Co robić gdy dziecko nas nie słucha? 10 skutecznych rad

Jak zwracać się do dziecka, by właściwie reagowało na Twoje polecenia? Jakich gestów, postaw musisz unikać, aby podopieczny nie lekceważył Twoich słów? W jaki sposób stosować kary i nagrody, aby nie tłumić kreatywności dziecka? Co robić, aby zbudować własny autorytet w oczach najmłodszych?
Dlaczego musisz prowadzić walkę psychiczną o przeforsowanie polecenia? Jakie sposoby stosują młodzi ludzie, aby nie słuchać poleceń dorosłych?
Na te pytania znajdziesz odpowiedź w książce: Rozumna dyscyplina ➡ www.start.kursy...
Tekst pierwotny: www.edukacja-k...
Wykorzystano m.in. DR RAY GUARENDI, Dyscyplina na całe życie, Bydgoszcz 2012
#wychowanie #dzieckoniesłucha

[@judytwojujaca4188]

bardzo dziekuje za te porady, ciagle ucze sie nowych rzeczy; bardzo dotknelo mnie branie pod uwage wad dziecka i stopniowania wymagan.; niby zdawalam sobie z tego sprawe, ale nie przekladalam tego na dzialania; teraz wiem o co chodzi w praktyce

[@apoloniasikorska3989]

Nie przejmuj się tym że Twoje dzieci Cię nie słuchają. Lepiej pomyśl że Cię widzą i naśladują

[@sylwiauczak3124]

No rzeczywiście, najbardziej bym się obawiała, jak dzieci widzą i słyszą. To jest przerażające jak teraz ten świat tak "dziwadło " się zachowują, a małe dzieci są jak nasiąkające gąbki. No i tu się skłania do naśladowania miedzy dzieci w przedszkolu i w szkole.

[@user-ut3hj4mf8m]

zgadzam się w kilku punktach, inne wydają się być dość szkodliwe... chyba, że czegoś nie rozumiem - wówczas zapraszam do poprawienia mnie. nie chcemy przecież wychować niewolnika (chyba że chcemy?), tylko porządnego człowieka. trzeba traktować dziecko jak małego człowieka, a nie kogoś, kto ma od samego początku wpajane niemożność wyrażania swoich opinii czy uczuć. rodzice, którzy nie są gotowi do roli rodzica (bo sami byli przez swoich rodziców skrzywdzeni, bo tamci byli skrzywdzeni przez swoich i tak dalej, i tak dalej... oczywiście, żaden rodzic nie robił tego świadomie; po prostu inaczej nie potrafił) będą mieli takie... hm. narcystyczne poczucie wyższości i sprawczości, które ma na celu rekompensować życie we wstydzie, nieważności, w myśl zasady: "dzieci i ryby głosu nie mają" i jest dobrze - dopóki dziecko nie dorośnie i nie założy własnej rodziny... ponieważ taka córka z dużym prawdopodobieństwem może wejść w związek z oprawcą i jako grzeczna dziewczynka będzie pozwalać się bić, gwałcić, wykorzystać. to jeden z wielu scenariuszy. zdyscyplinowany niewolnik będzie dobrym dzieckiem i nieszczęśliwym dorosłym. z dzieckiem trzeba ROZMAWIAĆ! rozmowa to nie wykład ani monolog - to dialog! rodzic powinien wiedzieć, co dziecko myśli na dany temat. przysięgam, że nie usłyszy nic roszczeniowego czy z kosmosu. dzieci nie mają jako takich wymagań i jeśli rodzic nie może poradzić sobie z rozmową z dzieckiem, a musi być dyscyplinowany, to może najpierw powinien udać się na jakąś terapię? w rozmowie, dziecko czuje się ważne i bezpieczne, i będzie czuł się tak w dorosłym życiu, ponieważ nie będzie miał podświadomej potrzeby ładowania się w toksyczne relacje - ani z innymi, ani z samym sobą. mówię wam, dziecko odwdzięczy się dobrocią za dobroć. tylko zastanówcie się, rodzice - czy chcecie mieć dziecko, które was naprawdę kocha i choć nie musi się z wami we wszystkim zgadzać, to zawsze będziecie mieć z nim poczucie więzi, czy posłuszne ze strachu?

[@dorotaj-i1557]

To zależy od sytuacji, posłuszeństwo jest wyrazem miłości. Raczej byłam posłuszna, nigdy nie pyskowałam rodzicom(w przeciwieństwie do braci zwłaszcxa jednego) i nie wyszłam na tym źle. Byłam stawiana za wzór(wolałam gdzieś w kącie popłakać niż pyskować, kłócić się) tym bardziej, że jestem najstarsi, a, zresztą najmłodsza z naszej 4ki sipstra też raczej nie pyskowała. Uczę w szkole przyznaję mam problem z dyscypliną(przedmiot z którym mało kto s3 liczy na dodatek), jestem lubiana, ale nieraz wolałabym, by byli cicho by bardziej słuchali mnie niż lubieli

[@user-ut3hj4mf8m]

@@dorotaj-i1557 niepokojący jest fragment o tym, że wolała Pani „popłakać w kącie, niż się kłócić czy pyskować”... prawdopodobnie ten brak szacunku, z którym się Pani zmaga w szkole (to, że uczniowie Panią lubią, nie oznacza, że Panią szanują) jest efektem tego, że nie nauczyła się Pani wyrażać emocji i stawiać granic. proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale... podejrzewam, że tak naprawdę chciała Pani postawić się rodzicom, ale powstrzymywała się Pani, bo bała się Pani stracić pozycji „wzoru” i „przykładu” dla niegrzecznych braci. nie popieram pyskówek, ale... pomiędzy pyskowaniem do rodziców, a duszeniem w sobie emocji jest komunikacja... i teraz, mimo że teoretycznie ma Pani swego rodzaju „władzę” nad uczniami (bo nad rodzicami się jej nie ma), to boi się Pani postawić granice, bo nie chce Pani stracić sympatii uczniów... może nawet Pani słyszała, jakie straszne rzeczy potrafią wygadywać uczniowie na nauczycieli, kiedy ci ich wkurzą. może tego się Pani boi? może boi się Pani, że klasowy łobuz coś Pani zrobi? czy tak nie jest? niech Pani nie odbiera mojego komentarza jako ataku na siebie - nie znam Pani; wyciągam wnioski (niekoniecznie słuszne) na podstawie tego, co Pani napisała.