No video

¿Qué hago con mi vida? Parte 1 | Primeras preguntas

  Рет қаралды 1,137

Sandra Medina

Sandra Medina

Күн бұрын

Si quieres formar parte de CRISÁLIDA:
👉🏼 Rellena el formulario forms.gle/hhiLo3a9QeLenDL97
Gracias por seguir esta serie y deseo, de corazón que te haya aportado❤️

Пікірлер: 15
@militzayasna1596
@militzayasna1596 6 ай бұрын
MUCHAS GRACIAS , SANDRA , NO TE IMAGINAS COMO NECESITABA ESCUCHAR ESTO ❤
@unamentecaotica
@unamentecaotica 6 ай бұрын
Gracias a ti. Me alegra que te haya ayudado, de verdad. Un abrazo 🥰
@Saverioization1
@Saverioization1 6 ай бұрын
Claro. Esas opciones hay que tenerlas en cuenta. Es verdad que hay que elegir algún proyecto. Sin duda. Suena contradictorio, pero es personalizable. No he me enterado de lo que has dicho. Círculo de influencia y círculo de preocupación. El problema es que nuestros problemas no dependen de nosotros, pero los seguimos teniendo. Dependemos de que nos paguen por un servicio o por la compra de un producto para poder vivir. En efecto, dependemos de procesos de selección con muchos candidatos. Entiende que te refiere a lo que dicen, en coaching, de un objetivo que dependa exclusivamente de ti. Cierto. Creo que el de Las Áreas de la Vida lo he hecho alguna vez. Cierto. Puede haber esa descompensación. El del Círculo de Influencia no me suena. Suena lógico que, si la Guía y la Seguridad fallan, haya mayor necesidad de orientación. El a qué dedicarse por la vida, es lógico ver la congruencia entre lo que puedo y quiere hacer es importante. Muchas gracias. Un saludo.
@unamentecaotica
@unamentecaotica 6 ай бұрын
En el vídeo final trataré de explicar mejor lo del círculo de preocupación y el círculo de influencia 🤗 De momento, te dejo por aquí el post de un blog donde lo explican xn--soadorpractico-rnb.com/circulo-de-influencia-y-circulo-de-preocupacion-como-usarlos/
@ricard3135
@ricard3135 6 ай бұрын
Para mí el problema irresoluble de fondo es que lo que llamamos felicidad depende sobre todo de lo que hacemos para ayudar a los otros, pero resulta que siento más cariño por un mosquito que me haya acribillado toda la noche de atormentado insomnio que por el bicho humano. ¿Qué me puede motivar, pues, a ayudar al prójimo? Como decía Kafka, "la distancia que me aleja del prójimo es inabastable". Pues eso. Tristeza infinita y esperar la muerte. Eso sí, sabiendo que en el segundo final no sentiré ningún remordimiento por no haber hecho tal o tal cosa en la vida. No creo que ninguna vida humana se pueda desaprovechar, y esto gracias al infierno que es el hombre mismo.
@unamentecaotica
@unamentecaotica 6 ай бұрын
Justamente mañana comentaremos el tema del propósito. Es ahí donde entra en juego eso que comentas de cómo está la felicidad de relacionada con aquello que hacemos para ayudar a otros. Es normal que a veces nos sintamos distanciados del resto de seres humanos, para algunas personas el sentimiento de diferencia es muy grande. En este sentido, es interesante empezar por uno mismo, esto es, qué necesitarías tú, qué te gustaría que otro ser humano te aportara, aquello que quizás anhelas del trato de otros hacia ti. Como dice Steven R. Covey precisamente (sé que no paro de nombrarlo, pero me parece un libro con mucho contenido muy interesante) es "de dentro, hacia fuera". Empezar por uno para poder aportar a otros. Sé que a veces es difícil encontrar aquello que te hace feliz, más cuando la distancia con los demás es tan grande pero, como dices, ninguna vida humana se puede desaprovechar. Por lo tanto, ya que estamos vivos, hagamos que merezca la pena y aportemos, sea lo que sea, cada uno desde su lugar, empezando siempre por uno mismo. Gracias por tu comentario ❤
@ricard3135
@ricard3135 6 ай бұрын
