#Zranionaseksualność

Zraniona seksualność to cykl, w którym chcemy w delikatny sposób poruszyć to, co mogło zostać zranione i wskazać drogę wyjścia z bólu, krzywdy, cierpienia. Dzisiaj mówimy o tym, jak reagować, gdy ktoś mówi nam o swojej krzywdzie (i jak nie reagować!) oraz o tym, czyja to wina... .
Diana Paulińska - psycholog, seksuolog, terapeuta, założycielka Chrześcijańskiego Centrum Terapii IL SENSO.
Centrum Terapii:
www.il-senso.pl/diana-paulinska/
fb: / ilsensoterapia
IG: / ilsenso_terapia
Konto o seksualności:
FB: www.facebook.c...
IG: / czystosc_dla_malzenstwa_
Agata Rujner, teolog:
Facebook: / prawiemoraly
Instagram: / prawiemoraly
Wielkie dzięki dla Oli i Tomka Samołyków, bez których te nagrania nie mogłyby powstać.
Dziękuję też Tośce Szewczyk, której wrażliwość, wiara i niezłomność dodały mi odwagi, by w ogóle poruszyć ten temat.
/ z_przedsionka

[@ewaien487]

Byłam molestowana 1xprzez mojego "drugiego"dziadka(lekarza).Nigdy nikomu o tym nie powiedziałam.Drugi raz przez mężczyzne do którego chodziłam po mleko,o tym rodzice się dowiedzieli i zareagowali błyskawicznie,ponieważ byłam w szoku uciekając przyszłam bez mleka.Trudno to BARDZO.Nikt tergo nie zrozumie jeśli tego nie "przeszedł"sam,jakie potem są konsekwencje tych wydarzeń na całe życie.Dzieki bardzo za ten program❤

[@Diana_Il-Senso]

Dziękuję Ci za podzielenie się swoją historią - to wymaga ogromnej odwagi i siły. To, co opisałaś, pokazuje, jak głębokie i trwałe konsekwencje mogą mieć takie doświadczenia. Masz absolutną rację - trudno to w pełni zrozumieć komuś, kto tego nie przeszedł. Dziękujemy za dobre słowa o naszej rozmowie - bardzo się cieszę, że treści, które poruszamy, są dla Ciebie wartościowe. Życzę Ci dużo siły i wsparcia na Twojej drodze. ❤

Dziękuję, że dzielisz się z nami kawałkiem siebie.

[@zBibliotekiOsiedlowej]

Dziękuję za interesującą rozmowę, pozdrawiam serdecznie !

[@Destassan]

Słuchałem tego odcinka z dużą przyjemnością i ulgą. Sprawca naprawdę będzie robił, co zechce i to nigdy w żaden sposób nie jest wina osoby skrzywdzonej. Agata wspomina, że marzy jej się świat, w którym nie pada pytanie o ubranie. Jestem przekonany, że tworząc tą serię, przyczyniacie się do stworzenia takiego świata. Dziękuję! Natomiast odnośnie doświadczenia przyjemności przy wykorzystaniu, to osobiście bardzo przydaje mi się obraz czekoladowego ciasta z tłuczonym szkłem. Ciasto może być bardzo dobre i chciane, ale jeśli jest w nim choć jeden kawałek szkła, to całe jest to wyrzucenia. Potem jednak każde czekoladowe ciasto może w nas budzić lęk i chęć, by od razu je wyrzucić. Dlatego to takie ważne, żeby rozeznać co było dla nas ciastem, a co szkłem i skąd to szkło się tam wzięło.

[@annam-kw2qv]

Oglądałam kiedyś dokument z więzienia gdzie gościu prosił aby go nie wypuszczać bo znów to zrobi. Płakał. Kończył mu się wyrok i bał się, że na wolności kogoś skrzywdzi, tak silne to u niego było. Poprosił media o pomoc aby przedłużono mu wyrok. Choć takie przypadki to pewnie rzadkość, zwykle idą w zaparte.

