Romantyzujemy, bo to wentyl bezpieczeństwa dla rzeczywistości i forma eskapizmu. Czytając beletrystykę tego właśnie chcemy - uciec do innej rzeczywistości, wykrzywionej, ubarwionej, bo to daje nam ulgę, zaspokaja jakieś potrzeby. Literatura bez romantyzacji to reportaż. Moim zdaniem błędem jest oczekiwać od fikcji, by była realistyczna. Beletrystyka to iluzja, miraż, piękne oszustwo. Zresztą, ludzie cały czas oszukują siebie i innych w prawdziwym życiu, czemu fikcja miałaby nas nie oszukiwać? Literatura i inne twory kultury są krzywym zwierciadłem, w którym się przeglądamy, ale nie są rzeczywistością.

Bardzo fajny odcinek a szczególnie podobało mi się podsumowanie @shubiektywnie‬ :)

Osobiście nie przepadam za romantyzowaniem czytania reportaży oraz szeroko pojętej " literatury obozowej". Oczywiście reportaże dają nam możliwość poszerzania horyzontów i poznawania świata we względnie dostępnej i szybkiej formie jednak mogą też dawać nam złudne przekonanie o wysokiej jakości naszej wiedzy. Myślę, że dużym problemem jest to, że jako czytelnicy często zapominamy, że reportaż, choć zaliczany do literatury faktu, nie jest książką naukową np. historyczną a zawarte w nim informacje, są w znacznej mierze zapisem przekonań autora. I owszem zdarzają się rzetelni reportażyści starający się oddać stan faktyczny, umiejący odłożyć swoje poglądy na bok, ale istnieje też szerokie grono tych, którzy bardziej lub mniej świadomie przeinacza prawdę, nakładając na nią filtr swoich własnych przekonań. Dobrze, jeśli zdajemy sobie z tego sprawę gorzej, gdy reportaże traktujemy jako prawdę objawioną.

To już ostatni komentarz (nie obiecuje) haha Jeśli chodzi o Ferrante - może ci krytycy nie mają na myśli, że Ferrante romantyzuje rzeczywistość, tylko że dosłownie pisze o romansach. Tzn, że myśli jej postaci obracają się wokół związków i mężczyzn. Wydaje mi się też, że krytycy są zaskoczeni tym, że ona pisze książki w gruncie rzeczy obyczajowe, a nie jakąś strasznie ambitną alternatywną literaturę, więc nazywają te powieści romansami w ramach dissu na ich "jakość"

Ciekawe jest to pochodzenie słowa romantyzm. Czemu romantycy pisali tak mało powieści? Gdzie tu sens? hahah Myślałam, że może porozmawiacie o tym na ile forma powieści znana ludziom w czasach romantyzmu może się różnić od tej, którą znamy dziś. Zmierzaliście w tę strone, ale potem sie trochę temat zmienił haha bo jednak stawianie znaku równości między romantyzacją i powieścią wydaje mi się bardziej zasadne dla literatury tamtych czasów? Tak mi się wydaje

Mój Auschwitz wydaje mi się zasadny, bo każda osoba przebywająca w jakimś miejscu i opowiadająca swoje doświadczenie tak naprawdę może mówić tylko o swojej percepcji. Auschwitz opisany przez więźnia obozu to dosłownie jego Auschwitz - taki, jakiego on doświadczał. Tym bardziej, że wiemy, że w obozie była hierarchia i stratyfikacja i te doswiadczenia mogą się sporo różnić. Kojarzy mi się ten tytul z tytułem "u nas w Auschwitzu" i raczej niż romantyzujące wydaje mi się to bardzo smutne - mnie to mówi, że obóz tak bardzo zmieniał człowieka, że on w tych nieludzkich warunkach zaczynał czuć się jak u siebie

Zgadzam sie z tymi wiedźmami. Czytałam taką książkę, gdzie był wspomniany ciekawy przypadek - jak Kepler musiał bronić swojej matki w procesie o czary. I z tego procesu wynika właśnie, że ona po prostu denerwowała sąsiadów, bo nie była zbyt dobra w relacje międzyludzkie Przy czym romantyzacja nawet prawdziwych zielarek często mnie irytuje, bo jest dość tendencyjna i naiwna

Ciekawa rozmowa, spodziewałam się czegoś innego, ale zostałam mile zaskoczona.