@@unamentecaotica Gracias por tu valiosa respuesta. Anoto para leer el libro que me comentas y no me perderé tu siguiente vídeo. Nunca lo hago. Haces una necesaria y gran labor. Debo decir que eres un solete entre tanta oscuridad. No pares.
@Renesevic
@Renesevic 6 ай бұрын
Si eres de los míos, yo salvo a los mosquitos e insectos de casa, los adoro a esos bichejos jaja. Tuve 3 años a una araña viviendo en la persiana, fue mi fuel amiga, bajaba a beber agua al suelo desde su tela de araña, supongo comería el moho y otros insectos. Es un amor indescriptible jaja. Ni te cuento cuando sin querer piso un caracol en los guías de lluvia, rápidamente intento ayudarlo a recuperarse. Intenté salvar a un abejorro malherido... si los insectos se pueden querer mucho
@Renesevic
@Renesevic 6 ай бұрын
Muy interesante, los propósitos de la vida, perseguir los sueños. Habláis también de felicidad... Quiero aportar mis experiencias y que es lo que me ha servido a mi para saber que camino escoger en la vida en busca de un propósito, objetivo o sueño o como queramos llamarlo. Reconozco que casi siempre me he Guiado por acercarme a lo que me fascina o despierto un interés positivo en mi. Por ejemplo, una buena película o un buen libro o un simple comentario de alguien puede despertar en mi la búsqueda de mi propósito. Si por ejemplo estoy haciendo un trabajo que me aburre que no me gusta o que disfrutado un tiempo pero no me siento realizado, hago caso a mi corazón ,a mi instinto, a recuperar la ilusión por algo. Quien no ha visto Liberad a Willy y ha despertado en él las ganas de salvar ballenas y ayudar a la naturaleza... Quien no ha leído un libro y le ha cambiado la vida... Así es como mi mente funciona. Que noto que estoy estancado, pues rebusco dentro de mi , muevo mis neuronas, tomo algunas decisiones y voy en la dirección o direcciones que me acercan a las buenas vibraciones. Si me gustan los caballos pues me acerco a ese mundo, si me gusta la acción y ayudar personas pues ya sabes, bombero, jajaja. En perseguir sueños soy experto, aunque no siempre se consigan. Perseguir un sueño te lleva a otro y por el camino te sorprendes de las personas que llegas a conocer. La felicidad existe cuando persigues y consigues tus sueños, a pesar de que en dicho momento puedas pasar momentos difíciles, pero sientes que estas en tu camino, en el camino correcto. El cuerpo es sabio, te avisa. No me enrollo más que me arranco y no paro😂
@unamentecaotica
@unamentecaotica 6 ай бұрын
@@Renesevic Muchas gracias por tus aportaciones. Todo lo que comentas en el último párrafo es de mucho valor. Yo creo que de eso se trata precisamente, de ser feliz persiguiendo tus sueños, independientemente de dónde te lleven o de que los consigas o no. Deberíamos escuchar más ese instinto que nos dice dónde SÍ y, sobre todo, dónde NO. A veces, tenemos muy claro que no es por ahí y, a pesar de ello, seguimos por inercia, por lo que pueda pensar de nosotros, por lo que "deberíamos" hacer... Muchas gracias por tu aportación 🤗
@Saverioization1
@Saverioization1 6 ай бұрын
La verdad es que no soy feliz, pero tampoco podría decir que vivo amargado. Cuando estoy con las series que me gustan, ayudando a la gente con temas de TDAH, escribiendo, comentando vídeos sobre temas que me interesan, investigando, desarrollando mis conlangs, creando ilustraciones con el Paint, disfrutando con mi sobrina, disfrutando de la música, debatiendo sobre temas que me interesan, apoyando a los amigos, haciendo activismo, disfrutando de los paseos, disfrutando con mi perrita y con la vida familiar, o descubriendo algo que el intelecto o la vida hacen que resulte motivador, no me siento vacío y estoy bien. El problema llega cuando debo enfrentarme a eso que la gente, esa con dinero, traje y corbata, llama "la vida real" y "ser alguien de provecho". Cuando siento que no sólo reciba poco interés amoroso, sino el que llega no me valora de