[@Destassan]

@@annam-kw2qv Każdy będzie płakał, kiedy wreszcie uświadomi sobie, że tak naprawdę niczego bardziej nie pragnie jak kochać i być kochanym.

[@Diana_Il-Senso]

Bardzo dziękujemy za Twoje słowa - są one niezwykle poruszające i pełne mądrości. Cieszę się, że ten odcinek przyniósł Ci ulgę i wsparcie. Masz absolutną rację, że żadna osoba skrzywdzona nie ponosi winy za działania sprawcy - to ważna prawda, którą warto przypominać w każdej możliwej rozmowie. Twój obraz czekoladowego ciasta z tłuczonym szkłem jest niezwykle trafny i głęboki. Pokazuje, jak skomplikowane bywają nasze odczucia wobec sytuacji krzywdy. Przyjemność, która mogła być naturalną reakcją ciała, nigdy nie umniejsza szkody wyrządzonej przez sprawcę ani nie obciąża osoby skrzywdzonej. Twoje podejście do rozpoznawania „ciasta” i „szkła” jest pięknym i delikatnym sposobem na odzyskiwanie równowagi, zrozumienia siebie i odbudowywania poczucia bezpieczeństwa. Dziękujemy, że podzieliłeś się tym przemyśleniem. Tworząc tę serię, mamy nadzieję, że każdy z nas, słuchając i rozmawiając, przyczynia się do świata, w którym sprawiedliwość i empatia zajmują centralne miejsce. ❤

[@Destassan]

@@Diana_Il-Senso Dziękuję za odpowiedź i okazane zrozumienie. Robicie naprawdę kawał dobrej roboty z tą serią.

[@annam-kw2qv]

@Destassan Tak, to wykrzywiona forma poszukiwania miłości. Dobrze to widać w przypadku pornografii. Im bardziej człowiek w to idzie, tym częściej potrzebuje mocniejszych doznań. To co wcześniej dawało satysfakcję, z biegiem czasu przestaje działać. Jest tak dlatego bo ślizga się po powierzchni, nie sięga głębi. To tak jakbyś sięgał wciąż po przystawki zamiast zająć się daniem głównym. Przystawki Cię nie nakarmią, nadal będziesz odczuwał głód. Połowa sukcesu, to sobie to uświadomić ;-)

[@alex-oe6vt]

Dziękuję za trudną, ale ważną rozmowę ❤

[@ewaien487]

Agatko,pierwszy raz widziałam Ciebie w programie o.A.Szustaka.Od tego spotkania stałaś się bliska mojemu❤. Pozdrawiam b.serdecznie.Szczesc Boże.

[@AnnaAlicja-j2d]

Dziękuję. Bardzo ważna jest ta rozmowa. ❤

[@przemysawdudzinski8461]

Dziękuję

[@jolantabascikowska2385]

Ale wzięłyście ciężki temat, powodzenia dziewczyny 🫶 Szczęść Boże 💜

[@Diana_Il-Senso]

Dziękujemy za te ciepłe słowa i wsparcie! ❤ To rzeczywiście trudny temat, ale wiemy, jak ważne jest o nim mówić - dla tych, którzy potrzebują usłyszeć, że nie są sami, i dla tych, którzy chcą lepiej zrozumieć.

[@creativeminds3220]

Krzywda ludzka ma wiele twarzy..... Bóg Ojciec koordynuje i wspiera spotkania dzieci Bożych które przeszły podobne tragedie po to by udostępnić im przestrzeń i możliwość dzielenia się tą indywidualną tragedią życia kojąc stare ale aktywne rany..... Tam gdzie dwuch lub trzech spotyka się w imię Boga tam Jezus Chrystus wnosi ukojenie ran Bezwarunkową Miłością Bożą..... Jezu Ufamy Tylko Tobie Chwała Tobie Boże Żywy ❤Jezusa

[@AkiraDren]

🙂

[@urszulaaaa7896]

Moje pytanie: czy jeśli jestem pełnoletnia i komuś o tym powiem to ta osoba nie musi tego zgłaszać na policję, tak?

