daar vanaf stappen. Moest iedereen wat meer respect hebben en wat meer waardering uiten, zouden mensen daar meer open over kunnen praten. Zo kunnen mensen misschien ook komen tot de essentie van het waarom. Ik hoop dat iedereen die zich herkent in één van de fases van het verhaal, zich laat helpen. En dat hoeft niet persé met een opname te zijn. Er zijn heel veel mensen die zich toewijden aan het begeleiden en helpen van anderen. Het is geen schande, je bent niet zwak als je drugs gebruikt en niet weet hoe je ermee moet stoppen.
“Het leven is veel mooier zonder drugs.”
De plek waar dit verhaal is opgenomen, voelt als thuiskomen. Ik heb me hier zo veilig gevoeld, zo kwetsbaar opgesteld en overgegeven aan het systeem. Daar ben ik zeer dankbaar voor. Mijn grootste schrik bij opname was: gaat het leven nog leuk zijn zonder drugs? En tuurlijk is het leven in je hoofd leuk met drugs. Het is eigen matrix. Maar je gaat kapot vanbinnen en je omgeving gaat ook kapot. Mijn ouders, mijn omgeving werden niet blij mij zo te zien. Laat je helpen. Er zijn veel mensen die je willen helpen en die echt geloven in wat er in je zit. Ook al zie je het zelf niet meer in de spiegel.