Jacek Komuda świetnie opisuje bitwy XVll wieku zarówno morskie w ,,Galeonach wojny "te łańcuchowe kule które wbijają się w maszty ,takielunek rozrywające marynarzy do tej pory pamiętam opisy bitwy pod Oliwą .Jak i bitwy lądowe z Moskwicinami zdobywanie grodów przez Polaków i najmitów coś wspaniałego

Super rozmowa i zestaw gości.

Po co romantyzowanie... a po co czytać książki (powieści właśnie)? Głupi przykład, instrukcje obsługi, pisma urzędowe, umowy użytkownika, podręczniki, z reguły mało kto sięga po nie z przyjemnością (ostrzegałem, wiem, że są pewne "ale", ale to jest głupi przykład... a co z dramatyzowaniem ;) Romantyzowanie vs fakty, dramatyczne wydarzenia. No i co pojawia się na horyzoncie... "bezkrytyczność", nie można, bo hejt (a wiadomo, "hejt" należy go/ją/ich -czas wprowadzić trochę różnorodności:) - nienawidzić)... dobra, nie dopisuje, bo ładnie się już pomieszało.

Moim zdaniem jednym z bardziej niebezpiecznych trendów jest romantyzowanie seryjnych morderców, toksycznych osób, gangsterów, itp. jako atrakcyjnych partnerów życiowych.

Bardzo fajna rozmowa. Agata trafne spostrzeżenie odnośnie do romantyzowania smutku, nieszczęścia. Nie pamiętam dokładnie, ale na pewno przesłucham ponownie.

Fajnie się was słuchało! Mnie drażni romantyzowanie relatywizmu, tzn. myślenia, że nie ma wartości absolutnych i że wszystko jest względne

"romantyzowanie wiedźm" Sporo z nich to nawet nie to, że kobieta w złym miejscu tylko wprost zielarka-trucicielka, która miała sporo za uszami (i to mówiąc eufemistycznie). Tak samo jak z niewinnymi heretykami, którzy głosili, że trzeba wieszać taką lub inną grupę społeczną i często próbowali w czyn obracać.

Cześć wszystkim! Mam nadzieję, że wyciągnięcie z naszej rozmowy coś ciekawego :)

Cieszy, że na małym bootubie jest coraz więcej współprac między twórcami.

:) zapraszamy

Możesz mnie wesprzeć na Patronite patronite.pl/grafzero

Nie ma "izmów" w tej ksiazce? W kolejnych częściach będzie i feminizm, i komunizm. Tylko faktycznie, nie jest to feminizm posypany brokatem i czarno-biały, ale osadzony w smutnej rzeczywistości i traumach. Tak samo z komunizmem, nie czytałam ostatniej części, więc nie wiem, jak się kończy i jakie poglądy bohaterka będzie mieć na koniec, ale na przestrzeni poprzednich części ona i inni bohaterowie przeżywają fascynację ideologią, ale jednocześnie dużo rozczarowań środowiskami lewicowymi, gdzie zawsze jest wiele konfliktów, oraz rozczarowań "feministycznymi" mężczyznami, ale niekoniecznie to zmienia poglądy bohaterki, raczej pozbawia ją idealizmu. Co jest moim zdaniem bardzo realistyczne, jeśli siedziało się w takich środowiskach, 70 lat później wygląda to podobnie i bohaterowie książki bardzo mi przypominali ludzi, na których się natknęłam ;) I w wątkach politycznych, i obyczajowych, i tych na pograniczu. Ogólnie trzeba mieć na uwadze kontekst historyczny i społeczny, dla Eleny socjalizm był w zasadzie najbardziej naturalnym wyborem po ogromie biedy i nierówności, jakie widziała, zwłaszcza w tamtych czasach, gdy we Włoszech komuniści byli jedną z głównych licznych opozycji do faszyzmu, a powojenna nędza była ogromna, do tego dochodziły braki możliwości edukacji, a trzeba przyznać, że akurat ten problem socjalizm faktycznie rozwiązał. I tak, każdy w powieści jest skrzywdzony i krzywdzi ludzi wokół, kobiety nie okazują sobie wsparcia, a wręcz nakręcają się w toksycznych patriarchalnych schematach, ale myślę, że nawet z pierwszej części wyłania się feminizm i jasna krytyka patriarchatu, przez który cierpią i kobiety, i mężczyźni, tylko bohaterki nie potrafią się uwolnić z przyjętych norm, zakodowanych mechanizmów, później nawet idąc w feminizm nie zawsze potrafią np. wyrwać się z toksycznej relacji.