[@Diana_Il-Senso]

w Polsce osoba, która dowiedziała się o molestowaniu innej osoby, nie ma obowiązku zgłoszenia tego na policję, jeśli nie jest to sytuacja, w której zachodzi wymóg zgłoszenia wynikający z innych przepisów prawnych. W polskim prawie istnieje tzw. obowiązek zgłoszenia przestępstwa, ale dotyczy to tylko określonych osób i sytuacji, np. nauczycieli, pracowników opieki społecznej, lekarzy czy duchownych, którzy mają kontakt z osobami narażonymi na krzywdę. Niemniej, jednak jeśli osoba, która usłyszy o molestowaniu, nie jest objęta tym obowiązkiem (np. nie jest przedstawicielem zawodów wskazanych w prawie), nie ma obowiązku zgłoszenia sprawy na policję. Zgodnie kodeksem postępowania karnego, jeśli osoba dowiedziała się o przestępstwie, w szczególności o takim, które zagraża życiu lub zdrowiu, ma obowiązek zgłosić to na policję, jeśli dotyczy to sytuacji, w której przestępstwo jest ścigane z urzędu. Jednak molestowanie seksualne (zwłaszcza w przypadku pełnoletniej osoby) nie zawsze wiąże się z obowiązkiem zgłoszenia na policję, jeśli to nie dotyczy bezpośrednio osób zobowiązanych do tego (np. lekarzy, nauczycieli). Warto jednak pamiętać, że osoby, które dowiedziały się o molestowaniu, mogą zostać zachęcone do wsparcia ofiary, pomagając jej podjąć decyzję o zgłoszeniu sprawy, jeśli ofiara wyrazi taką chęć. To, czy zgłoszenie sprawy na policję nastąpi, zależy od woli osoby pokrzywdzonej. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, zawsze warto skonsultować się z prawnikiem lub organizacją wspierającą ofiary przemocy, które pomogą dokładnie wyjaśnić sytuację w kontekście prawa.

[@urszulaaaa7896]

@ dziękuję!!

[@bartomiejtaracha4057]

Chciałbym być dobrze zrozumiany... Generalnie zgadzam się z treścią odcinka. Ale. Co jeśli osoba pokrzywdzona rzeczywiście działała prowokacyjnie ale po fakcie okazało się, że jednak doznała krzywdy?

[@bartomiejtaracha4057]

@@JanJan-ub5nv Albo osoba pokrzywdzona była pijana/odurzona czymkolwiek, albo nawet zwyczajnie zakochana i w porywie emocji się zgodziła. Kiedy otrzeźwiała (z alkoholu bądź emocji) uświadomiła sobie co się stało. (niedobrze językowo jest, że osoba ma rodzaj żeński, wiec od razu kojarzy się z kobietami, ale mężczyźni przecież też mogą być pokrzywdzeni) Sytuacje mogą być naprawdę bardzo skomplikowane. Nie można generalizować, że wina leży zawsze i jedynie po stronie krzywdziciela.

[@bartomiejtaracha4057]

@@JanJan-ub5nv Wyobrażam sobie jeszcze taką sytuację, że wina nie leży bo żadnej stronie. Choćby taka sytuacja: dwoje głupich nastolatków, zakochanych w sobie po uszy, idą o krok za daleko i chociaż "było im przyjemnie" to okazuje się, że jak przyjemność uleciała, zostało poczucie bycia skrzywdzonym. Mogą pojawić się tak mocne wyrzuty sumienia, strach o przekroczenie tabu, albo kurczę może coś niechcący poszło nie tak, że jedno albo dwoje z nich może mieć uraz.

[@bartomiejtaracha4057]

@@JanJan-ub5nv ale to też może być traumatyczne przeżycie. Ludzie są różni, niektórzy są bardzo wrażliwi. A ludzie niereligijni zupełnie też mają wyrzuty sumienia.

