Podcast Relatieproblemen? Kindtrauma's helen via je liefdesrelatie

[@ikbenmarko]

Mooi, man!

[@annmartens3174]

Ik ben er ook van overtuigd dat wanneer je partner in zijn of haar kindertijd iets ernstig of te weinig, geen liefde, affectie, aandacht gekregen of ontvangen heeft deze wel eens een negatieve invloed kan hebben in het latere leven qua het aangaan van een verbintenis in vriendschap en/of liefde. Ikzelf heb iemand die ik echt doodgraag zie, ik voel hij ook, waar ik urenlange mee plezier kan maken, het altijd heel gezellig is, hebben veel respect voor elkaar en ook in alles wat we al dan niet samen doen dan genieten we volop, ik weet, zie, hoor soms zijn reactie die me raakt omdat ik diep vanbinnen weet, voel dat hij het zo zelf niet wil, het hem blokeert om ook mij toe te laten om hem lief te hebben!!! Heel verwarrend, vermoeiend allemaal, we hebben echt altijd elkaar gesteund, geholpen ook in de moeilijke momenten en doen dat nu nog altijd, hebben ook altijd goede en ook soms heel diegaande gesprekken gehad, durven elkaar ook weerwoord te geven en kunnen ook sorry zeggen als er eens iets gezegd of gedaan is wat de ene of de andere heeft. En ja we maken allemaal wel eens fouten, foute beslissingen, hebben allemaal minpintjes, die heb ik ook en toch blijven we in elkaar geloven en elkaar doodgraag zien!!! En ik weet dat het erin zit bij hem, hij is een topkerel, een echte lieverd, heel empathisch, zorgzaam en toch ook soms een tikkeltje misterieus, krijg ook soms het gevoel dat hij voor me dingen achterhoudt of verzwijgt, hij weet dat ik hem doodgraag zie, voelt die liefde, dat respect van mij voor hem en ook voor zijn kids en ik graag een stap wil zetten naar een toekomst samen en toch blokeert hij dit, ik hou echt van hem zoals hij is en vooral om wie hij is!!!! Er is zolang dat we elkaar kennen ook op bepaalde vlakken veel gebeurd, gezegd, afstand genomen voor tijdje, komen dan altijd terug samen, nemen dan terug meer contact op via Whatsapp of bellen ook naar elkaar, spreken hier dan over en zeggen dan dat we elkaar enorm hard gemist hebben, niet met en niet zonder elkaar kunnen. Wat ook wel al een aantal keren gemerkt en gezien heb is wanneer ik iets met zijn kids of met één van aan het doen ben bijv huiswerk begeleiden, maken of zomaar uit het niets me aankijkt, een glimlach die van oor tot oor op zijn gezicht tovert, het gebeurt ook dat hij heel moe is en dan hier uitgebreid zich hier languit op de zetel legt om dan ff tot rust te komen en klein dutje doet, meestal leg ik dan een fleece deken over hem, duffel ik hem in en dan gebeurt het wel eens ook als hij dat niet vraagt, dat ik dan bij hem ga liggen en volgt er regelmatig een lieve knuffel en dikke kus. Nu is het ook zo dat de coronacrisis onze 'relatie' met verplichte nachtklok, afstand nemen van 1,5 m ons verplicht heeft om elkaar niet of niet meer regelmatig te zien, hij heeft zelf ook tot 3x toe covid gehad en na de laatste er hersenmist en longcovid aan over gehouden met als gevolg sneller moe, heel prikkelbaar, kortademigheid, oververmoeidheid Ik probeer hem ook nu te helpen (was en strijken, eten maken, nr winkel gaan, gaat tijdje goed, maar dan ineens heeft hij er genoeg van en neemt hij de benen, zoekt bijna geen contact ook niet qua apps, bellen, ok dat hij me niet wil aansteken en voel er sindsdien een kloof tussen ons ontstaan is, heb toen heel wat tranen laten vloeien, omdat ik hem zo hard mistte, hij mijn aangeboden hulp niet wou terwijl hij daar ligt af te zien!!!! Ben ook tot bepaalde inzichten gekomen en probeer ook mede doordat hij ook aangaf om het rustig aan te doen, hem meer te laten rusten probeeo Ik echt rekening te houden hoe hij zich voelt, wat erin hgem omgaat, ook naar mij toe en hij weet dat ik heel regelmatig pieker en ook soms en dat doet hij ook bij de controle niet los kunnen loslaten. Het lijkt er ook precies op dat hij liever wacht tot dat er een andere vrouw op zijn pad komt die wel aan zijn idealen voldoet. Hij zegt zelf dat hij wacht totdat de kids tegen hem zeggen 'papa nu wordt het eens tijd dat je een nieuwe vriendin zoekt' Dan kan hij nog lang wachten!!! Nu denk ik wel, nu zijn kids al wat ouder zijn (12 en bijna 11 jaar) merken of zien dat er toch iets is tussen ons, de jongste heeft me onlangs nog gevraagd of ik verliefd ben op hun papa, daar stond of zat ik dan met mijn mond vol tanden!!! Heb haar gezegd dat ik heel graag bij hun papa ben, hem heel graag zie en hij mijn allerliefste en allerbeste vriend heb!!! Nu heb ik wel een vermoeden dat ze het er al over gehad hebben ik bedoel over verliefd zijn en zo!!! Vind me ook lief, heel zorgzaam ook voor zijn kids, heb een hart van goud zegt hij, maar door zijn emoties en/of gevoelens niet (meer) te laten zien (bijv geen spontane knuffel, kus) wordt ik heel onzeker en denk ik dat het allemaal aan mij ligt!!! Heb er meerdere slapeloze nachten van gehad, ik mis hem gewoon om wie en hoe hij in het begin was toen ik hem pas kende. Ik geef toe ik maak me soms te veel en te snel ongerust, ik werk in de zorg en daar zorg ik ook voor mijn patiënten, hij vindt dat wel leuk zegt hij maar soms is het te wat ik doe en dan hoor ik weer tijdje niets of zie ik hem niet en dat raakt me!!! 😢😢😢 ❤❤❤