Dzięki za przypomnienie Herlinga. I jeszcze to osobiste wspomnienie pierwszych spotkań z Jego prozą! Bardzo to udane, zgrabne i kompozycyjnie uzasadnione. Dla mnie Herling pozostanie przede wszystkim autorem "Dziennika", który pokazał, że każdy czyn ma sankcję moralną. A twórczość Grudzińskiego to jakaś emanacja pewnych intuicji Conrada. Jeszcze raz dziękuję!

witam. na discordzie napiszę mój dłuższy komentarz, a tutaj powiem tak: przekonałeś!

Witam- bardzo trafne określenie z tym lękiem czytelniczym co do krótkich form GH-G. Mam podobne odczucia po lekturze jego opowiadań; to irytujące uczucie, że nie dorosłem, żeby w pełni odebrać "jakość" czytanego tekstu chociaż widzę jak na dłoni, że mam przed sobą- arcydzieło właśnie To jedyny dyskomfort, jaki odczuwa podczas czytania opowiadań tego pisarza. Ja pisarstwo G H-G, (tę część, o której mowa) nazywam na swój użytek czechowowskim. Zaczynasz czytać, "nic się dzieje" akcja to czy się powoli, od niechcenia, bohaterowie "tacy sobie", żadnych sensacji, a po jakimś czasie zaczynasz zdawać sobie sprawę, że cię tekst wciągnął jak bagno i nie możesz się oderwać i doczekać zamknięcia (dobre określenie) historii. BTW, Jak rozumiesz jego "Strzeż mnie Panie Boże przed letnim chrześcijaństwem?" 😊 PS. Ten profesor nie mieszkał przypadkiem w pobliżu ul. Czerskiej? 😋

Jestem prostym człowiekiem, widzę Herlinga-Grudzińskiego, daję lajka.

Zachęciłeś, w mojej bibliotece są jakieś opowiadania Herlinga- Grudzińskiego. Dziękuję za odcinek 🙂

Bardzo zacheciles, bede szukac. Pamietam Inny świat z liceum, ale tylko tyle, ze bylam pod wrażeniem i ze mi sie zaskakująco bardzo podobalo.

Mistrz. Jeden z tych nielicznych Największych. Ale chętniej wracam do „Dzienników”, nie tak bezlitosnych jak opowiadania, z których ciemnością - gęstą, ciężką, prawie namacalną - trudno mi się mierzyć. Najtrudniej chyba z opowiadaniem „Błogosławiona, święta” z tomu „Gorący oddech pustyni”. Jest to opowiadanie... okrutne, inaczej nie da się go określić - tak okrutne, że najchętniej udawałabym, że go nie ma. Kłopot w tym, że nawet jeśli schować głowę pod poduszkę, absurdalne okrucieństwo świata nie przestaje istnieć. A GHG nie chowa głowy pod poduszkę. „Można tworzyć osądy moralne” - to jest najważniejsze zdanie, jakie pada w tym filmie i być może sam GHG byłby zadowolony z takiego podsumowania swojej twórczości.

Zaraz, zaraz, jak to "Inny świat" i lektur szkolnych... Przecież to chyba nie jest lektura?...? Takie książki byłyby prędzej zakazane...

Bardzo lubię jak opowiadasz o książkach, nigdy nie jest to zmarnowany czas. Po takiej zachęcie z przyjemnością sięgnę po tę książkę i inne tego autora.😊

Chyba w poprzednim filmie wspominał Pan, że będzie omawiał opowiadania Herlinga -Grudzińskiego, wiec przed obejrzeniem dzisiejszego postanowiłam odświeżyć sobie "Wieżę", którą przerabiałam w całości w liceum ponad dwadzieścia lat temu. Powtórna lektura po tylu latach jest czymś dobrym, inaczej interpretuje się pewne rzeczy (czasami wyciaganie wniosków w szkole jest też wynikiem sugestii polonisty), a teraz po latach lepiej rozumiem to opowiadanie. Po Pana filmie jestem zainteresowana kolejnymi utworami tego autora.