[@Diana_Il-Senso]

Rozumiem Twoje pytanie i dziękuję za jego poruszenie. Kluczowe jest, że każda sytuacja jest indywidualna, ale ważne jest, aby zrozumieć jedno: niezależnie od tego, jak osoba się zachowuje, zgoda na jakiekolwiek działanie musi być wyrażona w sposób świadomy i dobrowolny. Często w kontekście manipulacji, presji czy emocjonalnego zamieszania osoba może poczuć się zmuszona do działania w sposób, którego później żałuje. Prowokacyjne zachowanie nie oznacza zgody na wykorzystanie. To, co naprawdę się liczy, to wolna i świadoma decyzja. Nawet jeśli ktoś nieświadomie dał do zrozumienia coś, czego później żałował, to nie zmienia faktu, że każda osoba ma prawo do odmowy i szacunku dla swoich granic.

Dzięki za sposób, w jaki zadałeś to pytanie. Podłączam się pod odpowiedź Diany.

[@marcinhokowalski9944]

Cześć dziewczyny. Temat ciężki ale potrzebny.

[@urszulapaczkowska-polaszek5499]

Widzialam, kiedy młoda mężatką z radością przyjmowała zaloty pewnego Pana z zagranicy. Rozpacz zaczęła się, gdy doszło do zbliżenia. Biegała po hotelu i płakała, bo zdradziła męża, a przecież nie chciała teoretycznie. Myślę, że Agata trochę przegina. Moje ciało chciało, ja nie chciałam. A jednak mamy rozum, wyobraźnię. Przede wszystkim my sami musimy zadbać o siebie, bo kto zdejmie z nas tę traumę, jeśli dojdzie do wykorzystania Najlepiej nie dopuścić do sytuacji, w której ktoś nas skrzywdzi.

[@Diana_Il-Senso]

Rozumiem, że poruszasz ważny temat związany z odpowiedzialnością, granicami i świadomym podejmowaniem decyzji. Chciałabym jednak stanowczo zaznaczyć, że każda osoba ma prawo do pełnej kontroli nad swoim ciałem i swoimi wyborami, a kiedy dochodzi do naruszenia tych granic - szczególnie w kontekście przemocy, manipulacji czy wykorzystania - to nigdy nie jest wina ofiary. W sytuacji, którą opisujesz, może to być wyrazem emocjonalnego i psychicznego zmagania z poczuciem winy i odpowiedzialności, które towarzyszy zdradzie. Jednak ważne jest, aby zrozumieć, że zdrada nie jest tożsama z wykorzystaniem, i nie ma tu mowy o winie osoby, która została w jakikolwiek sposób zmuszona lub manipulowana do danego działania. Ważne jest, aby w takich sytuacjach szukać wsparcia, rozmawiać o swoich przeżyciach i konsekwencjach emocjonalnych, ponieważ zdrowe granice, szacunek i zgoda są fundamentami każdej relacji. I to właśnie te wartości należy chronić i pielęgnować.

[@annam-kw2qv]

Nie do końca jest tak jak piszesz. Człowiek to nie tylko świadomość ale i podświadomość, tradycyjnie reprezentowana przez ciało. Mamy wpływ na to co świadome, na to co uzmysłowione ale nasz wpływ na podświadomość jest bardzo ograniczony. Oczywiście, dzięki pracy nad sobą i ze swoimi emocjami ten wpływ sukcesywnie wzrasta ale mało prawdopodobne, że będzie całkowity, przynajmniej na tym świecie. Stąd jak najbardziej możliwy jest taki rozdział, że głowa sobie a ciało sobie. Nie jesteśmy w pełni zintegrowaną osobą i jeszcze długo nie będziemy. Dobrze to widać po odruchach. Każdemu zdarzyło się zapomnieć PIN-u do karty czy kodu do domofonu. Wystarczy wtedy pozwolić ręce działać a automatycznie go wpisze choć mózg zapomniał. To jakby druga osoba w nas. Takie państwo w państwie ;-)

[@annam-kw2qv]

Nigdy nie pojmę jak rodzic czy inny opiekun może nie wierzyć własnemu, kilkuletniemu dziecku gdy opisuje ono co je spotkało. Tak małe dziecko nie byłoby w stanie wymyśleć pewnych szczegółów, po prostu brak mu wiedzy i doświadczeń w tym temacie. Zresztą, po co miałoby to robić? Moim zdaniem taki rodzic jest współwinny, choć mam ochotę napisać, że tak samo winny i bezduszny jak sprawca.