verdad. Cuando siento mucho estigma por ser TDAH, incluso, por quien encabeza una autoridad de supuesto experto bajo un argumentario de quien no tiene ni idea. Cuando la vida me deja sin control para organizarme, pensar, reflexionar, teniendo que vivir a expensas de decisiones de otras personas para las que no se me tiene en consideración. O cuando alguna situación te reafirma en la idea de que tu arte ya no interesa. Entonces, con disforia sensible al rechazo (Algo que veo muy claramente que tengo, pero nadie se ha molestado en diagnosticarme) o, simplemente, ansiedad y..., la vida sí se torna complicada, agridulce y pesimista. Desde luego, la de "¿Qué cambiaría?" se torna complicada de responder. Querría tener mejor autoestima, mejor confianza en mí mismo, ser más aceptado sin tener que enmascarar, ya vi desde niños la de palos emocionales que recibía sin enmascarar, y aún enmascarando no va siempre a las mil maravillas, ser comprendido, considerado, tener una intimidad que no pueda ser vulnerada en cualquier momento, ser amado y valorado, en un sentido romántico-sexual, de verdad, y poder soñar sin el estrés del "no" como una losa. El "No te lo mereces", el "No eres lo bastante bueno", el "No va a salir bien" o el "No vas a vivir lo suficiente porque, con la suerte que tienes, si es que llegas a conseguirlo y no mueres en el más profundo olvido, te vas a morir cuando empieces a ver que tu vida avanza". La de "¿Qué me habría gustado?". Me habría gustado poder ser yo mismo y que el mundo no me mirase como erróneo en muchos momentos. Sobre todo, en la escuela, aunque siento que he recibido mucho rechazo en muchos ámbitos. Sobre profesiones o actividades formativas. No voy a decir que, en su momento, no tuviera interés por algunas cosas. De niño, tuve mucho interés por aprender teatro y, en una función escolar, mi profesora hizo que una compañera con papel protagonista hiciese mi papel. Intentamos, años más tarde, otra obra, pero nadie logró ponerse de acuerdo para llevarla a cabo. Quise probar lo de extra de cine-televisión y, después de pagar medio book, la única vez que me llamaron, los de la agencia me explicaron mal en qué consistía y, al llegar a allí, era para un casting, según vi tiempo después, de los anuncios de Sabadell (Me acuerdo porque había un actor gordito que acabé viéndole en un anuncio), con unas explicaciones de casting tan diferenciadas según cada candidato (A mí, no me explicaron casi nada y, a otro candidato, con mucho detalle), que sonaba a broma con cámara oculta. La única vez que fui extra, fue para el videoclip "Ángel" de Versilia. Al ser uno de mis grupos favoritos y charlar con algunos fans, lo pasé bien, pero qué pesadez de repetir y repetir durante una hora para una secuencia de un 30 segundos que iba saliendo el público en varias escenas que, en el montaje final, se intercalan. Había una secuencia de 10 segundos que no recuerdo la de veces que se la hicieron repetir a la bailarina y yo pensando "¿Qué ha podido hacer mal esta vez para que le pida que se nos vuelva a acercar?". Quise hacer locución y doblaje. Ya conté que, tras el cursito, me pedían ser autónomo y mi propio equipo de grabación. Con respecto a ser guionista, vi la oportunidad de uno al que acababan de echar mientras estaban despidiendo guionistas por doquier. Lo cual no inspiraba mucha confianza. Además de eso, vi que, incluso con los guiones de "El ministerio del tiempo", que sé que no son precisamente malos, el formato se me hace muy árido. Tuve la vena de estudiar Psicología luego de ir a la optativa con mi profe favorita del instituto. No me dio la nota de corte y, cuando conocí más sobre psicología, también, conocí a fondo lo duro que puede ser abordar la psicometría y toda la carga emocional que hay detrás (Ir más allá de una formación más o menos