Fobia Społeczna - Cz. II

[@iwonanosalik1745]

Słucham Pana filmiki i od razu lepiej się czuję..Jest Pan bardzo miły i przyjacielski.Nie tworzy pan dystansu typu wszystkowiedzący terapeuta i nieszczęśliwy zagubiony pacjęt..Serdecznie dziękuję za te filmiki-terapie.Są wspaniałe i potrzebne..😍

[@magdama5988]

Ja odczuwam lęk społeczny ponieważ ludzie krzywdza mnie słowami. Bardzo potrafię przeżywać jak ktoś coś powie o mnie złego. Wywoluje to we mnie ogromne fale emocji.

[@melania2387]

jak zwykle profesjonalnie i ciekawie!

[@jawer1449]

Zastanawiam sie czy “cierpie” na fobie spoleczna czy jest to efekt braku pewnosci siebie. Umiejetnksci spoleczne posiadam😊w pracy kieruje ponad 30osobowym zespolem, nie powiem, latwe to nie jest, ale jakos sobie radze😊 problem jest kiedy na zebraniach musze zabrac glos, to czesto wale cegle....😡a potem biczuje sie za to i zaczyna sie rownia pochyla jaka beznadziejna jestem..

[@windywillow3949]

Wysłuchałam z wielkim zaciekawieniem. Czy nagra Pan film o wstydzie w kontekście społecznym i jak nad nim pracować (i panować)?

[@bronekk8415]

Czy ten cykl będzie kontynuowany?

[@nayasantoscruz]

Dla mnie to tez działa w ten sposob że' np: dając dając dajac a nie biorąc odpowiedniej ilosci zaczynamy miec traume bo czujemy sie wyssani, wydrenowani, zezarci przez wampiry ktore tylko biorą, oczywiscie pozwolilismy na to. Przez dlugi czas miałam fobie przed znajomymi i przyjaciolmi i chyba jeszcze jej deko zostało. Myslalam ze mam fobie społeczna ale kiedys bylam dusza towarzystwa no i panika lęk w miejscach zamknietych i tłocznych ale po pewnym czasie zauwazylam ze tłumy mi nie przeszkadzaja a wystarczy ze spotkam znajomego w galerii i choruje. Znajomi malują sobie nas przez pryzmat przeszlych doswiadczen i maja oczekiwania, prosby itd. mam autentycznie przyjaciołowstret bonawet milosc moze sluzyc jako klamstwo do zdobycia pozywienia. Dochodze rowniez do odkryc ze gdyby moje poczucie wartosci bylo 100 proc to pierdoliloby mnie co oni pomysla i powiedzialabym ze nie interesuje mnie temat. Od pewnego czasu z lepszym lub gorszym skutkiem udaje mi sie to. Akceptuje ze nie jestem miła tylko jestem kim czuje na dany moment. Chyba wystarczy 😂🤟

[@whitebeerwhite4803]

Witam! w moim przypadku fobia społeczna (może to juz inne schorzenie) objawia się lękiem/wstydem przed tym jak wyglądam. Mam rownież głosy typu ktos sie na mnie spojrzał za długo , coś jest nie tak, ale nie w tym sedno. Moja fobia objawia sie przekonianiiem że podczas rozmowy z kimś wyglądam nieco dziwnie, co za tym idzie proba odwracania wzroku, unikania kontaktu wzrokowego, ustawianie się w takich dogodnych dlamnie pozycjach do rozmowcy aby nie widzial mnie twarzą w twarz. Nie chodzi u mnie o lęk przed kontaktami z ludzmi, tylko o lęk zauważenia mojej wady i to mnie niesamowicie blokuje społecznie. Chciałbym nawiązywać kontakty międzyludzkie ale przekonanie o mojej "ponadprzeciętnej" wadzie mnie blokuje. Proszę powiedzieć czy to jest fobia czy juz cos innego, czy można to jakoś wyeliminować z życia w prosty sposób?

[@SkutecznaTerapia]

A dużo masz tej nadwagi?

[@annaburlikowska2920]

Mam rownież głosy typu ktos sie na mnie spojrzał za długo - mam podobnie, a nie mam nadwagi. Jedynie zmiana schematów myślowych tu pomoże, praca nad swoją samooceną i pewnością siebie. postawa przyjacielska, mniej krytyka a więcej motywatora w sobie :)

[@00000monika00000]

Ja zaczelam odczuwac lek przed kontaktami spolecznymi zanim czegokolwiek dowiedzialam sie o jakichkolwiek zaburzeniach psychicznych. Zawsze myslalam ze mam problem z lekiem, tymczasem okazuje sie ze to zaburzenie oparte na wstydzie. Jak zatem zarzadzac tym uczuciem, moze cos na temat radzenia sobie z toksycznym wstydem nastepnym razem? Znalezienie w koncu po 20 latach prawdziwej przyczyny to moze byc przelom. Tylko jak to do konca rozwiazac? Dziekuje za filmik.

[@Adikowasty1000]

Od 20 lat szukasz przyczyny swojej dolegliwości?

[@mateuszszczepaniak4883]

@@Adikowasty1000co w tym dziwnego inni nie znajduja jej wcale

[@igodaran]

Piękne!

[@kamaz7670]

No właśnie, nie opłaca mi się. Te wszystkie umizgi i obgadywanie za plecami. Jeszcze nikt mnie nie poznał a już się dowiedziałam, że jestem popierdolona. Niech tak zostanie.