[@urszulaaaa7896]

Moi rodzice mi nie wierzą i utrzymują pozytywne relacje ze sprawcą

[@Destassan]

@@urszulaaaa7896 Rady osób z internetu mogą być słuszne, ale to tylko internetowe rady. Nie znamy Twojej sytuacji, nie wiemy jak zgłoszenie wpłynie na Ciebie. Nie wiemy, czy masz dostęp do wsparcia, którego potrzebujesz. Nie wiemy jak zareagują służby i w jaki sposób to na Ciebie wpłynie. Nie jesteśmy w stanie Cię realnie wesprzeć. Dlatego przede wszystkim słuchaj w tej sytuacji samej siebie. Życie już wystarczająco brutalnie Cię potraktowało. Dalsze postępowanie sprawcy nawet w najmniejszym stopniu nie jest Twoją odpowiedzialnością.

[@zalosna_artycha1]

​@@urszulaaaa7896 Gdzieś mam świadomość, że trudno jest Ci dzielić się takimi przeżyciami. Wymaga to z Twojej strony dużej siły i odwagi. Chcę, abyś wiedziała, że to, czego doświadczyłaś, nie jest Twoją winą i nigdy nią nie będzie. Jeśli chcesz, możesz potraktować to pisanie tutaj jako kolejny krok, by się od tego stopniowo i powoli uwolnić. Zdaję sobie sprawę z tego, jak bolesna może być sytuacja, w której czujesz, że nie masz pełnego wsparcia ze strony najbliższych, zwłaszcza od rodziców, którzy w naturalny sposób powinni Cię chronić. Możliwe, że teraz czujesz się przez nich zdradzona. Pamiętaj jednak, że to jest jedynie ich reakcja, która nie oznacza, że Twoje trudne doświadczenia są mało ważne. Wręcz przeciwnie - to, czego doświadczyłaś, zasługuje na uwagę i troskę. Nie tylko z ich strony, bo być może jest blisko Ciebie ktoś, komu ufasz i przy kim czujesz się bezpiecznie - ktoś, kto może pomóc Ci przez to przejść. Z własnego doświadczenia wiem, że ponowne omówienie bolesnych kwestii z rodzicami może zmienić ich podejście. Jest to szczególnie ważne, jeśli osoba, która Cię skrzywdziła, nadal Ci zagraża, kontynuując proceder wykorzystania. Rozumiem jednak, że może to być niemożliwe z wielu różnych względów. W takim przypadku są inni ludzie, z którymi możesz o tym porozmawiać - psycholodzy, terapeuci, min tacy jak pani Diana, organizacje, a także telefony zaufania, które służą Ci wsparciem i pomocą. Proszę, pamiętaj o tym, że nie jesteś sama. Nie muszę Cię znać i na chwilę obecną wielu rzeczy o Tobie nie wiem, ale dostrzegam, że cierpisz. Jedno wiem na pewno - zasługujesz na to, aby czuć się bezpiecznie i mieć przestrzeń, w której możesz mówić o wszystkim, co dla Ciebie ważne. Zwłaszcza o tym, przez co obecnie przechodzisz. Twoje uczucia są bardzo ważne, i masz pełne prawo do ich wyrażania i odczuwania. Pamiętaj - wsparcie jest dostępne, nawet jeśli teraz może Ci się wydawać, że jest daleko. Wiem, że najtrudniej jest dopuścić do tej tajemnicy osoby z zewnątrz.

