Skok w dal mężczyzn - finał Igrzysk Olimpijskich w Atlancie 29.07.1996 r. Carl Lewis 4 Zwycięstwo.

Final
Rank Athlete Nation 1 2 3 4 5 6 Distance
1st place, gold medalist(s) Carl Lewis United States X 8.14 8.50 SB =MWR - 8.06 X 8.50
2nd place, silver medalist(s) James Beckford Jamaica X 8.02 8.13 X X 8.29 8.29
3rd place, bronze medalist(s) Joe Greene United States 7.80 7.79 8.24 SB X X X 8.24
4 Emmanuel Bangué France 8.19 8.10 X 7.88 6.46 6.87 8.19
5 Mike Powell United States 7.89 8.17 SB 7.99 X X X 8.17
6 Gregor Cankar Slovenia X X 8.11 X X 5.33 8.11
7 Aliaksandar Hlavatski Belarus 8.07 X 8.07 X X X 8.07
8 Mattias Sunneborn Sweden 7.89 7.97 8.06 8.04 8.03 7.75 8.06
9 Huang Geng China 7.99 7.87 7.89 Did not advance 7.99
10 Yuriy Naumkin Russia 7.96 7.88 7.95 Did not advance 7.96
11 Andrey Ignatov Russia X 7.83 7.58 Did not advance 7.83
12 Iván Pedroso Cuba X 7.57 7.75 Did not advance 7.75
13 Erik Nys Belgium 7.59 X 7.72 Did not advance 7.72
Zawody wygrał Carl Lewis ze Stanów Zjednoczonych, czwarty z rzędu i 20. złoty medal w klasyfikacji generalnej w skoku w dal mężczyzn. Sam Lewis odniósł cztery zwycięstwa z rzędu, stając się trzecim olimpijczykiem, który wygrał te same zawody cztery razy z rzędu (po Al Oerter i Paul Elvstrøm, licząc zwycięstwa tego ostatniego w klasach żeglarskich Firefly i Finn jako to samo wydarzenie), a także jedyny człowiek, który zdobył cztery medale w skoku w dal. Było to dziewiąte i ostatnie złoto olimpijskie w karierze Lewisa. James Beckford zdobył pierwszy medal Jamajki w tej imprezie. Joe Greene wyrównał swój brąz z 1992 roku, stając się dziewiątym zdobywcą dwóch medali w tej imprezie.
Tło
Był to 23. występ imprezy, która jest jedną z 12 imprez lekkoatletycznych, które odbyły się na każdej Letniej Olimpiadzie. Powróciło sześciu najlepszych graczy z Igrzysk z 1992 roku: zdobywca medali amerykański Carl Lewis, Mike Powell i Joe Greene, czwarte miejsce Iván Pedroso i piąte miejsce Jaime Jefferson z Kuby oraz szósty Konstantinos Koukodimos Grecji; Pozostali finaliści to ósme miejsce Geng Huang z Chin i dwunasty Bogdan Tudor z Rumunii. Pedroso wyprzedził Powella jako najlepszy skoczek świata w 1995 roku, zdobywając mistrzostwo świata. Obaj mężczyźni zmagali się jednak z kontuzjami ścięgien podkolanowych, które pojawiły się na igrzyskach. Lewis, trzykrotny mistrz olimpijski, ledwo zakwalifikował się do amerykańskiej drużyny za Powellem i Greenem.
Armenia, Białoruś, Brytyjskie Wyspy Dziewicze, Chorwacja, Czechy, Gambia, Antyle Holenderskie, Sri Lanka, Turkmenistan i Ukraina pojawiły się po raz pierwszy w tym wydarzeniu. Stany Zjednoczone pojawiły się po raz 22., większość ze wszystkich krajów, omijając tylko zbojkotowane igrzyska z 1980 roku.
Format konkursu
W 1996 roku w zawodach rozegrano dwurundowy format, z podzielonym finałem wprowadzonym w 1952 roku. W rundzie kwalifikacyjnej każdy zawodnik oddał trzy skoki na odległość 8,05 metra; gdyby zrobiło to mniej niż 12 mężczyzn, topowa 12 (w tym wszyscy remisujący) awansowałaby. Finał zapewnił każdemu skoczkowi trzy skoki; ósemka najlepszych skoczków otrzymała dodatkowe trzy skoki, w sumie sześciu, z których najlepszych było liczonych (skoki w rundzie kwalifikacyjnej nie były brane pod uwagę w finale).
Dokumentacja
Stojące rekordy świata i olimpijskie przed imprezą przedstawiały się następująco.
Streszczenie
Carl Lewis był na skraju wpisania się do historii, aby dorównać wyjątkowemu osiągnięciu Ala Oertera, wygrywając cztery mistrzostwa olimpijskie w tym samym wydarzeniu. Jednak teraz, mając 35 lat, był stosunkowo dość stary jak na skoczka-sprintera w dal. Lewis ledwo dotarł do igrzysk olimpijskich, zajmując dopiero trzecie miejsce w zawodach olimpijskich w 1996 r., za rekordzistą świata Mikem Powellem (33 lata, także pięć lat poniżej jego szczytu) i 29-letnim Joe Greene. Ci sami trzej amerykańscy skoczkowie pokonali to wydarzenie cztery lata wcześniej.
Podczas gdy Lewis był numerem jeden w rundzie kwalifikacyjnej, zajęło mu trzy skoki, aby automatycznie awansować. Lewis zyskał rozgłos, wygrywając Igrzyska Olimpijskie 1984 w swojej pierwszej, pierwszej próbie. Powell, Greene i Iván Pedroso rozegrali swoje automatyczne kwalifikacje (8,05 m) w pierwszej próbie.
W pierwszej serii Emmanuel Bangué objął prowadzenie z odległością 8,19 metra. Powell awansował na drugie miejsce w drugiej serii z odległością 8,17 m, a Lewis skoczył 8,10 m, aby awansować na trzecie miejsce. Greene wysunął się na prowadzenie w trzeciej serii z odległością 8,24 m, dopóki Lewis nie wykonał skoku na 8,50. Skok Lewisa dorównał byłemu rywalowi Larry'emu Myricksowi wciąż pozostającemu rekordowi świata Masters M35.
Podczas gdy Pedroso był panującym mistrzem świata i zaledwie rok wcześniej skakał znacznie lepiej, nie dostał się do finałowej ósemki, aby oddać trzy pozostałe skoki. Żaden inny skoczek nie poprawił się w swoich ostatnich skokach, z wyjątkiem Jamesa Beckforda, którego ostatnia runda na 8,29 m dała mu srebrny medal, spychając Greene'a do brązu.

[@lekkoatletykakrolowasportu]

Proszę zostawić LAJKA Dziekuje Bardzo

[@carlkinglewis]

BRAWO MISTRZU