ส่งเสด็จ : คมธรรมประจำวันกับท่าน ว วชิรเมธี

ส่งเสด็จสู่สวรรคาลัย
ดาวเดือนเหมือนจะดับ อัจกลับก็ราแสง
ขุนหมื่นมนตรีแปลง ปลาตเร้นไปทั้งวัง
น้ำฝนปนน้ำตา ปวงประชาปานคลุ้มคลั่ง
คร่ำครวญรัญจวนดัง ประดุจด้าวแผ่นดินทรุด
ใจไทยทุกใจทุกข์ เพราะพันผูกถึงที่สุด
สิ้นแล้วแก้วมนุษย์ มนัสเศร้ามโนสลาย
แลไปในสิบทิศ ดำสนิทระดะราย
คลื่นคนทุกคนหมาย มาส่งพ่อนิวัติวัง
โอ้ว่าพระทูลกระหม่อมแก้ว พระกลับแล้วสวรรค์สั่ง
เสด็จคืนแต่ยืนยัง ประทับอยู่ในใจชน.
(ว.วชิรเมธี)
The moon and stars seem to have died;
The lights are being dimmed.
Various officials of the royal court
Are not seen around the Palace.
With tears melded with the rain,
The people seem to lose their minds.
They are wailing so loud;
It sounds like the ground is collapsing.
Every Thai heart is grief-stricken
For their attachment is strong.
Now the precious one is gone,
Leaving their hearts shattered.
Seen in all ten directions
Is the sea of black spots.
This human wave has one intention:
To send their Father home.
“Oh the one who is so dear,
Your return is Heaven’s command.
Although you must go back,
You are forever in our hearts.”