Şu Benim Dîvane Gönlüm / Firâkî Efendi

Aşık ne aramaktadır?
Hakikati! Sadece hakikati aramaktadır. Aşk gözüne inen perdenin kalkması, Kaf Dağı’nın ardına varması için onu ateşler ve var olduğu halde yakar, yok eder.
“Hakikat bir dağın zirvesidir, o dağın eteğine akıl bineğiyle gidersin, tepesineyse gönül kuşuyla çıkarsın,” der Mevlâna. Bu yok oluş bizim zihnimizle algılayabileceğimiz bir şey değildir. Zaten tüm arifler, akıl ile filozof, gönülle sufi olursun derler.
Mesnevi’de yer alan şu hikâye bize çok şey anlatır:
“Sevgili, birisini tapısına aldı; karşısına oturttu, o da tuttu, yazdığı mektubu çıkardı, okumaya başladı.
Mektupta beyitler vardı, övüşler, alkışlar vardı; sızlanışlar, yoksulluğu söyleyişler, birçok yalvarışlar vardı.
Sevgili dedi ki: Bunlar benim içinse kavuşma çağında bunlarla uğraşmak, ömrü yitirmektir.
Ben karşındayım, sen mektup okuyorsun; bu, aşıklık belirtisi değil.
Âşık, evet dedi, sen karşımdasın, yanımdasın ama ben, istediğim zevki, dilediğim gibi bulamıyorum ki.
Şimdi sana kavuştum ama geçen yıl, sende gördüğüm hâli göremiyorum.
Ben bu kaynaktan arı-duru, tatlı bir su içmişim; gözümü, gönlümü o suyla tazelemişim.
Kaynağı görüyorum ama su yok…”
Mevlâna bu hikâyenin girişinde şöyle ifade eder, “Bilinene kavuştuktan sonra bilgiyle oyalanmak, delâlet edilen şeye ulaştıktan sonra delil aramak çirkin bir şeydir.”
.
Hakikati arayan gönüllere selam olsun...
.
Nutuk sahibi: Kul Yusuf
Bestekârı: Hüseyin Sebilci
Makam: Hüseyni
Düzenleyen Fâkir: Firâkî Efendi
.
Şu benim divane gönlüm
Yine hubdan huba düştü
Mah cemalin şulesinden
Çalkalanıp göle düştü
Ah ben nidem şeyhim nidem?
Yaralıyam kime gidem?
Ya halim kime arz edem?
Kiminin meskeni külhan
Kimi derviş kimi sultan
Kimi öz yarine mihman
Bana yardan cüda düştü
İntizarım hak kelama,
Kamilden gelen selama,
Rüzgar doldu aleme,
Bize bad-ı saba düştü.
Felek bir gün cana kıyar
Bizi kabdan kaba koyar
Kimi atlas libas giyer
Şükür bize aba düştü
Kul yusuf'um der bu kemler
Gözümden akıttın demler
Benim çektiğim bu sitemler
Yardan bana caba düştü.