general sobre ciertos temas, cuando eres un profesional que debe hacer psicoterapias, evaluar los perfiles psicológicos y el estado mental de la gente, o hacer selección de personal, es una gran responsabilidad. Ser sensible a la situación de los usuarios-pacientes, pero mantener la distancia profesional es algo muy complicado y yo soy una persona con mucha tendencia a implicarme emocionalmente). Pensé en Historia y hay días en que sí podría planteármelo, pero, otros días, no me veo. He pensado en periodismo cultural para alguna crítica de cine, series o temas cultura, que, en aquel entonces, el periodismo, en tanto que escribir artículos sobre las noticias de sucesos (Política, asesinatos, guerras, pandemias, etc.), que era lo que me venía a la mente al pensar en Periodismo, no me interesaba ni me interesa. Claro que la formación que hay con salida laboral es un master muy caro. Sobre la filología, hubo un tiempo en que habría sido profesor, hecho un doctorado y demás, sí, pero nunca tuve claro el tema y, ahora, casi una década después de licenciarme, la filología es esa disciplina de la que puedo aprender alguna cosa más sobre ella, y recordar viejos tiempos, pero de la que me veo más como hacer esa actividad porque es de lo que te formaste y, si se te presenta la oportunidad, con la preparación adecuada, de ganarte la vida con ello, hay que vivir de algo y hay cosas peores. De pequeño, quería ser friki (Indiana Jones, conocer dinosaurios en Parque Jurásico. Viajar en el DeLorean y por el Star Gate, etc.), pero no está en la lista de profesiones. Pensaba en ser arqueólogo, pero, cuando vi la realidad de andar con brocha y delimitación con cuerdas, se me fue toda la pasión. Sobre "¿Qué proyectos me gustaría llevar a cabo?", no soy capaz, ahora mismo, de pensar un proyecto. Tengo más que preocuparme por mi salud mental y lo que me va surgiendo. "¿Me gusta mi vida?" es igual de difícil de responder. Yo estoy ahora en "¿Cuándo tengo ganas activas de vivir y cuándo me muevo por la inercia pasiva de vivir?". No estoy en situación de responder con distancia sobre si me gusta o no mi vida. Es un buen punto el de "sea posible o no". Claro. Valorar el desglose de "Si pudiera" es importante. Sí, nos lo has contado (09:49).
@unamentecaotica
@unamentecaotica 6 ай бұрын
Como comento en el vídeo, lo interesante es personalizar y adaptar esas preguntas a lo que vibra más contigo. Por ejemplo, la pregunta que tú comentas "¿Cuándo tengo ganas activas de vivir y cuándo me muevo por la inercia pasiva de vivir?" es muy interesante ya que puede permitirte desglosar tus SÍES y tus NOES (por decirlo de alguna forma). Aquello que SÍ te hace bien y aquello que NO te hace bien. Es una muy buena pregunta para comenzar a indagar. Saludos.
@Renesevic
@Renesevic 6 ай бұрын
Por lo pronto escribes, muy bien y es muy entretenido leerte, alomejor lo tuyo es escribir libros, así empezó la autora de Harry Potter u otros autores. Hoy en día hay muchas editoriales. Alomejor dedicarte a escribir es lo tuyo
¿Qué hago con mi vida? Parte 2 | Vocación y propósito
20:53
Sandra Medina
Рет қаралды 580
6 COSAS sobre los adultos con ALTAS CAPACIDADES
13:34
Sandra Medina
Рет қаралды 4,5 М.
Это реально работает?!
00:33
БРУНО
Рет қаралды 4,2 МЛН
Викторина от МАМЫ 🆘 | WICSUR #shorts
00:58
Бискас
Рет қаралды 6 МЛН
لقد سرقت حلوى القطن بشكل خفي لأصنع مصاصة🤫😎
00:33
Cool Tool SHORTS Arabic
Рет қаралды 29 МЛН
Вы чего бл….🤣🤣🙏🏽🙏🏽🙏🏽
00:18
OKSII
Рет қаралды 3,7 МЛН
80 Year Olds Share Advice for Younger Self
12:22
Sprouht
Рет қаралды 1,8 МЛН
Autocuidado
15:41
Gerimed México
Рет қаралды 40
¿NO SABES QUÉ HACER CON TU VIDA? El consejo que cambió la mía
12:24
Judith Tiral
Рет қаралды 1,3 МЛН
¿Demasiado CREATIVO para ser FELIZ? 🤔
15:37
Sandra Medina
Рет қаралды 2,1 М.
Это реально работает?!
00:33
БРУНО
Рет қаралды 4,2 МЛН