[@igodaran]

Osobiście nie zauważyłam u siebie takiej tendencji, że wiedza o fobii społecznej sprawia, że moja reakcja na lęk jest silniejsza. W moim przypadku owa świadomość niczego nie zmienia. Nie potrafię opanować reakcji ciała. Nie lubię tzw small talków. Towarzystwo ludzi jest dla mnie mega męczące.

[@rafinaiakowski9688]

Ja też tego u siebie nie zauważyłem a teraz przynajmniej wiem z czym mam pracować.

[@MDM7891]

Prosił Pan o pytania, mam jedno. Kiedyś w jednym z filmów wspomniał Pan o pewnej pacjentce, której zalecał Pan chodzić z ksiażką na głowie w dużych skupiskach ludzi, że to miałoby uwolnić niejako od lęku. Czy w takim razie podobna praktyka mogłaby pomóc w walce z fs? Czy wręcz przeciwnie, robienie czegoś tak dziwnego może doprowadzić do jeszcze większego uczucia wstydu? Bo mam nieodparte wrażenie, że ta metoda tutaj by się jak najbardziej sprawdziła. Paradoksalnie celowe (powt: celowe i świadome) robienie z siebie trochę takiego błazna wśród ludzi może niwelować uczucie wstydu i lęku. Co Pan na to?

[@JolajnaLoja]

No nie wiem. Każde niezamierzone zbłaźnienie się przy ludziach powoduje u mnie nasilenie się wstydu i samo powracanie myślami do tego zdarzenia powoduje objawy fizyczne. Może ten sposób lepszy był by dla osób z lękiem, które mogłyby się wtedy przekonać, że chodząc z książką na głowie nie stała im się krzywda.

[@andc9759]

Od zawsze nurtuje mnie pytanie: jeżeli nie terapia to co innego?

[@irenabushong6494]

No cóż, jak dotąd jedyna rzecz na którą się nie uskarżam to fobia społeczna. Uwalniająca świadomość 😂

[@Blake1978Blaze]

W punkt-krotko i zwiezle

[@tomekwadas]

Dobre filmy, ale strasznie cicho nagrywane.

[@masztan]

Niektórzy na takie spotkania przychodzą na lekkim rauszy dla odwagi :D

[@beatahantulik507]

Kurczę... Czegoś nie ogarniam. Mam bardzo dobrze rozwinięte umiejętności interpersonalne i lubię je sprawdzać w rzeczywistości. 24 lata terapii, również grupowej robi swoje. Jednak, gdy mam się udać do jakiegoś urzędu, na tydzień przed jestem w alercie z napięciem przewyższającym górna granicę skali. Bywa dość często, że przyjeżdżając na miejsce (jeśli dojadę), czuję tak wysokie napięcie z powodu zagrożenia, że korzystam tylko ze strefy czerwonej (strefa walki lub ucieczki). Na miejscu jest więc albo awantura albo widząc np. długą kolejkę do urzędu, nie załatwiam sprawy, tylko uciekam. Pan zaś mówi, że lęk pojawia się dopiero w sytuacji społecznej, i że można go obniżyć dzięki umiejętnościom społecznym. Mam potrzebę jasności w powyższym temacie. Czy mój problem mówi o fobii społecznej czy o czymś innym?? Nie dotyczy to tylko urzędów, ale każdego wyjścia z domu. 😔

[@schanis2218]

Czy masz zaburzenie lękowe ?

[@SkutecznaTerapia]

Czyli innymi slowy: zawsze jak wychodzisz z domu to się kończy jakąś awanturą? Albo ucieczką od awantury? ...no to faktycznie umiejętności społeczne masz na najwyższym poziomie po 24 latach terapii...😉

[@beatahantulik507]

@@SkutecznaTerapia No. 😉 Na szczęście rzadko wychodzę. 😂 Poważnie: Nie kończy się zawsze awanturą lub ucieczką. Czasami. Np.: Kiedy ostatnio pani w przychodni poryskała mnie płynem do dyzynfekcji... 😉 Nie zdążyłam powiedzieć, że czuję się zaskoczona..., ale pani żyje. 😂 Dokładniej chodzi mi o to, że w sobie jestem w strefie czerwonej (wg Teorii Poliwagalnej). Na zachowanie mam wpływ, ale w sobie przeżywam ekstremalny stan zagrożenia i budujące się wtedy napięcie bardzo długo odreagowuję w "zamrożeniu". Czy teraz lepiej to wyjaśniłam? 🌞

[@Karol-gc9js]

Spotkalem sie sam na sam z osobą ktora zaskoczyla Mnie w malym pomieszczeniu, wyciagając noz i polozyla obok Mnie na łóżku gdzie sobie siedzialem. Ujrzawszy "kolegi" zachowanie, doznalem wyrzutu poteznej dawki adrenaliny i ból w klatce piersiowej. W nastepstwem tego zamarłem,po czym wyraźnie pojawiła sie myśl, że chcial mi zrobić krzywde. Skutek bywa taki, ze przebywanie nawet w kuchni, czy spogladania na sztuccie wywoluje nieprzyjemne wspomnienie. Mimo zdarzenia , ignoruje je. Spowodowalo to u mnie dziwne stany ze ta osoba moze to powtorzyć, ciagle analizowanie czemu to zrobila, gdyz sie zapytac "kolegi" nie mam sposobnosci. Zaniedbalem inne relacje bo trwalem w obawach o zycie. Utrudnia mi to wyrazac sie swobodnie. Dziekuje że, jestem. Bo moglo mnie juz nie być. Pozdrawiam