Grensoverschrijdend gedrag. Evita Lammes, auteur van "Waar ligt de grens" over veilige werkcultuur

[@jescadefeijter9151]

Super goed dat hier over gesproken wordt! ✨️

[@Rianne-n3n]

Heel interessant! Fijn om te luisteren.

[@dirkvaneerden]

Helder en duidelijk verhaal.

[@inclusiecast7195]

Duidelijk!

[@jetzewesterik7095]

Wil nog luisteren gaan. Ik, je jongere neef heb veel te maken gehad met grens overschrijdend gedrag. Toen ik vrij jong was kreeg ik een vriend uit mijn dorp die me later ging vernederen vanwege mijn omvang. Ook gebeurde dit op school en later ook tijdens door het dorp fietsen. Altijd tussen twee dorps scholen in en een straat die dood liep alleen niet voor voetgangers en fietsers, ben een beetje autistisch dus altijd het zelfde blokje om. Daar waren dorps meisjes die me gingen vragen naar mijn volledige naam, hoe heet je Jetze Westerik ? Ik had een spraak gebrek en kon de s en de t niet goed zeggen en dat was lachen geblazen als ik het gebrekkig zei. Toen dat goed ging werd ik ongeveer 10 jaar en toen zeiden ze laat je broek zakken of we gooien je in de stekelbosjes ! Dan maar in de stekelbosjes. En dat gebeurde ook elke dag meerdere keren. En weer hard lachen tot ik mijn broek liet zakken en toen was het, ha ha ha wat een sukkel hij doet het ook nog. Werd gepest in het openbaar vervoer naar school en soms deed ik het letterlijk van angst in mijn broek. Werd op school ook gepest en heb in de winter zelfs een keer zelfmoord willen plegen tot een school genoot langs liep en vroeg of ik het niet koud vond op de bevroren bielzen te zitten. Ik was mezelf aan het wurgen en liet de schaal los en zei, nee. Maar ik wil nog kouder. Ik wil naar Jezus. Die gene rende weg en haalde de pleinwacht die er heel snel aan kwam en aan de sjaal begon te zitten om hem los te maken. Maar hoe meer die gene eraan kwam, hoe harder ik hem aan trok. Tot er een Zwitsers zakmes te voren kwam en de sjaal stuk maakte en direct woedend in mijn arm kneep en zei dat ik strafwerk ging krijgen. Ik mag mezelf geen pijn doen. Ik werd verdrietig na een tijdje en schreef toen. Maar een ander wel. Dit stopte ik onder de opdracht en wachtte af of die gene het zou lezen, maar nee. Later werd ik nog in elkaar geslagen omdat we waren verhuisd naar een ander dorp. Leerkrachten gingen me vernederen om mijn omvang. Wat ik nog het aller ergste vind eigenlijk is dat ik onschuldig beschuldigd ben door een collega die een niet hoog IQ had en tegen de begeleiding had gezegd dat ik aan zijn geslachtsdeel had gezeten terwijl ik heb in een afgelegen stuk had gemastrubeert. Dat was echt niet zo en moest bij het verhoor enorm huilen. Collega's gingen me op de werkvloer pesten met mijn epilepsie, aanvallen uitlokken. En heb nog wel meerdere keren zelfmoord gedachten gehad en ook gedaan. Digitaal vernederd en dood verwenst. Door dit alles heb ik een lage dunk van mezelf en geef meer om een ander dan om mezelf. Heb P.T.S.S gehad. Maar door het telkens te vertellen is het voor mij een soort van, normaal verhaal geworden. Ik geloof in God de Vader. En als mijn hart stopt. Mag het boek van mij wel beschreven zijn. Geen euthanasie. Want ik wil zo lang nog leven voor mijn dierbaren. Alleen kan ik tegenwoordig ook goed toneel spelen en dat bekijk ik dan maar weer positief. Applaus voor de pesters. Zonder hun was dat niet gelukt. NIET REANIMEREN !!! OP GEEN ENKELE MANIER.