Syndrom

[@ktotyjesteseu]

📢 POMÓŻ MI POMAGAĆ Jeżeli znalazłe/aś u mnie coś, co Ci pomaga - rozważ wsparcie mojego kanału na Patronite ► patronite.pl/ktotyjestes Dla wspierających wspaniałe bonusy.

[@robertgorski1167]

Ja ten stan nazwałem dopiero w 2015 r. Terapia trwa już 8 rok, tyle tego było i jest. Ciężar niesamowity, był tak ogromny, że nie było już przestrzeni, aby dusić wszystko w sobie. Od permanentnego stresu, wstydu, poprzez problemy z wyrażaniem uczuć i relacje, a raczej nieumiejętność ich nawiązywania. Dziś mam 40 lat, jestem sam i coraz bardziej samotny. Nie jestem w stanie nawiązać jakiejkolwiek bliższej relacji, wyrażanie emocji nadal jest trudne. To dodatkowo obciąża, świadomość upływającego czasu, dzieciństwa i młodości, których nikt nie zwróci, brak perspektyw na przyszłość. Gdyby nie podjęcie rękawicy, współpracy z psychologiem, nie wiem, w jakim miejscu bym się znalazł. Trzeba o tym mówić jak najwięcej i gdzie się da. Każdy zasługuje na szczęście, miłość, radość.

[@ktotyjesteseu]

Zgadza się, Robert. Dziękuję Ci za komentarz. Cieszę się, że skorzystałeś z drogi przez terapię, mimo, że jak sam piszesz jest to bardzo duży wysiłek. Jestem przekonany, że spotkasz na swojej drodze osobę, która będzie Ci bliska, nie zapominaj tylko o jednym - trzeba wychodzić do ludzi i dobrze się rozglądać. Ile lat trwasz już w trzeźwości? Jeśli chcesz możesz napisać maila Pozdrawiam

[@robertgorski1167]

@@ktotyjesteseu To nie ja byłem pijący, a ojciec. Z wychodzeniem do ludzi problem był i jeszcze jest, niestety. Przez wiele lat jako DDA funkcjonowało się niejako w trybie "stand by", czuwania, co było (i jeszcze jest) skuteczną przeszkodą przed otwarciem, rozrywką, zabawą z innymi, zwykłą radością z życia. Przebywanie w większej grupie było takim wyzwaniem, że w końcu czułem się inny, wyobcowany, odrzucony. Stroniłem raczej od spotkań towarzyskich (mówimy o życiu pozazawodowym), tych mniejszych i większych (nigdy nie byłem nawet na zabawie sylwestrowej). Trigger do podjęcia walki o siebie przyszedł późno, ale mimo wszystko wyzwanie podjąłem, czego życzę każdemu, kto zmaga się z podobnymi problemami.

[@ktotyjesteseu]

I oby ten rozwój i ulepszanie życia trwały jak najdłużej. Wszystkiego dobrego, dziękuję, za Twoje świadectwo.

[@Betula_pendula]

Dokładnie wszystko co Pan opisał dotyczy mojej osoby niestety. Dopiero teraz w wieku 30 lat zdałam sobie sprawę jak bardzo zaniedbanym dzieckiem byłam zostawionym samemu sobie. Żyłam tylko z jednym rodzicem, ojcem alkoholikiem, matki nie było bo nas zostawiła, założyła inna rodzinę a ja nie wiedzieć czemu zostałam z ojcem w wieku około 2-3 lat. On nadużywał odkąd pamiętam, często nie było prądu w domu, sama byłam prawie zawsze nie wiedząc czy wróci i o której, podstawowe potrzeby nie były spełnione, bardzo bolał mnie brzuch, często leżałam w szpitalu z powodu różnych bakteri, dodatkowo zaśmiecał dom i nic nie wyrzucał, ja nic nie mogłam wyrzucić, na stole był tylko kawałek wolnego miejsca a cały był zawalony różnymi rzeczami. Nikt do nas nie przychodził. Często płakałam. Wyprowadziłam się z domu od razu po osiągnięciu pełnoletności. Mąż mial ze mną ciężko ale dał radę 😊 dopiero nie dawno dowiedziałam się że jest takie coś jak dda, ulżyło mi, że wiem co mi dolega. Rozpoczęłam terapię, nie jest lekko, grzebanie w tych wspomnieniach przyprawia mnie o ten wspomniany ból brzucha, sytuacje mocno stresowe wywołują zawroty głowy. Trzeba mieć ogrom siły i wsparcia żeby dać radę. Uczucie lęku to chleb powszedni. Chodź jeszcze tli się nadzieja że mogę w miarę normalnie kiedyś żyć, bez poczucia winy, bez lęku o wszystko, bez strachu, żeby normalne leżenie stało się relaksem. Cieszę się, że ostatnio sporo się o tym mówi, bo nie sądziłam, że jest tak wiele osób jak ja. Dziękuję za film i pozdrawiam 🙂

[@ktotyjesteseu]

Serdecznie dziękuję Ci za komentarz I krótką opowieść o swoim życiu. Bardzo mi przykro, że zostałaś tak doswiadczona przez Twojego ojca. To na pewno jest bardzo niełatwe i kiedy widzę oczami wyobraźni małą, samotną dziewczynkę to do oczu napływają mi łzy. Mam nadzieję, że przed Tobą wiele dobrych chwil, że zdołasz poczuć się lepiej ze świadomością, że to NIE JEST TWOJA WINA. Wszystkiego dobrego, zostań tutaj i oglądaj dalej, będzie sporo na ten temat.

[@julitajaszczak1928]

Jestem dda i moje dzieci są dda... teraz mam szansę zatrzymać te błędne koło ❤

[@ktotyjesteseu]

Wspaniale czytać Twoje komentarze, świadomość pozwala na tak wiele. Prawda?

[@piotrbytnar3522]

Cześć Marku. Czy jest możliwość skontaktowania się z Tobą i porozmawiania ?

[@ktotyjesteseu]

Oczywiście. Napisz do mnie maila na [e-mail]

[@piotrbytnar3522]

Dziękuję. Napiszę.

[@markosmarkos2646]

DDA czyli co ?Bo w latach 70 czy 80 to ludzie w pracy chlali codziennie czyli 90% urodzonych dzieci ma ten syndrom

[@ktotyjesteseu]

Dziękuję za komentarz. Ciekawe uogólnienie, bardzo częste i - choć podany przez ciebie procent jest bardzo zawężony - częściowo zgodne z prawdą. Posłuchaj całego odcinka, rozjaśni Ci się o czym mówię. Pozdrawiam

[@markosmarkos2646]

@@ktotyjesteseu Problem nadużywania alkoholu znam z podwórka gdzie moi znajomi pili ćpali i młodo umierali .To był ich świadomy wybór. Jak słyszę że alkoholizm to choroba to widzę tych uśmiechniętych wiecznie kolegów .Potrafiłem wypić jedno piwo i iść do domu a Oni musieli 7 czy 8 .Pozdrawiam