Opowiadania Herlinga-Grudzińskiego jako przedmiot badań teologii narracji literackiej - tak je pamiętam. Niezapomniana lektura.

Parę miesięcy temu rozmawialiśmy na zajęciach o „Gasnącym antychryście”. Swoją wypowiedź zacząłem od stwierdzenia, że muszę czytać więcej Herlinga 😃

👍

Nie wiem, jakie będą zasięgi, ale to jest klasyczny Grafzero. Bardzo dobrze się słuchało.

Możesz mnie wesprzeć na Patronite: patronite.pl/grafzero

Zauważyłem, że rozdzielasz "beletrystykę" od "literatury pięknej". Kiedyś miałem dyskusję ze znajomymi, którzy stawiają znak równości między tymi dwoma pojęciami. Ja od literatury pięknej oczekuje czegoś więcej niż od beletrystyki. Czy się mylę?

Ja uważam że są bardzo drogie

Kurczę, jakie to dobre. A pochodziłam z mieszanymi uczuciami, no bo tak: w dawnych czasach czytałam z zachwytem bloga autorki, gdzie pojawiły się (w pierwotnej formie?) eseje, które były potem w „Krwi z mlekiem” (której ciągle nie przeczytałam) - ale już „Jadwiga” wydała mi się pretekstem do pisania o sobie, wrażliwej i inteligentnej młodej kobiecie, która zastanawia się nad swoim miejscem w życiu i swoimi obowiązkami. Fajnie - ale wolałabym jednak o Jadwidze. Panowie recenzenci rozpływali się w zachwytach nad och, och, kobiecością tej literatury, co bardzo mnie złościło, bo nad męskością jakoś nikt się tak nie rozpływa :-P Pierwsze opowiadanie wróżyło jak najgorzej: dlaczego starsza pani chce rozmawiać z panem X? Bo może to znajomy z dawnych czasów. A może się pokłócili. A może czegoś sobie nie powiedzieli. A może dawny romans. A może... Takie domniemania bez żadnych podstaw można sobie snuć w nieskończoność. Usunęłabym i „Telefon”, i opowiadanie o bunkrach w Sudetach, i w ogóle fragmenty o rodzinie. Ale poza tym było świetnie: proza harmonijna, trochę aforystyczna, nienachalne metafory, wnikliwość, prawie niezauważalny humor, trzeźwe, uważne, analityczne spojrzenie na młodszą siebie (które tutaj nie drażni, bo przecież to książka w jakimś sensie autobiograficzna). No i wielka wiśnia na torcie: połączenie partii fabularnych i eseistycznych, (chyba) apokryficzne listy postaci historycznych, fikcyjny Quiroga jako poniekąd odpowiednik narratorki - to są elementy, które dają strong Herling-Grudziński vibe, a dla mnie nie może być nic lepszego niż strong GHG vibe. Panie Grafie - dawaj Pan recenzję z tej nowej powieści! :-)

Moje obserwacje są takie, że od ponad 20 lat ceny rosną dużo wolniej niż pensje. Ściągam z półki i sprawdzam: "Monsun" Wilbura Smitha wyd. 2001 - 45,- "Hrabia Monte Christo" wyd. 2000 - 59,- (za dwa tomy) "Król bezmiarów" Kresa wyd. 2003 - 27,- Generalnie mało wydań z początku wieku ma nadrukowane ceny, ale za to w "Zbójeckim gościńcu" z ok. 2003 znajduję na ostatniej stronie ofertę sprzedaży wysyłkowej wydawnictwa i ówczesny cennik. Kwoty zawierają koszt wysyłki oraz pobrania. I tak np. każdy tom Wiedźmina po 30,- "Narrenturm" za 40,- Baniewicz po 25,- Dukaj od 25 do 35,- Dzisiaj pewnie te ceny byłyby 1.5-2x wyższe, a przeciętna pensja wzrosła co najmniej 3x (źródło: zus.pl)

Z tymi bestsellerami i rekomendacjami booktokowo-bookstagramowymi jestem coraz bardziej ostrożny. Wolę polecajki od znajomych księgarzy. Tutaj chciałbym pozdrowić poznańskie Bookarest i Bookowskich. A która to wesoła sieć księgarni która nie dzieli się swoimi danymi? Na "E" czy na "B"?