[@zalosna_artycha1]

​@annam-kw2qv Te próby przerwania milczenia najczęściej mają miejsce po pewnym czasie lub wtedy, gdy wykorzystanie przybiera bardziej drastyczne formy, i ma się tego dosyć. W takiej sytuacji chęć uwolnienia się od sprawcy i bólu, który zadaje, staje się silniejsza niż poczucie wstydu i strachu przed tym, że sprawca spełni swoje groźby. Nie mówi się rodzicom wszystkiego od razu - częściej testuje się ich reakcję, przedstawiając sytuację w odniesieniu do kogoś innego. Jest to jednak bardzo trudne, ponieważ to, co robi sprawca, jest obce i nowe - zarówno jako doświadczenie, jak i w swoim charakterze. Ciężko jest to nazwać i dobrać odpowiednie słowa. Często zdarza się, że jakiś czas po zgwałceniu, gdy pojawiają się określone dolegliwości, w tym fizyczne problemy zdrowotne, trafia się do lekarza lub szpitala, a tam nikt nie łączy tych objawów z tym, co się wydarzyło. To również nie sprzyja “podzieleniu” się tą informacją. Zwłaszcza gdy otoczenie zdaje się nie zauważać bólu i cierpienia, które - jeśli wykorzystanie trwa dłużej - zaczyna być traktowane jako „norma” w relacji ze sprawcą. Tajemnica, do której zachowania sprawca zmusza przemocą, dodatkowo wzmacnia poczucie osaczenia i izolacji, co utrudnia przełamanie się i nabranie odwagi, by o tym powiedzieć. Egzystuje się wtedy jakby w dwóch rzeczywistościach. Dysocjacja która pomaga przetrwać same akty przemocy i wykorzystania, może jednocześnie utrudniać przekazanie innym, co tak naprawdę ma miejsce. Umysł może także blokować dostęp do określonych, trudniejszych wspomnień. Z uwagi na to, że podczas tego mogą występować oprócz tanatozy, bezruchu tonicznego - utraty przytomności, więc te wspomnienia jako informacje mogą być niejako „poszatkowane” i zapisane bardziej w ciele. Dlatego wstyd, lęk i blokady psychiczne, które sprawca wykorzystania zbudował w głowie, moim zdaniem są najtrudniejsze do pokonania. To one w znaczący sposób utrudniają zakomunikowanie tego, czego się doświadczyło. Stąd uważam, że nie w każdym przypadku powinno się zrównywać odpowiedzialności rodziców z odpowiedzialnością sprawcy, ponieważ rodzice, a często cała rodzina, również padają ofiarą takiego człowieka. Kiedy sama starałam się o tym powiedzieć rodzicom, to gdy już to zrobiłam, uznali jego zapewnienia za bardziej wiarygodne - musiałam go jeszcze przeprosić w ich obecności, i obiecać, że to się więcej nie powtórzy. W tamtym czasie moja mama walczyła z rakiem, a sprawca był dodatkowo przyjacielem rodziny, do którego rodzice mieli ogromne zaufanie. Szczególnie trudne jest to, gdy sprawca cieszy się określonym autorytetem i wykonuje zawód zaufania publicznego - wtedy rodzicom ciężko uwierzyć, że taka osoba może dopuszczać się tego typu zbrodni. Dlatego myślę, że do kwestii odpowiedzialności rodziców należy podchodzić bardzo indywidualnie.

[@annam-kw2qv]

@@zalosna_artycha1 Przykro mi, ale nadal uważam, że wina rodziców jest wielka. To oni są dziecku najbliżsi, a nie sprawca, de facto obcy człowiek. Według kościelnych "kręgów miłości" ich rolą i obowiązkiem jest w pierwszej kolejności zapewnić komfort własnemu dziecku, nawet gdy mają wątpliwości co do sprawcy. Wystarczyło dziecko odizolować, nie kończąc przyjaźni z oskarżonym. Istnieje coś takiego jak zawiniona ignorancja, próba zamknięcia oczu na to co niewygodne i trudne. Rolą rodzica jest drążyć, wyłapywać sygnały i nieoczywiste treści, a nie brać za pewnik jedynie wersję jednej (jego) strony. Mam dwie córki i nie wyobrażam sobie podobnej sytuacji. Nawet gdybym w 99,9999 procentach miała pewność, że któraś zmyśla i tak gościu poszedłby w odstawkę, natychmiast i ostatecznie.