Jesteśmy!

Zgadza się, Cezary stoi na staży źródła dysfunkcji w rodzinie. Czasem radykalny głos w rozmowie na tak trudne tematy, jak doświadczenie wzrastania w rodzinie dysfunkcyjnej, jest jedynym sposobem, by pokazać na czym polega krzywda emocjonalna dziecka. Pozabezpieczne przywiązanie jest takim doświadczeniem. Niezależnie od sposobu krzywdzenia.

@ To zupełnie nie o to chodzi. Jego głos jest zwyczajnie w wielu miejscach nieadekwatny do rzeczywistości. Oczywiste jest to, że dysfunkcyjna rodzina generuje swoje bardzo mocne schematy jako konsekwencje. Ale i ta niedysfunkcyjna rodzina, gdzie nie ma alkoholu, przemocy i in, również. Choćby przez lękowy styl przywiązania. Problemem jest więc to, że Cezary niemal zawsze uderza w tony DDA/ddd kiedy nie zawsze to miało miejsce.

@@zofiaszkolik-h6e jasne, że nie zawsze musi być obecny alkohol czy przemoc, która jest łatwa do nazwania. Jednak pozabezpieczne style przywiązania związane są z doseiadczeniem krzywdy przez dziecko. Nie wartościujemy skali tej krzywdy, zwracamy uwagę na ten rodzaj doświadczenia. Dosadność z jaką Cezary przedstawia ten temat pomaga nam chwytać z uważnością te momenty, w których dziecko doswiadcza emocjonalnych zranień.

@ no właśnie nie. On próbuje dosadnie nazwać coś czego nie ma. On próbuje opisać sytuację niejako przez koszulę bliską ciału, wyłącznie przez pryzmat swój i ludzi z którymi pracuje. Łapałam się na to samo, jako DDA / ddd widząc te same dysfunkcję u innych. A to błąd poznawczy, bo w wielu przypadkach tam nie było dysfunkcji rozumianej w kategoriach Cezarego, ale był lek, o którym się nawet mówiło, którego się nie unikało, a jednak ten mechanizm kształtował sie dalej. Owszem, ci ludzie również jako dzieci doświadczyli swego rodzaju krzywdy, ale nie sprowadzajmy tego wszystkiego wyłącznie do alkoholu, co niestety Cezary robi

@zofiaszkolik-h6e bardzo dziękujemy Ci za Twój punkt widzenia.

Dziękujemy!

Bardzo dziękujemy! Rzeczywiście nieustannie mamy frajdę z naszych rozmów i niegasnące poczucie sensu naszej roboty. Tym bardziej kiedy widzimy jak mocno oddziałuje ona na Was, naszych słuchaczy 🙏💪🤸

Genialne uzupełnienie. 🙏⚠️

Bardzo dziękujemy za ten komentarz i docenienie. Rzeczywiście pokazanie perspektywy osoby, która wspoltowrzy związek z osobą z syndromem DDA jest ważna. Wezmiemy to na tapet przyszłoroczny. Trzymamy kciuki za proces uznawania siebie 💜💪

Dziękujemy!

I my dziękujemy za obecność i wsparcie 🙏🎉

Dziękujemy! I zachecamy do dzielenia się z innymi, może też im tak posłuży ;)

Wspaniale! Bardzo się cieszymy. Może chcesz podzielić się refleksją na temat ostatniego odcinka?