Chłopki czekają u mnie w kolejce

polskie bestsellery to cos jak czeska flota :)

Co do Salwowskiego, to jeśli nie było tańców damsko-męskich, to może nawet recenzja była by pozytywna ;)

"Epileptyczny styl narracyjny"! Loffciam!

Jeżeli nagrywałbyś "na dworze", to problemów by nie było.😂😂😂"Chłopki" przeczytałam jeszcze przed szumem medialnym, tylko dlatego że podobala mi się inna książka autorki" Służące do wszystkiego".Nasza laureatka bardzo mi się podobała , bo opisuje nie tylko los chłopek, ale robi to z wielkim znawstwem.Byłam zachwycona konstrukcją utworu i przykładami , były wstrząsające.Czytałam z zaangażowaniem ."Atomowe nawyki" czytałam chyba z pięć lat temu, mam w e- booku.Wszystkie poradnikowe książki pisane przez autorów zza wielkiej wody rozśmieszają mnie swoją naiwnością.Amerykanie , takie odnoszę wrażenie, naprawdę nie wiedzą czym są problemy.R.Mroza już dawno nie czytam, dotrwałam do " Czarnej Madonny", ale Przyznaję się, że do 13 książek wyznaczonych, po raz pierwszy, do przeczytania w tym roku wybrałam" Inne tonacje ciszy".Kristin Hannah przestałam czytać po utworze "Gdzie poniesie wiatr".Autorka bez przygotowania napisała książkę o Wielkim Kryzysie w 1934 r.i tak mnie zdrzaźniła, że nie sięgam, bo są inne do przeczytania.Z tego zestawu zainteresowała mnie "Fala", a ponieważ czytam książki dla dzieci i młodzieży, to chętnie sprawdzę.Trudno, nie jestem w nurcie.

Za duzo Was na youtube z tymi stronami o ksiazkach ...kogo stac na jedną w miesiacu jak ceny od 40-zl do powyzej 100 zł a w misiacu wychodzi ok 100 tytułów z róznych wydawnictw ....wejdzcie do prawdziwej Księgarni , których coraz mniej pustki nawet w Mpik- ach a tam nie tylko ksiazki ...bedzie pensja na miesiac srednia 5-7 tys bedziemy kupowac a nie jakiegos Mroza czy Bondę za 40 zeta mmmmmy

Za duzo Was na youtobie co o ksiązkach mają strony ....pierwsze to kogo stac na ksiązkę chociaż jedna w miesiacu jak tego wychodzi miesiecznie z róznych wydawnictw ok 100 a z kad kasa jak nedzny kryminal 40 zl nie mówiac

Dałem się nabrać kilka razy na polskie bestsellery ostatni raz na Płomień od pani M.Salik. Książka kurde z nagrodami Zajdla, Nowej fantastyki, Żuławskiego. Myśle no nie, sajfaj i tyle nagród, biorę w ciemno. Książka dno dna i żygowiny. Sajfaj o kombinowaniu jak się ruchać żeby inni nie wiedzieli i o zakładaniu używanej gumy na kutasa innego typa... Obrzydliwa i żenująca książka. Popłuczyny

Wszystkie nie z moich bajek... Jak zacząłeś o tej książce Gogginsa, to mi też od razu "Elegia..." przyszła na myśl (Tylko, że Vance ma szanse dalej zajść niż ten tu autor- być może viceprezydentem zostanie). BTW: w tych zestawieniach podają jakieś liczby sprzedażowe, albo nakłady?

"Chłopki" nie są książką historyczną, raczej biograficzną (biografia zbiorowego podmiotu) i opierają się na wspomnieniach. Zatem bardziej o pamięć tu chodzi i o to jak różne zdarzenia zostały przez te osoby zapamiętane. Byłam na spotkaniu z autorką i mówiła ona, że już po publikacji odezwały się do niej osoby z innych miejscowości z refleksją, że u nich też tak było, też tak się działo, jak zostało to opisane.