@@Schodamidosiebie Bliskość z doświadczeń z mojego domu rodzinnego to abstrakcja. Z domu rodzinnego bliskość rozumiałam jako poczucie, że mam kompana, z którym razem będziemy pracować, żeby przetrwać trudne warunki. W bliskości nie ma granic, bliskość to znaczy, że ktoś zgadnie moje potrzeby i spełni je. Niestety to zgadywanie moich potrzeb przez opiekuna różnie działało, potrzeby jakieś tam były spełnione, bolało bardzo brak dostrzegania moich granic i dla mnie zakaz dotykania granicy opiekuna. Dziś stawiam granice mojej mamie i rodzeństwu, chociaż nawet nie muszę tego robić, bo kontakt ze sobą mamy prawie żaden. Według wspomnianej definicji bliskości, że musimy razem przetrwać, dziś każdy z członków mojego pierwotnego domu układa sobie życie na własną rękę, w tym w końcu, także ja (jestem na końcu łańcucha zależności- najmłodsza), już nic nas nie łączy. W mojej własnej rodzinie, którą ja sama teraz tworzę, bliskość to zaufanie, zrozumienie, empatia, wsparcie, ciepłe słowa, asertywność, szacunek, rozmowa, przestrzeń do bycia, do rozwoju, do dostrzegania swoich uczuć, do przytulenia się. Postawiłam twarde granice mężowi alkoholikowi, dziś on jest trzeźwym alkoholikiem. On włożył dużo pracy w swoją terapię trzeźwienia, ja też poświęciłam dużo czasu na swoją terapię. Oboje pracujemy dalej nad sobą. Dziś dla mnie poszerzanie mojej psychoedukacji w zakresie DDD daje mi dużo frajdy. To tak jakby mój dom rodzinny i mikro traumy stamtąd mnie potłukły, tak jak można stłuc kubek na kawałki. Dokształcanie się dla mnie, jest jak sklejanie tych kawałeczków kubeczka i przywracanie tego naczynka do funkcjonalności.

Cieszymy się, że z nami jesteś.

Polecamy posłuchać odcinka o współuzależnieniu. Może być wspierający w zrozumieniu tego mechanizmu. I trzymamy kciuki!

@Schodamidosiebie Dziękuję. 🤗 Posłucham uważnie.

Trzymamy kciuki za dalszy proces budowania się na wlasmych zasadach. 🤸💫

Bardzo dziękujemy!!

Dziękujemy!

Dokładnie tak! Kiedy wykonuję zadania od innych, mogę, aby pielęgnować swoją sprawczość, robić to w swój oryginalny sposób, w seoim stylu. To chroniący czynnik przed poczuciem braku wplywu na swoje zycie. Przykład? Muszę, muszę (!) ubrać uniform do pracy. Zakladam go, bo takie są oczekiwania wobec mnie. Ale zakładam (do wyboru) biżuterię/ bieliznę/ inny dodatek, które będą moim wyborem. I sytuacja, w której pozornie nie mogę zrobić po swojemu, staje się sytuacją, którą wykonuję w swoim stylu, jednoczesnie nie łamiąc zasad i norm. ;)

Bardzo się cieszymy, że nadal Tobie towarzyszymy i że ta ciężka praca (choć mamy nadzieje, ze nie tylko ciężka :)) owocuje do dziś.

Trzymamy za Ciebie kciuki! Dziękujemy za temat. Wpisujemy na listę. Dwa kolejne to będzie lęk przed Bliskością i subtelna przemoc, w bialych rękawiczkach. Teraz będziemy chwilę skupiac sie na tym, ale nie zabraknie różnorodności - jak zawsze.

@Schodamidosiebie Bardzo dziękuję, jesteśmy w terapii , która ostatnio była bardzo ciężka . Jak to trafnie przyrównała Nosowska , zeszliśmy do piwnicy..do trudnych tematów , które prawie nie widzą światła dziennego . Udało się tam wpuścić trochę światła 👌 Widzę , że im więcej ciężkich , trudnych uczuć doświadczamy , tym wiecej powstaje między nami przestrzeni na to , co dobre i budujące związek 🤗 Serdecznie pozdrawiam Was i słuchaczy 👋

I my dziękujemy!

Cieszymy się i ciekawi jesteśmy co było szczegolnie poruszające?

Dzięki, że jesteś z nami.

Dziękujemy, mamy z tego dużą frajdę. ;)

Dziękujemy, że jesteś z nami! :)

Cieszymy się! Będzie o przemocy w bialych rękawiczkach.

Ajaj jak miło. We wtorek o 7:00! :). To nasza nowa godzina publikacji.

Dziękujemy! Cieszymy się, że wróciliśmy i że nadal trafiamy w potrzeby. 😊

Przykro nam, że bez asekuracji, bo to brzmi jak potężne wyzwanie, a jednocześnie to wyraz ogromnej siły i odwagi, żeby nadal iść ;)

Dziękujemy!

Dziękujemy!

Dziękujemy!

Mój bosze 😅 To jeszcze jakąś afirmacje do tego

@@zofiaszkolik-h6e W podcaście padło pytanie: jakie macie rady i jak sobie radzicie z tym, by wspierać partnera w braniu odpowiedzialności za siebie? Jakie Ty masz sprawdzone sposoby i podejścia, które działają na Ciebie?

@@viola1699 ??? Wspieraj siebie, zaufaj sobie. To jest clou. A parter zrobi jak zechce i nie masz na to wpływu. A jak chcesz mieć wpływ to manipulujesz

@@zofiaszkolik-h6e To naprawdę dobra rada, by wspierać siebie i ufać sobie - to solidna podstawa do budowania odpowiedzialności za własne życie. Jednak jako Dorosłe Dzieci Alkoholików często automatycznie przejmujemy odpowiedzialność za innych, jakby to było wpisane w naszą codzienność - za partnerów, rodziców, dzieci. Wynika to z głęboko zakorzenionych schematów, które wykształciły się w trudnych warunkach, gdy nauczyliśmy się „zarządzać” emocjami i potrzebami innych, aby zapewnić sobie choć odrobinę bezpieczeństwa. Pojawia się więc pytanie - jak skutecznie uwolnić się od tych schematów, gdy samo skupianie się na sobie i swoich potrzebach okazuje się niewystarczające? Może potrzebne są dodatkowe kroki, które pozwolą nie tylko zrozumieć, skąd biorą się te mechanizmy, ale też jak je przełamać w codziennym życiu?

@@viola1699 Dostrzegasz problem, słyszę to. Słuchasz tego podcastu, wiec zakładam, że chcesz go rozwiązać. Słuchanie to zawsze jakiś krok do przodu. Jaki kolejny? Nie wiem. To twoja droga. Co może pomóc w robieniu tych kroków? Wielu pomaga np terapia. Jaka? U kogo? Pytania można mnożyć. A co i kto do ciebie trafi? Pewnie jak nie spróbujesz to się nie dowiesz

A proszę bardzo, już za tydzień ;)

@Schodamidosiebie wspaniale! Już nie mogę się doczekać 😀

Dziękujemy za Twoje zdanie. Wpływanie na decyzję dziecka mozna rozumiec dwojako, to o czym piszesz jako o swojej stracie jest wspieraniem, dopingowaniem, naklanianiem i uważnością na możliwości i potrzeby. To ważne zadanie rodzica / opiekuna. Czymś innym jest zmuszanie dziecka, bo ma talent, do działania. To subtelna różnica w podejsciu i poziomie czułości wobec dziecka i jego gotowości.

Cieszymy się, że nasza praca tak służy.

Cieszymy się.

Dziękujemy, my też się cieszymy, że nadal jesteśmy, że nadal jesteście.

O tak, to jest bardzo ważne, bo oczekiwania nie muszą spotykać się z możliwościami w tej samrj sekundzie.

Ooo bardzo jesteśmy ciekawi! Jaki?

@@Schodamidosiebie Przyznam się że minęło trochę czasu i wyleciało mi z głowy ale spróbowałem sobie przypomnieć😶 Być może miałem postulat, że nadmierne emancypowanie rozczarowania może doprowadzić do tego że zacznie się z każdej, najdrobniejszej rzeczy, robić temat do tak zwanego przegadania. A to będzie prowadziło do marnowania własnych zasobów.

@marcin2x4 czasem trzeba wahadło wychylić w drugą stronę, żeby mogło sie unormować ;)

@@Schodamidosiebie ciekawa analogia ;)

Cieszymy się, ze na bieżąco możemy być wsparciem.

Są. A czego dokładniej dotyczy pytanie?

I my się cieszymy, że jesteśmy odbierani z takim entuzjazmem ;)

I my się cieszymy, ze wróciliśmy!

Mamy jeszcze wolę, aby nadal nagrywać ;)

Tak, rozczarowanie i akceptacja są blisko siebie. Duzo o tym mówimy w kazdym odcinku, bo to nasza bwza. Wejscie na drogę akceptacji jest tez drogą do wolności.

To wazne szukać dla siebie wsparcia i oparcia, kiedy demony atakują. Trzymamy kciuki za ten proces uwalniania się od nich.

Dziękujemy za inspirację. Czy odcinek o zaopiekowaniu się odpowiedzial na te pytania i rozważania? :)